INTRO

ย้อนกลับไป 7 ปีที่แล้ว…

‘นายน้อยครับ อากาศเริ่มเย็นมากแล้วผมว่ากลับที่พักดีกว่าไหมครับ’

‘ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับฉัน’ เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีออกคำสั่งลูกน้องที่ผู้เป็นแม่มาส่งดูแลเขาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ไม่ต่างอะไรกับอุณหภูมิแปดองศารอบๆ ตัวเขาเลยสักนิด

‘แต่นายหญิงสั่งให้ผมดูแลนายน้อยนะครับ’

‘…’ ครูซหันไปสบตากับลูกน้องที่ยืนอยู่ห่างๆ อย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก หากอีกฝ่ายขัดใจเขาอีกเพียงแค่ครั้งเดียวอารมณ์ของเขาก็จะระเบิดจนทุกอย่างกลายเป็นจุณ

‘ถ้าอย่างนั้นผมไปรอที่รถนะครับ’ มือซ้ายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีเอ่ยบอกอย่างไม่สามารถที่จะขัดอะไร เพราะเขารู้ว่าตอนนี้เจ้านายของตัวเองกำลังมีสภาพจิตใจที่ไม่ค่อยดีนัก หากเขายังดึงดันทุกอย่างมันคงจะไม่ดีแน่

เมื่ออีกฝ่ายเดินลับสายตาไปครูซก็หันกลับมามองผืนน้ำที่นิ่งสนิทต่างจากหัวใจเขาที่สั่นไหวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันเจ็บปวด…เพราะความรักที่ใช้เวลาบ่มเพาะมานานกว่าสามปีพังทลายลงไม่เหลือซาก

‘ขอโทษนะ แต่ครูซกับเราไปต่อกันไม่ได้จริงๆ’

‘ทำไม…’

‘เราขอโทษนะ…’

‘ฉันถามว่าทำไม!’

‘เพราะเราไม่ได้รักครูซแล้ว ขอโทษนะ แต่เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมจะดีกว่า’

ภาพที่คนรักของเขาเดินออกไปพร้อมกับผู้ชายอีกคนหนึ่ง หลังจากบอกเลิกเขาโดยที่เขาไม่สามารถรั้งอะไรไว้ได้เลยมันเจ็บปวดจนเกินจะบรรยาย ทั้งที่เขาทุ่มเทความรัก ดูแลอีกฝ่ายอย่างดิบดี แต่ดูเหมือนมันจะไม่มีประโยชน์อะไรกับเธอเลย

ฟรืบบบบ~ สายลมหนาวที่พัดเข้ามากระทบกับใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มมันมาพร้อมกับใครอีกคนนึงที่ยืนมองเขาอยู่เงียบๆ สัญชาตญาณที่มีในตัวของครูซทำให้เขาต้องหันกลับไปมองทางด้านหลังด้วยความสงสัย

‘มีอะไร’

‘ตอนนี้อากาศหนาวมาก ทำไมมานั่งอยู่คนเดียวละคะ” เด็กสาวแปลกหน้าวัยสิบสี่ปีเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ หากแต่ใบหน้าของเธอกำลังเปื้อนรอยยิ้มไร้เดียงสาที่ส่งมาให้เขา

‘ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน’ ครูซตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะละสายตาจากใบหน้าจิ้มลิ้มหันกลับมามองภาพตรงหน้าตัวเอง แล้วหลับตาลงอย่างช้าๆ

‘หนูชื่อลลินน์นะ เมื่อกี้เห็นพี่พูดภาษาไทยเลยอยากมาทำความรู้จัก’ ลลินน์เดินมานั่งเก้าอี้ไม้ตัวเดียวกับครูซอย่างถือวิสาสะ นั่นจึงทำให้เขาชักสีหน้าแล้วตวัดสายตามองเธออีกครั้ง

‘ฉันบอกให้ไปให้พ้นไง ไม่เข้าใจเหรอ’

‘เข้าใจค่ะ แต่เวลาเศร้าเราควรจะมีเพื่อนนั่งคุยไม่ใช่เหรอคะ’

‘แล้วฉันเป็นเพื่อนเธอหรือไง’ เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก เขารู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางสอดรู้สอดเห็นของเธอเป็นอย่างมาก ที่เขาตั้งใจบินมาที่อเมริกาเพราะไม่อยากให้ใครมาวุ่นวายกับตัวเอง แต่ตอนนี้เขารู้สึกคิดผิดเสียแล้ว

‘เป็นเพื่อนใหม่กันก็ได้นี่คะ อีกอย่างหนูไม่ชอบเห็นเวลาคนเศร้าค่ะ มันทำให้รู้สึกหดหู่ไปด้วย’ เพราะพ่อแม่ของเธอเป็นจิตแพทย์ พวกท่านมักจะสอนเธออยู่เสมอว่าความเศร้าทำให้บางคนรู้สึกจิตตกจนกลายเป็นโรคซึมเศร้าและนำไปสู่การฆ่าตัวตายเลยก็ได้

‘ฉันไม่อยากรู้จักเธอ’

‘พี่ชื่ออะไรเหรอคะ’

‘ที่ฉันพูดไปไม่เข้าใจหรือไงวะ!’ ครูซหมดความอดทนกับเด็กช่างพูดอย่างลลินน์เต็มทน ทำให้เขาเผลอตะคอกเธอเพราะความหงุดหงิดจนเธอสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

‘…’

‘ฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ’ เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาพรืดใหญ่ทันทีที่รู้ว่าตัวเองเผลอใส่อารมณ์กับคนที่เด็กกว่ามากจนเกินไป

‘ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ…ว่าแต่ที่พี่มานั่งเศร้าอยู่ตรงนี้เพราะอกหักใช่ไหมคะ’

‘…’

‘พี่ลองหลับตาดูได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูจะทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้น’ เมื่อเด็กสาวเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมตอบเธอจึงเอ่ยบอกเขาขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยอมทำตามที่เธอสั่งเสียด้วยสิ

‘…’ ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ครูซยอมหลับตาลงตามที่อีกฝ่ายออกคำสั่ง ก่อนที่เก้าอี้ไม้ที่กำลังนั่งอยู่จะมีเสียงเอี๊ยดอ๊าดเล็กน้อยเพราะอีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น

เสียงลมที่พัดผ่านไปกับเสียงลมหายใจของทั้งคู่ดังสอดประสานกัน หลังจากนั้นไม่นานขมับทั้งสองข้างของเขาก็ถูกสัมผัสด้วยมือเย็นเฉียบของเด็กสาวตรงหน้า เธอสัมผัสอย่างเบามือจนเขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาจริงๆ

เนิ่นนานนับสามนาทีที่ลลินน์ยังคงนวดคลึงขมับให้ครูซจนได้ยินเสียงลมหายใจดังสม่ำเสมอของเขา บ่งบอกว่าตอนนี้การกระทำของเธอสำเร็จ เธอแค่ต้องการให้เขาพักผ่อนสมองแล้วหยุดคิดเรื่องราวที่ทำให้เขาเศร้าลงแค่เพียงไม่กี่นาทีก็ยังดี

‘เสร็จแล้วค่ะ ผ่อนคลายขึ้นไหม’

‘…’

‘รู้สึกเหมือนจะหลับใช่ไหมคะ มันเป็นวิธีที่หนูใช้เวลาอ่านหนังสือสอบ สมองจะโล่งกว่าปกติมากๆ เลย’ ริมปากเล็กคลี่ยิ้มบางๆ หลังจากพูดจบ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเบือนหน้าหนีแล้วถอนหายใจออกเบาๆ โดยไม่ได้พูดอะไรต่อ

‘ลลินน์กลับบ้านได้แล้วลูก’

‘ค่าพ่อ~’ เด็กสาวขานรับผู้เป็นพ่อกลับไปเสียงใส แล้วจึงหันกลับมามองคนโตกว่าตรงหน้าอีกครั้ง ‘หนูกลับแล้วนะคะ’

‘อือ’

‘หวังว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีกนะ’ ครูซมองเด็กสาวที่หยัดตัวลุกจากเก้าอี้ตัวเดียวกันเล็กน้อยโดยไม่ได้ตอบอะไร ‘ว่าแต่พี่ชื่ออะไรนะ ยังไม่ได้บอกหนูเลย’

‘ครูซ…ฉันชื่อครูซ’

‘ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่ครูซ…หนูไปก่อนนะ บ๊ายบาย’ ลลินน์โบกมือลาเพื่อนใหม่เพียงชั่วครู่ของตัวเองด้วยท่าทางสดใส ก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งกลับไปหาผู้เป็นพ่อที่จอดรถรออยู่ไม่ไกลนัก

‘ลลินน์…ฉันจะจำชื่อเธอไว้’

###ซัมพาพี่ครูซกับนุ้งลลินน์ตะเร้กตะน้อยมาเปิดตัวค้าบบบบบบบบ ฝากด้วยน้าาาา ซัมจะเขียนให้อ่านวันละ1ตอน จนกว่าพี่พิธาจะจบหลังจากนั้นซัมจะลงให้อ่านรัวๆ น้าาา❤️

**หากเจอคำผิดสามารถพิมพ์บอกให้คอมเมนต์ได้เลยนะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเมนต์งับบ***

แค่คนละหนึ่งคอมเมนท์ หนึ่งไลก์ไรท์จะได้มีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะคะ