[2] ประสบปัญหาประสาทแดกรายวัน

ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อนหน้า

หญิงสาวในชุดนักศึกษากระโปรงทรงเอสั้นเหนือเข่าเพียงนิด เสื้อตัวใหญ่ใส่สบายไม่รัดติ้วเหมือนกับเรนเดียร์เพื่อนรัก เตยหอมกับเรนเดียร์อยู่ชั้นปีที่สามสาขาการตลาดสายตลอดแม้ในวันนี้ก็ตาม

ฉายาของเราทั้งสองเพราะเป็นคนทำงานกันทั้งคู่ เรนเดียร์ที่เปรี้ยวแซ่บรายนั้นก็ขยันไม่แพ้กัน ถึงแม้จะมีลุงกับป้าค่อยส่งเสียค่าใช้จ่าย ถึงอย่างไรก็ต้องการพึ่งพาตนเองให้ได้มากที่สุด

ภายในโรงอาหารของมหาวิทยาลัยกึ่งรัฐกึ่งเอกชน ผู้คนหนาตา ครึกครื้นเพราะเป็นเวลาเที่ยงวันกระนั้นก็ไม่มีอะไรมาเบี่ยงเบนความสนใจของเตยหอมได้เลย สมองเอาแต่คิดเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว

คิ้วสวยผูกเป็นปม มักจะเป็นบ่อยครั้งเพราะตลอดระยะเวลาสิบปีมานี้ไม่มีวันไหนที่เตยหอมสบาย ทำทุกอย่างแลกเงินเพื่อส่งตนเองเรียน ทำตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ

เงินก็ยังไม่พอใช้ประสบปัญหาประสาทแดกรายวันอยู่เรื่อยเลยจริงๆ

"เอาหน่าใจร่มๆ กูมีเงินเก็บเดี๋ยวช่วยจ่ายค่าเทอมให้ครึ่งนึง อย่าคิดมากเลยนะ คิดมากไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี!!"

"ไม่เอา ครั้งก่อนก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว"

ดวงตาคู่สวยตวัดมองไปที่เพื่อนรักกร้านโลก หนก่อนยืมเงินนางไปหนึ่งหมื่นบาทไปจ่ายค่าเทอม ถึงแม้จะหามาคืนได้ภายในสามวันแต่ก็กระวนกระวายใจมากๆ เตยหอมขอปฏิญาณเอาไว้เลยว่าไม่ต้องการให้เพื่อนเดือดร้อนด้วยอีกแล้ว

"อันที่จริงมันมีค่าใช้จ่ายที่มากกว่านั้น ทุกอย่างภายในบ้านเลยจริงๆอะเดียร์ ไม่ว่าจะค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากิน"

"ใจเย็นๆ ทุกอย่างมีทางออกเว้ย!เชื่อกู"

เรนเดียร์ตบไหล่ของเตยหอมหมายปลอบใจ ซึ่งคำพูดพอบรรเทาให้ใจเย็นลงไม่ได้หรอก เพราะสมองพลันแล่น คิดทุกอย่างเกี่ยวกับภาระค่าใช้จ่าย

บทจะไม่มีก็ไม่มีเลย บทจะมีปัญหา ปัญหาก็เข้ามาตู้มเดียว

"กูว่าจะไม่เรียนแล้วอะ มันไม่ได้แล้วเว้ยเดียร์~" คิ้วสวยผูกไม่คลายเลยจริงๆ กระบอกตาเห่อร้อนจนเต็มไปด้วยน้ำตาสีใส ไหลอาบใบหน้าจนได้

เตยหอมมีความฝัน ต้องการคว้าเอาใบปริญญาเพื่อที่จะได้เป็นใบเบิกทางให้มีงานดีๆทำ

ทว่าวันนี้ตัดสินใจดีแล้ว ความฝันพังทลายเพราะเรื่องเงินเรื่องเดียวเลยจริงๆ

"จะบ้าเหรอ ถ้าเตยไม่เรียนเดียร์จะเรียนไปทำไมอะ ยิ่งสมองกลวงๆอยู่ด้วยอะ!!!"

เรนเดียร์ดีดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเท้าสะเอว กลางโรงอาหาร

ร่างเซ็กซี่อยู่ในชุดนักศึกษาเสื้อรัดติ้วอวดเต้ากลมโต กระโปรงทรงเอผ่าหน้าสั้นจุ๊ดจู๋ พกความมั่นใจมาเต็มตามแบบฉบับลูกครึ่งออสเตรเลียที่สปีคอิงลิชไม่ได้เลย

"จะว่าตัวเองทำไม แต่ก็ยังมีอีออยเรียนเป็นเพื่อนอีกคนนะ!"

เตยหอมเอาทิชชู่มาซับผิวแก้ม กระบอกตาซ้ำๆ ทั้งซึ้งใจให้กับเพื่อนทั้งคิดหนักอยู่ตลอดเวลา ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกทรมานใจเหลือเกินที่หาทางออกไม่เจอ

"โอ้ย ไม่เอาอะคนที่กูสนิทใจด้วยที่สุดคือมึงนะเตย รายนั้นเทียบไม่ได้เลย" เรนเดียร์ส่ายหัวอย่างเดียวแล้วหย่อนก้นลงนั่งดังเดิม

"เรื่องมากจริง" จิ๊ปากใส่เรนเดียร์เสร็จเตยหอมก็ยกนิ้วขึ้นมาคลึงขมับแรงๆอย่างปวดหัว

ออยคือเพื่อนในกลุ่มของเราอีกคน เล่นกันอยู่สามคนนี่แหล่ะรายนั้นเด็กเรียนมากตอนนี้ก็อยู่ที่ห้องสมุดโน่นไม่สนใจโลก บอกว่าไม่หิวข้าวเลยขอไปอ่านหนังสือแทน

ตอนแรกก็นึกว่ามีเพื่อนเป็นคน แต่ไม่ใช่ มันเป็นหนอน(หนอนหนังสือ)

รูปลักษณ์ออยนั้นสวมแว่นสายตา หน้าออกหมวยๆเพราะเป็นลูกครึ่งจีน บ้านรวยต่างจากสองเรา

"เออเกื้อกูลมารับป่าววันนี้?"

เตยหอมเอ่ยถึงแฟนหนุ่มของเรนเดียร์ หนุ่มหล่อสุดฮอตปรอทแตกอดีตเดือนคณะวิศวะ เป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเสี่ยซ้งเจ้าของอู่รถใหญ่ของซอยศรีวัน

เป็นเรื่องบังเอิญหรือนัดกันมาก็ไม่ทราบ เมื่อเตยหอม เรนเดียร์ ออย ไหนจะเกื้อกูล เหมือนมัดรวมกันดรอปไปหนึ่งปี จริงๆตอนนี้ถ้าไม่ดรอปก็อยู่ชั้นปีที่4

ส่วนออยก็เพิ่งจะรู้จักกันตอนปีหนึ่งนี้เอง นางดรอปเพราะต้องการค้นหาตนเอง เกื้อกูลก็เช่นเดียวกัน

'ส่วนเตยกับเดียร์หาเงินเรียน ต่างกันลิบลับ'

"นางติดธุระ วันนี้ขึ้นรถเมล์กลับพร้อมเตยนั่นแหล่ะ!"

"อืมดีละ!" แม้เปลี่ยนเรื่องคุยก็ยังคงคิดหนักวนลูปซ้ำๆย้ำๆ ถอนหายใจจนเหนื่อยจมูกเลยจริงๆ

"เอาหน่ากินก่อนค่อยว่ากัน เดี๋ยวเลี้ยงเตี๋ยว เอาแบบเดิมไหม?"

"อืม เอาเหมือนเดิมเลยขอบใจนะ!"

เรนเดียร์ไม่ใช่แค่เลี้ยงนางเดินไปซื้อและประเคนเพื่อนรักถึงที่ ด้วยความผูกพันที่มากกว่าเพื่อน เรารักกันเหมือนพี่น้องเลยจริงๆ

พรึ่บบ!!

"อะ เส้นใหญ่เย็นตาโฟหนึ่งที่ค่า"

ผ่านไปไม่นานก๋วยเตี๋ยวก็จรดตรงหน้าเตยหอม หมายกินให้อิ่มค่อยคิดแต่คนที่จิตใจอ่อนไหวนั้นโศกเศร้าขึ้นมาเพราะว่าวันนี้มันมาถึงทางตันแล้วจริงๆ

"แล้วก็น้ำลำไยหวานๆเย็นๆจะได้ช่วยให้ใจเย็นลงน๊าเพื่อนรัก"

"ขอบคุณนะมึง"

ยังไงก็เรียนต่อไม่ได้แล้วเพราะไม่มีแม้แต่เงินจะกินข้าวเลย ค่ารถมาเรียน ค่าทำรายงานและอีกมากมาย เงินเดือนจากการทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านพรีเวดดิ้งก็ยังไม่ออก

แถมออกมาก็น้อยนิดไม่พอยาไส้ ค่าเทอมก็เรียกตัว แต่ไม่มีแม้แต่เงินจะใช้ชีวิต ความรู้สึกอึดอั้นตันใจพรั่งพรูเข้ามาจนเจ็บอก

คีบก๋วยเตี๋ยวเข้าปากไปอย่างยากลำบาก

"มึงว่า ถ้ากูจะยอมทำเรื่องอย่างว่า มันจะดูเป็นคนไม่ดีไหม กูไม่มีทางออกเเล้วอะเดียร์"

ยกเว้นอยู่อย่างเดียวที่ได้เงินง่ายคือการขายศักดิ์ศรี ที่เรนเดียร์เคยเปรยๆเอาไว้ เป็นทางลัดนอกจากถูกหวย ขนาดหวยยังต้องพึ่งโชคพึ่งดวงเลย

"เอาจริงดิ?"

ดวงตากลมโตของสาวลูกครึ่งเบิกโพลง หมี่เหลืองที่คีบขึ้นมาก็ค้างกลางอากาศ กลางคัน

"อืม เอาจริง"

ไม่ว่าใครก็ต้องตาย แต่ก่อนจะตายมันต้องกินต้องใช้ ซึ่งก็ไม่เพียงพอในการดำรงชีวิตเลยจริงๆ

"ลองเก็บไปคิด สักคืนสองคืนก่อนไหม?"

เรนเดียร์กระพริบตาปริบๆ ไม่คาดคิดเลยว่าเตยหอมคิดจะทำงานที่ได้เงินเร็ว แต่ก็ต้องแลกสิ่งที่ผู้หญิงทุกคนหวงแหน

"คืนเดียวก็ไม่มีจะแดกแล้วเดียร์ อันที่จริงนี่เป็นอาหารมื้อแรกของวันและจะเป็นอาหารมื้อสุดท้ายของวันนี้ด้วยเว้ย" คนพูด พูดอย่างติดตลก แต่เอาจริงๆแล้วไม่ตลกเลย

"หะ!!!"

"กูพูดจริงๆ เพราะพี่ลินกับหลานกูต้องใช้เงิน กูให้พวกเขาไปหมดแล้ว ไหนจะค่าข้าวสารพี่ลินเอาไปซื้อของจำเป็นทั้งนั้นแหล่ะ"

"ติดต่อพี่มะนาวด่วนเลยอีเตยเอ้ย กูละปวดหัวเลยจริงๆ ตาเป้กก็พอๆ"