-02- งานใหม่

[ สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์คุณรวิวรรณรึเปล่าคะ ]

"ใช่ค่ะ ฉันรวิวรรณพูดสายค่ะ"

[ ดิฉันโทรมาจากบริษัทสยามที่คุณยื่นใบสมัครไว้ ทางเราอยากนัดสัมภาษณ์งานวันพรุ่งนี้ประมาณเก้าโมงเช้า...- ]

"สะ...สะดวกค่ะ ฉันสะดวก"

[ เอ่อ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้แจ้งชื่อที่ประชาสัมพันธ์แล้วขึ้นมาสัมภาษณ์ได้เลยค่ะ ]

"ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ" รวิวรรณรู้สึกมีความหวังอีกครั้งที่ได้รับการติดต่อจากหนึ่งในบริษัทที่เคยไปร่อนใบสมัครตั้งไว้ เธอเรียนจบปริญญาตรีมาตั้งหลายเดือนแล้วแต่ไม่ยักจะมีบริษัทไหนอยากรับเด็กใหม่ไร้ประสบการณ์สักคน ...เห้ออออ คุณพ่อคุณแม่เป็นกำลังใจให้รวิด้วยนะคะ

_________________________

-02- งานใหม่

รวิวรรณรีบไปค้นหาเสื้อผ้าในตู้เตรียมชุดสำหรับการสัมภาษณ์งานบริษัทใหญ่ในวันพรุ่งนี้ด้วยความกระตือรือร้น เธอมองเงาสะท้อนตัวเองในกระจกแล้วได้แต่ถอนหายใจหนักๆอีกครั้ง แว่นกลมๆขนาดเกือบครึ่งใบหน้าที่เปรียบเสมือนอวัยวะส่วนที่สามสิบสามของร่างกาย ห้าปีแล้วสินะที่เธอจำเป็นต้องพึ่งพามันในชีวิตทั้งๆที่ไม่ได้มีปัญหาเกี่ยวกับสายตาแม้แต่น้อย

รวิวรรณยังจำเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อนได้ไม่มีวันลืม วันนั้นเป็นวันที่คุณหมออนุญาตให้เธอออกจากโรงพยาบาลและกลับไปพักฟื้นร่างกายที่บ้านได้โดยมีคุณลุงวสุเป็นผู้ปกครองเป็นธุระจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้ทุกอย่าง ระหว่างรอคุณลุงวสุไปรับยาเธอเจอคุณป้าท่านหนึ่งเรียกเข้าไปหาและขอความช่วยเหลือ ด้วยความที่เป็นคนมีน้ำใจรวิวรรณจึงตอบรับอย่างง่ายดายและเดินตามท่านไปถึงชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาลรู้ตัวอีกทีเธอก็ยืนอยู่ขอบตึกสูงโดยมีเหล่าแพทย์และญาติผู้ป่วยมาร้องห้ามไม่ให้กระโดดลงไป ให้ตายสิ! ร่างกายของรวิวรรณเหมือนถูกแช่แข็งไปชั่วขณะเมื่อเธอเห็นคุณป้าคนนั้นลอยตัวอยู่เหนือพื้นที่พร้อมจะกระโจนใส่เธออยู่รอมร่อ แต่เดชะบุญที่มีแม่ชีท่านหนึ่งเดินขึ้นมาช่วยเหลือเธอไว้ได้ทัน และนั่นคือจุดเริ่มต้นของอวัยวะส่วนที่สามสิบสามของร่างกายที่เธอไม่เคยปรารถนาจะได้มันเลยสักนิด ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเธอจำเป็นต้องสวมแว่นตาที่มีการทำพิธีอะไรสักอย่างจากแม่ชีท่านนั้นเพื่อป้องกันภาพที่ชวนสยดสยอง บ้างก็มาอย่างสวยงามราวกับคนทั่วไป บ้างก็มาพร้อมน้ำเหลืองและเลือดอย่างสยดสยอง หนักสุดที่รวิวรรณพบเจอคือมาแบบหิ้วศีรษะเหมือนในหนังสยองขวัญไม่มีผิด!

@เช้าวันต่อมา

หญิงสาวในชุดเดรสกระโปรงสีชมพูสุภาพกำลังนั่งรอสัมภาษณ์งานกับเลขาส่วนตัวของหนึ่งในผู้บริหารด้วยใจที่ลุ้นระทึก ...คิวที่หนึ่ง ...คิวที่สอง และเธอคือคิวที่สาม

"คุณรวิวรรณเชิญค่ะ"

"คะ...ค่ะๆ" รวิวรรณยืนขึ้นพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเรียกกำลังใจ 'คุณพ่อคุณแม่เป็นกำลังใจให้รวิด้วยนะคะ'

"ผมเป็นเลขาชั่วคราวของรองประธานในประวัติระบุว่าคุณไม่เคยมีประสบการณ์และว่างงานตั้งแต่เรียนจบมา" ชายหนุ่มรุ่นพ่อในชุดสูทสีดำขลับถามพลางมองสำรวจเด็กสาวตรงหน้าอย่างพิจารณา

บุคลิกและรูปลักษณ์ภายนอกถือว่าผ่านเกณฑ์การคัดเลือก

"ชะ...ใช่ค่ะนะ...หนู เอ่อ ฉันไม่มีประสบการณ์ทำงานมาก่อน"

"แทนตัวเองตามสบาย คุณเรียนจบด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่งคณะบริหารธุรกิจ?"

"ใช่ค่ะ"

"คุณมีสามีหรือคนรักแล้วยังครับ"

"เกี่ยวกับงานหรอคะ?" รวิวรรณมองเลขาหนุ่มใหญ่ตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ

"อาจจะเกี่ยว หรืออาจะไม่เกี่ยวก็ได้"

"หนูยังไม่มีทั้งสามีและคนรักค่ะ!"

"ดีมาก ผมแค่ต้องการเลขาที่สามารถทุ่มเทเวลาให้กับท่านรองได้อย่างเต็มที่"

"มะ...หมายความว่ายังไงคะ หนูไม่เข้าใจ"

"ผมรับคุณเข้าทำงานในตำแหน่งเลขาของรองประธาน นี่คือรายละเอียดงานที่คุณต้องทำความเข้าใจ" รวิวรรณหยิบเอกสารตรงหน้ามาอ่านด้วยความงุนงง

1. ต้องมาปลุกท่านรองที่คอนโดก่อนถึงเวลางานอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง

2. เตรียมอาหารเช้าให้ท่านรองทานก่อนมาทำงาน

3. สแตนบายตัวเองให้พร้อมตลอด 24 ชั่วโมง

4. ต้องเข้าประชุมทั้งในและนอกสถานที่พร้อมกับท่านรอง

"คะ...คุณเลขาคะ หนูไม่เข้าใจข้อ 1 ถึงข้อ 3 ค่ะ มันคืองานของเลขาหรอคะ" มันเหมือนงานภรรยาที่พึงกระทำต่อสามีมากกว่าด้วยซ้ำ ส่วนข้อสุดท้ายก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกนะเพราะยังมีเรื่องงานเข้ามาเกี่ยวข้องอยู่บ้าง

________________________