บทที่ 5

ท้องฟ้าที่มืดครึ้มมาได้ระยะหนึ่งเริ่มมีละอองสีขาวโปรยปรายลงมา สองหนุ่มสาวที่กำลังกลับไปที่ปราสาทเกเดียนก็แวะซื้อของในตลาดก่อน ไนเจลลัสแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มีหิมะตกก่อนจะชำเลืองมองผู้กล้าจากโลกเก่าที่กำลังเลือกดูผ้าพันคอสวย ๆ ตามร้านขายผ้า

“ช่วงนี้อากาศเย็น ข้าว่าจะซื้อผ้าพันคอมาใช้สักหน่อย”

“อยากได้ผืนไหน” ขอแค่เอ่ยปาก เขาก็พร้อมจะซื้อให้เธอทั้งนั้น ต่อให้เหมาหมดร้าน เขาก็จ่ายได้ แค่นี้ขนหน้าแข้งคงไม่ร่วง “ถ้าเจอผืนที่ถูกใจก็หยิบเลย”

“ผืนที่ข้าถูกใจคงจะเป็นผืนสีแดงที่ข้าเคยใช้ตอนอยู่โลกเก่านั่นแหละ น่าเสียดายที่ร้านไม่มีสีแดง” โรซาเลียกวาดสายตามองหาผ้าพันคอผืนสีแดงแต่ดูเหมือนที่ร้านนี้จะไม่มีขาย

“ทำไมต้องสีแดง”

“ก็มันสวย”

“สีอื่นก็สวย” ไนเจลลัสเถียง

“สีไหนที่เจ้าคิดว่าสวย” สาวผมแดงถามกลับ

“สีเขียว”

“ทำไมต้องสีเขียว”

“เพราะมันเป็นสีตาเจ้า”

“...” โรซาเลียเงียบไปชั่วขณะก่อนจะขมวดคิ้วจากนั้นเปลี่ยนสีหน้าเป็นตื่นตระหนกพลางยกมือสองมือกุมแก้ม “ไนจี้ เจ้าเริ่มจีบสาวเป็นแล้ว โตขึ้นอีกนิดแล้วสินะ ข้าล่ะปลื้มใจ”

“...”

“เอ๊ะ! ร้านนั้นมีสีแดงนี่” เจ้าของเสียงหวานรีบวิ่งไปที่ร้านฝั่งตรงข้ามซึ่งมีผ้าพันคอสีแดงวางขายอยู่ผืนหนึ่ง “สีแดงก็จริงแต่ไม่ได้เข้มเท่าผืนที่ข้าอยากได้ ถึงจะใกล้เคียงแต่ข้าก็ไม่เอา” สุดท้ายเธอก็วางของบนชั้นวางตามเดิม

“ไม่ถูกใจเหรอ”

“ไม่เลย สงสัยคงต้องซื้อไหมพรมไปถักเองแล้วมั้ง” โรซาเลียอมยิ้มเมื่อนึกถึงสมัยที่ยังอยู่โลกเก่า “จะว่าไปผ้าพันคอผืนนั้น ข้าก็ถักเองนี่นา ถึงฝีมือจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ข้าก็ชอบนะ”

“งั้นข้าจะซื้อไหมพรมให้เจ้าถัก”

ถ้าอยากได้ แค่บอกมาคำเดียว เขาก็พร้อมจ่ายแล้วเอามาให้เธอทันที!

ย้อนกลับไปในสมัยที่ยังอยู่โลกเก่า วันนี้ที่ซาตาน่าเข้าสู่ช่วงฤดูหนาว อากาศเย็นกว่าแมนไคน์เป็นเท่าตัว แถมช่วงบ่ายเกิดพายุหิมะอีกจึงไม่แปลกที่ส่วนใหญ่จะหลบเข้าที่พักอาศัยและไม่ออกมาข้างนอก โรซาเลียก็เหมือนกับคนอื่น ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงออกไปวิ่งกระโดดโลดเต้นแล้ว แม้ว่าตอนนี้บาดแผลจากเพลิงศักดิ์สิทธิ์จะหายดี แต่เพราะท้องแก่ เธอจึงไม่ค่อยออกไปไหน ทว่าก็ใช่จะอยู่นิ่ง ๆ เนื่องจากปวดหลังทำให้เธอต้องหาอะไรทำ ไม่ก็ลุกเดินไปเดินมาตลอด

“นี่ก็ดิ้นเก่งจังเลย” หญิงสาวบ่นพลางยกมือกุมท้องเมื่อรู้สึกได้ถึงแรงถีบน้อย ๆ ของเจ้าตัวยุ่งที่ยังไม่ได้เกิด “ถักห่วยขนาดนี้ ชาติไหนจะได้ใช้เนี่ย” โรซาเลียมองไหมพรมสีแดงและบล็อกที่ใช้ถัก ผ้าพันคอที่เธออยากทำใช้เองมีหน้าตาย่ำแย่มาก สุดท้ายจึงแกะออกมาถักไหมตามเดิม

อากาศที่หนาวเย็นในวันนี้ทำให้มือสองข้างชาจนแทบไม่รู้สึกอะไรเลยเวลาหยิบจับสิ่งของ สุดท้ายโรซาเลียก็วางของแล้วลุกเดินไปเดินมาเพราะปวดหลัง

“อยู่ไม่ไหวแล้ว ออกไปเดินข้างนอกดีกว่า” สาวผมแดงคว้าเสื้อคลุมหนา ๆ มาสวมจากนั้นเปิดประตูออกไปเดินข้างนอก ส่วนหนึ่งเพราะคิดว่าการได้เดินออกกำลังกายน่าจะทำให้คลายหนาวได้บ้าง

หากเป็นเมื่อก่อน ตามทางเดินจะมีคนออกมาเดินทั้งทหารปีศาจและพวกข้ารับใช้ แต่คงเพราะอากาศหนาวทำให้ไม่มีใครอยากออกมา โรซาเลียเห็นทหารปีศาจไม่กี่คนเดินไปเดินมาตามหน้าที่เฝ้ายาม ส่วนเธอก็แค่เดินเล่นเฉย ๆ พวกเขาเห็นเธอก็แค่มองแล้วทำเป็นไม่สนใจเพราะทุกคนรู้ดีว่าเธอเป็นอะไรกับจอมมาร

“ดิ้นอีกแล้ว” หญิงสาวนั่งลงบนบันไดเมื่อรู้สึกได้ว่าลูกถีบท้องแม่รอบสอง “อยากกินปลานึ่งแฮะ ในครัวจะมีเนื้อปลาไหมเนี่ย” ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ โรซาเลียก็ไม่เคยออกคำสั่งกับใครเพราะคิดเสมอว่าตัวเองเป็นแค่คนขออาศัย ถ้าอยากกินอะไร ถ้าไม่ไปหาเองก็ต้องไปขอจากคนครัว

แต่ปลานึ่ง ถ้าไม่ทำรสจัดก็ไม่อร่อยแฮะ ตอนนี้ข้าท้องอยู่ รู้สึกเบื่ออาหารรสจัด สงสัยลูกจะไม่ชอบ งั้นถ้าได้ปลาแล้วแอบไปก่อไฟปิ้งเองที่อื่นดีกว่า จะไม่เดือดร้อนใคร สาวผมแดงวางแผนในใจก่อนจะรีบเดินลงไปยังชั้นล่างสุดเพื่อขอปลาจากในครัว

“เนื้อปลาก็มีนะคะ แต่ท่านโรซาเลียจะเอาไปปิ้งเองจริง ๆ เหรอคะ” สาวใช้ที่เธอเดินมาคุยด้วยถามกลับด้วยสายตาแปลก ๆ คงเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะออกจากห้องมาที่นี่เองแถมยังขอเนื้อปลาไปปิ้งเองอีก

“ข้าก็แค่คนอาศัย มีของให้ก็นับว่ารบกวนมากแล้ว เพราะงั้นเอาของมาเถอะ”

“นี่ค่ะ” หญิงรับใช้นำห่อปลาสดมาให้ห่อหนึ่ง โรซาเลียกล่าวขอบคุณก่อนจะรีบวิ่งไปที่อื่นเพราะเธอไม่รู้ว่าไนเจลลัสอยู่ส่วนไหนของปราสาท ถ้าเกิดมาเห็นเข้าคงของขึ้นอีกแน่

ทางตะวันออกจะมีทางเดินเชื่อมระหว่างตัวปราสาทกับเรือนเก็บฟืน โรซาเลียเดินมาหาฟืนที่นี่แล้วหาพื้นที่สักแห่งก่อกองไฟตามด้วยนำปลาที่เสียบไม้เรียบร้อยมาย่างไฟ เห็นแล้วก็นึกถึงสมัยเด็ก ช่วงฤดูหนาว คนแถวบ้านก็จะพากันมานั่งก่อไฟแถมยังนำปลาที่ตกได้จากแม่น้ำมาปิ้งกินด้วย

“เสียดาย ลืมขอเกลือมาด้วย ไม่งั้นคงได้โรยใส่ปลา” เจ้าของเสียงหวานพึมพำก่อนจะนำไหมพรมสีแดงและบล็อกมานั่งถักผ้าพันคอคนเดียวเงียบ ๆ น่าแปลกที่เธอรู้สึกมีสมาธิมากกว่าอยู่อุดอู้ในห้อง คราวนี้ผ้าพันคอจึงดูดีขึ้นแถมใช้เวลาไม่นาน เธอก็ถักเสร็จด้วย

หน้าตาพอใช้ได้ แต่ก็ดี เพราะข้าทำใช้เองนี่นะ โรซาเลียนำผ้ามาคล้องคอจากนั้นก็พลิกปลาย่างเพื่อให้เนื้อสุกทั่วถึง พลันเสียงหนึ่งก็ดังมาแต่ไกล

“โรซาเลีย!”

“ตะโกนทำไม ตกใจหมดเลย” คนเรียกเธอคือไนเจลลัสที่เดินหน้าดำคร่ำเครียดมาแต่ไกล “สาวใช้คนนั้นคงไปบอกเจ้าล่ะสิ” เธอมั่นใจว่าปีศาจสาวตนนั้นต้องวิ่งไปบอกเจ้าของปราสาทแน่

“...” คนเพิ่งมาถึงมองกองไฟเผาปลาสลับกับมองหน้าสาวผมแดงที่ทำตาใสเหมือนไม่รู้เรื่องราว ต่อให้อยากด่าเป็นมหากาพย์แค่ไหนสุดท้ายก็ทำไม่ลง

“ข้าอยากกินปลาก็เลยไปขอปลามาปิ้ง”

“ทำไมไม่ให้คนในครัวทำให้”

“ข้าเป็นแค่คนอาศัย เกรงใจ ทำเองดีกว่า” จนถึงตอนนี้เธอก็ยังคิดว่าตัวเองมาขออาศัยบ้านคนอื่นอยู่ แมนไคน์ล่มสลายและไม่มีที่ให้เธออยู่อีก ดังนั้นเวลาทำอะไรถ้าไม่นับเวลาซุกซน เธอก็แทบจะกลายเป็นพวกเจียมเนื้อเจียมตัวไปเลย

“ข้าบอกเจ้าแล้ว อยากได้อะไรก็พูดออกมา ขอแค่เจ้าพูด ข้าให้เจ้าได้ทั้งนั้น”

“ได้ งั้นปิ้งปลาให้ข้า”

“...”

“จะทำหรือไม่ทำ” สุดท้ายไนเจลลัสก็มานั่งปิ้งปลาให้โรซาเลีย ในขณะที่สาวผมแดงก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข หากมีใครมาเห็นเข้า คงตกใจที่ได้เห็นจอมมารมานั่งปิ้งปลาให้ผู้กล้าแน่ ๆ “ไนจี้ ดูผ้าพันคอข้าสิ ข้าถักเองนะ ใช้ได้ไหม”

“สวย”

“สวยตรงไหน ข้าออกจะถักแบบงง ๆ” ดูยังไงก็น่าจะเรียกว่าพอใช้ได้มากกว่าสวย แต่สำหรับคนถูกถามคงไม่คิดแบบนั้น ข้าวของอะไรก็ช่างที่โรซาเลียทำเอง เขามองว่าดูดีหมด

“ข้ามองว่ามันสวย”

“ก็ได้ ๆ สวยก็สวย” ถ้าเขาบอกว่าสวย เธอก็จะคิดว่ามันสวย “ข้าคิดถึงบ้านจัง ถึงเมืองที่ข้าเกิดจะไม่เหลืออะไรแล้ว แต่ข้าก็อยากกลับไปดูสักครั้ง”

“ไปทำไม”

“ข้าอยากสร้างสุสานให้คนในเมืองนั้นเป็นการขอโทษ เพราะข้าแท้ ๆ ทางวิหารศักดิ์สิทธิ์ถึงทำลายทั้งเมืองทิ้งเป็นการลงโทษ” โรซาเลียถอนหายใจแล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้า คนในเมืองอาจจะจำเธอไม่ได้หลังจากที่เธอไปอาศัยอยู่ในวิหารศักดิ์สิทธิ์ แต่เธอจำพวกเขาได้ จึงอยากสร้างสุสานให้สักครั้ง

“ไว้พายุหิมะหยุด ข้าจะพาเจ้าไป”

“จริงนะ”

“ข้าเคยขัดเจ้าด้วยเหรอ”

“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่เคยขัด แต่ก็ขอบคุณที่จะพาข้าไป ข้าน่ะอยากกลับไปเยี่ยมบ้านเกิดมาตั้งนานแล้วล่ะ” เจ้าของเสียงหวานเหม่อมองออกไปยังทิวทัศน์ที่อยู่ไกลออกไป แม้จะรู้สึกอ้างว้างที่ไม่เหลือญาติพี่น้องสักคนแต่อย่างน้อยโลกนี้ก็มีที่ให้เธอยืนอยู่

ถึงไม่เหลือคนที่บ้านเกิด เธอก็ยังมีไนเจลลัสอยู่ข้าง ๆ

“ไนจี้! ปลาไหม้แล้ว!”

สุดท้ายโรซาเลียก็ต้องให้แม่ครัวปิ้งปลาให้ ส่วนไนเจลลัสก็โดนไล่ไปนอนนอกห้องตอนกลางคืน โทษฐานปล่อยให้ปลาไหม้จนกินไม่ได้