So Sick รักษาหัวใจนายเจ้าเล่ห์

บทย่อ

“ว่าไงคะคุณนับเงินวันนี้พอจะได้ทิปเยอะไหม” น้ำเสียงหวานปนเซ็กซี่เอ่ยถามทันทีฉันที่เดินเข้ามาในห้องพักพนักงาน “เยอะค่า เยอะมากเวอร์ค่ะพี่พิม ขนาดแค่ครึ่งคืนนะคะ” ฉันตอบกลับสาวสวยผู้ช่วยผู้จัดการผับด้วยรอยยิ้มมีความสุข ผับคนรวยนี่มันดีจริง ๆ ทิปหนักแม้กระทั่งเด็กเสิร์ฟ “แล้วไม่สนเลื่อนขั้นมาทำพีอาร์บ้างเหรอนับเงิน ทิปเยอะกว่านี้อีกนะ” เสียงเดิมยังคงพูดต่อทำให้ฉันยิ้มแหยแล้วก็ส่ายหน้ากลับไป “ไม่ไหวหรอกค่ะพี่พิม นับกินเหล้าไม่เป็น เทคแคร์ใครไม่เก่ง ยิ่งให้ไปพูดหวาน ๆ ดูแลแขกนับว่าจะกลายเป็นไล่แขกมากกว่า” “พี่เสียดายความสวยของเราจริง ๆ ถ้ามาทำรับรองฮอตที่สุดแน่นอน แต่ไม่เป็นไรเอาความสมัครใจของคนทำดีกว่าเนอะ” พี่พิมพูดด้วยรอยยิ้มแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรฉันต่อ “ขอบคุณนะคะพี่พิม” ฉันขอบคุณพี่เขาก่อนจะเดินไปจากห้องเพื่อทำงานต่อ ราตรีนี้ยังอีกยาวไกลค่ะ นี่เพิ่งจะเที่ยงคืนถึงจะเหลือแค่ 2 ชั่วโมงผับก็จะปิดแต่เชื่อเถอะค่ะเวลานับจากนี้นี่ล่ะคือช่วงบันเทิงขาบันเทิงสมองของเด็กเสิร์ฟอย่างฉัน อ้อลืมแนะนำตัวใช่ไหมคะ ฮายค่ะซิสฉันชื่อนับเงินนะคะ อายุ 21 ปี กำลังเรียนอยู่ปี 3 มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง ชื่อนับเงินแต่เงินไม่ค่อยมีให้นับหรอกนะ ฮ่า ๆๆ ชีวิตฉันปากกัดตีนถีบมากเพราะอยู่แบบหัวเดียวกระเทียมลีบมาหลายปีแล้ว เหนื่อยจากการเรียนแค่ไหนก็ต้องแบกร่างมาเดินเสิร์ฟเหล้าทุกคืน ผับ บาร์ หรือที่เที่ยวอโคจรคือที่ ๆ ฉันเกลียดมาตั้งแต่เด็กเพราะมองไปทางไหนก็มีแต่คนเมา แค่เห็นวงเหล้าหน้าบ้านก็เอียนเต็มทนนี่ต้องมาเจอคนเป็นร้อยเมาทุกวันเลยไม่รู้สึกประทับใจมันเท่าไหร่แต่พอโตขึ้นมามันกลับเป็นที่ ๆ ฉันต้องมาทุกวันเพราะมันคือแหล่งทำเงิน ไม่ทำก็ไม่ได้เงิน ไอ้พวกผู้ชายพอเมาแล้วมันก็แต๊ะอั๋งได้แม้กระทั่งเด็กเสิร์ฟ แม่ง! ถ้าไม่ใช่ลูกค้าจะเอาขวดเหล้าฟาดหัวให้ เรียนจบเมื่อไหร่ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำงานนี้เด็ดขาด “นับ ๆ คุณคนนั้นมาแล้วนะจ้ะ” เสียงอัญชันเพื่อนเด็กเสิร์ฟในผับเดินเข้ามากระซิบบอกฉันด้วยรอยยิ้มเพื่อบอกฉันว่าสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีกำลังใจจะมาทำงานได้เดินทางมาถึงแล้ว “จริงดิ! ว่าแต่วันนี้มาดึกจัง แล้วโต๊ะเดิมไหมอ่ะอัญ” ฉันรีบหันไปมองหน้าอัญชันแล้วก็ถามด้วยความตื่นเต้น ผู้ชายคนนั้น แขกประจำของร้านที่หล่อมาก~ ผู้ชายคนแรกที่ปลุกความแรดในตัวนับเงิน ฮ่า ๆๆ “โต๊ะเดิมแล้วก็ซูกัสคนสวยคนเดิมค่ะคุณ” อัญชันตอบมาพร้อมเบ้ปากเบา ๆ ตอนที่พูดถึงชื่อของอีกคน ซูกัส คือพีอาร์สาวสวยเบอร์หนึ่งของผับ สวยมาก ยิ่งแต่งยิ่งสวย ซูกัสเป็นคู่แค้นของฉันเองค่ะ แต่อันที่จริงต้องบอกว่าฉันเป็นคู่แค้นของนางมากกว่า เพราะนางไม่ใช่คู่แค้นของฉัน เข้ามาทำงานวันแรกอีแม่ก็แขวะฉันแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไปทำอะไรให้ “หล่อรวยก็ต้องเลือกอะไรที่ดีที่สุดเนอะอัญ มาเที่ยวแบบนี้ก็คงสนใจแต่คนที่สวยที่สุด ช่างเหอะไปทำงานกันดีกว่า” ฉันพูดแล้วก็ห่อเหี่ยวใจเพราะว่านับเงินแอบชอบคุณคนนั้นมาเป็นปีแล้วค่ะ แต่คนเจียมตัวก็ได้แต่เจียมตน ทนทำใจได้แต่เฝ้ามองดูเธอ เฮ้อ! “อย่าห่อเหี่ยวสิจ๊ะ ลองนับแต่งตัวบ้างซูกัสก็ซูกัสเหอะ” อัญชันยังคงพูดต่อแต่ฉันก็ทำได้แค่ส่ายหน้าพร้อมยิ้มบาง ๆ “ไม่เอาหรอก เอาเวลาแต่งตัวไปเสิร์ฟเหล้าทำงานหาเงินหาทิปดีกว่า” ฉันหันไปบอกเพื่อนพร้อมกับยิ้มจนตาหยีแล้วก็เดินไปทำงานที่ดูท่าทางคงจะวุ่นวายมากจนกว่าร้านจะปิด “คุณคริชขา เอาเครื่องดื่มเพิ่มนะคะเดี๋ยวกัสสั่งเด็กเสิร์ฟให้” ฉันเดินไปเสิร์ฟเหล้าที่โต๊ะของผู้ชายคนนั้นซึ่งเพื่อนเขาเป็นคนสั่งแต่กลับไปยินเสียงยัยซูกัสคนสวยพูดหวาน ๆ แต่ดันเน้นคำว่าเด็กเสิร์ฟด้วยน้ำเสียงดูถูก ซึ่งแน่นอนค่ะต่อให้ตอนนี้ถ้าฉันเมาเหมือนหมาก็มีสติรับรู้ได้ว่านางพูดแขวะฉัน “...” เห็นกูเงียบ ๆ จะฟาดคำอะไรใส่ก็ได้งั้นเหรอมึง... “อื้ม สั่งมาเลยครับ” คุณคริช เทพบุตรหวานใจในมโนของฉันตอบกลับซูกัสด้วยน้ำเสียงทุ้ม หล่อ แบด ที่ทำให้ฉันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทั้งที่เขาไม่ได้พูดกับฉันแต่ฉันก็ยังใจสั่นแล้วถ้าเขาพูดกับฉันฉันว่าฉันระทวยลงไปกองได้เลยนะคะ คนบ้าอะไรคาริสม่าแรงมาก “นี่! เอาออนเดอะร็อคมาเสิร์ฟด้วย เร็ว ๆ ล่ะ” เสียงสำเนียงที่แตกต่างจากการคุยกับบุรุษเมื่อ 0.001 วินาทีเมื่อกี้หันมาพูดกับฉันประหนึ่งว่าแม่นางเป็นแขกโคตรซุปเปอร์วีไอพีของร้าน “ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับแล้วก็ถอยออกมา เหอะ! ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในหน้าที่แล้วโดนพูดจาด้วยน้ำเสียงสันขวานแบบนี้นับเงินคนนี้จะเอาถาดเหล้าฟาดลงไปกลางหน้าให้โบท็อกสะเทือนเลย! #NUB NGERN END #KRICH TALK “สวยว่ะ” ไอ้แทนหรือแทนคุณเพื่อนสนิทที่สนิทกันแค่ในวงเหล้าของผมหันมาคุยกับผมในทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปแล้ว “เหรอวะ” ผมแกล้งหันไปถามมันด้วยน้ำเสียงกวนตีน แต่ต้องยอมรับว่ามากี่ครั้งพอเห็นพนักงานเสิร์ฟที่หน้าสดแต่สวยโคตร ๆ คนนี้ทีไรผมอยากจะลากเธอขึ้นเตียงทุกครั้ง “เสียดายแค่เสิร์ฟ ถ้ามานั่งกูจะให้ 50 ดื่มตั้งแต่แรกเลยว่ะ” มันยังคงพูดต่อไม่หยุดแถมมองตามเธอคนนั้นโดยที่ไม่ได้เกรงใจน้องคนสวยที่นั่งข้างมันเลยสักนิด มันให้น้องเขาแค่ 10 ดื่มอยู่เลยแต่พูดว่าจะให้คนอื่น 50 ดื่มต่อหน้าต่อตา เลวฉิบหาย “ให้น้องเขาไปมีอนาคตเถอะไอ้ห่า” ผมพูดกับมันแค่สั้น ๆ แล้วก็ยกเหล้าขึ้นกระดกหมดแก้ว วันนี้มีเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดใจเลยกะจะเมาให้เต็มที่ “มึงอย่าเมาหนักไอ้คริช กูขี้เกียจแบกกลับ” มันหันมาบอกผมแล้วก็เบนสายตาไปทางน้องคนสวยที่นั่งข้างมัน “กูกลับเองได้น่า มึงจะไปกดสาวที่ไหนก็ไปเถอะ” ผมบอกมันแล้วก็หันไปคุยกับน้องซูกัสต่อ ผู้หญิงคนนี้อ้อนเก่ง รู้หน้าที่ไม่ค่อยวุ่นวายเท่าไหร่ผมก็เลยชอบเรียกมานั่งด้วยเป็นประจำ “ออนเดอะร็อคค่ะ” ผมกำลังนั่งคุยกับซูกัสเพลิน ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็เดินมาเสิร์ฟเครื่องดื่มพร้อมกับมองสบตากับผมเล็กน้อยแล้วก็รีบหลบสายตาด้วยความเขิน ซึ่งผมเจอปฏิกิริยาแบบนี้จากเธอหลายครั้ง ไม่ต้องฉลาดกูก็ดูออกครับว่าเธอคิดยังไง เด็กน้อยใสซื่อแอบชอบผู้ชายแต่ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา เธอเป็นแบบนั้นนั่นแหละครับผมดูออก และถึงแม้ว่าเธอจะดูน่ากินแค่ไหนแต่พอเห็นแววตาใสซื่อของเธอผมก็เปลี่ยนใจไม่เข้าไปวอแวทุกครั้ง แค่เห็นเธอมาทำงานเสิร์ฟโดยที่ไม่สนใจว่าตัวเองสวยจนสามารถเป็นนางแบบหรือพริตตี้ที่หาเงินได้มากกว่าการเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มเป็นร้อยเท่าได้ผมก็ยิ่งไม่อยากไปทำให้เสียเด็ก ท่าทางคงเป็นเด็กดีอยู่พอสมควรแต่คงมาหารายได้พิเศษเท่านั้น เพราะฉะนั้นปล่อยน้องเขาไปดีกว่าครับ อนาคตที่สดใสอาจจะรอน้องเขาอยู่ “น้องคนเมื่อกี้หน้าตาเขาก็สวยนะซูกัสทำไมเขาถึงทำแค่งานเสิร์ฟล่ะ” ผมถามซูกัสในสิ่งที่สงสัยมานาน เพราะขนาดหน้าสดยังสวยถ้าลองได้แต่งตัวดี ๆ คงแซงซูกัสแบบไม่เห็นฝุ่น แต่ทำไมคนสวย ๆ ที่สวยธรรมชาติขนาดนี้ถึงได้มายอมเดินเสิร์ฟเหล้าทั้งคืนแบบนี้วะ “พี่คริชไม่รู้เหรอคะว่าคนที่น่าสนใจถ้าทำตัวให้ตัวเองเข้าถึงยาก แต่ก็ยังตัวธรรมดาเท่าไหร่มันก็ยิ่งมีคนสนใจมากขึ้น” ซูกัสมองตามหลังผู้หญิงคนนั้นก่อนที่จะหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้มเหยียด “ยังไง?” ผมมองซูกัสด้วยความสงสัย มันก็พอจะเข้าใจนั่นแหละครับ แต่ผมไม่อยากคิดไปเอง ซูกัสมองหน้าผมนิดหนึ่งก่อนที่เธอจะพูดออกมาช้า ๆ “ก็...ยิ่งยากก็ยิ่งแพงไงคะ”