พันธะสวาท 2 | เคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?

และเพราะฉันมัวแต่ยืนนึกถึงวันคืนสมัยเป็นเด็ก เลยทำให้ฉันสายไปหลายนาที นี่เป็นวันแรกของการเปิดเรียนและสำหรับนักศึกษาชิงทุนปีสามอย่างฉัน..

ตึก ตึก ตึกกก.. ขอให้ทันเถอะ!

ธิชา รีบกดลิฟต์ด้วยความร้อนลน หากเธอเข้ารายงานตัวช้า คงเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆ

ติ้ง~ ทันทีที่ลิฟต์เปิด ฉันก็รีบแทรกตัวเข้าไปทันที ห้องประชุมอยู่ชั้นสาม เพราะงั้น..เลยรีบตะแคงข้างใช้ศอกจิ้มเลขสามที่แป้นเพราะกำลังใช้มือควานหามือถือในกระเป๋า แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อกลายเป็นว่า ฉันไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ในลิฟต์

…แต่เหมือนอีกฝ่ายจะยังไม่รู้สึกตัวว่าฉันมองเขาด้วยสีหน้าตกใจแต่ไหน เพราะเขายืนกอดอกพิงลิฟต์และสวมหูฟังอยู่ ยืนหลับตาฟังเพลง.. ในที่แบบนี้เนี่ยนะ

ธิชายกมือวาดไปมาตรงใบหน้าคม ก่อนสตั้นกับกรอบแว่นสีเข้มตรงขอบที่ขับผิวหน้าขาวสว่างราวลูกรักพระเจ้า ก่อนจะเรียกสติกลับมาและสตั้นเป็นรอบที่สองด้วยความตื่นเต้นชนิดที่ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะเจอกันในที่แบบนี้ เมื่อกี้ฉันยืนมองเขาในรูปที่บอร์ด ตอนนี้ฉันยืนดูตัวจริงของเขา ตัวเป็นๆที่ยืนหายใจอยู่ตรงหน้า

จังหวะที่เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาราวกับถูกสะกดด้วยใบหน้าที่ครบเครื่องเกินมนุษย์

“…เธอไปชั้นไหนกันแน่” พี่คาร์เตอร์ เจ้าของมหาวิทยาลัยแห่งนี้นี่แหละ คนที่ฉันพยายามไล่ตามเขามาหลายปี

“อะ.. เอ่อ..”

“….”

“สะ สามค่ะ” เขาชะโงกหัวเพียงนิดมองไปทางด้านหลังของฉัน

“ถ้ารีบเพราะมาสาย เธอเสียเวลาอีกสองนาทีเห็นจะได้” พลันเพยิดหน้าให้ฉันหันกลับไปมองที่ด้านหลัง แล้วก็เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ศอกของฉันน่าจะกวาดกดชั้นเรียนไปถึง6ชั้นรวด ก็เพราะตกใจเขาเมื่อกี้นั่นแหละ

“แย่แล้ว!! หนูสายไปกว่านี้ไม่ได้แล้วด้วย!”

“…..”

เพราะเห็นท่าทีหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มตรงหน้า กับท่าทีที่รีบรนแบบจริงจัง…

ร่างสูงก็จัดการกดปุ่มอะไรสักอย่างค้างไว้ และประเด็นคือเขาเดินเข้ามาและยืนซ้อนอยู่หลังฉันค่ะ! ข้างหลังเลย ลมหายใจรดเส้นผมของฉัน แถมยังใกล้กันมากเกินไปจนได้กลิ่นตัวหอมๆของเขา ถึงฉันจะจำเขาได้แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะจำฉันได้ถูกไหม แล้วเติบโตมาอย่างดีแบบนี้.. ดีกว่าในรูปที่เห็นเป็นล้านล้านเท่า ถึงจะเคยเจอกันตอนเด็กก็ทำใจให้ไม่ตื่นเต้นไม่ได้หรอก

ธิชายืนตัวแข็งทื่อ เธอกลืนน้ำลายและเสียงก็ดังพอที่คาร์เตอร์จะได้ยิน เขาก้มลงมองเธอจากมุมที่สูงกว่า ก่อนจะถอยออกมาในที่สุดและเลือกที่จะไม่พูดอะไรให้อีกฝ่ายเกร็งเขาไปมากกว่านี้

“หวังว่าจะไม่สาย”

ติ๊ง~ ลิฟต์เปิดทันที เขาทำอะไรกับลิฟต์กันอะ.. แต่เพราะไม่เหลือเวลาให้สงสัย ฉันเลยต้องรีบวิ่งจากมา กลายเป็นเด็กที่ไร้มารยาทในสายตาของเจ้าของมหาลัยไปแล้วซะด้วยละมั้ง

“ขอบคุณนะคะ!! ก่อนจะตัดสินใจตะโกนเสียงดังแล้วหันหลังกลับมาโค้งคำนับ แต่ประตูลิฟต์ปิดไปซะแล้ว

“เอ๊ะ!..” ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นได้ ฉันลืมแนะนำตัวแล้วก็.. ลืมให้จดหมายของพ่อ!

ธิชากัดปากเพราะรู้สึกเสียดายโอกาสที่ได้เจอกับคาร์เตอร์ตัวต่อตัวแล้วแท้ๆ แต่กลับทำอะไรไม่ถูกไปซะได้.. ก็เขา หล่อเหลาเอาการขนาดนั้น มันเกินกว่าที่ฉันคิดไปมากๆเลย

“ไม่เป็นไร.. คงมีสักวิธีที่ได้เข้าใกล้เขาอีกสักรอบ แล้วค่อยให้จดหมายตอนนั้นก็แล้วกัน”

ก่อนจะรีบวิ่งตรงไปยังห้องประชุมเพื่อรายงานตัวกับอาจารย์และนักศึกษาชั้นปีที่สามทุกคนที่อยู่ที่นั่น..

• CARTER

นิ้วมือถูกแสกนที่ระบบก่อนเข้าห้องทำงาน จริงๆวันนี้เขาต้องเข้าห้องประชุมที่ชั้นสาม เพราะมีนักเรียนที่สอบชิงทุนได้ถึง5คน แต่เพราะความเหนื่อยล้า.. ทำให้เขาต้องพาตัวเองมาที่ห้องทำงานแทนที่จะเป็นห้องประชุมที่ชั้นสาม.. ชั้นเดียวกับ ที่เธอคนเมื่อกี้รีบวิ่งออกไป…

แว่นตาถูกถอดออกและวางที่โต๊ะ ก่อนจะนวดสันจมูกตรงหัวตาเบาๆ.. พลันรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเธอคนเมื่อกี้ แต่แค่นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

ก๊อกๆ ประตูที่ถูกเปิดค้างเอาไว้ ถูกเคาะด้วยร่างสูงในชุดนักศึกษาไม่ต่างจากเขา เห็นทีจะมีเพียงเสื้อสูทที่เขาสวมทับอยู่แต่อีกฝ่ายไม่มีก็แค่นั้น

“ไง เมาค้างเหรอครับท่านประธาน”

“เพราะมึงเลย” คาร์เตอร์ตอบกลับ ก่อนจะทิ้งหัวพิงกับพนักเก้าอี้ทำงาน

“คออ่อนเองนี่หว่า”

“แล้วนี่มึงมีไรอะ?”

“ลืม? วันนี้มึงต้องเข้าห้องประชุม เด็กทุนมากันครบแล้ว อาจารย์ก็รอมึง”

“เฮ้อ~”

“เอาน่า ทีหลังกูจะไม่ชวนมึงแดกเหล้า” ไอ้อัลฟ่ามันชวนผมกินเหล้าเมื่อคืน เหล้าบ้าเหล้าบออะไรของมันไม่รู้สามแก้วเล่นผมร่วงแบบร่วงยับ รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น

คิดว่าจะมีเวลาได้พักสายตาสักครึ่งชั่วโมง แต่เริ่มกำหนดการเร็วกว่าที่กำหนดไว้ก็ดี จะได้กลับมานอนสักงีบสองงีบ

คาร์เตอร์หยิบแว่นขึ้นมาสวมอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปพร้อมกับอัลฟ่า ทันทีที่ลงลิฟต์มาที่ชั้นสาม ตรงไปยังห้องประชุม

แกร๊ก~

(0__0)

คาร์เตอร์ชะงักอีกครั้ง เพราะเธอคนนั้นที่เขารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตากำลังมองมาที่เขา และยืนอยู่ด้านหน้าของห้องประชุม..

เจ้าของมหาลัยหรี่ตาเพราะสงสัยความคุ้นหน้าเป็นทุนเดิม การที่เธอยืนอยู่ด้านหน้าของห้องประชุมเท่ากับว่าเธอเป็นนักศึกษาใหม่ และที่สำคัญ… เธอเป็นนักศึกษาที่สอบชิงทุนของที่นี่

“อึ้งอะไรของมึง?” ชิริวที่ยืนกอดอกพิงกำแพงห้องกับเรียวมองหน้าเขา เจ้าตัวเกาท้ายทอยตัวเองเพียงนิดก่อนจะเดินเข้าไปสมทบ และได้ยืนต่อจากเธอในลิฟต์คนนั้น และได้รับไมค์จากอาจารย์

คาร์เตอร์เหลือบมองคนข้างๆที่หลบตา หลบหน้าเขาราวกับมีความผิดติดตัว ก่อนจะลดไมค์ลงต่ำแนบกายแล้วพูดกับคนข้างๆในระยะที่ได้ยินกันสองคน

“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า?” แต่นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ยอมพูดอะไร ก็ดันก้มหน้าหนักกว่าเดิม.. ไหนจะมือที่บีบกันจนแน่นอีก

ไม่ผิดแน่… ต้องเคยเจอกันที่ไหนสักที่ และไม่ใช่ ที่มหาลัยแน่นอน

คาร์เตอร์ก้าวมายืนด้านหน้า และเริ่มการอภิปราย.. โดยที่ยังมีจังหวะที่เหลือบมองคนตัวเล็กอย่างอดคาใจไม่ได้