EP12 ยังรู้สึกอยู่

EP12

.

.

.

"ทำไมพี่แมทต้องเลิกยุ่งกับติม…" คำถามนั้นทำให้รถที่กำลังเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูงเหยียบเบรกกะทันหัน ทำเอาคนตัวบางใบหน้าแทบจะกระแทกกับกระจกหน้ารถ ลิสท์เจมหักเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลแล้วตวัดสายตามองเธอ มือหนากระชากแว่นกันแดดออกแล้วโน้มตัวเข้าไปหาคนตัวเล็ก

"อยากรู้มั้ยเพราะอะไร" กระซิบถามแล้วยกยิ้มมุมปาก

"ค่ะ ติมอยากรู้"

"เพราะผัวเธอชื่อลิสท์เจม เมื่อคืนยังเอากันอยู่เลยหรือจำไม่ได้?"

"พี่ขืนใจติม"

"เปล่า ฉันมีสิทธิ์" ตอกย้ำสถานะของตนเองเสร็จก็เลื่อนมาจับเข้าที่แก้มใสไล่ลงมาที่ลำคอระหง ปลายนิ้วแกร่งลูบรอยดูดของตนเองเบาๆด้วยความพึงพอใจ สำหรับเขาแมทต่างหากที่มาแย่งไอติมไป ไม่เคยเอ่ยปากบอกว่าเลิกกับไอติม แค่ผู้หญิงชั่วทำเขาติดคุกก่อนก็เท่านั้น และตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่ต้องกำจัดตัวเห็บเหาอย่างแมททิ้ง

"พะ…พี่ไม่มีสิทธิ์" ไอติมตอบกลับเสียงสั่นเพราะสัมผัสจากมือหนาทำให้เกิดอาการร้อนวูบวาบไปทั่วตัว

"ฉันมีสิทธิ์มาตลอด"

"…" คนตัวเล็กลอบกลืนนํ้าลายลงคอเอือกใหญ่ เธอเบือนหน้าหลีกหนีสัมผัสเล็กน้อย

"คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าเธอไม่ได้เอากับมันเลยตลอดสองปี"

"พี่จะรู้ได้ยัง…"

"สัมผัสของเธอมันยังต้อนรับฉันเป็นอย่างดีเลยนะไอติม" ว่าแล้วก็ยื่นปลายจมูกเข้าไปคลอเคลียที่พวงแก้มใส มืออีกข้างเลื่อนเข้าใต้ชายเสื้อเชิ้ตพร้อมกับลูบไล้วนอยู่แบบนั้น

"พี่คิดไปเอง"

"แล้วที่บอกว่ารักมันฉันคิดว่าเธอโกหก แบบนี้เรียกว่าคิดไปเองรึเปล่า" ปากกระซิบถามสายตาหลุบมองยอดอกที่ดันเสื้อตัวบางออกมาสู่สายตา

"ติมไม่อยากฟังอะไรแล้ว…"

"ทนไม่ไหวใช่ไหม แล้วที่ทำแบบนั้นเพื่อให้ลืมฉันได้?" เธอหลับตาแน่นเหมือนไม่อยากรับฟังอะไรจากเขาอีกแล้ว ไอติมยอมรับว่าเลือกที่จะหนีจากลิสท์เจมด้วยวิธีแบบนั้นเพราะทนไม่ไหวกับสิ่งที่ต้องเจอ แต่เรื่องที่คบกับแมทเธอแค่อยากเปิดใจกับใครคนใหม่ที่ยังไม่พร้อมเรื่องบนเตียงเพราะกลัวประวัติศาสตร์มันซํ้ารอยเหมือนอย่างที่เคยเจอ ไม่ใช่เพราะลืมเขาไม่ได้เลยสักนิด…

"…"

"ยอมรับมาเถอะไอติมว่ายังรู้สึกกับฉันอยู่"

"…" มีเพียงความเงียบตอบกลับมาแค่นี้ก็ทำให้ลิสท์เจมรู้แล้วว่าจุดอ่อนไอติมอยู่ตรงไหน ปากบอกเกลียดแต่สายตาของเธอเวลามองเขามันยังคงเหมือนแต่ก่อน เพราะแผลในใจทำให้ไอติมไม่อยากเจอ ไม่อยากกลับไปอยู่จุดนั้นอีก แล้วยังไงเธอเป็นคนทำให้เขาต้องติดคุกเขี่ยให้เขาให้พ้นทางพยายามจะหนี แบบนี้หรอที่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ การถูกขังสามปีมันหล่อหลอมเป็นความแค้นภายในใจชายหนุ่มไปหมดแล้ว สำหรับไอติมตอนนั้นรักอยู่แต่ไม่อยากทน…สำหรับเขาไม่ได้รู้สึกแต่อยากเก็บไว้ พอถูกหักหลังแค้นครั้งนี้มันถึงต้องชำระ

…

หลายชั่วโมงต่อมา

หลังจากที่แยกกับลิสท์เจมไอติมก็พาตัวเองกลับมาที่ห้อง สายตาหลุบมองหน้าจอมือถือก่อนจะตัดสินใจกดโทรออกหาแมท เธอนั่งคิดมาหลายชั่วโมงแล้วว่าควรหยุดเขาสักที ชายหนุ่มกำลังลํ้าเส้นมากขึ้น มากขึ้นจนมันเหมือนจะย้อนกลับไปจุดเดิมแล้ว

(ว่าไงครับ)

"พี่แมทเป็นยังไงบ้างคะ ติมพึ่งรู้เรื่องว่าพี่ประสบอุบัติเหตุ ขอโทษนะคะที่ไม่ได้โทรหา" เสียงแผ่วกรอกผ่านปลายสาย ร่างเล็กนั่งชันเข่าอยู่บนเตียง ในใจรู้สึกผิดที่ต้องโกหกออกไป

(ออกจากโรงบาลแล้วตอนนี้พักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน พี่ขอโทษติมด้วยนะ ที่เคยพูดออกไปแบบนั้น)

"พี่แมทไม่ต้องขอโทษอะไรเลยค่ะ เรื่องนี้ติมผิดคนเดียว" มันผิดที่เธอปล่อยตัวให้ตัวเองเสียตัวให้กับลิสท์เจมอีกครั้ง ผิดที่ทำอะไรให้มันดีกว่านี้

(ติมหายไปไหนมาครับ พี่คิดถึง) คำถามของแฟนหนุ่มเจือไปด้วยความเศร้าแค่ฟังผ่านเครื่องมือสื่อสารเธอยังสัมผัสมันได้ แล้วจะบอกออกไปได้ยังไงว่าถูกลิสท์เจมลักพาตัวไป ไม่กล้าพูด กลัวเขาเสียใจ…ได้แต่เก็บคนเดียวเอาไว้ในใจ

"ติมกลับไปเยี่ยมแม่ค่ะ…อยากไปหาพี่แมทจัง อยู่ไหนคะ"

(ออกมาเจอที่สวนสาธารณะได้มั้ยติม ที่เดิมของเรา)

"ได้ค่ะ ไว้เจอกันนะคะ"

(ครับ) ว่าแล้วก็กดตัดสายแล้ววางโทรศัพท์มือถือเอาไว้ข้างกาย รอยบนตัวมันสกปรกเหลือเกิน ทำยังไงถึงจะลบมันทิ้งได้ เธอคิดอยู่ในใจแล้วฟุบหน้าลงกับเข่า ไม่ได้ไปเรียน ไม่ได้ไปทำงาน เหมือนตอนนี้ชีวิตไม่รู้จะเดินไปทางไหนต่อ ในขณะที่ไอติมกำลังอยู่ในห้วงความคิดของตนเองเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นร่างเล็กจึงเดินไปเปิดพลันคำพูดของเจ้าของเสียงเคาะก็ดังขึ้น

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

"หายหัวไปไหนมา"

"ติมกลับไปเยี่ยมบ้านค่ะ" ไอติมโผล่หัวออกมาแค่ครึ่งตัวแล้วตอบออกไปเสียงแผ่ว

"ฉันมาเก็บค่าเช่า จ่ายมา"

"อีกสักอาทิตย์ได้ไหมคะ ติมยังมีเงินไม่พอ"

"มีเท่าไหร่ก็จ่ายมาก่อน"

"…" เธอเงียบ เงินที่ได้จากการทำงานที่ร้านนั่งชิลล์ก่อนสุดท้ายก็แค่พันเดียวถ้าจ่ายค่าห้องไป พรุ่งนี้คงต้องอด เพราะที่ทำงานใหม่ก็ยังหาไม่น้อย แมทก็ไม่กล้ารบกวนเพราะทำผิดกับเขา ส่วนมิวก็รบกวนมาหลายครั้งแล้วจนละอายตัวเอง

"ว่าไง จะย้ายออกหรือจะจ่าย"

"จ่ายค่ะ" ตอบแล้วก็เดินกลับเข้าไปในห้องแล้วหยิบกระเป๋าตังขึ้นมา เธอมองเงินใบสุดท้ายตาละห้อยก่อนจะตัดสินใจหยิบออกมา จ่ายไปก่อนพรุ่งนี้จะยอมหยุดเรียนและลองหางานทำดู ลำพังครอบครัวก็เลี้ยงดูตัวเองไม่รอดนอกจากจะไม่ช่วยดูแลเธอไม่อยากทำตัวเป็นภาระของพ่อแม่ คิดได้แบบนั้นก็ยื่นเงินให้ด้วยหัวใจห่อเหี่ยว

"แค่นี้ก็จบ ที่เหลือให้เวลาแค่อีกอาทิตย์เดียวก็แล้วกันนะ"

"อาทิตย์เดียวคงไม่ทะ…"

"มันปัญหาของเธอ" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็เดินหนีโดยไม่สนใจเลยว่าเวลาที่ตนเองกำหนดมันเร็วเกินไป อีกทั้งค่าห้องที่นี้ยังแพงกว่าสภาพห้องอีก ที่เลือกอยู่เพราะไอติมไม่มีตัวเลือกจึงจำใจทนมาหลายเดือนจนถึงปีสาม

หลังจากที่จ่ายค่าห้องเสร็จไอติมก็อาบนํ้าชำระร่างกายเพื่อออกมายังสวนสาธารณะอย่างที่นัดกับแมท เธอมาหยุดยังที่ประจำมันเป็นสวนกว้างที่ห่างจากตัวของพื้นที่ มีเก้าอี้ตัวยาวตั้งอยู่ตรงหน้าคือทุ่งดอกไม้สีสันสดใสและบึงนํ้าสีใสสะอาด มีลมคอยพัดโชยมาเป็นระลอก ไอติมและแมทมักจะมาใช้เวลาอยู่ด้วยกันที่นี้ นั่งคุยกันกินอะไรง่ายระบายเรื่องแย่ๆออกมากับคนที่ไว้ใจ ส่งยิ้มให้และจับมือ มันมีความสุขมาก…

"รอพี่นานไหม" เสียงทักของแมทดังขึ้น ไอติมจึงหันกลับไปมองต้นเสียง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนรถเข็นและกำลังเคลื่อนเข้ามาหา

"ไม่นานค่ะ ติมพึ่งมา" เสียงหวานตอบแล้วส่งยิ้มกลบเกลื่อน

"เรื่องข่าวเป็นยังไงบ้าง โอเครึยัง"

"ไม่ค่ะ พี่ยังโกรธติมอยู่ใช่มั้ย"

"ติมไม่ได้ยอมพี่โกรธนายนั้นมากกว่า โกรธตัวเองด้วย"

"ขอบคุณนะคะที่เข้าใจติม…" เสียงแผ่วเอ่ยตอบแล้วหลุบตามองตํ่าเธอเผลอระบายเรื่องลิสท์เจมออกมาแล้ว

"ติมอย่าเศร้าสิ พี่อยากใช้เวลาที่ได้อยู่กับติมมีความสุขมากที่สุด" แมทเอ่ยบอกแล้วยื่นมือมาจับหลังมือเนียน ดวงตาเจือความเศร้าช้อนมองสภาพของแมทจะให้เธอยิ้มได้ยังไงในเมื่อตัวเองเป็นสาเหตุทำให้เขาต้องกลายเป็นแบบนี้

"…"

"ยิ้มหน่อยนะคะ เวลาติมยิ้มพี่ชอบมองมากเลยนะ ยิ้มให้พี่เห็นหน่อย" คำขอร้องของเขาทำให้รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าหวาน ดวงตาคลอไปด้วยหยาดนํ้าที่สั่นระริก ก่อนที่คนตัวเล็กจะถูกโน้มเข้าไปซบออก มือหนาคอยลูบหลังให้แฟนสาว เขาเข้าใจไอติมดีและอึดอัดที่ต้องเก็บเรื่องหมั้นไว้ในใจอีกด้วย แมทอยากหนีไปให้ไกลที่ที่มีแค่เขาและเธอ

"…" เปลือกตาคู่สวยปิดลง ยิ่งได้สัมผัสของแมทหัวใจดวงน้อยก็ยิ่งเจ็บแปลบ

"ถ้าอยากร้องก็ปลดปล่อยมันออกมา ตรงนี้ไม่มีใคร"

"กอดติมไว้แบบนี้ก่อนได้มั้ยคะ…" เสียงสั่นเครือพูดออกมา มันอึดอัด มันเจ็บและเสียใจ ใบหน้าเบ้ซบลงที่อกแกร่งระบายความอัดอั้นออกมาเป็นเสียงสะอื้น

แมทที่กำลังลูบหัวคนตัวเล็กตอนนี้เขาเองก็อึดอัดไม่ต่างจากเธอ อยากมีไอติมอยู่แบบนี้ อยากกอดเธอเอาไว้นานๆหากแต่ไม่รู้เลยว่าจะได้ทำแบบนั้นอีกแล้วตอนนี้เขาทำได้แค่กลบเกลื่อนและทำทุกอย่างให้ดีที่สุดในตอนที่มีเธอ

"ติม…ถ้าเกิดวันหนึ่งเราต้องแยกกัน ติมยังจะรอพี่อยู่รึเปล่า" กลัว…คำนี้มันวกวนอยู่ในใจ กลัวทุกอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่ตั้งใจเอาไว้แต่แรก

"ติมไม่อยากได้ยินคำถามแบบนี้เลย…"

"ตอบพี่หน่อยค่ะคนดี"

"ติมรู้ว่าพี่ไม่ทิ้งติมหรอก" ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นมอง มือหนาจึงยกขึ้นปาดคราบเปื้อนออกจากพวงแก้มเนียนใส

คำตอบของไอติมทำให้หัวใจชายหนุ่มชาวาบ แมทไม่ได้อยากทิ้งเธอเลยสักนิด แต่ทุกอย่างมันบีบบังคับเหลือเกิน "พี่อยากให้ติมรู้เอาไว้นะว่าทุกอย่างที่พี่ทำให้ติมมันออกมาความตั้งใจ"

"พี่แมทกำลังจะบอกอะไรติมคะ" ความรู้สึกของเธอมันดิ่งลงเหวหมดแล้ว สีหน้า แววตาของแมท มันสื่อออกมาชัดเจน

"มีแค่เรื่องเดียวที่พี่ไม่ได้ตั้งใจ คือพี่ไม่เคยคิดจะทิ้งติม..."

"…"

"ถ้าวันหนึ่งพี่หายไป รู้เอาไว้นะว่าพี่ยังรักติมอยู่…"

.

.

.

กอดปลอบพี่แมท กอดปลอบไอติม?