บทที่ 5 รอคอยเวลา

ครบหนึ่งปีเต็มที่เคลย์ตันและจินนี่ไม่ได้เจอหน้ากันหนึ่งปีแสนทรมานไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าเขาจะตามหาหญิงสาวเจอเขาส่งคนไปเฝ้าที่บ้านของจางเลี่ยงหมินแต่ก็ไม่มีวี่แวว พอเขาให้คนตามสืบหนักเข้าเหมือนทางนั้นจะรู้ตัว มือหน้าหยอดลูกแก้วไว้ในขวดโหลด

"365วันแล้วนะที่เราจากกัน"

เคลย์ตันยังคงเฝ้ารอหญิงสาวอยู่เสมอตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีใครพอจะขึ้นเตียงกับหญิงสาวคนอื่นก็คิดถึงแต่ใบหน้าของจินนี่จนทำให้เขาหมดอารมณ์

"พี่รักจินนี่นะ"

ชายหนุ่มจูบเข้าไปที่รูปถ่ายของจินนี่และหลับตาลงหวนนึกถึงวันแรกที่เขาเจอกับหญิงสาว แวบแรกที่เขาเจอทำให้หัวใจเขาเต้นรัวๆเหมือนจะทะลุออกวินาทีนั้นเขารู้ตัวเองว่าปล่อยหญิงสาวคนนี้ไปไม่ได้

"อุ้ย ขอโทษค่ะ"

เคลย์ตันที่เหมือนจะหงุดหงิดเพราะหญิงสาวเดินไม่ดูทางทำให้ชนกับเขาอย่างแรงดีที่เขายังเป็นสุภาพบุรุษจึงคว้าเอวเธอไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มไปกองที่พื้น

"ไม่เป็นไร คะ ครับ"

เสียงพูดสะดุดไปเมื่อได้สบตากับใบหน้าที่สวยหวานราวกับตุ๊กตาลมหายใจเขาติดขัดและกอดหญิงสาวไว้แน่นราวว่าจะหายไปไหน เธอสวยจนเขาละสายตาไม่ได้ด้วยความที่เขาตัวสูงกว่าบวกกับชุดเกาะอกที่หญิงสาวใส่ทำให้เขามองลงไปเห็นร่องอกที่ใหญ่โตเกินตัวหญิงสาว

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ คุณเจ็บตรงไหนไหม"

"มะ..."

เสียงพูดหายเข้าไปในลำคอเมื่อคำว่าไม่จะถูกเปล่งออกมา ชายหนุ่มจึงต้องรีบทำอะไรสักอย่างเพื่อจะได้เบอร์ติดต่อของหญิงสาวตรงหน้าหรือว่าเด็ก แต่ไนต์คลับปล่อยให้เด็กอายุยี่สิบขึ้นเข้าได้แสดงว่าหญิงสาวก็ไม่เด็กแล้ว

"นั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"โอ้ยยยย ผมเจ็บหน้าอกจัง"

"คุณเจ็บมากมั้ยคะ!"

จินนี่ที่เป็นห่วงชายหนุ่มจึงรีบเดินเข้ามาดูอาการที่เธอรีบเพราะตำรวจกำลังจะมาตรวจที่ไนต์คลับเพราะหญิงสาวอายุยังไม่ถึงเกณฑ์กำหนดจึงจะรีบออกไปจากตรงนี้

"เจ็บตรงนี้ครับ"

เคลย์ตันชี้ไปชี้ตรงหัวใจข้างซ้ายและยกยิ้มออกมาโดยที่หญิงสาวไม่เห็น แต่ไฟก็ถูกเปิดขึ้นสว่างไปทั่วบริเวณและผู้คนต่างวิ่งหนีกันวุ่นวายพร้อมกับเสียงประกาศให้ทุกคนอยู่ในความสงบ

"จะรีบไปไหนครับ"

"ฉะ ฉัน คือ"

"ขออนุญาตตรวจบัตรของคุณผู้หญิงหน่อยครับ" สายตรวจนายหนึ่งเดินตรงมาและขอดูบัตรของจินนี่แต่หญิงสาวทำท่าทีอิดออดจนเคลย์ตันพอจะเข้าใจ เขาจึงคว้าหญิงสาวมากอดไว้ในอ้อมแขนและส่งสายตาดุให้กับนายตำรวจ

"ขอโทษครับเธอมากับผม"

"แต่ผม...ครับ"

สายตรวจรู้จักเคลย์ตันดีพวกเขาจึงไม่อยากมีปัญหาจึงเดินเลี่ยงไปตรวจที่อื่น จินนี่เห็นแบบนั้นจึงดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิดเมื่อจะขยับออกจากอ้อมแขนของชายหนุ่มก็ถูกเขาลากให้เดินตามขึ้นไปที่ชั้นสองของไนต์คลับ

"คุณจะพาฉันไปไหน"

"เธออายุเท่าไรสาวน้อย"

เคลย์ตันดึงหญิงสาวเข้ามานั่งบนตักเมื่อเธอดิ้นเขาก็ยิ่งกอดรัดแน่น พร้อมกับเอาคางมาเกยไว้ที่หัวไหล่ของหญิงสาวและรอคอยกับตอบ

“หากโกหกเธอจะไม่ได้ออกไปจากที่นี่”

“19ค่ะ หนูอายุ19”

จินนี่รีบตอบชายหนุ่มไปอย่างรวดเร็วจนยิ้มออกมาอย่างพอใจสิบเก้าก็ไม่เด็กแล้วดูจากหน้าอกที่โตเกินวัยไปอีกหากเขาลิ้มลองคงดีไม่น้อยพูดแล้วช่วงล่างก็ขยายตัวใหญ่ขึ้นจนเขาแปลกใจ

“เด็กดื้อแล้วเขามาทำอะไรในนี้”

เขาต้องจัดการคนที่ปล่อยให้หญิงสาวเข้ามาได้หากเธอถูกจับไปไนต์คลับเขาคงจะเสียชื่อเสียงไม่น้อยดีที่วันนี้เขาช่วยเธอได้ทันเวลา

“พี่สาวพามาค่ะ แต่พากันหายไปไหนไม่รู้”

หลังจากออกมาจากห้องน้ำจางเจียลี่ก็หายไปพร้อมกับเหล่าเพื่อนๆของหญิงสาวทิ้งให้เธออยู่คนเดียวจนต้องหาทางออกจากไนต์คลับ

“ชื่ออะไร”

“จินนี่ค่ะ”

“ขอเบอร์ติดต่อหน่อย”

จินนี่งุนงงกับสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังทำเมื่อไม่คอยถูกเพศตรงข้ามรุกหนักขนาดนี้จึงรู้สึกเขินอายขึ้นมา

“คุณจะเอาไปทำอะไรคะ”

“ฉันยังเจ็บหน้าอกอยู่เลยเกิดฉันเป็นอะไรขึ้นมาจะได้ตามตัวถูก”

เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นเขาแปลกใจตัวเองที่กล้าพูดอะไรไร้สาระแบบนี้คนที่ไม่เคยจีบใครจึงไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นยังไง

“ก็ได้ค่ะ”

จินนี่กดเบอร์ลงไปในโทรศัพท์เครื่องหรูของเขา ไม่นานโทรศัพท์ของเธอก็สั่นขึ้นเมื่อชายหนุ่มกดโทรออก

“จำชื่อฉันไว้ให้ดี เคลย์ตัน”

ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูขาวเนียนจนหญิงสาวขนลุกและปล่อยให้หญิงสาวลุกออกจากตักอย่างง่ายดาย

หลังจากวันนั้นที่เจอกันครั้งแรกเคลย์ตันจึงเดินหน้าจีบหญิงสาวอย่างหนัก คนอย่างเคลย์ตันอยากได้อะไรก็ต้องได้คืนนั้นโชคก็เข้าข้างในคืนฝนตกบวกกับบรรยากาศดีทำให้จินนี่ตกเป็นเคลย์ตัน

“ร้องไห้ทำไมครับ หืมมม”

“พี่เคลย์ตันได้จินนี่ จะทิ้งจินนี่ไหมคะ”

จินนี่พูดออกไปและพยายามหลบสายตาด้วยความที่ยังเด็กจึงกลัวว่าจะถูกหลอกฟันแล้วทิ้ง

“เด็กดื้อ ไม่คิดมากนะครับพี่จะทิ้งไปไหน”

เคลย์ตันหัวเราะออกมาตอนนี้เขายังไม่เบื่อและในอนาคตก็ปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตา ตอนนี้เขาขอมีความสุขกับหญิงสาวตรงหน้าก็พอแล้ว

“จินนี่รักพี่เคลย์ตันนะคะ”

เคลย์ตันยังคงนิ่งไม่ตอบโต้อะไรเมื่อหญิงสาวพูดคำว่ารักออกมาตลอดเวลาที่เขาคบกับจินนี่เขาเย็นชาและปกปิดตัวตนว่าเขาเป็นใครจนสุดท้ายเขาก็ทำทุกอย่างพังลง

เคลย์ตันตื่นออกจากภวังค์เมื่อนึกถึงอดีตที่ผ่านมาทำไมเขาถึงเย็นชากับจินนี่ได้ถึงขนาดนี้ เวลานี้เขารับรู้ความรู้สึกนั้นแล้วว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน

“พี่ขอโทษ”

ตลอดเวลามีแค่น้ำเมาที่ช่วยให้เขาหลับลงได้หนวดเคราปล่อยให้ยาวใบหน้าที่โทรมเหมือนคนอดหลับอดนอนมานานแต่ความหล่อก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มดูแย่ลงไป

“นายช่วยให้ลูกสาวนายกลับมาเถอะ”

“ฉันพยายามมาตลอด”

เฟยอินกับเลี่ยงหลินเห็นใจเคลย์ตันจึงอยากจะช่วยให้ชายหนุ่มได้เจอกับจินนี่ แต่เลี่ยงหลินก็หนักใจเพราะกลัวว่าเจียลี่จะเสียใจอีกเพราะลูกสาวเขาเพิ่งจะทำใจได้

“เอาอย่างนี้...”

ทั้งสองจึงวางแผนเพื่อหลอกให้หญิงสาวกลับมาอยู่ที่บ้าน เฟยอินรู้สึกผิดที่เขาเป็นต้นเหตุเรื่องราวทั้งหมดจึงอยากจะไถ่โทษให้กับลูกชายคนโต

จินนี่วางสายจากเลี่ยงหลินเพราะพ่อมีโรคประจำตัวทำให้อาการแย่ลงทำให้หญิงสาวเป็นห่วงอย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อ และคิดหนักเพราะไม่อยากกลับไปที่นั่น

“กลับไปเถอะจินนี่ พ่อมีแค่คนเดียวนะ”

อ้ายเหม่ยพยายามเกลี้ยกล่อมเพื่อนเพราะเห็นเพื่อนสาวคิดหนักตลอดเวลาจินนี่ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยและเธอก็ไม่เซ้าซี้

“เราตัดสินใจแล้ว”

@บ้านตระกูลจาง

จินนี่ที่กลับมาดูแลเลี่ยงหลินได้สามวันแล้วแต่ไม่เจอกับเจียลี่เพราะจินนี่ไม่ได้พักอยู่ที่บ้านหลังนี้

“จินเยว่ลูก เย็นนี้เขาของขวัญไปส่งให้พ่อหน่อยที่โรงแรมxxx”

“ค่ะ”

โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่างานที่จัดขึ้นในโรงแรมนั้นเป็นงานมิตติ้งของตระกูลหวังเมื่อถึงเวลาจินนี่จึงเดินเข้ามาบริเวณโรงแรมและยื่นบัตรเข้างานให้พนักงานทุกสายตาจับจ้องมาที่หญิงสาว จินนี่ในชุดเดรสที่เขาโชว์หลังปล่อยผมสลวยทำให้หญิงสาวดูเด่นขึ้นมา

เคลย์ตันที่ยืนพูดคุยกับแขกอยู่จึงมองไปรอบๆบริเวณแต่สายตาไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่ยืนหันหลังอยู่เขาจำแผ่นหลังนั้นได้ดีและจำไม่เคยลืม

“จินนี่”

เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกไปแล้วชายหนุ่มจึงรีบเดินตามไปเพื่อให้ทันกับหญิงสาวหัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะและดีใจต้องเป็นจินนี่เขาจำคนไม่ผิด

จินนี่ที่เดินออกมาบริเวณสวนย่อมต้นไม้มากมายทำให้เธอผ่อนคลายลง เมื่อกำลังจะหันหลังกลับก็มีอ้อมแขนสวมกอดมาที่ด้านหลังกลิ่นน้ำหอมที่เธอจำได้ดีทำให้ยิ่งสาวหยุดนิ่ง

“คิดถึงจังเลย” เคลย์ตันสวมกอดหญิงสาวไว้แน่นกลิ่นน้ำหอมของเธอเขาจำได้ดีเมื่อเห็นหญิงสาวเริ่มต่อต้านเขาจึงปล่อยให้จินนี่เป็นอิสระ

“คุณ!”

“ทำไมเรียกอย่างนั้นที่รัก”

เคลย์ตันยังคงยิ้มไม่หยุดวันนี้เขาก็ได้เจอหญิงสาวแล้วอย่าหวังเลยว่าเขาจะปล่อยเธอไปไหนอีก

“ต้องการอะไร!”

“พูดไม่เพราะเลยนะ”

”อย่ามาแตะต้องตัวฉัน”

จินนี่พยายามจะสะบัดแขนออกเมื่อเคลย์ตันยื่นมือมาจับแขนเธอไว้ ทำไมเธอถึงไม่อ่านบัตรเชิญสักนิดว่าใครเป็นเจ้าของงานพ่อของเธอคงตั้งใจให้เธอมาที่นี่

“แตะมากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว”

เคลย์ตันนึกโมโหขึ้นมาเมื่อหญิงสาวเริ่มต่อต้านและใช้คำพูดที่ห่างเหินกับเขาจนเขาทนความเย็นชาไม่ไหว

“ปล่อยฉันไม่รู้จักคุณ”

“ได้เดี๋ยวพี่จะพาไปทำความรู้จักตัวต่อตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยว”

“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า ไอ้ชั่วปล่อยฉัน”

หญิงสาวกรีดร้องขึ้นมาเมื่อเคลย์ตันอุ้มเธอพาดบ่าและเดินขึ้นลิฟต์ลงมาที่ลานจอดรถก่อนจะยัดหญิงสาวเข้าไปในรถและตามด้วยตัวเขาที่เข้ามานั่งฝั่งคนขับ

“สงสัยไม่อยากทำที่ห้อง บนรถก็ได้พี่ไม่เกี่ยง”

“อะไรบนรถ”

“ก็ Yes เมียบนรถไงครับ”

“ไอ้บ้า!”

“พูดเหมือนไม่เคย ดูดตรงนั้นก็เคยดูดมาแล้วทั้งดูดทั้งเลียจนร้องลั่นห้อง”

เคลย์ตันพูดอย่างหน้าไม่อายเรื่องธรรมชาติทำไมต้องอายที่ผ่านมาเขากับเธอก็ไม่เห็นมีอะไรต้องอายเลยสักนิดแถมยังร้องขอให้เขาช่วยบ่อยๆ