เพื่อนพี่ชาย 01 อยากย้อนเวลา(1)

“พี่ขอโทษนะครับน้องเบล” เพื่อนของพี่ชายเอ่ยพร้อมกับผ้าห่มค่อย ๆ ร่นออกจากใบหน้าของฉัน ข้อนิ้วมือเรียวสวยของเขาเกี่ยวเส้นผมที่ปกคลุมใบหน้าฉันออก เขากำลังจ้องฉันแน่เลย และฉันไม่กล้าที่จะลืมตามองเขา

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาทำให้ฉันตกใจมาก ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้เลย ให้ตายเถอะ ฉันอยากกด Un do ยาว ๆ แล้วเลือกที่จะไม่เมาหรือไม่ก็เลือกที่จะไม่กลับมาบ้านทั้งที่มีสภาพมึนเมาจนทำอะไรไม่คิด

ทว่ากดไม่ได้ไง มีแต่ฉันที่โดนจับกดจนมาอยู่ในสภาพแบบนี้

“น้องเบลครับ” เพื่อนของพี่ชายเอ่ยชื่อของฉันอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและคงความสุภาพ

เขาคนนี้เป็นสุภาพบุรุษค่ะ ในสายตาฉันเขาเป็นสุภาพบุรุษเป็นผู้ชายที่ดีกว่าพี่ชายฉัน ทุกครั้งที่เจอะเจอกันเขาไม่เคยพูดคำหยาบกับฉัน เวลาเขายิ้มก็จะเท่มาก ๆ รอยยิ้มของเขาทำให้สาว ๆ ใจเต้น เขาไม่พูดคำหยาบกับฉันแต่กับพี่ชายฉันและเพื่อน ๆ เขาพูดนะ ไม่ใช่พ่อพระอะไรทำนองนั้นหรอก

“...” ฉันลืมตาขึ้นและเงียบ ไม่รู้สิ ฉันไม่กล้าพูดกับเขา ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับดวงตาที่เคล้าไปด้วยเศร้าอยู่ตลอดเวลา ฉันมองถึงแค่ริมฝีปากและปลายจมูกเขา

แต่ว่ายิ่งมองที่ริมฝีปากของเขา ใจของฉันยิ่งสั่น สั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สั่นรุนแรงมาก ภาพที่เกิดขึ้นไปแล้วมันย้อนกลับมาในหัวฉัน ภาพริมฝีปากของเขาที่พยายามประกบจูบฉัน โกรธไหม ต้องโกรธสิ เพราะว่าเขาน่ะขโมยจูบแรกของฉันไป แล้วยังพยายามดุนลิ้นเข้ามาในปากของฉัน กลิ่นเหล้าที่คละคลุ้งทำฉันมึนเมายิ่งกว่าเดิม แต่ที่น่ารังเกียจกว่าอะไรทั้งนั้นคือเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างเล็ก ๆ โดยที่ฉันไม่ยินยอม

และที่สำคัญฉันยังเห็นบางอย่างของเขาด้วย

บางสิ่งบางอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นของจริงมาก่อนนอกจากคลิปที่เพื่อน ๆ พากันดูเพราะความอยากรู้ ซึ่งไม่เพียงแค่เห็นนะ เขาบังคับให้ฉันสัมผัสมัน และยังจะบังคับให้มันมาแตะที่ปากของฉันอีกด้วย

พอ ๆ นึกถึงเรื่องต่อจากนั้นแล้วฉันอยากจะร้องไห้

ฉะนั้นก่อนหน้านี้เขาเป็นสุภาพบุรุษก็จริง แต่ตอนนี้ไม่แล้ว ภาพสุภาพบุรุษของเขาในสายตาฉันไม่เหลืออีกแล้ว

ร่างกายสะดุ้งเมื่อปลายนิ้วของเพื่อนพี่ชายแตะใบหน้าปาดซับน้ำตาออกให้ฉัน เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลใจว่า “น้องเบลครับพี่ขอโทษ อย่าร้องไห้นะ พี่จะรับผิดชอบน้องทุกอย่างเลย”