TARGET 1 จำไม่ได้

ปัจจุบัน…

“พวกแก~ ฉันมีเรื่องจะขอร้อง”

“ไม่ตกลง” ลลินน์เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์แล้วตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท ทั้งที่เธอยังไม่ได้ฟังสิ่งที่เพื่อนสนิทต้องการจะพูดเลย

“โอ๊ยย! ฟังก่อนไหมล่ะอีนี่” มะปรางแห้วเสียงเขียวทันทีที่ถูกเพื่อนขัดคอ

“หึ พูดมาสิ” หญิงสาวแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเลิกคิ้วมองเพื่อนเล็กน้อย

“คืองี้ เมื่อวานฉันได้ข่าวว่าพวกรุ่นพี่เราอะ เขาไปเที่ยวผับใหม่แถวๆ ทองหล่อกัน แล้วทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าดีมาก เจ้าของยังเด็กแล้วก็หล่อมากด้วย”

“สรุปที่มาชวนพวกฉันไป เพราะผับดีหรือเจ้าของดีกันแน่”

“แหม~ ก็ต้องเป็นผับดีสิ แต่เจ้าของก็อีกเรื่องหนึ่ง”

“เขินได้ตอแหลมากเลยค่ะคุณมะปราง” ลลินน์ส่ายหัวน้อยๆ ให้กับเพื่อนรักที่มีนิสัยบ้าผู้ชายเวอร์จนเกินเหตุ แต่คำพูดเมื่อสักครู่นี้เป็นของจินนี่เพื่อนสนิทที่เรียนแพทย์ด้วยกันกับพวกเธอ

“นะๆ ไปกันนะ วันนี้เรียนเหนื่อยด้วย อยากปลดปล่อยบ้างอะ” มะปรางทำหน้ากระเง้ากระงอด แล้วกะพริบตาปริบๆ ส่งให้กับเพื่อนทั้งสองคน

“เหนื่อยก็ไม่รู้จักไปพักผ่อน ยังอยากจะไปเที่ยวผับอีก”

“ไหนๆ พรุ่งนี้เราก็หยุด ไปเถอะนะ”

“เออๆ ไปก็ไป”

“เย้! งั้นเดี๋ยวฉันกลับห้องก่อนนะ เจอกันที่ผับตอนหนึ่งทุ่ม”

“แกรีบไปทำไมตั้งแต่หนึ่งทุ่มมะปราง”

“แกก็รู้ว่าพี่ไม้ให้เวลาฉันเที่ยวน้อยแค่ไหน”

“พี่ชายแกเป็นห่วงไง ถ้าไม่รักไม่ห่วงเขาก็คงไม่สนใจแกขนาดนี้”

“โอ๊ย! ไม่ฟังแล้ว แกควรไปเป็นแฟนพี่ชายฉันนะลลินน์ บ่นเหมือนกันเปี๊ยบเลย”

“ฉันเป็นจริงแล้วจะหนาว”

“ฮึ่ย! ขนลุก”

“งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน แต่ฉันไปสายนิดหนึ่งนะ ต้องพาพี่ลลันน์ไปซื้อของให้คุณป้า” ลลินน์พูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อพูดถึงลูกพี่ลูกน้องของตัวเองที่ชอบวานให้เธอทำนู่นทำนี่แถมบางครั้งยังใช้เธอไปทำเรื่องของตัวเองอีกต่างหาก

“พี่แกนี่ยังไงเนี่ย อะไรก็แกไปหมดเลย ไม่เบื่อบ้างเหรอ”

“ทำยังไงได้ก็พี่ลลันน์เป็นหลานพ่อฉันนี่ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ก็ต้องพึ่งบ้านเขาหลายอย่าง”

“เออ ช่างเถอะเรื่องครอบครัว ฉันไม่อยากยุ่งเท่าไร”

“อือ งั้นเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ ต้องขับรถไปรับพี่ลลันน์อีก” พูดจบหญิงสาวก็ลุกจากเก้าอี้ม้าหินหน้าคณะ แล้วโบกมือลาเพื่อนทั้งสองคน ก่อนที่จะเดินมาที่รถยนต์ญี่ปุ่นของตัวเองทันที

@ห้างK

“พี่ลันซื้อของเสร็จหรือยัง พอดีลินมีนัดกับเพื่อนต่อ”

“แหม…พี่แค่ให้มาช่วยถือของแค่แป๊บเดียว อยากจะรีบกลับขนาดนั้นเลยเหรอ” ลลินน์หันมองลลันน์ตัวเองด้วยสายตาที่ดูยังไงก็รู้ว่ากำลังกระแนะกระแหนเธออยู่ ถึงแม้ว่าจะเป็นลูกพี่ลูกน้องที่โตด้วยกันมา แต่ลลันน์ก็ไม่เคยมีความเกรงใจให้เธอเลยสักนิด

“แต่นี่มันเกือบสี่ชั่วโมงแล้วนะ ลินมีการบ้านต้องทำ มีธุระต่อเหมือนกัน ถ้าพี่ลันยังอยากชอปปิงต่อลินจะขอกลับก่อน”

“งั้นเธอก็กลับไปก่อนเลย แค่นี้ก็ไม่มีน้ำใจ” ลลินน์ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย เพราะทุกครั้งที่เธอเริ่มแข็งข้อขึ้นมาอีกฝ่ายจะทำท่าทางโกรธเกรี้ยวและต่อว่าเธอแบบนี้เสมอ

“งั้นลินขอกลับก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวของลินเอาไปฝากให้คุณป้าที่บ้าน”

“ไม่ต้อง! เอาของของพี่มาแล้วเธอจะไปไหนก็ไปเหอะ” ถุงต่างๆ มากมายในมือของร่างเล็กถูกกระชากกลับคืนไปอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บจนต้องกัดฟัน ก่อนที่ลูกพี่ลูกน้องจะมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจ แล้วเดินฟึดฟัดออกไปอีกทาง

“เฮ้อ…” ลลินน์ถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ อีกไม่นานก็คงมีสายเรียกเข้าจากป้าของเธอ เพราะลลันน์เอาเรื่องในวันนี้ไปฟ้องอย่างเช่นทุกที “…น่าเบื่อ”

เมื่อเห็นว่าลูกพี่ลูกน้องเดินลับสายตาไปแล้ว ลลินน์จึงเดินออกมาที่ลานจอดรถยนต์ของตัวเองทันที แต่ทว่าในจังหวะที่กำลังเดินเล่นโทรศัพท์อยู่นั้นก็ได้ชนกับใครบางคนโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะ”

“…” ดวงตาคมเบนสายตาจากกุญแจรถของตัวเองที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมามองใบหน้าเจ้าของคำขอโทษเมื่อสักครู่นี้ด้วยสายตาราบเรียบ

“เป็นอะไรไหมคะ” ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยความรู้สึกผิด แล้วรีบย่อตัวลงมาหยิบกุญแจรถซูเปอร์คาร์ราคาหลายสิบล้านบาทบนพื้นส่งกลับคืนให้กับเจ้าของมัน ก่อนจะถามอีกครั้งเมื่อเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา “เจ็บตรงไหนไหม ขอโทษที่เดินไม่ระวังนะคะ”

“ได้เจอกันอีกแล้วนะ”

“คะ? ฉันเคยเจอพี่ด้วยเหรอคะ” มันเป็นคำทักทายที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกงุนงงไม่น้อย แต่เพื่อเป็นการเซฟตัวเอง ลลินน์จึงเลือกที่จะสรรพนามว่าพี่เรียกอีกฝ่าย เพราะคิดว่าเขาน่าจะโตกว่าเธอ

“จำฉันไม่ได้เหรอ…ลลินน์”

“พี่รู้จักชื่อฉันได้ยังไง” หญิงสาวเบิกตาด้วยความตกใจที่อีกฝ่ายเรียกชื่อเธอราวกับว่าเคยรู้จักกันมาก่อน

“แล้วอะไรถึงคิดว่าฉันจะไม่รู้ชื่อของเธอล่ะ”

“เพราะว่าฉันไม่คุ้นหน้าพี่เลย”

“ไม่คุ้นเลยเหรอ” เจ้าของร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ส่งผลให้ลลินน์จำเป็นต้องก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าว

“เอ่อ…ค่ะ เราเคยรู้จักกันด้วยเหรอคะ”

“หึ” ครูซดึงกุญแจรถจากมือของคนตรงหน้าคืนกลับมา แล้วส่งเสียงแค่นหัวเราะในลำคอราวกับว่ามันเป็นเรื่องขำขัน แต่ความเป็นจริงแล้วเขากำลังรู้สึกหงุดหงิดที่ลลินน์จำเขาไม่ได้…ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายเข้ามาทำความรู้จักกับเขาก่อน “หวังว่าจะจำฉันได้เร็วๆ นี้นะ เพราะถ้าจำไม่ได้…ฉันก็จะทำให้เธอจำฉันได้ด้วยวิธีของฉัน”

###ครูซซซซซซซ~ วิธีไหนที่แกจะทำให้น้องจำได้บอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! น้องลินรีบจำพี่มันให้ได้ด่วนเลยลูกกกก มันไม่ใช่ครูซคนเดิมแล้วนะ นี่ครูซคนใหม่และน่าจะเลวมาก55555555

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ