EP09 เพราะเธอ…

EP09

.

.

.

กรุงเทพ...

รถสปอร์ตคันหรูโลดแล่นบนถนนด้วยความเร็วสูงตามอารมณ์ของคนขับ แมทขับมาจอดที่หน้าคอนโดของไอติม ชายหนุ่มอยากเข้าไปกอด ไปอยู่ข้างกายในตอนที่เธอแย่แต่คำขู่ของพ่อก็ทำให้เขาไม่กล้าที่จะทำแบบนั้นเพราะกลัวว่าไอติมจะเป็นอันตราย สายตาที่เต็มไปด้วยหยาดนํ้าสีใสคล้ายจะร้องไห้ออกมามองขึ้นไปยังห้องของไอติมที่มืดสนิทอยู่

หลับแล้วสินะ…

ตอนนี้ไอติมคงนอนร้องไห้แบกรับอะไรไว้หลายอย่าง แมทจ้องมองนอกระเบียงห้องเธออยู่แบบนั้นก่อนจะตัดสินใจขับรถออกมาเขารู้ดีว่าผู้เป็นพ่อคงส่งคนตามมาดูเขาไม่ห่าง ภาคินไม่เคยพูดเล่นเขาพูดจริงทำจริงมาตลอด นึกได้แบบนั้นก็ขับรถตรงดิ่งมาที่ผับเวลาแบบนี้แค่อยากเมาเผื่อวันนี้มันจะหลับลงบ้าง หลายนาทีต่อมาแมทก็ถึงจุดมุ่งหมาย เขามานั่งยังเคาท์เตอร์บาร์ ก่อนจะมีเสียงคุ้นหูดังขึ้น

"ปกติไม่ค่อยมาดื่มไม่ใช่หรอคะ"

"…" ชายหนุ่มช้อนตามองคนมาใหม่แล้วกระดกเครื่องดื่มเข้าปากรวดเดียว

"สีหน้าแบบนี้คงทะเลาะกับติมมาใช่ไหม"

"ครับ"

"ผู้ชายคนนั้นเขากลับมาอีกแล้วค่ะ" มิวที่ทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ที่นี้เอ่ยบอกแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายชายหนุ่ม เธอเองก็รู้สึกเห็นใจกับความรักของทั้งสองไม่น้อย

"พี่รู้แล้ว"

"โกรธใช่ไหม"

"พี่ไม่ได้โกรธติม โกรธตัวเองที่ปล่อยให้เธอเจอกับอะไรแบบนั้นมากกว่า"

"แล้วทำไมพี่ไม่พาติมมาอยู่ด้วยกันล่ะ…"

"มิวก็รู้ไม่ใช่หรอ ข่าวตอนนี้พี่ดูเหมือนเป็นชู้ติมที่ไปคบกับแฟนคนอื่น อีกหน่อยคนคงจะรู้แล้ว" แมทก็อยากทำแบบนั้นแต่มันจะเป็นการทำให้คนโจมตีไอติมมากกว่าเดิม อีกทั้งเรื่องของภาคิน ตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดคือการห่างจากไอติมดูแลเธออยู่ห่างๆรอเวลาให้ข่าวซาและเขาเองก็จะรีบจัดการเรื่องหมั้นวันนั้นแมทจะดูแลเธอให้ดี อีกไม่นาน…

"ติมถูกไล่ออกจากงานด้วยค่ะ ตอนนี้จะอยู่ยังไงไม่รู้ มิวยังติดต่อไม่ได้เลย"

"พี่มันแย่มากเลยใช่ไหมมิว แฟนคนเดียวก็ดูแลไม่ได้" ไอติมไม่เคยใช้เงินของแมทไปมากกว่าค่าข้าว เพราะเธออยากพิสูจน์ตัวเองให้ครอบครัวแมทเห็น

"ความรักมันย่อมมีอุปสรรคค่ะ อดทนและผ่านมันไปให้ได้นะคะ"

"พี่เป็นห่วงติม…"

"ลองโทรไปไหม"

"พี่เป็นคนบอกให้ห่างกันสักพัก"

"แต่ถ้าใจพี่เป็นห่วงก็ลองโทรสักหน่อยก็ดี ติมจะได้รู้บ้างว่าพี่ไม่ได้คิดจะทิ้งเธอไป" คำพูดของมิวทำให้สายตาเจือความเศร้าคู่นั้นมองไปที่โทรศัพท์มือถือ อย่างน้อยก็ส่งข้อความหาเธอดูหน่อย ว่าแล้วก็หยิบมาพิมพ์ข้อความส่งถึงไอติม

"…"

"เป็นยังไงคะ โล่งอกกว่าไม่ได้ทำอะไรไหม"

"ก็ดีครับ แต่ติมคงไม่พร้อมตอบพี่"

"รอหน่อยนะคะ ติมกำลังอยู่ในช่วงที่อ่อนแอ"

"ครับ"

"มิวขอตัวก่อนนะคะ ถ้าติมติดต่อมาจะบอกให้" ว่าแล้วเธอก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อจะไปทำงานต่อ ทำให้แมทนั่งดื่มคนเดียวต่อ ชายหนุ่มเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาจ้องมองข้อความอีกครั้ง จนเวลาผ่านไปราวชั่วโมงครึ่งมือหนาก็ล้วงเงินสดออกมาจ่ายค่าเครื่องดื่มก่อนจะออกมาหยุดที่รถตัวเองแล้วเคลื่อนตัวขับออกมา ขับไปสักพักก็เหมือนมีรถคันหนึ่งขับตามมาอยู่ตลอดจนกระทั่งถึงทางเลี้ยว…

เอี๊ยด…

โครม!

.

.

.

บนเกาะ (SEN TAVERN)

ลิสท์เจมจอดเรือสำราญไว้ที่เกาะแห่งหนึ่งที่กำลังกลายเป็นสถานที่ท่องราตรีของเหล่านักพนันทั้งหลายมันถูกสร้างเสร็จแล้วในตอนที่เขายังอยู่เรือนจำอเมริกาเหลือแค่รอเวลาเปิดบริการ เกาะแห่งนี้มีความเป็นส่วนตัวสูงเพราะทุนสร้างค่อนข้างมาก เป็นอีกหนึ่งสถานที่สำคัญในการคัดตรวจสินค้าก่อนจะส่งออก และชื่อของที่นี้คือ เจคอปทวาเขากลับให้อยู่ในความดูแลของชายหนุ่ม

ร่างหนายืนอยู่หัวเรือรับลมเย็นจากธรรมชาติพัดโชยมา ตลอดเวลาที่อยู่อเมริกามันเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง ไม่ใช่ครอบครัวคนอย่างลิสท์เจมไม่เคยมีครอบครัวตั้งแต่จำความได้ก็โตมาในตระกูลมาเฟีย ถูกเลี้ยงดูให้หล่อหลอมให้เก่งทุกอย่างแต่ดูเหมือนว่าจะมีอยู่เรื่องเดียวที่เขาต้องใช้ความพยายามเข้มแข็งหลายครั้งนั้นก็คือเรื่องของผู้หญิงที่ชื่อ…ไอติม

ครืด~ ครืด~

ในตอนที่เขากำลังอยู่ในห้วงความคิดของตนเองโทรศัพท์มือถือก็สั่นเครือในกระเป๋ากางเกง มือหนาล้วงหยิบขึ้นมาดูรายชื่อพอเห็นว่าเป็นใครจึงกดรับสาย

"ไง…"

(อยู่ไหนวะ)

"Sen tavern"

(ไปทำห่าอะไรที่เกาะ) แฟรงค์ถามผ่านปลายเสียงด้วยความสงสัยเมื่อคืนเขาได้ยินผู้จัดการร้านที่ผับบอกว่าลิสท์เจมไม่ได้เข้ามาที่นี้จึงโทรมาเช็คดูเพื่อความมั่นใจ

"พักผ่อน"

(ได้ยินข่าวว่าหิ้วใครไปด้วย)

"ข่าวจากไหนล่ะ"

(อยากเปลี่ยนบรรยากาศหรอวะ)

"พูดมาก มีอะไร"

(เปล่าแค่โทรมาถาม)

"ฝากร้านด้วย"

(เออสัสกูอุตส่าห์ให้ดูแล)

"แค่นี้ก่อน กูมีธุระ"

(กลางวันก็ไม่เว้นนะมึง)

ตู้ด…

ว่าแล้วก็รีบกดตัดสายพร้อมกับหย่อนเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าเมื่อเห็นข้อความบนหน้าจอมือถือ ความจริงแล้วเขาขับเรือมาถึงตั้งแต่เมื่อคืน เลยเลือกที่จะดื่มอยู่บนเรือต่อจนถึงช่วงเช้าก็หลับแค่ไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะออกมารับลมข้างนอกจนกระทั่งตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ต้องไปบอกข่าวดีกับใครบางคนในห้องเสียที

แกร๊ก…

เสียงประตูห้องเปิดออกหลังจากที่ลิสท์เจมกดรหัสเข้าห้องแล้วดังขึ้น ร่างหนาเดินเข้าไปข้างในสายตาเพ่งมองร่างที่กำลังหลับใหล แผ่นหลังเอนกับผนังห้องยังไม่รู้สึกตัว ปลายเท้าหนาจึงเขี่ยเข้าที่นิ้วเรียวเพื่อเป็นการปลุกเธอให้ตื่นจนกระทั่งความเจ็บทำให้ไอติมรู้สึกตัวเปิดเปลือกตาขึ้นมองเจ้าของการกระทำ

"หลับสบายเกินไปแล้วนะ"

"จะ…เจ็บ" เสียงแผ่วครางงึมงำเมื่อลิสท์เจมยังออกแรงบดขยี้หลังมือเนียนจนเกิดรอยแดง

"เช้าวันใหม่เธอคงอยากได้ยินข่าวดี"

"ข่าวดีอะไรคะ…" ใบหน้าหวานฉายแววสงสัยพร้อมกับเบ้หน้าเธอพยายามบิดมือออกจากปลายเท้า

"แฟนเธอมันกำลังนอนอยู่โรงพยาบาลหน่ะ เมื่อคืนบังเอิญถูกรถชน" คำตอบของลิสท์เจมทำเอาใบหน้านวลเจื่อนลง ก่อนที่มือจะกลายเป็นอิสระพร้อมกับใบหน้าที่ฉายแววไม่รู้เรื่องทั้งที่ความจริงไอติมมองจากตาก็รู้ว่าทุกอย่างมันเกิดจากฝีมือเขา

"ติมบอกให้ลงแค่ติมคนเดียวไง…"

"ก็มันไม่สนุกนี่นา"

"พี่สนุกแต่ติมกำลังจะตายอยู่แล้ว"

"นั่นแหละที่ต้องการ"

"…" ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเธอก้มหน้าหลบสายตาภายในอกเป็นห่วงแมทอยู่เต็มอก

"ทนไม่ไหวหรอ"

"ชีวิตติมมันพังทุกอย่างแล้ว" เธอตัดพ้อออกมาด้วยแววตาเจือความเศร้า ทำให้ลิสท์เจมขำขึ้นมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดปากพร้อมกับร่างกายที่กำลังสั่นเพือมจากการกลั้นขำ เป็นการหัวเราะไม่มีเสียงและแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมราวกับปีศาจ

"ไปตายสิ" ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ฝั่งทะเลเหมือนไล่เธอ ก่อนจะเดินไปกดปุ่มอะไรบางอย่างแล้วผนังห้องฝั่งหนึ่งก็เลื่อนขึ้นข้างนอกเป็นระเบียงเรือติดกับฝั่งทะเล

"…" ไอติมหันกลับไปมองตามเวลาต่อมาร่างคนตัวเล็กก็ถูกคว้าขึ้นมาด้วยความรุนแรง

หมับ!

"อ๊ะ!?" เธอยังไม่ทันตั้งตัวลิสท์เจมก็ลากออกมายังนอกระเบียงแล้วล็อกเข้าที่ลำคอระหง พร้อมกับดันคนตัวบางจากด้านหลัง ท่อนแขนอุ้มร่างเล็กขึ้นเหมือนกับจะผลักให้ไอติมตกลงไป

"อยากตายมากไหม ฉันจะช่วยสนอง บางทีให้เธอรีบตายไปก็ดีเหมือนกัน" เสียงทุ่มตํ่าก้มกระซิบที่ข้างใบหูขาวสะอาดแล้วกัดเบาๆข่มขวัญเธอ ไอติมเกร็งร่างตัวเองไว้ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเเรง

"อึก…"

"ฉันจะได้ฆ่ามันตามเธอไป ดีมั้ย?"

"กรี๊ดดดด!" เสียงหวานกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ดวงตากลมหลับแน่น เรียวแขนเกาะเข้าท่ี่ลำคอหนากลัวตนเองจะตกลงไป เธอแค่อยากไปจากลิสท์เจมไม่ได้อยากหายจากโลกนี้ไป ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ทำ

"ให้โอกาสแล้ว ไม่อยากตายหรอ ไหนบอกทรมาน"

"พี่หยุดพูดสักที" ใบหน้าหวานส่ายหน้าปฏิเสธพัลวัน ไอติมกลัวทะเลเพราะเธอเคยบอกว่าในนั้นมันลึกและมืด ไม่รู้ว่ามีสัตว์อะไรบ้าง หากตกลงไปคงไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มันลึกซะจนไม่มีที่สิ้นสุดคงสิ้นลมหายใจก่อนจะถึงก้นบึ้งความลึกนั้น เรื่องนั้นเขารู้ดีและลิสท์เจมก็พอใจที่ได้ทำให้เธอกลัวจนตัวสั่นแบบนี้ ยิ่งเห็นคนตัวเล็กเกาะเขาเป็นปลิงก็นึกอยากปล่อยเธอลงไป

"ใช่…ฉันควรหยุดพูดและปล่อยเธอลงไปสักที"

"พี่ก็รู้ว่าติมกลัว…" ไอติมไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกจากลำคอหนาเธอไม่กล้าแต่จะเบือนสายตามองผืนน้ำ

"รู้แล้วยังไง" แต่ก่อนเขาคอยปลอบใจในยามที่เธอกลัว ตอนนี้มันไม่ใช่

"พี่อย่าทำแบบนี้ ตะ…ติมกลัว"

"ฉันไม่ใช่คนเดิมของเธออีกแล้วติม" ผู้ชายคนนั้นมันตายตั้งแต่อยู่ในคุกแล้ว ถึงแม้จะเป็นการเข้าหาที่ไม่ได้เกิดจากความรักแต่เขาเกลียดที่สุดคือคนโกหก ผิดคำสัญญา และหักหลัง…

"พี่เริ่มมันทั้งหมด มันจบแบบนี้ก็เพราะพี่…"

"มันจบเพราะเธอต่างหาก"

พรึบ!

สิ้นเสียงพูด มือหนาก็ดึงร่างของไอติมออกจากอ้อมแขนแล้วปล่อยให้เธอร่วงตกสู่ท้องทะเลด้วยแววตาว่างเปล่าราวกับคนไร้หัวใจ…

ร่างคนตัวเล็กร่วงหล่นหายจมไปกับของเหลว เธอว่ายนํ้าไม่เป็น ไอติมพยายามตะเกียกตะกายช่วยชีวิตตนเองขึ้นมา หากแต่ไร้ผลประโยชน์เรียวแขนที่กำลังตีผิวนํ้าไม่สามารถช่วยอะไรได้ เริ่มขาดอากาศหายใจดิ้นทุลักทุเลอยู่แบบนั้นจนร่างกายอ่อนเพลียหมดเรี่ยวแรง ดวงตากลมมองคนที่ยืนดูเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนความมืดจะเข้าครอบงำ…

.

.

.

เธอหล่อแต่เธอเหี้ยยยย5555555555555555555555

Next ep...

"…อย่าแตะต้องตัวติม" เธอพูดเสียงแผ่วแล้วยกเรียวแขนกอดตัวเอง

"ทำไม ผัวแตะไม่ได้ แต่ชู้เย็xได้แบบนี้หรอ?"