PROLOGUE (3)

“แม่เชื่อว่าแอมป์ไม่ได้อยากเอิ๊กเป็นแบบนี้นะลูก แอมป์รักเอิ๊กนะ แอมป์บอกแม่เสมอว่าอยากให้เอิ๊กใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”

คำพูดของแม่ทำให้เอิ๊กนึกขึ้นได้ว่าครั้งหนึ่งเธอกับเขาเคยคุยกัน

‘ตัวเองคะ’

‘ครับ’

‘ตัวเองรักเค้าไหม’

‘รักสิ เอิ๊กรักแอมป์ที่สุดเลย เชื่อเค้าไหม’

‘เชื่อสิ เค้ารู้อยู่แล้วว่าตัวเองรักเค้ามาก เค้าแค่อยากได้ยินตัวเองบอกรักเค้า’

‘แล้วแอมป์รักเอิ๊กไหม’

‘รักที่สุดเลย เอิ๊กเป็นหลาย ๆ อย่างในชีวิตเค้า ตั้งแต่เราเป็นแฟนกันเอิ๊กไม่เคยทำให้เค้าเสียใจเลย เค้าโคตรมีความสุขที่ได้รักกับเอิ๊ก’

‘เค้าก็มีความสุขที่มีแอมป์อยู่ในชีวิต’

‘บางทีมีความสุขมาก ๆ แบบนี้เค้าก็กลัวนะเอิ๊ก’

‘กลัวอะไร เอิ๊กไม่มีวันทิ้งแอมป์ เอิ๊กจะเป็นคนรักที่ดีของแอมป์เอิ๊กสัญญา’

‘เค้ารู้ว่าเอิ๊กไม่มีวันจะทำให้เค้าเสียใจ’

‘เค้าแค่กลัวว่าเรามีความสุขมาก ๆ แบบนี้กลัวว่าสักวันมันจะหายไป เอิ๊กเกิดวันหนึ่งเราเลิกกันเพราะไม่รักกันแล้ว’

‘เอิ๊กไม่มีวันเลิกกับแอมป์’

‘ไม่ใช่ อย่าเพิ่งโมโหสิ แอมป์บอกว่าถ้าเกิด ถ้าเกิดเราเลิกกัน ไม่รักกัน วันข้างหน้าเอิ๊กมีคนใหม่เอิ๊กก็ต้องเป็นแฟนที่ดีแบบนี้นะ ทำให้ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกโชคดีที่มีเอิ๊กเป็นแฟน หรือถ้าเกิดวันนึงแอมป์เกิดตายก่อนเอิ๊กขึ้นมา เอิ๊กอย่าเศร้านานนะ แอมป์ไม่อยากเห็นเอิ๊กเศร้านาน เอิ๊กต้องเริ่มต้นใหม่ ใช้ชีวิตให้ดี อย่าเป็นทุกข์เพราะแอมป์จากไป แอมป์หวังให้เอิ๊กมีความสุข หวังให้เอิ๊กเป็นคนที่น่ารักแบบนี้ตลอดไป เอิ๊กรู้ตัวไหมว่าเอิ๊กเป็นคนที่น่ารักมาก แอมป์รักเอิ๊กมาก ๆ เอิ๊กอย่าทิ้งตัวตนตอนนี้เพียงเพราะการตายของแอมป์นะ’

‘พูดอะไรไม่น่ารักเลย ถ้ายังพูดอีกเอิ๊กจะงอนแอมป์แล้วนะ’

‘ไม่งอนสิ แอมป์แค่พูดไว้ ชีวิตคนเราแน่นอนที่ไหน แอมป์แค่อยากมั่นใจว่าถ้าวันนึงไม่มีกันเอิ๊กจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างดี’

‘เอิ๊กไม่มีวันเลิกกับแอมป์ เราจะใช้ชีวิตด้วยกันจนแก่แบบไม่ไหวแล้วจริง ๆ ถึงจะตายจากกัน เรายังจะใช้เวลาด้วยกันอีกหลายสิบปี เราแต่งงานกันนะแอมป์’

‘อะไร นี่ฉวยโอกาสขอแต่งงานแบบนี้เลยเหรอ’

‘แต่งไหม เรียนจบแล้ว อาชีพก็มีแล้ว เอิ๊กทำงานเลี้ยงแอมป์ได้สบาย เอิ๊กไม่มีวันทำให้แอมป์ลำบาก’

‘เอิ๊กต้องสัญญาก่อน’

‘สัญญาอะไรครับ’

‘สัญญาว่าต่อให้ไม่มีแอมป์เอิ๊กก็ต้องใช้ชีวิตให้ดี’

‘ก็ได้ เอิ๊กสัญญา แต่ว่ายังไงซะแอมป์ก็ต้องอยู่กับเอิ๊กตลอดไป เราไม่มีวันเลิกกัน เพราะว่าเอิ๊กรักแอมป์ที่สุด แต่งงานกันนะครับ’

‘อื้ม เราแต่งงานกัน สร้างครอบครัวด้วยกัน มีลูกที่น่ารักด้วยกันนะเอิ๊ก’

“โลกที่ไม่มีแอมป์เอิ๊กจะมีความสุขได้ไงแม่ เอิ๊กคิดถึงแอมป์ วันนั้นแอมป์คงเจ็บมาก เอิ๊กช่วยอะไรแอมป์ไม่ได้เลยแม่ พูดลากันสักคำก็ไม่มี แอมป์จากไปคนเดียวแบบนั้นต้องกลัวมาก ๆ แน่เลย” นึกถึงภาพสุดท้ายที่เห็นเลือดไหลนองตามท้องถนน การ์ดแต่งงานกระจายทั่ว ณ จุดเกิดเหตุ เขาไม่กล้าไปถนนสายนั้น ไม่คิดผ่านไปเพราะทำใจไม่ได้ ภาพยังคงติดตาไม่เลือนหาย ภาพวันนั้นของเธอยังคงติดอยู่ในตาเขา

“เอิ๊กเอ้ย รีบ ๆ เดินหน้าต่อนะลูก เอิ๊กยังมีแม่มีเอ้นะ เอิ๊กเป็นแบบนี้แม่กับน้องเป็นห่วงมาก แม่เชื่อว่าแอมป์เองก็คงไม่อยากให้เอิ๊กเป็นแบบนี้ แอมป์อยากให้เอิ๊กใช้ชีวิตให้ดี”

“เอิ๊กรู้ แต่เอิ๊กคิดถึงแอมป์ครับแม่ เอิ๊กใจจะขาด ไม่มีแอมป์แล้ว ไม่มีเสียงแอมป์ ต่อไปนี้ไม่มีแอมป์อีกแล้ว เอิ๊ก เอิ๊ก...”

แม่อ่ายยื่นมือลูบหัวลูกชายคนโตด้วยความสงสารจับใจ “แม่รู้ลูก แม่เข้าใจความรู้สึกของเอิ๊กดี แม่เชื่อว่าเอิ๊กจะผ่านไปได้ แม่เป็นกำลังใจให้เอิ๊กนะลูก ลูกชายแม่ต้องผ่านไปได้แน่นอน”

แล้วเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ความเจ็บปวดจะผ่านไป เมื่อไหร่แอมป์จะกลับมา