EP : 11

“นับเงินอยู่เฉย ๆ” ผมบอกยัยขี้เมาที่ผลักมือผมที่กำลังเช็ดหน้าให้เธอเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ดิ้นจังวะ

“อื้อ! มันเย็น~” เสียงคนเมาครางตอบในลำคอผมเลยทำได้แค่ยิ้มให้กับความงอแงของเธอแล้วก็เปลี่ยนเป็นเช็ดตามคอให้แทน

“ปวดฉี่~” หือ? ปวดฉี่เหรอ

“เดี๋ยวพี่พาไป” ผมบอกเธอแล้วก็อุ้มนับเงินขึ้นแนบอกเพื่อพาไปห้องน้ำ ผู้หญิงคนแรกแล้วก็คนเดียวเลยนะครับที่ผมยอมดูแลแบบนี้ แต่ผมทำเขาไว้เยอะดูแลแค่นี้อาจจะน้อยไปด้วยซ้ำ

“ถอดกางเกงไหวไหมครับ” ผมวางนับเงินให้ยืนข้างชักโครก ถามไปก็ภาวนาให้เธอทำเองได้เถอะเพราะผมไม่อยากเห็นของดีในตอนนี้ไม่งั้นสติผมคงกระเจิงแน่

“หึ~ ถอดให้หน่อย~” นับเงินส่ายหน้าแล้วก็เอามือมากอดเอวผมไว้เหมือนจะล้ม ถ้าเป็นเวลาปกติผมก็คงดีใจเนื้อเต้นแล้วเพราะถอดเสื้อผ้าผู้หญิงมันงานถนัด แต่ต้องไม่ใช่ในเวลาที่ผมเห็นแล้วทำอะไรไม่ได้แบบนี้สิวะ

“เร็ว~ ฉี่จะราด~” นับเงินยืนบิดเหมือนจะทนไม่ไหวผมเลยต้องกลั้นใจถอดกางเกงให้เธอ เอาวะถ้ามันตื่นก็ใช้มือไปก่อนแล้วกันไอ้คริช แต่สิ่งหนึ่งที่ผมต้องจำไว้ให้ขึ้นใจเลยก็คือ อย่าปล่อยให้นับเงินไปกินเหล้าจนเมาอีกเป็นอันขาด เมาแล้วไม่มีสติ ดูสิครับขนาดจำไม่ได้ว่าผมเป็นใครยังให้พามาห้องน้ำง่าย ๆ แบบนี้ แถมยังใช้ให้ถอดกางเกงให้อีก ถ้าเป็นคนอื่นจะทำยังไง!

ผมจัดการถอดกางเกงทั้งนอกและในให้นับเงินแล้วก็จับเธอนั่งลงทำธุระส่วนผมก็รีบออกไปด้านนอกเพื่อหากางเกงบ็อกเซอร์ของตัวเองมาให้เธอใส่นอน

“เสร็จแล้วใช่ไหมครับ” ผมเดินกลับมาเห็นคนเมานั่งเอาหัวพิงกำแพง มือถือสายชำระห้อยต่องแต่งอยู่ข้างตัว เฮ้อ~ สภาพเธอตอนนี้ต้นเหตุหลักมันมาจากผมทั้งนั้นผมเลยเดินไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเพื่อจะใส่กางเกงให้เธอ

“พี่ขอโทษนะครับ” ผมนั่งลงเอากางเกงสวมขาให้เธอพร้อมกับพูดขอโทษเธอไปด้วยส่วนสายตาก็พยายามมองแค่กางเกงกับเท้าของเธอ อย่าเสือกโง่มองสูงระดับสายตานะมึงไอ้คริชไม่งั้นนกเขามึงฉิบหายแน่นอน

“ขอโทษไรอ่ะคุณ~ ขอโทษที่ห้องน้ำคุณไม่มีทิชชู่เหรอ~ ซื้อไว้บ้างดิวะ ผู้ชายไม่เช็ดก้นตอนอึ๊เสร็จรึไง~” อ่าส์~ นับเงินแม่ง ผมกำลังรู้สึกผิดเลยกลายเป็นผมจะหลุดขำแทน เมาแล้วพูดไปเรื่อย

“หึ ๆๆ มีสิแต่ม้วนนี้หมดพอดีเดี๋ยวพี่ไปเอาให้” ผมตอบไปขำไป จำผมไม่ได้แต่จำได้ว่าต้องใช้ทิชชู่เช็ดหลังเข้าห้องน้ำเนี่ยนะ เด็กนี่ตลกเป็นบ้าทำเอาผมอยากรู้จักเธอให้มากขึ้น

“อยากอาบน้ำ ขออาบหน่อย~” เธอไม่พูดเรื่องทิชชู่ต่อแต่มองหน้าผมด้วยแววตาอ้อนแทน แต่ให้อาบไม่ได้หรอกครับสภาพของเธอถอดกางเกงฉี่เองยังทำไม่ได้แล้วจะอาบน้ำได้ยังไง อย่ามาอ้อนให้ผมอาบให้ด้วย เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมได้ปล้ำคนเมาแน่นอน

“พรุ่งนี้ค่อยอาบ พี่เช็ดตัวให้แล้ว” ผมบอกเธอเสร็จก็เดินไปหยิบทิชชู่มาให้เธอ นับเงินรับไปแล้วก็เอามันไปซับน้ำที่น้องสาวของเธอต่อหน้าผม เฮ้อ! ถ้าเธอรู้ว่าทำอะไรต่อหน้าผมบ้างเธอจะอายแค่ไหนกัน

“คุณ~ ฝากทิ้งหน่อย” นับเงินใช้เสร็จก็ยื่นมาให้ผมก็ยื่นมือรับง่าย ๆ อย่างกับตัวเองเป็นทาสเธอ รู้ไหมว่าทิชชู่เช็ดปากคนอื่นผมยังไม่จับเลยแต่ตอนนี้ผมยกเว้นให้นับเงินคนเดียว แปลกเหมือนกันที่ผมไม่รู้สึกรังเกียจเลยสักนิด ทิ้งให้เสร็จผมก็นั่งลงอีกครั้งเพื่อดึงกางเกงขึ้นให้เธอนับเงินก็รู้หน้าที่ซะเหลือเกิน พยายามดันตัวขึ้นยืนเพื่อให้ผมใส่กางเกงได้สะดวกแล้วอะไรที่ผมพยายามไม่มองก็โชว์อยู่ตรงหน้าผมเต็มตา

“อ่าส์ งานเข้าแล้วกู” ผมรีบดึงกางเกงขึ้นให้เร็วที่สุดแต่ปฏิกิริยาตอบสนองทางร่างกายก็เร็วพอ ๆ กันเพราะมันเริ่มปวดตุบ ๆ แล้วก็ขยายตัวขึ้น สรุปมึงเจอแม่มึงจริง ๆ ใช่ไหมวะถึงได้ตื่นเร็วขนาดนี้

“นอนได้แล้วคนเก่ง” ผมอุ้มเธอมาวางลงที่เตียงจัดการห่มผ้าให้แล้วก็นั่งมองหน้าใส ๆ ของคนตรงหน้า เมื่อวานตอนที่เจอหน้าเธอผมโคตรตกใจเพราะไม่เจอกันนาน ไม่คิดว่าจะเจอกันหน้าห้องทำงานของผมด้วยซ้ำ อยากดึงเข้ามาถามว่าเธอหายไปไหนมาเรื่องวันนั้นมันเกิดขึ้นจริงใช่ไหม แต่มันมีนัดก่อนหน้าแล้ว แล้วอีกอย่างก็ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจถึงได้บอกให้เธอมาอีกวัน พอถึงวันนี้ผมอยากคุยกับเธอหลังสัมภาษณ์จบ บอกตรง ๆ ว่านับเงินทำให้ใจผมสั่น ผมชอบเผลอคิดถึงเธอบ่อย ๆ แต่พอถามว่าย้ายไปทำงานที่ไหนเพื่อเกริ่นก่อนเข้าเรื่องนับเงินกลับตอบผมด้วยคำตอบที่ผมรับไม่ได้ มันทำให้ผมโมโหมากจนไม่มีสติไตร่ตรองว่าเธอพูดจริงหรือแค่ประชด เสียดายเวลาตอนนั้นไม่งั้นป่านนี้คงได้นอนกอดเธอแบบที่ไม่มีวิญญาณยัยขี้เมาเข้าสิงไปแล้ว

นับเงินนอนพูดอะไรไปเรื่อยตามประสาคนเมาแค่นิดหน่อยแล้วเธอก็ค่อย ๆ หลับไป เฮ้อ! หลับสักที ช่วงเวลาต่อไปนี้ก็เป็นผมที่ต้องไปจัดการตัวเองแล้วรีบมานอนกอดเธอสินะ แต่ท่าทางจะต้องไปจัดการนานหน่อยเพราะมันตุงเต็มกางเกงแล้ว

#KRICH END

#NUB NGERN TALK

สาบานว่าตอนนี้ฉันไม่ได้ฝัน! พอลืมตามาแล้วเรียกสติตัวเองไม่นานฉันก็พบว่าฉันกำลังนอนอยู่ในห้องแห่งความซวย ข้างตัวมีไอ้ผู้ชายคนนั้น ไอ้เลว! ไอ้นกเขาระทวยเซินเจิ้นนั่นนอนอยู่ข้าง ๆ อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนฉันเมาจนโดนอีกแล้ว

กรี๊ด!!!

ฉันกรี๊ดจริง ๆ ค่ะ แต่กรี๊ดแค่ในใจเพราะความโกรธมันมีมากจนกรี๊ดออกมาเป็นเสียงไม่ได้ ฉันจำได้แค่ว่าฉันไปนั่งกินเหล้าถังเมาอยู่ที่ร้านเหล้าไม่ไกลจากผับที่เพิ่งโดนไล่ออกแล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?

ยิ่งเห็นคนข้าง ๆ ที่หลับสบายฉันยิ่งเกลียด อยากจะกรี๊ดใส่ให้หูแตก อยากถีบเขาให้ตกเตียง แล้วก็กระโดดลงไปเหยียบไอ้จ้อนของเขาซ้ำ แต่ไม่ดีกว่า ฉันไม่อยากให้เขาตื่นมาดูถูกอะไรฉันอีก รีบไปให้พ้นจากที่นี่ให้เร็วที่สุดมันคงจะดีกว่าการต้องเจอหน้ากันเหมือนครั้งที่แล้ว

ฉันขยับตัวช้า ๆ เพื่อที่จะย่องลงจากเตียง กินเหล้าครั้งแรกทำไมมันหนักหัวทรมานแบบนี้นะ ปกติเคยแต่จิบเบียร์ที่พี่ ๆ ยื่นให้ ไม่น่าเลยนับเงิน ครั้งที่แล้วเขาเมาแล้วข่มขืนเธอ แต่รอบนี้เธอโง่เมาให้เขาข่มขืนเอง หึ!

หมับ!

“นอนต่ออีกนิดนะครับ ไม่ปวดหัวเหรอ” มือใหญ่คว้าที่ไหล่ฉันแล้วดึงเข้าไปกอดก่อนที่จะส่งคำพูดไร้หัวคิดออกมาจากปาก

“ปล่อย!” ฉันบิดตัวออกเพื่อให้หลุดจากกอดน่าสะอิดสะเอียนของเขาแต่ไอ้ผู้ชายไร้ความรับผิดชอบคนนี้กลับยิ่งกอดฉันแน่น

“โกรธพี่ใช่ไหม” เขากอดฉันแน่นแล้วก็ฝังหน้าลงไปที่ต้นคอของฉันพร้อมกับพูดออกมาเสียงเบา

“เกลียด!” ฉันตอบกลับในทันที ตามนั้นเลยค่ะ ความรู้สึกของฉัน เกลียดแล้วก็เกลียดมาก เขามาทำแบบนี้เพื่ออะไรกัน อยากเล่นตลกกับฉันรึไง ได้ฉันแล้วตื่นมาก็จะเอาเงินฟาดหัวเหมือนเดิมสินะ

“โดนเมียด่าแต่เช้าจี๊ดที่ใจเลย” เขาดันตัวขึ้นแล้วก็โน้มหน้ามาพูดกับฉันแต่ก็ยังกอดแน่นเหมือนเดิม ไม่สิ มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“เมียบ้าอะไรฮะ! ปล่อย!” ฉันตะคอกใส่หน้าด้วยความโมโห

“นอนก่อนครับ เพิ่ง 7 โมงเช้าเองหรือว่าหิวแล้ว” เขาไม่ตอบโต้อะไรแต่กอดฉันแน่นเหมือนเดิมแล้วก็ล้มตัวนอนเอาหน้ามาซุกลงที่ต้นคอฉันอีกครั้ง

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ฉันถามออกไปเสียงแข็ง ดิ้นไม่หลุดก็เลิกดิ้น รอเขาเผลอค่อยผละหนีแทนก็ได้

“พี่เจอเราที่ร้านเหล้า กำลังเมาเละจนผู้ชายโต๊ะข้าง ๆ จะหิ้วไปปล้ำอยู่แล้ว”

“ก็เลยหิ้วฉันมาปล้ำก่อนงั้นสิ” ฉันเหมือนตัวอะไรก็ไม่รู้ คิดอยากจะหิ้วมาปล้ำเมื่อไหร่ก็ได้รึไง

“หึ ๆๆ ไม่ได้ปล้ำสักหน่อย นอนกอดอย่างเดียว” เขาตอบกลับมาเสียงอ่อนแต่ก็คงใช่อย่างที่เขาบอกมั้งคะ เพราะฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บเหมือนวันนั้นเลยสักนิด แต่เอาฉันมาที่นี่ทำไม เอามาแกล้งเล่นสนุกเหรอ แค่เขากับผู้หญิงของเขาทำให้ฉันตกงานยังไม่พอใช่ไหม?

“แล้วพามาทำไม ปล่อยสักที!”

“อื้ออย่าดิ้นครับ มันตื่นตอนเช้าแล้ว อย่าเร้ามันเพิ่ม” เขาบอกแล้วก็เบียดตัวมาชิดฉันทำให้ฉันรู้ว่าอะไรที่มันตื่น!

“ไอ้ทุเรศ! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อย!”

“ไม่ปล่อย เราเป็นเมียพี่ทำไมพี่ต้องปล่อยเมียตัวเองด้วย” เขาจับฉันที่กำลังดิ้นให้พลิกตัวหันมาทางเขาก่อนที่แขนสองข้างจะกอดฉันเอาไว้แน่นมากกว่าเดิม

“เมียอะไร ฉันกับคุณไปมีอะไรกันตอนไหน!” ฉันตะคอกกลับด้วยความโมโห จะมาพูดจาดูถูกศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงแบบนี้มันใช้ได้เหรอ

“ก็วันนั้นที่พี่เมาไง เราเป็นเมียพี่แล้ว” เขาตอบพร้อมรอบยิ้มแต่ฉันอยากจะตบเจ้าของรอยยิ้มแรง ๆ สักที

“ไหนหลักฐาน คุณบอกเองว่าคุณเมาแล้วทำอะไรฉันไม่ได้ ฉันโกหกเพื่อจับคุณ อย่าลืม” ฉันเลิกใช้เสียงดัง เพราะอยากตอกใส่หน้าเขาแบบนิ่ม ๆ

“พี่จำไม่ได้พี่ขอโทษนะ พี่จำไม่ได้จริง ๆ แต่เมื่อคืนเราเมาแล้วก็ระบายทุกอย่างออกมาให้พี่ฟังหมดแล้ว พี่ขอโทษสำหรับทุกอย่างนะนับเงิน” เขามองหน้าฉันด้วยแววตาที่แปลกไป แล้วก็พูดด้วยเสียงอ้อนวอน

“ฉันเมาแล้วก็ระบายให้คุณฟังเหรอ?” ฉันถามเขาเสียงเบา ฉันทำแบบนั้นจริงเหรอ เมาแล้วไร้สติเป็นบ้าเลยนับเงิน

“ครับ ตอนนี้พี่รู้แล้วว่าเรื่องมันเป็นยังไง พี่ขอโทษนะ เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม” เขาคลายอ้อมกอดลง เพราะเห็นว่าฉันไม่ขัดขืนแล้วก็เอามือไปเกลี่ยไรผมให้ฉัน

“คุณเชื่อที่ฉันพูดเหรอ ฉันเมานะ คนเมาก็พูดไปเรื่อยนั่นแหละ” ฉันมองสบตาเขาด้วยความสงสัย เขาก็เลยส่งยิ้มอบอุ่นมาให้

“คนเมามักจะพูดความจริงไม่ใช่รึไง หืม~” เขาพูดพร้อมกับยังคงส่งยิ้มแบบเดิมให้ ฉันก็เลยยิ้มบาง ๆ ให้เขาแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้นนั่งเขาเองก็ลุกนั่งตามมาด้วยทำให้ตอนนี้เรานั่งมองหน้ากันอยู่บนเตียง

“คุณเชื่อทุกคำพูดของฉันแค่เพราะฉันเมา แต่คุณกลับไม่แม้แต่จะฟังฉันในเวลาที่ฉันมีสติครบถ้วนเหรอคะ คุณเห็นฉันเป็นคนแบบไหนกัน?” ฉันพูดไปแค่นยิ้มไป ไม่ได้แค่นยิ้มสมเพชเขาที่เลือกเชื่อคนเมานะคะ สมเพชตัวเองต่างหากล่ะที่ชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้

“นับเงิน...” เขาเรียกชื่อฉันเสียงเบาด้วยน้ำเสียงที่ฉันเดาไม่ออกหรอกค่ะว่าเขารู้สึกยังไง อาจจะรู้สึกผิด สงสาร หรือไม่ก็เวทนาฉัน

“ฉันก็มีศักดิ์ศรีมีความเป็นคนเหมือนกันนะคุณ ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบที่เกิดจากความเมาหรอก คุณเก็บมันไว้เถอะ ฉันผ่านเรื่องบัดซบนั่นมาจนใช้ชีวิตปกติได้แล้ว คุณไม่ต้องมารู้สึกผิดหรือสงสารฉัน...ฉันไม่ต้องการ”