EP08 วันครบรอบ

EP08

.

.

.

คฤหาสน์

ที่คฤหาสน์หลังใหญ่สีขาวสะอาดตาเป็นที่อยู่ของครอบครัวแมท ชายหนุ่มขับรถเข้ามาถึงยังด้านในที่ประจำแล้วนั่งอยู่แบบนั้นสักพัก ขอบตาเปียกชุ่มไปด้วยคราบนํ้าตาเขายังไม่พร้อมจะเดินเข้าไปข้างใน ไม่ใช่แค่ไอติมมีเรื่องปิดบังเขา เขาเองก็มีเรื่องปิดบังเธอเหมือนกัน เรื่องที่แม่เรียกกลับมาคุยวันก่อนคือเรื่องระหว่างเขากับลูกสาวเพื่อน ใช่…แมทกำลังจะถูกจับแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รัก

"คุณแมทคะ คุณแม่ให้มาตามค่ะ" ในตอนที่แมทกำลังนั่งคิดกำเรื่องที่เกิดขึ้นเสียงของคนรับใช้ในบ้านก็สอดแทรกเข้ามาในโซนประสาท มือหนาจึงเอื้อมไปเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ พลันสายตาก็สบเข้ากับผู้เป็นพ่อและแม่ คุณหญิงกรัตและเจ้าสัวภาคิน

"เรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ" แมทถามแล้วหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวกันข้ามกับคนทั้งสอง

"ฉันเรียกแกมาตั้งแต่หัวคํ่าแล้ว"

"ผมติดธุระ"

"ธุระอะไรจะสำคัญกว่าเรื่องหนูหวาน"

"ธุระเรื่องแฟนผม…"

"ฉันบอกให้แกเลิกแล้วไม่ใช่หรอ" คำตอบของลูกชายเพียงคนเดียวทำเอาเรียวคิ้วขมวดพันกันเข้าเป็นปม ภาคินเคยบอกแมทเลิกแล้วแต่เขาไม่ยอมและวันนี้เรียกมานั่งกินข้าวร่วมกับครอบครัวของนํ้าหวานตั้งแต่หัวคํ่าแมทก็ไม่มา โทรไปก็ไม่รับ ทำให้ภาคินและภรรยาต้องเสียหน้าไม่น้อย จึงสร้างความโกรธให้แก่ท่านทั้งสองรวมถึงเรื่องข่าวของไอติมกับผู้ชายคนอื่น

"ผมรักติม"

"ผู้หญิงแบบนั้นสมควรที่แกควรรักแล้วรึไง" เป็นกรัตที่พูดขึ้นแล้วทิ้งโทรศัพท์ในมือลงบนโต๊ะ เป็นคลิปของไอติมที่เห็นเพียงแค่ใบหน้า

"สองปีที่ผ่านมาติมพิสูจน์ตัวเองมาตลอดแต่พ่อกับแม่ไม่เคยเห็น มีข่าวออกมาแค่ข่าวเดียวก็กลบความพยายามของเธอหมดแล้วหรอ"

"กล้าพูดได้ยังไงทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นนอนเอาอยู่ใต้ร่างคนอื่น ผู้หญิงจนแถมยังมีเสนียดแบบนี้ ฉันไม่มีวันเอามาสืบต่อสายเลือดฉันหรอก"

"พ่อ!"

"อย่าขึ้นเสียงใส่พ่อ" กรัตปรามขึ้นแล้วเดินเข้าไปตบหน้าลูกชายเข้าฉาดใหญ่ ปกติแมทไม่ใช่คนบอกยากแต่กลับเรื่องของไอติมกลับแข็งข้อ

"ก็เห็นอยู่ว่าเธอโดนขืนใจไม่เห็นนํ้าตาบนหน้านั้นเลยใช่มั้ย แทนที่จะช่วยผมสักครั้งแต่กลับซํ้าเติม"

"ฉันไม่เคยอยากได้ยัยนั้นเป็นลูกสะใภ้" ภาคินยืนกรานเสียงแข็งว่าจะไม่ช่วยเหลืออะไรและไม่ยอมรับไอติมเป็นลูกสะใภ้

"…" แมทไม่ได้ตอบกลับอะไรกลับไป ความจริงแล้วเขาเข้าใจไอติมดีแต่ยังรู้สึกผิดในใจจึงปลีกตัวออกมาก่อน อยากช่วยไอติมกับเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้นกับเธอ

"อย่าดื้อกับพ่อกับแม่เลยนะแมท แกไม่เคยหัวแข็งแบบนี้มาก่อน"

"ก็เพราะผมยอมมาตลอด ผมถึงไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรในชีวิตได้เองเลย"

"สิ่งที่แม่เลือกให้มันดีต่อตัวแกที่สุด"

"ดีสำหรับแม่แล้วมันดีกับผมรึเปล่า สิ่งไหนที่ผมพอรับได้ผมก็ยอมทุกอย่าง มาถึงเรื่องของติมผมขอได้มั้ย"

"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ อย่าให้ฉันต้องจัดการกับยัยนั้นเอาเอง" ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็หยัดกายลุกขึ้นจากโซฟาตัวหรูแล้วเดินหายขึ้นไปชั้นบนของบ้าน ทิ้งให้แมทต้องนั่งเสียใจอยู่เพียงลำพัง ในเวลาแบบนี้เขาควรอยู่ข้างกายเธอไม่ใช่หรอ ไม่ใช่ทิ้งไอติมไว้คนเดียวแบบนี้…

…

ร้านนั่งชิลล์

ตกดึกไอติมมาทำงานตามปกติเธอเดินผ่านกลุ่มนักศึกษาที่นั่งกันอยู่หลายโต๊ะเข้ามาพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตา พอเดินมาถึงยังโซนครัวที่เป็นสถานที่ทำงานของตนเองผู้จัดการร้านและกลุ่มพนักงานก็ยืนรออยู่ก่อนแล้วทุกสายตามองมาที่คนตัวเล็ก

"มาก็ดีแล้ว"

"คะ?" ไอติมไม่เข้าใจกับสิ่งที่ผู้จัดการร้านพูดเธอกวาดสายตามองทุกคนอย่างไม่เข้าใจ

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"

"จะไล่ติมออกใช่ไหมคะ…" เธอถามออกไปเสียงแผ่ว คลิปวีดิโอที่หลุดคงไม่มีใครต้อนรับเธอให้ร่วมสังคมอีกแล้ว เอากับคนอื่นทั้งที่มีแฟนอยู่แล้ว เธอเป็นตัวร้ายและน่ารังเกียจลิสท์เจมคือผู้น่าสงสารและถูกกระทำ

"อืม ขอโทษนะ ถ้าฉันไม่ไล่เธอออกร้านก็คงเดือดร้อนไปด้วย"

"…"

"รู้ใช่ไหมว่าในโซเชี่ยลคนด่าเธอเยอะขนาดไหน"

"รู้ค่ะ"

"ไปจัดการปัญหาของตนเองซะ ถ้าข่าวเงียบลงและทุกคนลืมเรื่องนี้ที่นี้ยังต้อนรับเธอเสมอ" เธอรู้ดีว่าในโลกโซเชี่ยลกำลังด่าทอไอติมและบอกให้เธอไปขอโทษลิสท์เจม อีกทั้งกำลังขุดว่าผู้ชายที่เธอคบซ้อนหรือที่ทุกคนคิดว่ามีอะไรด้วยในคลิปคือใครและอีกไม่นานก็คงรามไปถึงแมทเขาก็จะพลอยเดือดร้อนไปด้วย ไอติมไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะขอให้ลิสท์เจมลบคลิปออกด้วยวิธีไหน ในเมื่อขอโทษไปแล้วขอโทษในสิ่งที่ตัวเองไม่ได้ทำผิด

"ติมไม่ได้ทำนะคะ"

"ฉันก็เชื่อว่าเธอไม่ได้ทำ แต่ทุกคนไม่ได้เชื่อแบบนั้น"

"ติมไม่มีที่ไปแล้วคะ ถ้าไม่ทำงานนี้คงไม่มีเงินจ่ายค่าห้องเดือนนี้"

"ขอโทษจริงๆนะติม" ว่าแล้วก็ยัดเงินในส่วนที่ไอติมทำในเดือนนี้ใส่มือบาง ถึงมันจะพอใช้แต่ก็ไม่ได้พอใช้ค่าใช้จ่ายทั้งหมด

"…" ไอติมหลุบตามองจำนวนเงินในมือแล้วช้อนมองผู้จัดการด้วยแววตาขอร้องอ้อนวอน แต่กลับถูกปฏิเสธด้วยการเดินหนี ทำให้เธอรู้ดีแล้วว่ายืนอยู่ตรงนี้ต่อไปคงไร้ประโยชน์ ลิสท์เจมมีกระแสตั้งแต่ที่เขากลับไทยมาจนกระทั่งเป็นเจ้าของผับเขาก็กลายเป็นคนดังในชั่วข้ามคืน ไม่แปลกที่เรื่องคลิปจะกลายเป็นกระแสมากขนาดนี้

…

ท่าเรือ

หลังจากที่ขับรถออกมาจากภาพบาดตาเมื่อสามชั่วโมงที่แล้ว ลิสท์เจมก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ที่ท่าเรือของแฟรงค์ซึ่งมีไว้สำหรับส่งออกสินค้าไปยังต่างประเทศสถานที่ตรงนี้เงียบสนิทมองออกไปสุดสายตาเป็นท้องทะเล ใช่…ตอนนี้เขาขับออกมาอยู่ที่พัทยา พร้อมกับบุหรี่ในมือกลิ่นโปรดที่กำลังสูบอยู่ คำพูดของไอติมยังวกวนอยู่ในหัวตลอดเวลา

'ติมไม่ได้รักผู้ชายคนนั้นเลย ตอนนี้ติมมีแค่พี่'

ไม่ได้รัก…คำนี้มันยิ่งทำให้เขาเจ็บมากกว่าที่เป็นอยู่

"ถึงไหน"

(กำลังขับเข้าไปในท่าเรือครับ)

"อืม"

(เรื่องที่สั่ง ให้จัดการเลยไหมครับ)

"ของขวัญชิ้นเล็กก็พอ…"

(ได้ครับคุณเจม) ว่าแล้วก็กดตัดสายทิ้งแล้วหย่อนโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกง สายตายังคงเหม่อมองไปยังท้องทะเล

วันครบรอบหรอ…วันนี้มันเป็นวันของเขากับไอติมเท่านั้น จะไม่มีคนอื่น

ในเมื่อมีคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ชายหนุ่มก็อยากจะมอบของขวัญเล็กน้อยให้กับทั้งคู่ ทั้งแมทและไอติมทั้งสองจะได้รับมันอย่างสาสมเลย…

ผ่านมาไม่นานก็มีรถตู้คันสีขาวเคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่ลานของท่าเรือ ผู้ชายในชุดสีดำสองคนเดินลากคนตัวเล็กที่ถูกมัดมือมัดปากออกมาจากรถแล้วลากมาหาลิสท์เจมที่ยืนมอง ชายหนุ่มทิ้งมวลบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้ปลายเท้าบดขยี้จนเละ สายตาคมกริบเบือนมองการมาของไอติม

"พาขึ้นเรือ"

"ครับ" สิ้นเสียงสั่งร่างบอบบางในชุดนักศึกษาก็ถูกลากขึ้นไปยังเรือสำราญขนาดใหญ่ที่กำลังจอดเทียบท่าอยู่ แม้ไอติมจะส่งสายตามองเขาแทนคำถามแต่ลิสท์เจมก็ไม่ได้ตอบอะไรให้เธอเข้าใจเขามองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ท่อนขาก้าวเดินตาม จนกระทั่งคนตัวเล็กถูกจับเข้ามาไว้ในห้องหนึ่ง ไอติมถูกผลักลงพื้นก่อนที่ผู้ชายสองคนนั้นจะเดินออกไป ลับร่างของสองคนนั้นไอติมก็มองเห็นลิสท์เจมยืนมองอยู่หน้าประตู ขอบตาแดงกํ่าคล้ายกับคนร้องไห้ ทั้งสองสบตากันอยู่สักพักมือหนาก็จัดการล็อกห้องเอาไว้แล้วย่างกรายเข้ามาหยุดตรงหน้า

"สุขสันต์วันครบรอบนะ"

"…" ไอติมเพียงจ้องมองเธอไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้

"สองปีที่คบกับมัน ห้าปีที่หักหลังฉัน" ว่าแล้วร่างหนาก็ตัวลงตรงหน้าไอติม ชายหนุ่มอยู่ในชุดสีดำทั้งตัวท่อนบนเป็นเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมโชว์สองสามเม็ด

ภายในห้องว่างเปล่ามีเพียงแสงสว่างจากไฟด้านบนส่องลงมากลางห้องเพียงหลอดเดียว บริเวณรอบมืดสนิท มือหนายื่นไปจับที่เทปปิดปากแล้วดึงออกอย่างแรงทำเอาไอติมสะดุ้งตกใจ ร่างบอบบางค่อยๆขยับหนี เธอนึกหวาดกลัวกับสายตาของคนตรงหน้า กลัวทุกครั้งที่ได้อยู่กับลิสท์เจมสองต่อสอง

"ไม่รู้มาก่อนเลยนะ ว่ามันจะมีผู้หญิงประเภทเหมือนเธออยู่ด้วย"

"…" ไอติมไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับเธอรู้ว่าตนเองกำลังอยู่ในสถานการณ์เสี่ยง

"ผู้หญิงที่มีวันครบรอบพร้อมกับผู้ชายสองคน"

"…แล้วพี่เป็นอะไร ไม่พอใจหรอคะ"

"ยังมีเรื่องไหนที่มันทำให้ฉันเกลียดเธอได้มากกว่านี้ไหม" ไม่พูดเปล่าปลายนิ้วแกร่งยังช้อนคางมนขึ้น ชายหนุ่มออกแรงบดขยี้ปากบางแรงๆระบายอารมณ์ที่กำลังลุกโชนภายในอกของตนเอง

"ปากบอกเกลียดแต่พี่เห็นหน้าติมบ่อยเกินไปไหม"

"ปากเก่งขึ้นนะ"

"พี่ทำให้ติมต้องพูด" ถึงภายในอกจะหวาดกลัว แต่ปากเธอมันดันพูดออกไปแบบนั้นเพราะความโกรธในใจ

"ไหนลองทำมากกว่าพูดสิ ทำได้มั้ย?"

"ทำลายติมพอรึยัง มันไม่เหลืออะไรแล้ว"

"ตอนฉันถูกขังทรมานแทบตาย มันคงไม่จบเท่านี้"

"ถ้าแบบนั้นพี่ฆ่าติมให้ตายไปเลยสิ เผื่อมันจะทำให้บาดแผลของพี่มันหายดีบ้าง"

"มันง่ายไป คนอย่างเธอต้องตายอย่างช้าๆ" ว่าแล้วก็กระตุกยิ้มมุมปาก เป็นยิ้มที่ซ่อนด้วยบาดแผลในใจ ก่อนจะผละมือออกจากปากบาง

"…"

"ลองเรียนรู้รสชาติของการถูกขังดู ถือเป็นของขวัญครบรอบจากฉันด้วย"

ลิสท์เจมพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็หยัดกายเต็มความสูงแล้วเดินออกมาจากห้องด้วยแววตาด้านชา เหมือนหัวใจของเขามันไร้ความรู้สึกเห็นใจหรือสงสารไปแล้ว มีเพียงความโหดเหี้ยมและเลือดเย็น…

.

.

.

ทำไมทำร้ายน้องเก่งจัง?

Next ep...

"พี่เริ่มมันทั้งหมด มันจบแบบนี้ก็เพราะพี่…"

"มันจบเพราะเธอต่างหาก"