พันธะสวาท_3 | ไม่ล้มเลิก

1ชั่วโมงต่อมา…

เมื่อการอภิปรายสิ้นสุด มันก็หมดหน้าที่ของเขาแล้วนี่นา.. ทำไมถึงยังอยู่อีกนะ

ธิชามองเห็นว่าคาร์เตอร์และผู้ชายอีกสามคนยืนอยู่นอกห้องประชุมผ่านประตูกระจก หนึ่งในนั้นโยนขวดอะไรสักอย่างให้คาร์เตอร์ ซึ่งเขาก็รับไว้ด้วยท่าทีที่แมนสุดๆพร้อมกับกระดกดื่มมัน

"อึ่ก" แต่แล้วฉันก็ต้องรีบหันขวับ เพราะพี่เขามองมาทางฉันตอนกระดกขวดนั่นพอดี และตอนนี้... ก็ยังมองฉันอยู่ด้วย

ร่างสูงที่ใช้มือปิดฝาขวดยังคงไม่ละสายตาจากธิชา หญิงสาวคุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกินสำหรับเขา ก็ไม่เถียงว่าจ้องอยู่นาน สงสัยความคุ้นหน้าละหนึ่งกับอีกเหตุผล.. เขาพยายามปรับสายตาเพราะสายตาของเขาสั้น และเหมือนแว่นที่สวมอยู่จะไม่ตรงกับค่าสายตาของเขาอีกแล้ว

คาร์เตอร์ถอดเเว่นอีกครั้ง พร้อมกับนวดที่หัวตา..

"นี่..เธอกับพี่คาร์เตอร์รู้จักกันเหรอ"

"ห๊ะ อะไรนะ"

"ก็ตั้งแต่เข้ามาพี่เขาคอยมองเธออยู่ตลอดเลย..."

"เอ่อ.. ก็" มือบางจับสายกระเป๋าสะพายแน่น

"ฉันบุ๊คนะ บุ๊คที่แปลว่าหนังสือ"

“ฉันธิชานะ” บุ๊คยิ้มให้ฉันและพยักหน้ารัวๆ

“เธอยังไม่ตอบฉันเลย ว่ารู้จักกับพี่คาร์เตอร์หรือเปล่า”

“..ก็ ..ไม่เชิงนะ”

“ถ้าเป็นแบบนั้น ก็อย่างแสดงอาการให้มันชัดรู้เปล่า” บุ๊คกระซิบที่ข้างหูฉัน

“..ทำไมเหรอ?”

“ก็สี่คนนั้นนะเป็นที่หมายปองของผู้หญิงในมอทั้งนั้นแหละ เข้าหาพวกพี่เขาไม่ซ้ำหน้ากันเลยสักคน ยิ่งถ้าเธอบอกว่ารู้จักพี่คาร์เตอร์ แถมเป็นเด็กทุนด้วย ไอ้พวกลูกท่านหลานเธอที่เฝ้าตามอารักขาพี่เตอร์ จะหมายหัวเอา”

“มีถึงขั้นลูกท่านหลานเธอเลยเหรอ?”

“ก็ใช่นะสิ.. แกเห็นผู้หญิงผมทองตรงนั้นไหม” ฉันมองตามที่บุ๊คชี้ไป ผู้หญิงผมทองผิวขาวหยวก รวบผมทรงหางม้า แค่เห็นข้างหลังก็พอสัมผัสได้ถึงออร่าความรวยแบบไม่ต้องสืบเลย

“อ่า”

“พิชชี่หนะ ออกตัวว่าชอบพี่เตอร์แรงมาก แกอะ ระวังตัวไว้ด้วยละ ก็ไม่อยากจะพูดให้ใจเสียหรอกนะ.. แต่โดนนางตบไปหลายคนแล้วอะ”

“จริงดิ!”

“ถามใครใครเขารู้กันทั้งนั้น”

ดูเหมือนว่าการจะเข้าหา พี่คาร์เตอร์ จะเป็นเรื่องยากซะแล้วสิ ธิชากำสายกระเป๋าแน่น เธอไม่ได้ต้องการอะไรนอกจากตามหาเขาจนเจอและให้จดหมายที่พ่อตั้งใจเขียนถึงเขาเอาไว้.. แล้วแบบนี้ จะเอาจดหมายให้ได้ยังไงกัน

“ขอบใจนะแก ไม่ได้แกฉันแย่แน่”

“สบายน่าา ไม่ค่อยมีใครชอบหน้ายัยพิชชี่หรอก นิสัยเสียสุด”

เป็นอีกครั้งที่ธิชาหันมองคาร์เตอร์ที่อยู่นอกห้องประชุม และเป็นอีกครั้งที่คาร์เตอร์เองก็มองที่เธอไม่ต่างกัน ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับแกงค์ของตัวเอง

“สงสารก็แต่พี่คาร์เตอร์ ก่อนหน้านี้พี่แกหายไปเลย เพิ่งกลับมาได้ไม่นาน ว่ากันว่านะ เขาลือกันให้แซดว่าพี่เตอร์ โดนจับคลุมถุงชนนะสิ แต่พี่เตอร์ไม่น่าจะโอเค”

“อ้าว.. ถ้ารู้งั้นแล้ว ทำไมพิชชี่ถึง”

“ก็เพราะงี้ไง ยัยนั่นถึงพยายามเข้าหาพี่เตอร์ขั้นสุด เพราะถ้าพี่เตอร์ไม่ต้องถูกจับคลุมถุงชน พิชชี่คงคิดว่าพี่เตอร์จะสนใจตัวเองบ้างละมั้ง เป็นผู้หญิงที่ป่าวประกาศความเป็นเจ้าของได้อย่างไม่อายฟ้าอายดินเลยอะ เป็นแกแกคิดว่าพี่เตอร์จะเอายัยพริกชี้ฟ้านี่ทำเมียป้ะ?”

“…คงไม่อะ”

“ก็นั่นไง! มีดีแค่ยศพ่อคลุมกะบาลแค่นั้นแหละ”

บุ๊คเบะปากแบบขยะแขยงเล่นเอาฉันเริ่มกังวลแล้วสิ ว่ายัยพิชชี่อะไรนี่น่าจะมีสกิลหมู่ระเบิดวงผู้หญิงที่คอยเข้าใกล้ป้อมอย่างพี่คาร์เตอร์

แต่ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ.. ฉันจะมานั่งกลัวไม่ได้ไง เพราะเรื่องที่ฉันต้องทำมันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฉัน ฉันจะไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะเอาจดหมายนี่ไปให้พี่เขาเพียงเพราะมีผู้หญิงคนนึงหรือทั้งมอหมายปองพี่เขา เหตุผลพวกนี้เล็กน้อยเกินไปสำหรับความตั้งใจของพ่อฉันก่อนตาย แต่ฉันคงต้องทำอะไรๆให้ไม่โจ่งแจ้งเกินไป เพื่อความปลอดภัยของฉันเองด้วย

“ขอบใจมากนะ แกเป็นเพื่อนคนแรกของที่นี่เลยนะ แถมมาพร้อมกับเรื่องที่ไม่น่าชวนให้ยุ่งกับคนที่ฉันมีธุระด้วยซะอย่างนั้น^^*”

“หมายถึงพี่เตอร์นะเหรอ?”

“อืม.. ฉันสอบเข้าที่นี่เพื่อตามหาพี่เขา..”

“ว๊อททท??!!”

“เพื่อเอาความตั้งใจของพ่อ มาให้คนที่ให้เวลาชีวิตพ่อฉันนะ”

“เฮ้ๆ~ รู้จักกันมาก่อนจริงๆด้วย แบบนี้มันเหมือนในละครเลยอะ!!!”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก”

“ลุยเลยค่ะ ถ้ามีความหลังด้วยกัน ไอ้ฉันขอเสนอหน้าเป็นเพื่อนนางเอกก็แล้วกันนะ จะปกป้อง จะลุยฟ่าดงชะนี แล้วก็พร้อมบวกกับยันพิชชี่เลยย^^” บุ๊คกระดี๊กระด๊าซะงั้น แต่เธอก็น่ารักดีนะ

พ่อคะ.. หนูตามหาเขาจนเจอแล้ว หนูจะไม่ยอมแพ้จนกว่าหนูจะส่งความตั้งใจของพ่อให้ถึงมือพี่เขาเด็ดขาด

“บุ๊ค ถ้าเสร็จประชุมแล้ว เราไปหาอะไรกินกันดีไหม”

“เอาสิ! แค่พูดก็หิวแล้วเนี่ย^^”