Stipulate นางบำเรอจำยอม-2ผิดคน Nc18+

" มาอมให้กูเดี๋ยวนี้! " ภูวดลพูดเสียงดังเมื่อเริ่มจะหมดความอดทนกับคนตรงหน้าที่ดูทำตัวไร้เดียงสาทั้งที่ก็รู้ว่าตัวเองมาที่นี่ทำไม แรก ๆ ก็ดูน่าสนุกดีแต่พอนาน ๆ เขานั้นเริ่มจะรำคาญ

" มะ.ไม่นะ ฉะ.ฉันไม่สัมภาษณ์แล้ว สวัสดีค่ะ " พริมาตื่นกลัวรีบกุลีกุจอที่จะออกจากห้องนี้ แต่เมื่อเธอกำลังจะผลักประตูออก ร่างเล็กก็ลอยหวือและถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวใหญ่

" ยะ..อย่านะ ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยที! ฮึก! " พริมาหวาดกลัว

" แสดงเก่ง คิดจะเรียกค่าตัวเพิ่มเหรอ " ร่างหนาพูดพร้อมกับขึ้นคร่อมและกดร่างบางจนจมอยู่ใต้ร่าง

" มะไม่ ฉันไม่ได้แสดงปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันขอร้องฮือ..ฮือ กลัวแล้ว "

" ว้าว ตื่นเต้นดีแฮะแบบนี้ งั้นฉันจะเพิ่มค่าตัวให้เธอแล้วกันดีคิดซะว่าเปลี่ยนบรรยากาศ "

" มะ..ไม่นะ! ฮืออ "

*-*

...แคว๊กกก...

..กรี๊ดด..

พริมาตกใจกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง เมื่อถูกมือใหญ่ฉีกเสื้อตัวนอกออกจนขาดวิ่น ไม่พอเขายังออกแรงกระชากบาร์เซียลูกไม้สีหวานจนขาดออกเป็นชิ้นที่สองอย่างไม่ปรานี เวลานี้ร่างกายส่วนบนของพริมาไม่เหลือสิ่งใดปกปิดเลยสักชิ้น ร่างบางจึงพยายามดีดดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของชายแปลกหน้าที่กำลังปลุกปล้ำและพยายามอ้อนวอนขอร้องให้เขาอย่าทำร้ายตนด้วยน้ำตาอาบแก้ม

" ขอร้องอย่าทำอะไรดิฉันเลย ฮือ.ฮือ "

" มันก็ตื่นเต้นดีนะแบบนี้ แต่ฉันไม่มีเวลามาเล่นสนุกกับเธอมากนัก " ภูวดลเริ่มหงุดหงิดอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ก่อนก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณมากขึ้น เพราะเขาอยากจะระบายสิ่งที่กำลังอัดอั้นออกมาเต็มที่แล้วอีกอย่างเขาคิดว่าสิ่งที่ร่างบางกำลังกระทำอยู่นั้นคือการแสดงละครเพื่อจะอัพค่าตัว

มือใหญ่รวบข้อมือเล็กไว้เหนือศีรษะและกดไว้แน่นพร้อมกับให้ใช้มืออีกข้างปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นที่เหลือออกจนหมด พริมาพยายามดีดดิ้นขัดขืนแต่แรงเท่ามดของเธอมีหรือจะสู้แรงมหาศาลของเขาได้ อีกทั้งเขายังใช้เข่ากดทับต้นขาเรียวของเธอไว้อีก

" ซ่อนรูปดีนี่ จะว่าไปเธอก็สวยดูน่าสัมผัสน่าทะนุถนอมอยู่นะ " เขาบอกเมื่อได้เห็นเรือนร่างสมส่วนผิวขาวเนียนราวน้ำนม ไหนจะอกอวบคู่สวยที่มีเม็ดเชอร์รี่บนยอดทรวงนั้นอีกมองดูแล้วยิ่งน่าสัมผัสน่าลิ้มรสเหลือเกิน 

" แต่โทษทีฉันไม่ชอบเล้าโลม หมดเวลาเล่นแล้วต่อไปคือของจริง " พูดจบร่างหนาจึงถอดชุดคลุมออกเผยให้เห็นลอนกล้ามส่วนต่าง ๆ อย่างคนออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอและรอยสักที่ขาขวาดูน่าเกรงขาม

แต่สิ่งที่ทำให้ให้ร่างบางหวาดกลัวคือแก่นกายยาวใหญ่ที่ตื่นเต็มตัว พริมาพยายามถดกายหนีแต่ไม่เป็นผลสำเร็จเพราะถูกคนบนร่างพันธนาการไว้อยู่ มือหนาหยิบซองสีเงินในกล่องเล็กที่ได้เตรียมไว้ใช้ปากฉีกออกและจัดการสวมใส่ที่ท่อนลำอย่างรีบเร่ง จากนั้นจึงจัดการแยกขาเรียวออกพร้อมกระแทกแก่นกายเข้ากายสาวทันทีโดยที่ไม่สนใจคำอ้อนวอนและไม่มีการเล้าโลมใด ๆ ทั้งสิ้น

" ยะ..อย่า..มะ..ไม่! "

...ปึก...

" อ๊ะ! กรี๊ดดดด! "

" ฮึก! จะ..เจ็บ! " ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกแก่นกายใหญ่ลุกล้ำเข้ามาในกายสาวทีเดียวแม้ว่ามันจะเข้ามาได้เพียงครึ่งเดียวแต่มันก็สร้างความเจ็บปวดให้เธออยู่ไม่น้อย

" ฉิบ! ยังซิง " ร่างแกร่งอุทานออกมาเบา ๆ เมื่อรับรู้ว่าหญิงสาวใต้ร่างยังบริสุทธิ์และเขาคือคนแรกของเธอ

" จะ..เจ็บ เอาออกไปได้ไหมคะ? " พริมาเอ่ยขอร้องใบหน้าหวานเหยเกเพราะความเจ็บที่ถูกล่วงล้ำกลางกายสาว

" หึ! เธอคิดว่ากำลังเล่นขายของอยู่หรือไง มาถึงขนาดนี้แล้วอย่าฝันซะให้ยาก "

ชายหนุ่มไม่ฟังเพราะตอนนี้ร่างกายของเขากำลังต้องการที่จะระบายและปลดปล่อย อีกอย่างเขายังคงคิดว่าเธอนั้นคือสาวไซด์ไลน์ที่ซูซี่ส่งมาให้ แต่ด้วยอาจเหตุผลส่วนตัวเธอถึงยอมทำงานแบบนี้ทั้งที่ยังพรหมจรรย์อยู่ ซูซี่เองคงคิดว่าเขานั้นคือเพื่อนสนิทของเจ้านายจึงส่งเด็กใหม่สดซิงมาให้ตนได้เปิดงาน มือใหญ่ดึงแก่นกายออกพร้อมกับรูดเครื่องป้องกันทิ้งลงข้างโซฟาทันทีไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เขาทำแบบนั้นทั้งที่เขานั้นไม่เคยเสียบสดกับผู้หญิงคนไหนแม้กระทั่งแวนด้าคู่หมั้นของเขา

...ปึก!...

ร่างหนาจับแก่นกายขึ้นมาจ่อกลางกายสาวพร้อมกับชักรูดสองสามครั้งแล้วดันพรวดเข้าไปในช่องรักที่ฝืดเคืองเพราะไม่มีน้ำหล่อลื่นเป็นตัวเบิกทางโดยที่ร่างบางยังไม่ทันตั้งตัว

" กรี๊ดด!..ฮึก! ฮืออ เจ็บ "

" อย่าเกร็ง ถ้าเกร็งเธอจะยิ่งเจ็บ " ชายหนุ่มก้มดูจุดเชื่อมต่อกลางกายที่ตอนนี้มีเลือดสีแดงสดไหลชโลมท่อนลำของเขาเนื่องจากเยื่อพรหมจรรย์ของเธอฉีกขาด

...ปึก! ปึก! ปึก!...

สะโพกแกร่งเริ่มอัดกระแทกแก่นกายเข้าออกตามแรงอารมณ์ปรารถนาโดยที่ร่างหนาไม่รอให้คนใต้ร่างได้ปรับตัวเลยสักนิด 

" ฮึก! จะ..เจ็บ! "

" ฉันบอกเธอแล้วนะว่าอย่าเกร็ง แต่ถ้าเธอยังเกร็งฉันก็ช่วยไม่ได้ "

...ปึก! ปึก! ปึก!..

" ฮึก! "

พริมาเม้มปากแน่เก็บกักเสียงสะอื้นไห้ มือบางกำเข้าหากันแน่นเมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระหลังจากที่เขาได้สอดใส่ตัวตนเข้ามาในกายเธอแล้ว ภูวดลเองก็รู้สึกเจ็บและทรมานไม่แพ้กันเมื่อแก่นกายใหญ่ถูกกายสาวคับแน่นบีบรัดจนเขาปวดหนึบ และยิ่งอารมณ์ปรารถนาบวกกับได้ร่วมรักแบบไร้เครื่องป้องกันความเสียวซ่าน ความกระสัน ก็ยิ่งทวีเพิ่มมากขึ้นบวกกับอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ก่อนหน้า เขาจึงไม่มีความคิดที่อ่อนโยนกับร่างบางแม้แต่นิด ถึงแม้ว่าตัวเขาจะรู้ว่าได้เป็นคนแรกก็ตามอาจเพราะเห็นว่าหญิงสาวรับงานด้วยเขาเลยไม่จำเป็นที่ต้องอ่อนโยน

" ซี๊ดดด.. แน่นมาก "

" ฮึก!..จะ.จุก.เจ็บ "

ร่างบางสั่นคลอนไปตามจังหวะและแรงกระแทกของคนบนร่าง มือใหญ่บีบเคล้นเต้างามอย่างไม่ออมมือจนเนื้อขาวเนียนปลิ้นออกตามซอกนิ้ว ปากหยักดูดเลียยอดทรวงอย่างคนกระหาย และขบเม้มไปทั่วร่างจนเกิดรอยแดงทั้งที่ปกติเขาจะไม่ใช้ปากแตะต้องใคร

...ปึก! ปึก! ปึก!...

" อ๊ะ!..อือ..เจ็บ! "

" อ่าส์..แน่นมากแถมตอดดีซะด้วยเอาสดก็เจ๋งดี ซี๊ดดด "

ร่างหนาส่งเสียงครางอย่างถูกใจต่างจากอีกคนที่มีแต่เสียงสะอื้นไห้แล้วคำเว้าวอนต่าง ๆ สะโพกแกร่งอัดกระแทกแรงและถี่ขึ้นจนคนใต้ร่างทั้งเจ็บทั้งจุก เลือดสีแดงสดไหลออกมาปะปนกับน้ำหล่อลื่นชโลมแก่นกายใหญ่จนเปียกชุ่มเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้องร่วมถึงเสียงครางกระเซ้าของภูวดลเช่นกัน

" อ่าส์.. จะเสร็จ "

…ปึก! ปึก! ปึก!…

" ฮืออ.เจ็บ.ไม่ไหวแล้ว ฮึก! "

…ปึก! ปึก! ปึก!…

และเมื่อรู้สึกว่าใกล้จะแตะขอบสวรรค์เอวสอบจึงกระแทกเข้าออกกลางกายสาวอย่างถี่รัวและแรงทันที โดยที่คนบนร่างนั้นไม่ได้สนใจฟังเสียงร้องขอจากคนใต้ร่างเลย

" อ่าส์.....ซี๊ดดดดดด "

ไม่นานเสียงคำรามอย่างสุขสมก็ดังขึ้น พร้อมกับที่เขาดึงท่อนลำออกจากช่องรักที่คับแคบก่อนจะชักรูดสามสี่ครั้งและปลดปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นบนเนินอกอิ่มของคนใต้ร่าง

…พรึ่บ…

" จะทำอะไรฉันอีก ฮึก! " พริมารีบยกมือเล็กทั้งสองข้างบดบังร่างกายไว้ทันทีที่เขาดึงร่างเธอให้ลุกนั่ง

" ฉันยังไม่อิ่มเอาเป็นว่าฉันขอเพิ่มรอบแล้วกันส่วนค่าเสียเวลาฉันจะชดเชยให้เธอเอง "

" มะ.ไม่ พอแล้วฉันเจ็บ ฮืออ"

" เต็มใจมาเองอย่ามาตุกติกกับฉัน คิดว่าแค่ฉันเพิ่มรอบคิดว่าฉันจะติดใจเธอเหรอ "

" ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่า ฮึก! ฉันไม่ได้มาขายตัว ฮืออ "

" หยุดเล่นละครและทำหน้าที่ของเธอซะ! "

พูดจบภูวดลจับร่างบางพลิกคว่ำและบทรักอันดิบเถื่อนก็เริ่มขึ้นอีกครั้งท่ามกลางเสียงครางอย่างสุขล้นของคนเอาแต่ใจต่างจากอีกคนที่มีแต่เสียงสะอื้นไห้และถ้อยคำวอนขอความเห็นใจจากเขา

*-*

พริมาค่อย ๆ ประคองร่างกายที่บอบช้ำออกจากด้านหลังของตึกใหญ่เพราะเธอไม่รู้ว่าทางที่เชื่อมกันไปออกตรงไหนบ้าง เธอจึงเลือกออกทางเดิมที่เข้ามาและมันก็ดีที่ทางนี้ไม่มีใครผ่านหรือเข้าออก เพราะถ้าใครได้มาเห็นเธอในตอนนี้คงอดสังเวชเธอไม่ได้

" ฮึก! ฮือ.ฮือ " 

ร่างบางยกมือทั้งสองกุมใบหน้าพร้อมกับปล่อยโฮออกมาทันทีที่เข้ามาอยู่ในห้องน้ำของปั้มน้ำมันใกล้ป้ายรถเมล์ หญิงปลดปล่อยน้ำตาออกมาไหลอาบแก้มอย่างสุดจะกลั้น วันนี้เธอคิดว่าเป็นวันดีที่บริษัทใหญ่นัดสัมภาษณ์งานในตำแหน่งแม่บ้านที่ยื่นสมัครไป เพราะถ้าได้งานนี้เธอก็จะได้มีรายได้มาช่วยจุนเจือครอบครัวและจะได้มีเงินใช้ค่าดอกเบี้ยที่มารดาได้เอาที่ดินไปจำนองไว้

แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมามันแปลเปลี่ยนเป็นฝันร้ายของเธอไปชั่วชีวิต เธอมาสัมภาษณ์งานแต่กลับถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้หญิงขายตัวจนถูกชายแปลกหน้าพรากสิ่งที่ผู้หญิงหวงแหนมากที่สุดในชีวิตไปพร้อมกับสร้างความเจ็บปวดให้เธอทั้งร่างกายและจิตใจไว้ให้เธอ

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก

" น้องเป็นอะไรหรือเปล่าคะ? " เสียงหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยถามขึ้นจากด้านนอกพร้อมกับเคาะประตูเรียก

" ฮึก! ไม่เป็นไรค่ะ " พริมายกหลังมือปาดเช็ดน้ำตาและตอบกลับไป

" น้องโอเคนะ " เสียงของผู้หญิงคนเดิมถามกลับมาอีกครั้ง

" โอเคค่ะพี่อีกแป๊บจะกลับบ้านแล้ว "

เธอตอบออกไปและเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของคนหน้าห้องเดินออกไปแล้ว หญิงสาวจึงค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นก้าวเท้าเดินออกมาล้างหน้าล้างตาด้วยความยากลำบาก เพราะเธอรู้สึกเจ็บแสบกลางเป็นอย่างมากไหนจะอาการจุกที่ท้องน้อยอีก แต่ถ้าจะให้เธอกลับบ้านไปในสภาพนี้ทั้งมารดาและน้องคงตกใจไม่เบา 

พริมาจึงแวะร้านสะดวกซื้อหาดูเสื้อยืดที่พอจะมีขายอยู่บ้างมาสวมใส่และหวีผมทาแป้งที่พกติดมาในกระเป๋าทำตัวเองให้เรียบร้อย ฝืนความเจ็บทำตัวปกติแม้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงจะสวนทางก็ตามแต่เพื่อแม่และน้องเธอต้องอดทนและเก็บเรื่องเลวร้ายที่พึ่งผ่านมาไว้ให้ลึกสุดใจ

และเมื่อหญิงสาวลงจากรถเมล์สายฝนก็โปรยปรายลงมาทันที เธอจึงถือโอกาสนี้เดินฝ่าสายฝนกลับบ้านพร้อมทั้งปลดปล่อยน้ำตาแห่งความอดสูออกมาให้สายน้ำฝนนั้นช่วยชะล้างความบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจออกไปทีเดียวพร้อมกัน และถ้าเธอกลับบ้านไปในสภาพนี้ทั้งแม่และน้องชายคงไม่มีใครซักถามอะไรมากคงคิดว่าเธอก็แค่เปียกฝนมาเท่านั้น

…ปึ้ง!!!…

" ไปไหนวะ เก่งนะเนี่ยโดนเอาขนาดนั้นยังไปไหว " ภูวดลเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นคนที่เขารังแกไปหลายรอบอยู่บนที่นอนแล้ว เพราะหลังจากที่จบยกสองที่โซฟาใหญ่เขาก็จัดการอุ้มร่างเธอมาต่อในห้องนอนภายในห้องทำงานของเขา

" ทีมึงเข้ามาหากูหน่อย " ร่างสูงกดโทรหาเลขาสนิทให้เข้าพบพร้อมกับจุดบุหรี่สูบอย่างคนอารมณ์ดี

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก

" ครับคุณดล " นทีหยุดยืนที่ตรงหน้าผู้เป็นนายพร้อมกับส่งสายตากรุบกริบให้อีกฝ่าย ปกติถ้าเวลางานหรืออยู่ต่อหน้าคนอื่นเขามักจะเรียกเจ้านายว่าท่านรองแต่ถ้าเวลาไหนที่อยู่กันตามลำพังเขาจะเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อ

" ผู้หญิงคนนั้นลืมเอาเช็กค่าตัวไป มึงช่วยติดต่อเจ๊ซูซี่ให้กูหน่อยกูอยากคุยด้วย " ภูวดลบอกเลขาพร้อมกับยกมวนบุหรี่ขึ้นสูบ

" ผมว่าผมคุยให้ก็ได้นะครับ คุณดลไม่จำเป็นต้องคุยเองก็ได้ " เลขาหนุ่มพูดออกไปตามความคิดเพราะปกติเจ้านายของเขาจบงานคือแยกย้ายถ้ามีปัญหาอะไรเขาจะคอยตามแก้ให้เอง

" กูได้ตัดริบบิ้น " ชายหนุ่มพูดออกมาเพียงสั้น ๆ พร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างถูกใจ ต่างจากคนที่ได้ฟังที่ตกใจถึงกับตะลึงอ้าปากค้าง

" คุณกำลังพูดเล่นใช่ไหมครับ " นทีถามออกไปอย่างไม่เชื่อหู

" มึงคิดว่ากูพูดเล่น มึงรีบต่อสายหาเจ๊ซูซี่เถอะ กูมีเรื่องจะคุยกับเขา "

" ครับ "

เลขาหนุ่มรีบกดต่อสายหาบุคคลที่เจ้านายหนุ่มต้องการคุยด้วยทันที และเมื่อได้ยินเสียงคนปลายรับนทีจึงกดเปิดโฟนและวางเครื่องมือสื่อสารไว้ตรงหน้าเจ้านายหนุ่ม

( สวัสดีครับเจ๊ซูซี่ ) ภูวดลกล่าวทักทาย

( สวัสดีค่ะคุณภูวดล เนี่ยเจ๊กำลังจะโทรหาคุณนทีพอดี ) เสียงซูซี่ตอบกลับ

( ทำไมเหรอครับ? ) ภูวดลรู้สึกสงสัยจึงได้ถามออกไป

( ก็น้องชมพู่ที่เจ๊ส่งไปมันกลับมาบอกเจ๊ว่าไปรอหลังบริษัทตั้งนานไม่เห็นมีใครมารอรับเลย "

( ชมพู่ ไม่มีใครลงไปลงคืออะไร? ก็เจ๊ส่งเด็กสดซิงมาให้ผมไม่ใช่เหรอ )

( ส่งเด็กสดซิง โอ๊ยคุณดลเด็กในสังกัดเจ๊ไม่มีใครซิงหรอกค่ะ ส่วนชมพู่คือเด็กใหม่ที่คลับพึ่งมาทำงานแต่เด็กคนนี้เจนมาจากที่อื่นมาแล้วไม่มีทางซิงแน่นอน ว่าแต่ใครคะที่คุณดลพูดถึง )

( แค่นี้ก่อนนะครับ )

( ดะ…เดี๋ยวค่ะคุณดล )

…พรึบ…

ร่างสูงลุกขึ้นขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับย่างสามขุมไปที่โซฟาที่ขาพึ่งเล่นสนุกกับเธอเมื่อไม่นานที่ผ่านมา สายตาคมกวาดมองหาอะไรบางอย่างที่เขาเห็นเธอล้วงออกมาจากกระเป๋าสะพายก่อนที่เขาจะปลุกปล้ำเธอ

" คุณดลมองหาอะไรเหรอครับ " นทีเอ่ยถามอย่าสงสัยเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มกำลังมองหาอะไรบางอย่าง

" มึงหยิบกระดาษแผ่นนั้นให้กูที " ภูวดลชี้ไปยังกระดาษที่ตกอยู่ที่พื้นขึ้นมาให้ตน

" ครับ " นทีรับคำรีบก้มหยิบแผ่นกระดาษให้เจ้านายหนุ่มทันที

ภูวดลเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้นวมตัวใหญ่พร้อมกับอ่านแผ่นกระดาษในมือ

" นางสาว พริมา อรมคุณ อายุ 22 ปี ฯลฯ..... "

ภูวดลอ่านกระดาษแผ่นยืดยาวและสิ่งนั้นมันก็คือเรซูเม่ที่ไว้ใช้ประกอบการสมัครงาน ทันทีคำพูดของหญิงสาวที่เธอพยายามจะสื่อให้เขาตั้งแต่แรกก็ผุดขึ้นมาในความคิด ( ฉันมาสัมภาษณ์งานไม่ได้มาขายตัว )

…ปึ้ง!!…

" มึงพาใครมาให้กูเอาไอ้ที! "

" คือ "

" มึงไปสืบมาว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร กูให้เวลามึงยี่สิบสี่ชั่วโมงไป!! "

_______

*แกนี่เลวกว่าบรรดาเพื่อนอีกนะอีดล เห็นเงียบ ๆ แกมันร้ายย สงสารน้องเทียนหอม *

_____

* มาส่งตอนตอไปให้แล้วนะคะ ฝากกดไลท์คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ *