ตอนที่4 ฉันสั่งว่าอะไร!?

“เลขาคนใหม่ของมึงหรอวะ?” ไซลอนหันไปถามมาร์ติน เมื่อเห็นสาวน้อยท่าทางใสซื่อ เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับคินต์

ลินดายังอยู่ในชุดทำงานและในมือก็ถือแฟ้มเอกสารหนาเตอะ ทำให้เดาได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นเลขาคนใหม่ที่มาร์ตินพึ่งรับมา

“เออ!!”

“สวยว่ะ…แต่ดูบอบบาง จะทำงานกับมึงได้หรอ” ไซลอนพูดก่อนที่เขาจะใช้สายตาพราวเสน่ห์ จ้องมองลินดาตั้งแต่หัวจรดเท้า

ผิวเนียนละเอียดใบหน้าสวยหวานปากนิดจมูกหน่อย ยิ่งดูยิ่งอยากจะขย้ำซะให้จมเตียง…

ลินดายืนตัวแข็งทื่อกับการกระทำของไซลอน ถึงจะรู้สึกกลัวแต่ถ้ามัวแต่ชักช้าก็มีแต่จะเพิ่มความอึดอัด!!

“เก็บตามึงไปซะ น้องเขากลัวหมดแล้ว” เซปป์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ยกมือขึ้นมาปิดตาไซลอน

ขณะที่ในห้องวีมีเสียงพูดคุยกัน แต่เสียงลามกผสานเสียงครางของคนหน้าไม่อายก็ดังมาไม่ขาดสาย . . .

แถมคนในห้องก็ทำตัวปกติ ไม่ได้มีใครรู้สึกเขินอายหรือมองว่ามันเป็นเรื่องแปลก!!

แต่แบบนี้มันไม่ปกติไง!!

“อะ…เอ่อท่านประธานคะ รบกวนเซ็นให้หน่อยค่ะ”

ลินดาตัดสินใจเดินเข้าไปขัดจังหวะกิจกรรมร่วมรักสุดพิสดารของเจ้านาย

ผู้หญิงผมทองหยุดขย่มบนตักแกร่งและตวัดสายตามามองหน้าด้วยความไม่พอใจ

มาร์ตินเหลือบมองเอกสารที่อยู่ในมือเลขาสาวเพียงนิด ก่อนจะผลักคนบนร่างออกไปอย่างไร้เยื่อใย

ร่างเล็กกระเด็นไปที่โซฟาตัวยาว ทำให้แกนกายใหญ่สวมเครื่องป้องกัน ที่เสียบคารูสวาทดีดผึงออกมาสั่นไหว

ลินดาได้เห็นอวัยวะเพศของมนุษย์ผู้ชายครั้งแรกในชีวิต!!

และที่สำคัญ…มันใหญ่มากด้วย!!

ลินดาเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกรังเกียจ ท่อนเอ็นแข็งเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดดูน่ากลัวไม่น้อย

มือหนาคว้ากระดาษทิชชู่มาพันโดยรอบ และดึงเครื่องป้องกันออกด้วยความชำนาญ

ถึงจะไม่อยากเห็นแต่มันดันเห็นไปแล้ว!!

กลัวภาพที่เห็นเมื่อกี้ มันจะหลอนติดตามาก . . .

บ้าจริง!!

“อายอะไรนักหนา ไม่เคยเห็น?” ใบหน้าดุหันมองการกระทำของเลขาสาว คิ้วหนาก็หมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ

“…” ลินดาอายจนหน้าแดง แต่ไม่ได้ตอบอะไรกับไป!!

มาร์ตินรูดซิบกางเกงและยื่นมือมารับเอกสารด้วยสีหน้าหงุดหงิดกับอาการใสซื่อของลินดา

ดวงตาคมสังเกตุเห็นว่าลินดากำลังตัวเปียกและยืนสั่น ๆ บนตัวของเธอมีกลิ่นเหล้าฉุน ๆ ติดอยู่

“ก่อนที่ผมจะไปรับ คุณลินโดนโต๊ะข้างล่างจับกรอกเหล้าครับ”

คินต์ที่รู้ใจเจ้านายรีบอธิบายทันที มาร์ตินพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจนัก และก้มอ่านเอกสารในมือ

ซึ่งในห้องมืดขนาดนี้เขาอ่านรู้เรื่องได้ไง?

สาวผมทองคู่ขาของท่านประธาน ปรายตามองลินดาหมือนเกลียดกันตั้งแต่ชาติปางก่อน

เธอพยายามแสดงตัวเป็นเจ้าของเขา โดยการขยับเข้าไปเกาะแขนแล้วเอาหน้าซบที่บ่า

มาร์ตินผลักออกอย่างแรงจนลินดาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็รู้สึกตกใจยกมือขึ้นปิดปาก

เขาพึ่งมีอะไรกันไปเมื่อกี้ ทำไมเขาถึงเย็นชาใส่ได้ขนาดนี้?

“ไปเรียกมาใหม่ ยัยนี่ไม่ได้เรื่อง” ผู้หญิงที่ไม่รู้จักฐานะตัวเอง มันน่าเบื่อ!!

และที่สำคัญยังนี่ก็เอาไม่มันสักนิด แทบจะไม่รู้สึกอะไรเลย!!

ผู้หญิงผมทองตวัดสายตาโกรธแค้นมามองลินดา ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป . . .

มาร์ตินไม่สนใจ เขาจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงบนกระดาษและปิดมัน

ลินดาเอื้อมมือไปเพื่อรับแฟ้มจากมือเจ้านาย กะว่าจะรีบเผ่นกลับก่อนที่รถประจำทางจะหมด!!

แต่มาร์ตินกลับดึงแฟ้มหลบ และหันมาจ้องหน้าลินดาที่กำลังเหวอสุดขีด

“มานั่งและชงเหล้าให้ฉัน”

“อะ…เอ่อ พรุ่งนี้ลินต้องรีบไปส่งเอกสารนี่แต่เช้านะคะ” ลินดาฝืนยิ้มแห้ง ๆ ปฏิเสธไปอย่างสุภาพ

“ถ้าไม่โง่ก็ทำตามคำสั่ง อย่าให้พูดซ้ำ” น้ำเสียงกดต่ำทำให้ลินดารับรู้ได้ ว่าเจ้านายกำลังหงุดหงิด!!

ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำสีหน้าลำบากใจใส่เขาแบบนี้ ปกติมีแต่คนเสนอตัวอยากทำให้ด้วยความเต็มใจ!!

ลินดาลอบถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เธอเดินไปหยิบแก้วและชงเหล้าให้เขาตามคำสั่ง แต่ก็ไม่ได้ลงไปนั่ง

เพราะมันดูไม่เหมาะสมที่จะไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้เป็นนาย. . .

ลินดาจึงขยับไปยืนข้าง ๆ คินต์แทน มาร์ตินตวัดสายตาคมมองมาทันที เธอจึงแสร้งทำเป็นไม่เห็น

“ฮ่าๆ…เลขามึงน่าสนใจว่ะ คนนี้กูขอได้ไหมวะ?”

“ไม่ได้!! เซ็นสัญญาไปแล้วสิบปี”

“เดี๋ยวกูจ่ายค่าฉีกสัญญาให้”

“เสือก!!”

ลินดาก็ดูน่าสนใจดีจริง ๆ เรียบร้อย ฉลาด แต่ก็แอบดื้อรั้น

ที่มาร์ตินไม่ยอมยกเธอให้ใครเพราะเลขาที่ทำงานเก่ง ละเอียดรอบคอบแบบนี้ไม่ได้หากันง่าย ๆ

เมื่อเจอแล้วใครจะโง่ปล่อยให้หลุดมือ?

ลินดากุมมือตัวเองที่เย็นเฉียบ เพราะเหล้าที่หกบนตัวเธอนอกจากจะส่งกลิ่นเหม็น มันยังทำให้ลมจากเครื่องปรับอากาศที่ตกลงมากระทบผิวหนัง เย็นจนรู้สึกชาไม่หมด!!

“เอานี่ไปใส่สิ่”

“คะ”

“หนาวไม่ใช่หรอ?”

“คะ…ขอบคุณค่ะ”

เซปป์สังเกตุเห็นลินดายืนหนาวจนหน้าซีดตัวสั่น เขาหยิบเสื้อสูทและยื่นให้เธอ…

ลินดาอึกอักแต่ก็รับมา เพราะถ้าทนต่อไปคงได้เป็นปอดบวมตาย!!

มาร์ตินยกแก้วเหล้าดื่มด้วยความไม่พอใจ กับท่าทางของลินดาที่คุยกับเซปป์

เธอดูไม่กลัวเพื่อนเขาสักนิด…

แต่ทำไมถึงกลัวเขาขนาดนั้น?

ปัก!!

เสียงแก้วกระทบกับโต๊ะเสียงดัง ลินดารีบเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างรู้งาน แล้วเอากลับไปวางให้เจ้านายที่อยู่ ๆ เขาก็ดูหงุดหงิดขึ้นมา

จากที่น่ากลัวอยู่แล้วก็ยิ่งน่ากลัวเข้าไปอีก!!

“ฉันสั่ง…ว่าอะไร?”

เฮือก!!

ลินดาที่กำลังจะวางแก้วในมือ รู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเพราะน้ำเสียงกดต่ำของมาร์ติน

เธอตกใจจึงหันไปสบสายตากับเขาโดยบังเอิญ แววตาเขาเย็นยะเยือกราวกับจะแช่แข็งเธอได้จริง ๆ

ลินดาได้แต่แอบคิดในใจ ว่าตัดสินใจถูกแล้วใช่ไหม ที่มาทำงานอยู่ใกล้กับคนอันตรายแบบเขา!!

ฉันจะตายก่อนที่จะได้ใช้เงินไหมนะ?