บทที่ 5

“ได้ยินว่าเจ้าเตะจูเลียน”

พรวด!

ทันทีที่ได้ยินประโยคแรกของผู้เป็นป้า โรซาเลียก็พ่นน้ำออกมาเป็นละออง โชคดีที่หันหน้าไปทางอื่นทันไม่อย่างนั้นอาหารมื้อเย็นบนโต๊ะคงเต็มไปด้วยน้ำลายของเธอ เอราเคียกลั้นหัวเราะก่อนจะโบกมือเรียกสาวใช้ให้นำผ้าสะอาด ๆ ไปเช็ดตามตัวหลานสาว

“ท่านป้าทราบได้ยังไงคะ”

“สาวใช้ที่ไปกับเจ้าเป็นคนบอกเอง”

“อ้อ”

“ที่จริงวันนี้เขาก็มาหาข้า เห็นว่าอยากหมั้นกับเจ้า” จอมมารสาวสังเกตปฏิกิริยาของคู่สนทนา อีกฝ่ายทำหน้าเหมือนคนเบื่อโลก ท่าทางจะไม่ชอบขี้หน้าหลานชายของเธอ “ไม่ถูกใจเหรอ”

“ไม่เลยค่ะ”

“แล้วไม่อยากให้ใครสักคนมาดูแลบ้างเหรอ เจ้าเองก็ควรแต่งงานได้แล้ว หาคู่ชีวิตสักคนมาฝากข้าหน่อยสิ” ราชินีปีศาจแซวหลานสาวขำ ๆ แต่คนถูกแซวกลับถอนหายใจยาว

“ข้าจะแต่งงานกับคนที่ข้ารักเท่านั้นค่ะ”

“ช่างเถอะ เอาไว้ถึงเวลาข้าเชื่อว่าเจ้าก็คงจะหาหลานเขยดี ๆ สักคนมาให้ดู” เอราเคียใช้ช้อนตักเนื้อตุ๋นชั้นดีมาให้หลานสาวก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น “อีกสองวันข้าจะไปที่แมนไคน์ มีแค่เจ้ากับข้าเท่านั้นที่ไป”

“แล้วท่านป้าจะไปหาข่าวผู้กล้าในเมืองไหนคะ”

“เริ่มที่เมืองใกล้ ๆ ชายแดนก่อนละกัน ช่วงนี้มีนักบวชจากวิหารศักดิ์สิทธิ์เดินทางไปทั่ว ข้าก็เลยไม่อยากเสี่ยงส่งปีศาจตนอื่นไป ถ้าเป็นข้า ข้าสามารถรับรู้ได้ว่าใครเป็นคนจากวิหาร ข้าคิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นข้าคงเอาตัวรอดได้”

“แต่ข้าว่ามันก็เสี่ยงอยู่นะคะ” จอมมารลงทุนไปสืบข่าวเอง ถ้าฝ่ายศัตรูรู้เข้าต้องยกพวกมาจัดการเธอแน่ ทว่าเอราเคียกลับยิ้มโดยไร้ความกังวล

“ข้าถึงต้องมีองครักษ์พิเศษที่ไว้ใจได้ไปด้วยไง”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำงานให้สุดความสามารถเลยค่ะ” โรซาเลียกำหมัดสองข้างแน่น งานนี้เธอพร้อมสู้ตายถ้ามันช่วยให้เธอได้อะไรขึ้นมาขณะทำภารกิจเปลี่ยนตอนจบของเรื่องราว

“แล้วนี่เจ้าตั้งชื่อดาบหรือยัง”

“ยังเลยค่ะ” เรื่องนี้เธอลืมไปเสียสนิทเพราะมัวแต่สนใจเรื่องอื่นจึงเผลอมองข้ามเรื่องเล็ก ๆ ไป ความจริงดาบศักดิ์สิทธิ์ของเธอก็มีชื่อ แต่เพราะไม่เคยนึกว่าจะได้ดาบเล่มที่สองจึงไม่เคยคิดชื่อเผื่อไว้

“ให้ข้าตั้งให้ไหม ถ้าเจ้ายังนึกไม่ออก”

“รบกวนท่านป้าแล้วค่ะ”

“ชื่อดูเวสซ่าก็แล้วกัน” หญิงสาวเลือกชื่อนี้ให้ดาบประจำตัวของหลาน โรซาเลียพยักหน้าเออออเห็นด้วยซึ่งในความเป็นจริงเธอไม่ได้คิดมากเรื่องตั้งชื่อ เผลอ ๆ ถ้าเอราเคียไม่พูด เธอคงไม่คิดจะตั้งชื่อให้ดาบเล่มใหม่แน่

“อาหารอร่อยดีนะคะ” เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเป็นเรื่องอาหารบนโต๊ะแทน

“ข้าสั่งให้แม่ครัวทำสุดฝีมือเลย ถ้าเจ้าชอบก็กินเยอะ ๆ นะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณค่ะ ท่านป้า ข้าไม่ได้กินอาหารอร่อย ๆ แบบนี้มานานแล้ว” อดีตผู้กล้ารีบตักอาหารจานไหนก็ตามที่ดูน่าอร่อยมากองรวมในจานตัวเองแล้วเริ่มกวาดทุกอย่างลงกระเพาะเหมือนคนอดข้าวมานาน ในขณะที่เอราเคียก็ทำหน้างง ๆ เนื่องจากได้ยินหลานสาวบอกว่าไม่ได้กินของอร่อย ๆ มานานทั้งที่ในคฤหาสน์ก็มีอาหารดี ๆ มากมายให้กินในแต่ละวัน

ครั้งสุดท้ายที่ข้ากินอาหารด้วยบรรยากาศอบอุ่นคือตอนไหนกันนะ โรซาเลียนึกถึงเรื่องราวในโลกที่เธอจากมา เทรเวน่าบอกว่าความทรงจำของเธอมีปัญหาซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ แต่ดีหน่อยที่ช่วงนี้เริ่มนึกออกทีละนิด

“เจ้ากำลังโตต้องกินเยอะ ๆ นะ โรส แล้วก็อย่าดื้อ อย่าซน ป้าไปจัดดอกไม้ให้ลูกค้าก่อน เดี๋ยวจะมากินมื้อกลางวันด้วย”

ในวัยเด็ก เธอเป็นแค่เด็กหญิงธรรมดาที่อาศัยอยู่กับป้าซึ่งเป็นเจ้าของร้านขายดอกไม้ในเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ชีวิตในเวลานั้นเธอมีความสุขมาก นอกจากจะได้วิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ แล้วเธอยังมีอิสระที่จะทำตามที่ใจต้องการ จนกระทั่งนักบวชจากวิหารศักดิ์สิทธิ์ปรากฏตัวพร้อมกับประกาศว่าเธอถูกเลือกเป็นผู้กล้าคนใหม่ หลังจากนั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาล

“อาหารไม่ถูกปากเหรอ” เอราเคียถามขึ้นหลังจากเห็นหลานสาวนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ โรซาเลียหลุดสะดุ้งเพราะได้สติ เมื่อรู้ว่าตัวเองเหม่อจึงหัวเราะกลบเกลื่อน

“อาหารอร่อยจนข้าจินตนาการว่ากำลังล่องลอยอยู่บนฟ้าน่ะค่ะ”

“ข้าก็นึกว่าเจ้าจะเป็นอะไรซะอีก” เอราเคียเชื่อตามที่เธอบอก ซึ่งนั่นก็ทำให้อดีตผู้กล้าแอบโล่งใจ ตอนนี้เธอต้องเก็บความลับที่ว่าตัวเองมาจากอีกโลกให้มิดที่สุด ถ้าจอมมารสาวรู้ว่าเธอไม่ใช่หลานตัวจริงมีหวังโดนเก็บคาปราสาทแน่

เพื่องานสำคัญ เธอต้องอดทน!

หลังจากเสร็จธุระที่ปราสาท โรซาเลียจึงนั่งรถม้ากลับมาที่คฤหาสน์ พี่สาวคนรองยังคงรอรับอยู่ด้วยความห่วงใย ส่วนพี่สาวคนโตออกไปเที่ยวกลางคืนจึงไม่อยู่ทะเลาะกับเธอ ซึ่งก็เป็นเรื่องดีเพราะตอนนี้หญิงสาวไม่อยากมีเรื่อง ร่างกายต้องการพักผ่อนเนื่องจากกระเพาะที่เต็มแล้ว

“เจ้าจะมานอนทั้งแบบนี้ไม่ได้นะ ไปอาบน้ำก่อน” เรเนสซ่าเห็นน้องสาวขึ้นไปนอนแผ่บนเตียงก็รีบไปเขย่าร่างตามด้วยดึงแขนลากลงมาจากที่นอน

“ท่านพี่ วันนี้ข้าขอซักแห้งนะคะ”

“ซักแห้งอะไร ไม่รู้ล่ะ มาอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ทุกคนมาช่วยเร็ว!” คุณหนูรองหันไปออกคำสั่งสาวใช้ที่ยืนรออยู่นอกห้อง ทุกคนจึงวิ่งเข้ามาช่วยกันลากโรซาเลียลงจากเตียงแล้วพาไปอาบน้ำแต่งตัว

ถึงแม้ว่าตอนแช่น้ำในอ่าง เธอจะนั่งหลับคาที่เลยก็เถอะ

กว่าทุกอย่างจะเสร็จเรียบร้อย เธอก็หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ทั้งที่ควรจะนอนเหมือนคนอื่น ๆ แต่หญิงสาวกลับนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงพลางใช้ผ้าสะอาดเช็ดตัวดาบจากนั้นก็เก็บอาวุธเข้าฝักแล้ววางไว้ในกล่องไม้ตามเดิม โรซาเลียโยนผ้าที่ใช้เช็ดอาวุธลงข้างเตียง ตั้งใจว่าหลังตื่นนอนจะเก็บ ทว่าจังหวะที่กำลังจะเอนหลัง เธอก็มองฝ่ามือตัวเองที่แผ่ไอพลังศักดิ์สิทธิ์ออกมาจาง ๆ

“จริงสิ ดาบศักดิ์สิทธิ์” ตั้งแต่มาอยู่ในโลกนี้ เธอยังไม่เคยเรียกดาบคู่ใจมาเลยสักครั้ง ถึงไม่ได้เอามาใช้แต่ก็อยากเห็นมันให้หายคิดถึงและเพื่อเป็นการย้ำเตือนว่าเธอคือผู้กล้า บุคคลที่เป็นความหวังของมนุษยชาติ “อินโนเซนเทีย”

พลันแสงสีขาวสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นทำให้เจ้าของห้องต้องยกมือป้องหน้า ทันทีที่แสงนั้นจางหายไป ดาบสีทองสวยงามก็ลอยอยู่แทนที่ โรซาเลียคว้าดาบคู่ใจพลางกระโดดลงจากเตียงจากนั้นก็ควงดาบไปมาอย่างคุ้นเคย

“ไม่ได้เห็นเจ้าตั้งนาน คิดถึงมากเลย” ว่าแล้วก็เอาอาวุธมากอดอย่างรักนักรักหนา ร่างบางกระโดดขึ้นบนเตียงโดยไม่ลืมหยิบผ้าที่เขวี้ยงลงพื้นติดมือมาด้วยเพราะจะเอามาเช็ดตัวดาบ

อินโนเซนเทีย ดาบประจำตัวของโรซาเลีย มันปรากฏขึ้นหลังจากที่เธอเข้าพิธีเรียกศาสตราวุธศักดิ์สิทธิ์ซึ่งผู้กล้าทุกรุ่นที่ผ่านมาจะต้องเข้าพิธีนี้หลังสำเร็จการฝึกฝน ทั้งเธอและอาวุธเปรียบเหมือนครึ่งหนึ่งของกันและกัน หากเจ้าของตาย ดาบก็จะถูกทำลายไปด้วย แต่ในกรณีของเธอหลังจากใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้ ดาบก็หายไปเลยจนกระทั่งตอนนี้ที่เธอเรียกมาได้อีกครั้ง

“ถ้าเจ้าพูดได้ก็ดีสิ ข้าจะได้มีเพื่อนคุย” เจ้าของเสียงหวานพึมพำกับตัวเอง นัยน์ตาสีเขียวมองตู้เสื้อผ้าซึ่งเต็มไปด้วยชุดสวย ๆ ก่อนจะไล่สายตามองข้าวของเครื่องใช้รวมทั้งเตียงที่เธอนั่งอยู่ด้วย “ตอนที่ข้าเป็นผู้กล้า ข้าได้แต่มองชุดสวย ๆ ที่พวกผู้หญิงใส่กันในขณะที่ข้าต้องสวมชุดเกราะ ข้าอยากเปิดร้านขายดอกไม้เหมือนที่ป้าของข้าทำแต่ข้ากลับต้องจับดาบไปต่อสู้ ข้าเห็นผู้หญิงวัยเดียวกันกับข้าได้แต่งงานและมีครอบครัว ข้าเองก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน แต่ข้าโชคไม่ดีเหมือนพวกนางนี่สิ”

โรซาเลียก็เหมือนผู้หญิงทั่วไป เธออยากมีเพื่อนฝูง อยากทำโน่นทำนี่ตามที่ใจต้องการ มีความฝันที่วาดเอาไว้ในอนาคต รวมทั้งอยากมีครอบครัวเหมือนที่ผู้หญิงคนอื่น ๆ มี แต่น่าเสียดายที่เธอไม่มีวันได้มาเพราะตราบใดที่เธอยังเป็นผู้กล้า ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน จะช้าหรือเร็ว เธอก็ต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ

“ถ้าข้าไม่ใช่ผู้กล้าก็คงจะดี”