[1] ชีวิตดีเพราะมีเสี่ยเลี้ยง

ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังใจกลางเมืองหลวง สองสาวเพื่อนรักกัน กำลังให้ความสนใจไปที่เสื้อผ้าแฟชั่นราคาแพงหูฉี่ แม้ลดราคาครึ่งต่อครึ่งยังต้องคิดแล้วคิดอีก

ทว่าเด็กกะโปโลในวันนั้นสามารถเดินเหยียบเข้าช๊อปแบรนด์เนมได้อย่างง่ายดายในวันนี้

เมื่อก่อนเวลามาห้างทำได้เพียงยืนมองอยู่ไกลๆ เพราะเงินในกระเป๋าถูกจองตัวเป็นค่าใช้ชีวิต ค่ากินและค่าเทอมทั้งหมด รายได้จากงานพาร์ทไทม์ก็ยังไม่พอแม้แต่จะเหยียบตัวห้างเลยด้วยซ้ำ

นิยามเป็นคำว่า'ลำบาก'จนสายตัวแทบขาดได้เลยจริงๆ ซึ่งในตอนนี้เรียกว่าหนูตกถังข้าวสารเลยก็ยังได้

เมื่อก่อนทำได้เพียงเดินเที่ยว หรูสุดก็กินไอศกรีม วาฟเฟิ่ลร้านโปรด แค่นั้นจริงๆ

"รอสักครู่นะคะคุณผู้หญิง" บัตรไม่จำกัดวงเงินถูกส่งไปให้กับพนักงานของร้าน

ใบหน้าหวานละมุนจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต เผยยิ้มอ่อนส่งไปให้ก่อนที่พนักงานรุ่นพี่จะเดินไปรูดบัตรเครดิตของอาเสี่ยสายเปย์ที่เป็นเจ้าของมัน

จนชำระเงินเสร็จสรรพ รับบัตรสีดำคืนมาเก็บใส่กระเป๋าไว้ดังเดิม ถุงกระดาษมีสองถุงอีกชุดถูกยื่นส่งไปให้เพื่อนรักที่มาช๊อปปิ้งเป็นเพื่อนในวันนี้

ที่ใดมีเตยหอม ที่นั่นย่อมมีเรนเดียร์ เป็นเพื่อนกันตั้งแต่อนุบาลหนึ่งเชียวหล่ะ

"อาเสี่ยให้ถือบัตรไม่จำกัดวงเงินแต่เพื่อนกูดันฉลาดน้อยซื้อเสื้อผ้าแค่ชุดสองชุด เป็นเดียร์นะจะรูดให้เกลี้ยงเลย!"

ถ้อยคำของเพื่อนรักทำเอาใบหน้าจิ้มลิ้มถอนลมหายใจพรืดยาว เตยหอมในลุ๊กซ์คุณหนูคุณนาย

สวมเดรสสีดำแนบเนื้อ เสื้อแขนกุดแบรนด์หรูตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมสีน้ำตาลอ่อนสยายเป็นลอนสวยแลดูสุขภาพผมดี ร่างระหงเดินนำหน้าเพื่อนรักไปยังร้านจิวเวอร์รี่ต่อ เพราะอาเสี่ยชอบให้แต่งตัวสวยๆ

สาวเฉี่ยวลูกครึ่งออสเตรเลียนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายส่ายหน้าเล็กน้อย ตอนนี้เตยหอมเป็นผู้หญิงที่สวยเพอร์เฟคมากๆ

หากสมหวังทำให้อาเสี่ยของนางรักหล่ะก็ ชาตินี้สบายไปทั้งชาติ

เตยหอมเป็นผู้หญิงที่มีใบหน้าฟ้าประทาน เรนเดียร์ที่เป็นลูกครึ่งนั้นสวยคนละแบบกัน

เตยหอมมีใบหน้าขาวเนียนผ่องไปจนทั้งตัว หน้าอกหน้าใจไซส์พอดีมือเสี่ยแบบไม่ต้องศัลยกรรม หุ่นกระทัดรัดน่าอุ้ม ก้นกลมกลึงสู้สายตา เมื่อยามใส่ชุดแนบเนื้อ

ส่วนสูงเราทั้งสองเท่ากันนั่นคือ160กิโลกรัม น้ำหนักก็ใกล้เคียงกัน เตยหอมที่อยู่ดีกินดีไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อนอวบอั๋นขึ้นมาถึง47กิโลกรัม ส่วนเรนเดียร์50กิโลกรัม

เราทั้งสองเป็นเพื่อนรักที่แตกต่างกันมากๆ เตยหอมเหมือนแม่พระ ส่วนเรนเดียร์กร้านโลก

"เดียร์ คือมึงจะให้กูเอาเงินไปซื้อบ้านหรืออะไรเหรอ ถึงจะทำให้บัตรคุณเสือเงินหมดเกลี้ยงหน่ะ ถึงจะใจฟูกับเงินจำนวนมากขนาดนี้ก็เถอะ"

"ชีวิตเมื่อก่อนดิ้นรนเพื่อเงินมาตลอด ตอนนี้ชีวิตดีขึ้นก็เถอะ ยังไงก็เป็นเงินคนอื่น กูก็จะช่วยเขาประหยัดนะเว้ย คนเคยลำบากมาก่อนเท่านั้นถึงจะเข้าใจ"

คนขี้เหนียวสาธยายยาวเหยียด เรนเดียร์จิ๊ปากอย่างนึกขัดใจคนราศีเมียเสี่ยจับ ถ้าอาเสี่ยไม่บังคับให้มาทำสวยแต่งตัวสวยๆยัดบัตรไม่จำกัดวงเงินใส่มือนาง มีหรือเตยหอมจะมา

ทั้งสองต่างมองค้อนกัน ถึงอย่างไรก็ไม่เคยจิกหัวตบกันเลยสักที เพราะรักกันมากๆ เหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมาเลยด้วยซ้ำ

"แต่กูรู้สึกรวยแทนมึงเลยอะ ยิ่งกว่าถูกหวยอีกเตย เงินมันชั่งหอมหวาน ความรู้สึกของการเป็นคนรวยมันเลิศแบบนี้นี่เอง!!"

เพราะผลอยได้พึ่งใบบุญเตยหอม ได้ของทีก็ครึ่งแสนเลยจริงๆ เรนเดียร์จึงอดไม่ได้ที่จะตาลุกวาวทุกครั้ง เก็บทรงไม่เป็นเหมือนคนราศีเมียเสี่ยจับหรอก รายนั้นงามและผู้ดียิ่งกว่าเก่าเสียอีก สวยสะอาดยันขนหัวรามไปถึงเล็บขบ(เตยไม่มีหรอก เรนเดียร์เองที่มีเล็บขบ)

"ชีวิตกูมาไกลมากจริงๆ แล้วกูจะไม่ยอมกลับไปจนแบบไม่มีอะไรอีกแน่"

อย่างน้อยๆก็ขอให้ได้ตั้งตัว ให้เธอได้มีเงินจ่ายค่าเทอม ได้วุฒิปริญญาตรีก็ยังดี ก่อนที่อาเสี่ยที่เรนเดียร์เรียกขานบ่อยๆนั้นจะทิ้งหล่อนไปก่อน ถึงวันนั้นก็คงมีงานดีๆทำ พอหาเลี้ยงครอบครัวได้

แต่ต้องเป็นวันที่อีกฝ่ายเบื่อหน่ายหล่อนเต็มทีจนเอ่ยปากไล่ด้วยตนเองเท่านั้น ถึงใครจะมองยังไงก็ชั่งประไร เธอไม่ได้ขอเงินใครกินนอกจากคุณเสือ

ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆเงินก็เช่นกัน ในเมื่อชีวิตมีค่า ค่าโน่นนี่นั่นมากมายขนาดนั้น ยังไงก็ต้องเลือกทางลัดที่สามารถเลี้ยงเราได้ทั้งครอบครัว

เมื่อก่อนชีวิตของเตยหอม มีเพียงสองอย่างในชีวิตคือเงินไม่พอใช้กับเงินหมด พยายามหาทางออกซึ่งแน่นอนว่าต้องมีทางออกอยู่แล้ว

แต่ทางๆนั้นจะมาช้าหรือเร็ว มาทันให้หลานสาวของเธอมีชีวิตรอดเพราะต้องอยู่แบบอดอยากๆหรือเปล่านั้น ความหวังไกลริบหรี่ เตยหอมจึงไม่ลังเลที่จะเป็นเด็กเสี่ย

"กำไลอันนี้เก๋เว่อร์ ทุบซะเพื่อนรักอย่ามัวแต่ลองอยู่เลย!!" เรนเดียร์ตาลุกวาวเมื่อกำไลสีทองราคาแพงที่ข้อแขนหล่อนสวยหรูและเก๋โก้ครบจบเลยจริงๆ

"ก็ว่าจะทุบนั่นแหล่ะ มึงอยากได้อันไหนจิ้มเลยนะเดียร์ กูมีโอกาสเปย์เพื่อนทั้งทีเอาให้หนำใจไปเลย"

ลึกๆแล้วคนตะหนี่ก็ไม่ได้เกินไปถึงขนาดนั้น ประหยัดของเธอก็คือพอประมาณไม่ผลาญเงินจนทำให้เจ้าของเงินต้องลำบาก เฉกเช่นสิ่งของเพียงเท่านี้ก็ไม่ระคายขนหน้าแข้งคุณเสือ

"แล้วนี่ได้บอกเขาไหมว่าจะไปฝังยาคุมอะ?"

"..." ส่ายหน้าอย่างไม่ยี่หระ ให้ความสนใจไปที่ต่างหูคู่แพง

เรื่องบอกไม่บอกไม่ใช่ปัญหา ท้องไม่ท้องมากกว่าสิจะเป็นปัญหา

หลังจากที่ช๊อปปิ้งกันจนหนำใจเรนเดียร์ก็อาสาพาไปฝังยาคุมที่โรงพยาบาล โดยมีบอดิการ์ดของคุณเสือทำหน้าที่เป็นพลขับรถให้

ชีวิตตอนนี้จากหน้ามือเป็นหลังมือเลยจริงๆ ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อนหน้า