[3] ร้อยบาทสุดท้าย

"ติดต่อพี่มะนาวด่วนเลยอีเตยเอ้ย กูละปวดหัวเลยจริงๆ ตาเป้กก็พอๆ"

พี่มะนาวเคยทำพาร์ทไทม์ร้านพรีเวดดิ้งเหมือนกันแต่ตอนนี้ออกไปทำงานที่ผับแล้ว เรนเดียร์ก็รู้จักกับพี่มะนาวเพราะนางทำพาร์ทไทม์ร้านดอกไม้นั้นก็อยู่ตรงข้ามกัน

"เอาไว้กูจะโทร มีเวลาให้คิดก็คืนนี้เท่านั้นแหล่ะ"

"..."

เมื่อเรียนเสร็จเป็นเวลาสี่โมงเย็น เตยหอมและเรนเดียร์ขึ้นรถประจำทางกลับบ้าน เรนเดียร์ผู้ที่บ้านอยู่หน้าปากซอยจึงถึงก่อน เดินถัดไปจากป้ายรถเมล์ก็ถึงบ้านแล้ว

ลุงเจ๋งเสื้อส้มขาประจำแว๊นมารอที่ป้ายรถเมล์ เตยหอมทำหน้าเบะปากอยากจะร้องไห้ เงินเพียงไม่กี่บาทต้องหวงแหนเอาไว้ซื้ออาหารให้คนในครอบครัวกิน แบงค์แดงเเบงค์เดียวในกระเป๋าทำเอาใจสั่นพั่บๆเลยจริงๆ

"วันนี้หนูเดินนะลุงเจ๋ง ขอโทษทีที่ทำให้ลุงเสียเวลานะจ๊ะ"

"ขึ้นมาเหอะ ลุงไม่คิดเงินหรอก เห็นเอ็งเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึงแหล่ะไอ่เตยเอ้ย!!"

เป็นความโชคดีที่ชีวิตเตยหอมนั้นเจอแต่คนดีๆ ถึงแม้ลุงเจ๋งจะเป็นอีกคนนึงที่ซี้กันกับพ่อก็เถอะ ก็ยังมีสติทำงานหาเงินมากกว่าพ่อของเธออยู่ดี

"ไม่เอาๆลุงหนูต้องแวะตลาดน้อยกลางซอยอีก ลุงไปทำงานเถอะจ่ะ" มือน้อยๆของเตยหอมโบกมือเซโนอย่างเดียวและเหงื่อตก พลานจะทำให้ลุงเจ๋งเสียเวลาไปเปล่าๆ

"เอางั้นเรอะ!?"

"จ่ะ ลุงไปเถอะ"

หลังจากที่ลุงเจ๋งแว๊นออกไปเรนเดียร์ก็ตบไหล่เพื่อนปลอบใจก่อนแยกกัน

ขาเรียวสวยก้าวเดินเข้าไปในซอยบ้าน จะเรียกว่าเป็นชุมชนที่แออัดมากๆก็ว่าได้ บ้านหลังเล็กๆที่มัดรวมเอาคนธรรมดามากองอยู่ในนี้

หากเป็นพวกมีสตางค์ก็ย้ายออกไปกันหมดเพราะด้วยสภาพแวดล้อมที่มีแต่กุ๊ยและขี้เหล้าขี้ยาเต็มไปหมดจึงไม่น่าอยู่นัก แต่หายห่วงเรื่องความปลอดภัยของเตยหอมและเรนเดียร์เพราะรู้จักกับทุกคนในซอย

ตาเป้กขี้เหล้าชื่อเสียงโด่งดังพอๆกับตาดอนขาไพ่พ่อของเรนเดียร์ แบบนี้แล้วก็บันเทิงประเทศไทยเลยจริงๆ

"เอาเกาเหลาหมูแล้วก็เล็กต้มยำ อย่างละถุงจ่ะน้าแดง" ร้อยบาทสุดท้ายถูกละลายหายวั๊บ เวลานี้จึงได้แต่กำเศษเหรียญกลับบ้านเลยจริงๆ

"รอแป๊ปนึงนะเตย นั่งรอก่อนลูกคิวป้าเยอะ"

"จ้าป้า!!"

ก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำของพี่ลิน เวลาเตยหอมผ่านถ้าไม่ลืมก็มักจะซื้อเข้าไปให้พี่สาว ส่วนเกาเหลาพ่อก็ชอบเอาไว้อุ่นกินตอนแฮ้งค์เหล้า ป่านนี้ตาเป้กคงกำลังได้ที่อยู่แน่ๆ

รอไม่นานนักเตยหอมจ่ายเงินและรับถุงก๋วยเตี๋ยวเดินเข้าบ้านต่อ บ้านที่ค่อนข้างทรุดโทรมมากแล้ว

หนึ่งความฝันของผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงนั่นก็คือต้องการซ่อมแซมบ้านหรือสร้างใหม่ พ่อกับพี่สาวจะได้อยู่ในสภาพที่ดีขึ้นมาหน่อยก็เท่านั้นเอง

ความฝันก็แค่มีชีวิตที่พอกินพอใช้ไม่อดๆอยากๆแบบนี้ก็เพียงพอแล้ว

ต้องท้าวความก่อนเรื่องพี่สาวแท้ๆนั่นคือพี่ลิน หลังจากที่พี่ลินตั้งท้อง ลาคลอดจวบจนตอนนี้ก็ยังไม่สามารถไปทำงานได้เพราะไม่มีใครเลี้ยงลูกให้ เงินเก็บร่อยหรอ จนวันนี้ไม่เหลือ

เมื่อก่อนพี่ลินค่อนข้างมีเงินเก็บเพราะทำงานเป็นนักร้องในผับได้เงินดี ติ๊ปหนัก แต่ดันท้องไม่มีพ่อ เงินก็ยังพอประทัง มาจนถึงเดือนนี้สาหัสสากรรจ์กันทั้งครอบครัวเลยจริงๆ

พ่อของเตยหอมหรือตาเป้กขายกับข้าวที่คนในหมู่บ้านเรียกติดปาก เมื่อก่อนเป็นผู้ชายที่รักลูกรักเมียมาก แต่พอแม่เสียด้วยโรคร้าย พ่อจึงใช้เหล้าในการบรรเทาความเสียใจ

แรกๆพวกเราเข้าใจพ่อเพราะก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันที่ต้องเสียแม่ไป กระทั่งวันนั้นจนถึงวันนี้ร่วมสิบปีที่ท่านติดเหล้า วันไหนไม่ได้กินก็แทบลงแดงเลยจริงๆ

มีเหล้ายาปลาปิ้งก็ต้องมีไพ่ บ้านตาดอนที่เป็นพ่อของเรนเดียร์ เป็นสถานที่บันเทิงของเหล่าขี้เมาวงไพ่ เรนเดียร์จำต้องย้ายไปอยู่บ้านของลุงกับป้าหลังเยื้องๆกัน

เรียกได้ว่าพ่อก็เป็นเพื่อนกัน ลูกก็เป็นเพื่อนกัน เรนเดียร์เป็นลูกครึ่งออสเตรเลีย แม่ทิ้งไปตั้งแต่ยังแบเบาะ โชคดีที่ลุงกับป้าคอยให้ความรักความอบอุ่นกับนาง เรนเดียร์จึงไม่รู้สึกขาดใดๆ

ส่วนตาดอนเมื่อก่อนนั้นสู้เลี้ยงลูกจนโต แต่พอมีเพื่อนฝูงกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"น้าเตยมาแล้ว มะลิทำไรอยู่หื้ม?"

เด็กน้อยในวัยขวบเศษกำลังเดินเตาะแตะเกาะคอกกั้นหันมายิ้มโชว์เหงือกอมชมพู โดยที่คนเป็นแม่นั้นอดใจไม่ได้คว้าเอาลูกตนเองไปฟัดตัดหน้า ก่อนผู้เป็นน้าจะเอาไปฟัดต่อเลยจริงๆ

ฟอดดด!!!!

มะลิเป็นเด็กอ้วนแก้มเยอะมีลักยิ้ม หน้าคมตาโตใสแป๋ว ผมดกดำ มีแววว่าสวยตั้งแต่ยังเล็ก หลานสาวเป็นลูกครึ่งซึ่งพี่ลินก็ไม่ได้ทราบว่าชายที่เผลอมีเพศสัมพันธ์ด้วยนั้นเป็นเชื้อชาติใด

"มาๆคิวน้าแล้ว"

ฟอดด!!!

"เอาไปเลยๆ คิดถึงกันจังเลยนะน้าหลานคู่นี้" พี่ลินส่งหมูอ้วนมาให้ เตยหอมจัดการฟัดแก้มนุ่มเด็กน้อยซ้ายขวาอย่างหมันเขี้ยว

"เตยซื้อก๋วยเตี๋ยวมาให้ไปกินดิพี่!"

"ขอบใจแกมากนะเตย พี่ไม่รู้จะตอบแทนแกยังไงเลยหว่ะ แม่งทุกวันนี้แกทั้งเรียนทั้งหาเงินมาจุนเจือพวกเรา แกโครตเก่ง"

สองมือของพี่สาวกอบกุมมือน้อยๆของน้องสาวที่ห่างกันถึงหกปี แต่น้องสาวคนนี้ทั้งเก่งและใจสู้เอามากๆ

"แต่พี่เป็นพี่ที่ไม่ดี หาแต่ภาระมาให้ ช่วยอะไรไม่ได้เลยอะ ฮือ!!!"

ลินดาเรียนจบเพียงมัธยมต้นเท่านั้น ความรู้ความสามารถเอาตรงๆเลยนั้นคือ มีเพียงพรสวรรค์เสียงเพราะใช้ทำมาหากินและฝีมือการทำอาหารบ้างเล็กน้อย

ครั้นจะหาทำขนมหรืออาหารขายออนไลน์ พวกเราก็ยังไม่มีเงินทุน มีเหตุจำเป็นให้ต้องใช้อยู่ตลอด

"ไม่เอาพี่ อีกอย่างมะลิก็ไม่ใช่ภาระนะ เตยทำได้ทุกอย่างเพื่อมะลิ แล้วเตยก็เก่งมากๆเพื่อครอบครัวของเรา พี่อย่าคิดมากเลยนะ ไม่ต้องโทษตัวเองอีกนะพี่"พอพูดขึ้นมาก็พากันน้ำตาแตกทุกทีเลยจริงๆ

"อึก! ฮือ!!!"

พี่ลินพยักหน้าส่งๆไปอย่างนั้นทั้งที่ทำไม่ได้ ความคิดวิตกกังวลมันวนลูปอยู่ในหัวเราตลอดเวลานั่นแหล่ะ เพียงแค่มันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากทำใจและคิดหาวิธีแก้ปัญหา

เตยหอมโผลเข้ากอดพี่สาว ลูบแผ่นหลังเพื่อปลอบใจไปอย่างน้ำตาซึม ชีวิตต้องเดินหน้าต่อไปไม่ว่ามันจะเป็นยังไงก็ดีกว่าย่ำอยู่กับที่แบบนี้