-03- พบเจอ

รวิวรรณหยิบเอกสารตรงหน้ามาอ่านด้วยความงุนงง

1. ต้องมาปลุกท่านรองที่คอนโดก่อนถึงเวลางานอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง

2. เตรียมอาหารเช้าให้ท่านรองทานก่อนมาทำงาน

3. สแตนบายตัวเองให้พร้อมตลอด 24 ชั่วโมง

4. ต้องเข้าประชุมทั้งในและนอกสถานที่พร้อมกับท่านรอง

"คะ...คุณเลขาคะ หนูไม่เข้าใจข้อ 1 ถึงข้อ 3 ค่ะ มันคืองานของเลขาหรอคะ" มันเหมือนงานภรรยาที่พึงกระทำต่อสามีมากกว่าด้วยซ้ำ ส่วนข้อสุดท้ายก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกนะเพราะยังมีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่บ้าง

________________________

-03- พบเจอ

"ผมชื่อพิทยา เคยเป็นเลขาของท่านประธานคนเก่ามาก่อน"

"คุณพิทยาคะ ทำไมหนูต้องดูแลท่านรองตั้งแต่ เอ่อ ตื่นนอนเลยหรอคะ"

"เพราะท่านรองค่อนข้างจะพิเศษในทุกๆอย่าง เอาละ ถ้าคุณเจอเขาคุณจะเข้าใจที่ผมพูด" พิทยาตัดบทเพราะเรื่องนี้ค่อนข้างอธิบายยาก

"หนูตกลงค่ะ" รวิวรรณตอบอย่างไม่ลังเล เธอเองเป็นก็เป็นคนประเภทพิเศษ หวังว่าไม่มีใครที่พิเศษกว่าเธอหรอก ใช่ไหม (?)

"ยินดีต้อนรับอย่างเป็นทางการ คุณเริ่มงานได้ตั้งแต่วันนี้เลย นี่คือที่อยู่และคีย์การ์ดของท่านรอง"

"ระ...เริ่มงานวันนี้? หนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"

"ว่ามาสิ แต่รีบหน่อยนะผมมีธุระต่อ"

"ทำไมถึงรับหนูเข้าทำงานคะ ทั้งๆที่ เอ่อ หนูไม่มีประสบการณ์มาก่อน"

"ผมรับเพราะคุณไม่มีประสบการณ์ และเพราะคุณเป็นคุณ" คำตอบของพิทยาไม่ได้ไขข้อสงสัยให้รวิวรรณแม้แต่น้อย เธอไม่มีทางเลือกมากนักในเมื่อตัดสินใจตอบรับงานเลขาแล้วก็คงต้องทำให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

"...ค่ะ"

"เซ็นเอกสารให้ผมด้วยนะ อ่านรายละเอียดดูก่อนก็ได้" รวิวรรณอ่านข้อตกลงในการทำงานคร่าวๆแล้วเซ็นยอมรับข้อเสนอทันที งานเลขาของท่านรองประธานเงินเดือนดีมากกว่าที่เธอคิดอยู่มากโข ใครจะทิ้งงานที่เงินดีแบบนี้กันละ หวานหมูแล้วยัยรวิเอ้ยย!!!

หลังจากตกลงเรื่องรายละเอียดการทำงานกับพิทยาเสร็จเรียบร้อยรวิวรรณก็เดินทางไปยังคอนโดหรูในย่านใกล้เคียงกับที่เธอพักอาศัยทันที การตรวจตราความปลอดภัยค่อนข้างเข้มงวดโชคดีที่พิทยาโทรมาแจ้งให้ทางคอนโดทราบถึงการมาของเธอแล้วทุกอย่างจึงไม่มีปัญหา

รวิวรรณสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเรียกกำลังใจอีกครั้งก่อนจะแสกนคีย์การ์ดเข้าไปยังห้องพักหรูด้วยความประหม่า ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนสีน้ำเงินสลับขาวดูเข้ากันอย่างลงตัว เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างภายในห้องดูดีมีระดับ รวิวรรณไม่มีเวลามาชื่นชมความสวยงามของห้องพักมากนักเพราะพิทยาบอกให้ปลุกท่านรอง เพื่อเข้าไปตรวจไซต์งานก่อสร้างสาขาย่อยของบริษัทที่กำลังขยายตัวใหม่ย่านชานเมืองก่อนบ่ายสอง และนี่ก็เกือบเที่ยงแล้วด้วยสิ!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ทะ...ท่านรองคะ ท่านรอง"

"....."

"ท่านรองคะ ฉันขออนุญาตเข้าไปค่ะ" รวิวรรณค่อยๆเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วถือวิสาสะเปิดผ้าม่านเตรียมปลุกคนบนเตียงตามหน้าที่

"ท่านรองคะ ท่านรองคะ" มือเรียวเล็กเขย่าแขนแกร่งของรองประธานหนุ่มที่นอนคว่ำหน้าเบาๆ ให้ตายสิ นี่คืองานเลี้ยงเด็กหรือไงกันนะ!

"ท่านรองคะ ท่านระ... ว๊ายยยย!!!!"

"เธอเป็นใคร?" ชายหนุ่มที่รวิวรรณคิดว่ากำลังหลับใหลกระชากตัวคนที่มารบกวนเวลาพักผ่อนจนเธอเซประทะกับอกแกร่งอย่างแรง

"ฉะ...ฉันเป็นเลขาคนใหม่ค่ะ คะ...คุณพิทยาให้ฉันมาปลุกท่านรอง วะ...แว่นฉัน แว่นอยู่ไหน?"

"แว่นเธอ อ้อ โน้นไง" ทศกัณฐ์ชี้ไปที่โซฟาปลายเตียงพลางกระตุกยิ้มเล็กน้อย หึ่! คุณอาพิทยายังไม่ล้มเลิกความพยายามจะให้เขาไปบริหารงานที่นั่นอีกหรือ

"วะ...แว่นฉัน ให้ตายสิ" เมื่อถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระรวิวรรณแทบวิ่งกระโจนเข้าหาอวัยวะส่วนที่สามสิบสามทันที เธอไม่เคยถอดแว่นเลยด้วยซ้ำหากไม่ใช่เวลาอาบน้ำ แน่นอนว่าไม่มีใครทำอะไรเธอตอนทำธุระส่วนตัวได้เพราะมีผ้ายันต์แปะหราอยู่หน้าประตูห้องน้ำ แต่ครั้งนี้ถือเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ภาวนาอย่าให้เกิดอะไรขึ้นตอนนี้ด้วยเถอะ

'ช่วยตากัณฐ์ด้วย อย่าให้เขาเป็นแบบฉัน'

'ช่วยลูกชายฉันด้วย'

'อย่าให้เขาเป็นแบบฉัน!!!'

"มะ...ไม่! ยะ...อย่ามายุ่งกับฉันนะ ฮึ่ก! ท่านรองชะ...ช่วยฉันด้วย" แว่นตาอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่เธอรู้สึกว่ามันห่างไกลเหลือเกิน ส่วนอีกหนึ่งชีวิตที่เธอร้องขอความช่วยเหลือเขาได้แค่ยืนมองเธออย่างไร้ความรู้สึกอยู่ที่เดิมนิ่งๆ

________________________