1/2 คู่อริ

“เอางั้นก็ได้ ห้าโมงพี่จะมารับนะครับ” อานนท์ยิ้ม นึกเอ็นดูท่าทางดีใจระคนตื่นเต้นของมะนาวไม่น้อย เพราะเจ้าตัวเป็นเด็กดีไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหนสักเท่าไหร่

ที่บ้านน้องเขาค่อนข้างเคร่ง เที่ยวได้ไม่ว่า แต่ถ้าเกรดตกเป็นเรื่อง เขาก็เห็นใจน้องอยู่เหมือนกัน โชคดีที่พ่อแม่น้องเขาเปิดทางให้ และไม่กีดกันเขาเหมือนกับผู้ชายคนอื่นที่เข้ามาจีบน้อง อาจด้วยฐานะทางบ้านเขาที่ดีในระดับหนึ่ง ถึงไม่ใช่มหาเศรษฐี แต่ก็จัดว่ารวย มีธุรกิจเป็นของตัวเองหลายอย่าง เรียกได้ว่าไม่น้อยหน้าใครแน่นอน

“งั้นมะนาวไปเรียนก่อนนะคะ”

พอส่งยิ้มหวานเสร็จก็เดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เขามองส่งน้องมะนาวเข้าตึกอีกพักหนึ่งก็สาวเท้าตรงไปยังตึกวิศวะ ว่าจะไปคุยเล่นกับไอ้เจตซะหน่อย แต่บังเอิ๊ญบังเอิญสายตาดันเหลือบไปเห็นคู่อริเข้าพอดี จากอารมณ์ดีๆ ใบหน้าประดับรอยยิ้มมีความสุข เขาก็หุบยิ้มฉับทำหน้ากวนๆ ใส่มันซะเลย

ประวีร์ที่เพิ่งเดินออกมาจากตึกเลิกคิ้วมองอริเก่าคณะนิเทศ ใบหน้าขาวใสจัดว่าหล่อแบบดาราเกาหลี ดวงตาเรียวปลายชี้ขึ้นเล็กน้อยดูทะเล้นขี้เล่น จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอมชมพูอย่างคนสุขภาพดีเม้มแน่น ท่าทางดูเหมือนไม่พอใจที่เจอหน้าเขา

คิดจะมาหาเรื่องกันถึงคณะเลยหรือไง

“มาทำอะไรที่หน้าตึกคณะกู” เสียงทุ้มต่ำของประวีร์เรียกความสนใจของทุกคนที่อยู่ใต้ตึกให้หันมอง แล้วพอเห็นว่ารุ่นพี่ของตัวเองกำลังทักทายใครอยู่ก็ถึงกับหน้าเครียด เพราะจำได้ดีว่าพี่วีร์กับพี่นนท์เคยมีเรื่องวิวาทกัน แถมยังบ่อยซะจนถูกอธิการบดีเรียกตัวไปอบรมและมีบทลงโทษให้ทั้งสองคนช่วยกันทำจิตอาสา ซึ่งก็ตีกันเถียงกันจนจบงาน กลายเป็นที่โจษจันไปทั่ว

มีพี่นนท์ที่ไหนต้องไม่มีพี่วีร์ที่นั่น และมีพี่วีร์ที่ไหนก็ห้ามพี่นนท์มาเสนอหน้า!

เฮ้อ แล้ววันนี้อุกกาบาตลูกไหนจะพุ่งชนหน้าคณะของพวกเขาอีกเนี่ย?

“กูจะมาทำอะไรมันก็เรื่องของกู อย่าเสือก” อานนท์เดาะลิ้นเล่น ปรายตามองฝ่ายตรงข้ามเล็กน้อยก็เดินสวนเข้าไปในตึก แต่เดินไปได้แค่ก้าวเดียวท่อนแขนก็ถูกคว้าไว้ มันกำแน่นเหมือนกับจะหักกระดูกเขาจนหลุดเสียงร้องเบาๆ แถมพอจะสลัดออกมันยังเพิ่มแรงบีบอีก!

“ตอบคำถามกูดีๆ มันจะตายไหม”

“ไม่ตาย แต่กูไม่ทำ กูไม่อยากพูดจาดีๆ กับมึง มีปัญหาอะไรไหม แล้วก็ปล่อยแขนกูสักทีไอ้วีร์ มึงไม่ใช่เจ้าของที่นี่ อย่ามาหวงห้ามไม่เข้าเรื่อง” เขางัดนิ้วมันออกทีละนิ้วโดยที่สายตาไม่คลาดเคลื่อนไปจากมัน ต้องยอมรับแหละว่าหน้าตามันหล่อเหลาในระดับที่ดาราดังบางคนยังต้องอายเมื่อมายืนเทียบกับมัน

เส้นผมดกดำซอยสไลด์ยาวระต้นคอรับกับกรอบหน้าเรียวยาว วงคิ้วเข้มพาดเฉียง นัยน์ตาคมดำสนิทลึกล้ำเหมือนใต้ท้องทะเลลึกที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง จมูกโด่งเป็นสันตรง ริมฝีปากหยักได้รูปสวย ทุกองค์ประกอบบนใบหน้ารับกันได้อย่างลงตัวไร้ที่ติ ไม่แปลกใจเลยที่สาวๆ จะคลั่งไคล้ตามกรี้ดมันไม่เว้นแต่ละวัน ยิ่งหุ่นมันยิ่งเพอร์เฟกต์ มีซิกซ์แพ็กไว้เรียกเลือดกำเดาสาวๆ อีก ความจริงเขาก็มีนะ แต่ไม่เห็นชัดเป็นลอนเรียงกันหกลูกเหมือนมัน

นอกจากมันจะหน้าตาดี หัวดี แล้วยังเสือกหุ่นดีอีก! หมั่นไส้โว้ย!

“ตอบมา”

“อะไรวะ! นี่มึงจะกวนตีนกูอีกแล้วใช่ไหม ปล่อยดิไอ้สัส กูเจ็บ” คิ้วบางขมวดมุ่นเมื่อรู้สึกเจ็บแขนมากขึ้นเรื่อยๆ นี่มันกะจะหักกระดูกเขาให้แหลกเลยรึไง

ประวีร์สะบัดมือออกจากแขนของอีกฝ่าย แต่ยังไม่ยอมเดินจากไปไหนจนกว่าเขาจะได้คำตอบ เพราะคนตรงหน้าสมัยเรียนมัธยมก็จัดว่าเป็นตัวร้ายของชั้นปี มีกลุ่มแก๊งเป็นของตัวเอง ซึ่งเขาก็มีแก๊งเหมือนกัน เพราะงั้นในโรงเรียนจึงมีการล่าอาณาเขตปกครองกันเงียบๆ ตั้งแต่ม.4 ทำให้มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันเรื่อยมา และเวลาที่ถูกเด็กโรงเรียนอื่นคุกคามพวกเขาถึงจะจับมือเป็นพันธมิตรกันถล่มเด็กโรงเรียนอื่นให้ยับ เพื่อไม่ให้พวกมันกล้ามาหาเรื่องเด็กโรงเรียนเราอีก

กระทั่งจบม.6 สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน พวกเขาก็คิดเห็นตรงกันว่าการต่อยตีเหมือนสมัยนั้นมันเด็กเกินไป ปัจจุบันจึงเหลือแค่การเขม่นกันบ้างเวลาเจอหน้า หนักสุดก็ต่อยกัน แต่เป็นเรื่องที่มีสาระกว่าตอนมัธยม

“อย่าคิดมารังแกเด็กคณะกู”

“กูเนี่ยนะจะไปรังแกเด็กมึง กูไม่ได้เหี้ยขนาดนั้น นั่นเมียมึงมาหาแล้วนี่ กูไปละ”

“ไม่ใช่เมีย แค่แฟน”

กึก

อานนท์ที่กำลังจะเดินหนีเข้าตึกกลับต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดนั้น เขาหันมามองมันที่ทำหน้านิ่ง แต่ประกายในดวงตาวูบไหวเล็กน้อยเหมือนจะไม่เข้าใจตัวเองซะมากกว่าว่าทำไมต้องพูดประโยคนี้กับเขา ซึ่งเขาก็เกิดอาการงงไม่แพ้กัน

“บอกกูทำไม กูไม่อยากรู้เว้ย!” อานนท์ตอบเสียงสะบัดหน่อยๆ เหล่ตามองน้องน้ำขิงที่อยู่คณะนิเทศเหมือนเขาแต่อยู่ปีสอง สาขาการแสดง เคยเจอกันแล้วตอนรับน้อง ซึ่งน้องน้ำขิงน่ารักมาก นิสัยก็ดี พูดจาก็เพราะ แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นแฟนกับไอ้ห่านี่

เห็นไอ้วีร์หน้านิ่งๆ ทำตัวเย็นชา แต่มือตีนหนักเป็นบ้า ด่าเก่งฉิบหาย เคยเถียงสู้มันมาแล้วหลายครั้งแต่ไม่เคยชนะเลย ด่ากลับไม่ทัน มิหนำซ้ำคิดคำด่าไม่ออกด้วย จะว่าไปสาเหตุที่เขาเกลียดมันก็ตรงนี้แหละ

นับๆ ดูแล้วเป็นเขาต่างหากที่พ่ายแพ้มัน ขนาดจีบหญิงคนเดียวกัน ฝ่ายหญิงยังแล่นไปซบอกมันมากกว่าเลย

นี่ถ้าไม่มีมันสักคนเขาคงขึ้นเป็นที่หนึ่งไปแล้ว

ไอ้ตัวดับแสงเจิดจรัสของกู!

น้ำขิงที่เห็นพี่อานนท์ยืนอยู่กับพี่ประวีร์ก็ยกมือสวัสดีตามมารยาท ก่อนจะหันไปคุยเสียงหวานไพเราะกับแฟนหนุ่มแล้วพากันเดินออกไปที่ลานจอดรถ ทิ้งให้อานนท์มองตามด้วยสายตาอิจฉาเล็กๆ เพราะน้องน้ำขิงจัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมาก กิริยามารยาทเรียบร้อยสมกับที่เป็นทายาทตระกูลผู้ดีเก่า แต่ในสายตาเขาน้องมะนาวสวยที่สุดแล้ว

พอคิดถึงน้องมะนาวใบหน้าบูดบึ้งไม่สบอารมณ์ของอานนท์ก็กลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลพราวระยับเผยแววเจ้าเล่ห์เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองกำลังทุ่มเททำเพื่อแฟนสาว

เรือนหอในอนาคตของพวกเขาจะต้องออกมาดีที่สุด หลังจากน้องมะนาวเรียนจบเขาจะขอเธอแต่งงาน และเขามั่นใจว่าน้องมะนาวจะต้องตอบตกลงอย่างไม่ลังเล

เพียงแต่ภาพความฝันที่เขาร่างไว้กลับต้องพังทลายลงไม่เหลือชิ้นดีด้วยน้ำมือของผู้หญิงที่เขารักและคิดว่าเธอเองก็รักเขาไม่ต่างกัน

ถ้ารู้ว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นเขาจะไม่พาน้องมะนาวไปที่ผับ จะขัดใจเธอให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะรักษาความสัมพันธ์ของเราสองคนไว้ให้คงเดิม ยอมเป็นไอ้โง่ที่รักน้องเขาอย่างหมดใจ โดยไม่ต้องมารับรู้ความจริงที่ว่าเขากำลังโดนสวมเขา ถูกคนที่รักและไว้ใจทรยศหักหลังอย่างเลือดเย็น