ตอนที่2 พบกันครั้งแรก

แต๊ก!! แต๊ก!!

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นปูนดังถี่ ๆ

ลินดาวิ่งหอบจนมาถึงหน้าตึกสูงที่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมืองหลวง

“อิ๋บอ๋าย…จะสายไหมเนี่ย!!” ฉันจะสายตั้งแต่วันสอบสัมภาษณ์ไม่ได้นะลินดา

ถ้าพลาดงานนี้ไปคงเสียดายโอกาสที่จะได้ทำงานดี ๆ พอร์ตที่ยื่นสมัครไปผ่านฉลุย แค่สอบสัมภาษณ์ให้ผ่านโอกาสได้งานก็แค่เอื้อม!!

แต่รถเพราะติดจนแทบจะจอดสนิททำให้เกือบจะมาสาย ทั้ง ๆ ที่เผื่อเวลาไว้ล่วงหน้าตั้งสองชั่วโมง!!

ลินดารีบวิ่งเข้าไปที่ตึกและมองหาลิฟต์ทันที

“พระเจ้า!!”

ลินดาอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเห็นกลุ่มคนที่กำลังยืนรออยู่หน้าลิฟต์

ใครมันช่างกล้านัดสัมภาษณ์งานตอนเที่ยงนะ!!

กว่าจะได้เข้าลิฟต์คงจะไม่ทันเวลานัดแน่!!

ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะได้งานนี้เด็ดขาด เธอกวาดสายตามองหาบรรได และตัดสินใจที่จะวิ่งขึ้นไปแทน

ลินดาวิ่งขึ้นมาจนถึงชั้นสามสิบซึ่งเป็นชั้นบนสุด เธอหยุดก้มหน้าหอบหายใจถี่ ๆ

ขาเรียวที่อยู่บนรองเท้าส้นสูงสีดำสั่นกระจนได้ยินเสียงกึก ๆ ของส้นรองเท้าที่กระทบพื้น

แต่ไม่มีเวลาให้พักเหนื่อย ลินดาตั้งสติยืดตัวตรงเก็บอาการหอบ แล้วตรงไปติดต่อพนักงานที่นั่งอยู่หน้าเคาน์เตอร์ทันที

“สวัสดีค่ะ…มาสัมภาษณ์งานค่ะ” ลินดายิ้มและยืนเอกสารที่ถือมาในมือให้พนักงานคนสวยทันที

“นั่งรอสักครู่ค่ะ เอกสารไว้ไปยื่นตอนสัมภาษณ์นะคะ”

ลินดาเดินมานั่งรอที่โต๊ะตามคำแนะนำ เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ชั้นนี้มีพนักงานไม่กี่คน แต่ทุกคนล้วนหน้าตาดีมาก

บริษัทใหญ่เลือกได้ยันหน้าตาพนักงานเลยหรอ?

เพียงครูเดียวก็มีชายร่างสูงใส่ชุดสูทสีดำเดินตรงมาที่เธอ ลินดาหันมองใบหน้าดุนิ่งขรึมของเขาก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่!!

“คุณคือคนที่จะมาสมัครเป็นเลขาใช่ไหมครับ?”

“ค่ะ” ลินดาโค้งหัวให้ด้วยท่าทางสุภาพ

“เชิญตามผมมาครับ” พูดจบเขาก็หันหลังเดินนำไป

ลินดาที่ยังรู้สึกเหนื่อยไม่หายแต่ก็รีบลุกตามไป ใจแอบหวั่นเพราะความกดดันจากสีหน้ารียบเฉยไร้อารมณ์ของคนตรงหน้า

เขาพามาหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง ก่อนจะเคาะประตูและเปิดให้เธอเข้าไปข้างไป

ลินดาสูดหายใจเข้าเต็มปอดและเดินผ่านประตูเข้ามาในห้อง แต่ก็ต้องชะงักหันไปมองหน้าคนที่พามา แต่เขาก็ปิดประตูใส่เธออย่างไร้เยื่อใย

สัมภาษณ์งานกับประธานบริษัท?

“จะยืนงงอีกนานไหม?”

เสียงเข้มดุดันของมาร์ตินพูดขึ้นทำให้ลินดาที่ยืนอยู่สะดุ้งเล็กน้อย

เธอเดินเขาไปแนะนำตัวด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ

“สวัสดีค่ะชื่อลินดานะคะนี่เอกสารค่ะ” ลินดายืนสั่นเกร็งแต่ก็พยายามควบคุมน้ำเสียงให้เป็นปกติ ก่อนจะวางแฟ้มเอกสารบนทำงาน

เขาไม่แม้แต่จะละสายตาจากเอกสารขึ้นมามองเธอสักนิด!!

ผ่านไปสักพักเขาถึงจะหยิบแฟ้มเอกสารเธอขึ้นไปเปิดดูแบบผ่าน ๆ ก่อนจะเหลือบสายตาจ้องมาที่เธอ

ทันทีที่สบตากันลินดารีบก้มต่ำมองเอกสารในมือเขาทันที ใบหน้าเขาหล่อเหลาสไตล์ลูกครึ่ง แต่ดวงตาเขากลับเย็นชาราวกับหิมะที่หนาวเหน็บ รอบตัวเขามันมีรังสีบางอย่างที่ทำให้ลินดา รู้สึกกดดันจนจะหายใจไม่ออก

เขาน่ากลัวเกินไป!!

“รู้กฎของที่นี่รึยัง?”

“พอรู้บางอย่างค่ะ”ลินดาตอบแต่พยายามเลี่ยงไม่สบตาเขาโดยตรง

“อ่านแล้วเซ็นซะ” เขายืนกระดาษแผ่นนึงมาตรงหน้า

“เอ่อ…ขอนั่งได้ไหมคะ?”

“แล้วใครห้าม?”

“…” เอ๊า!! อีตานี่

ลินดาเก็บสีหน้าเอาไว้แต่ก็แอบด่าออกมาในใจ และพอเห็นสายตาดุของเขาที่เหมือนจะรู้ เธอจึงก้มหน้าอ่านสัญญาในมือทันที

“สิ่งที่เธอต้องรู้ ฉันไม่ชอบคนโง่…และเกลียดคนตีสองหน้า”

“ค่ะ”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกของมาร์ตินทำเอาลินดาขนลุกซู่ เธออ่านสัญญาโดยละเอียดก่อนจะจรดปากกาเซ็นชื่อตัวเองลงไปบนกระดาษ

มีเจ้านายดุก็ดีกว่ามีเจ้านายหื่นแหละนะ!!

“คินต์จะพาเธอไปที่โต๊ะ”

เมื่อได้ยินแบบนั้นลินดาจึงเดาว่าผู้ชายหน้านิ่งคนนั้นน่าจะชื่อคินต์ เธอจึงโค้งให้เขาและขอตัวออกจากห้องทันที

“เชิญทางนี้ครับ”

คินต์เดินนำไปแค่เพียงไม่ไกลก็เจอกับโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ เขาหยุดและหันมาพูดกับเธอเสียงเรียบ

“นายไม่ค่อยเข้าบริษัท ปกติผมจะเป็นคนเข้ามาตรวจงานแทนนาย หากมีอะไรสำคัญให้ติดต่อผ่านผม” ลินดารับนามบัตรที่คินต์ยื่นให้เอาไว้ทันที

“ขอบคุณค่ะ”

“ที่สำคัญ อย่าทำงานพลาดเด็ดขาด”

“ค่ะ”

พูดจบคินต์ก็เดินจากไป ลินดาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะอย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอท่านประธานบ่อย ๆ

เจอคินต์ก็ยังดีกว่าเยอะ…-_-

ถึงจะกลัวเจ้านายคนนี้มาก ๆ แต่ก็แอบชื่นชมเขาอยู่ไม่น้อย เพราะเท่าที่หาข้อมูลมา มาร์ตินเป็นผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย เขาฉลาดและเนี้ยบเรื่องงานสุด ๆ

ถ้าอยากเก่งก็ต้องอยู่กับคนเก่งจริงไหม!!

จะมุ่งมั่นตั้งใจทำงานสุดชีวิตเพื่อให้สมกับเงินเดือนที่ได้รับ เธอตรวจเอกสารทุกชิ้นอย่างละเอียดรอบคอบ เพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาดสักอย่าง

แม้ว่าทำงานที่นี่เธอจะต้องตื่นเช้าและใช้เวลาเดินทางนานกว่าปกติ แต่ค่าตอบแทนที่ได้รับมันก็คุ้มที่จะเหนื่อย!!

เคยมองหาห้องเช่าราคาถูกในย่านนี้ แต่ถูกที่สุดก็ยังแพงเกินไป สำหรับคนจนที่มีหนี้สินอย่างฉันอยู่ดี เพราะฉะนั้นฉันจึงยอมเบียดกับคนบนรถไฟฟ้า ดีกว่ายอมเสียตังจ่ายค่าเช่าราคาแพงไปฟรี ๆ

ความฝันของเด็กผู้หญิงที่ชื่อลินดาคือหมดหนี้และมีบ้านเป็นของตัวเอง…

ไม่ต้องง้อใคร ไม่ต้องพึ่งพาใคร แค่อยากจะยืนด้วยขาของตัวเองอย่างภาคภูมิใจเท่านั้น!!

สักวันมันจะต้องเป็นจริง อดทนหน่อยนะตัวฉัน. . .