Secret 04 เรื่องแค่นี้

หลังจากที่กดวางสายแล้วปิดเครื่องฉันนั่งร้องไห้อย่างหนัก ก่อนหน้านี้จังหวะอาซานขยับตัวเป็นเหตุให้โทรศัพท์มือถือของเขามันขยับตามทำให้ฉันเห็นหน้าอกเปลือยเปล่าของผู้หญิง เขาคงกำลังมีอะไรกันอยู่แล้วฉันทักไปขัดกิจกรรมความสุขของเขา

“แสนซน” ตะวันงัวเงียขึ้นมาเมื่อเห็นว่าฉันร้องไห้เธอก็ถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง “แสนซนร้องไห้ทำไม เป็นอะไร”

“ปะ เปล่า”

“เปล่าได้ไงร้องไห้อยู่เนี่ย” ปลายนิ้วเรียวยื่นมาเช็ดน้ำตาจากใบหน้า “ไม่พูดก็ไม่เป็นไรนะ เราอยู่ตรงนี้ เราจะอยู่ข้างซนเอง”

ทันทีที่ตะวันพูดจบฉันโผกอดเธอแล้วร้องไห้ด้วยความเสียใจ อยากพูดอยากระบายว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแต่ก็พูดออกมาไม่ได้

“ร้องไห้ได้นะเราปลอบได้ แต่จะว่าเราไม่เตือนไม่ได้นะ ร้องไห้มาก ๆ จะปวดหัว ตาก็จะบวมจะทำให้ไม่สวยด้วย”

“ไม่ได้อยากร้อง แต่มันห้ามความรู้สึกไม่ได้เลย”

“งั้นคิดเรื่องอื่นดีไหม”

“เรื่องอะไรดี” ในหัวฉันตอนนี้คิดแต่เรื่องอาซาน อาซาน อาซานมีคนอื่น

“พรุ่งนี้ไปเที่ยวด้วยกันไหม”

“พรุ่งนี้บ่ายตะวันมีเรียน”

“ก็ไปตอนเช้าไง ไปตะลอนหาของกินกัน ของกินจะทำให้ซนมีความสุข”

“ก็ได้” ฉันรับปากเพราะไม่อยากให้ตะวันมาเครียดด้วยไม่อยากเผลอเล่าเรื่องที่ควรจะเป็นความลับ ความลับที่เหมือนระเบิดเวลารอวันระเบิดเป็นโกโก้คั้น

“เก่งมาก เช็ดน้ำตาแล้วนอนเนอะ แสนซนคนสวยของตะวัน” ตะวันเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าให้ฉันอีกครั้งแล้วโน้มตัวลงนอนพร้อมกับส่งสัญญาณว่าฉันต้องนอนพร้อมเธอ

“ขอบคุณนะ” ฉันพลิกตัวกอดตะวันแสร้งทำว่าไม่เป็นอะไรมาก ทว่าภายในใจฉันมันบอบช้ำ

แต่จะโทษใครได้ทุกอย่างฉันเลือกเองทั้งนั้น ฉันเลือกอยู่ในความสัมพันธ์นี้เอง

หลังจากคืนนั้นที่เห็นว่าอาซานอยู่กับผู้หญิงคนอื่นฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับเขาเป็นเวลาสามวัน สามวันผ่านมาแล้วฉันคิดเรื่องเขาจนจะบ้า ฉันแกล้งทำเป็นโทรศัพท์พัง ใช้โทรศัพท์บ้านยายโทรไปหาพ่อแม่ อ่านหนังสืออยู่ที่บ้านยายตลอดไม่ออกไปไหน ตะวันมาหาบ้าง แต่เธอมีเรียนเยอะ ไม่ได้อยู่ด้วยตลอด ฉันไม่คิดไปหาพี่น้องคนอื่น ไม่อยากออกจากบ้าน

“แสนซน” เสียงยายเรียกขณะที่ฉันนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่นเพียงลำพัง ตาออกไปงานสังคมอีกเดี๋ยวยายก็จะตามไปวันนี้ฉันต้องอยู่บ้านกับแม่บ้านจนกว่าตายายจะกลับจากงานเลี้ยง ยายกับตาชวนฉันไปออกงานนะแต่ว่าฉันไม่ไป ต้องไปกรีดยิ้มให้คนเยอะแยะขอบายจ้า นอนอยู่บ้านดีกว่าเยอะ

“ขายายจิวคนสวย” ฉันเดินออกมาก่อนที่ผู้ใหญ่จะเดินมาตาม

“มาพอดีเลย ซานต้าเอาเค้กที่ร้านมาฝากเราน่ะ เอาน้ำมาให้อาซานดื่มหน่อยนะ ยายรีบไปก่อนตาโทรมาเร่งแล้ว”

“ค่ะ” เขารู้แน่เลยว่าวันนี้ตายายของฉันจะไม่อยู่บ้าน เรื่องแบบนี้เขาฉลาด

“ป้าไปก่อนนะซาน ถ้าซานไม่ติดธุระอยู่เป็นเพื่อนหลานก็ดี รายนี้ชวนไปด้วยก็ไม่ไป ป้าก็เป็นห่วงไม่อยากให้อยู่ลำพัง”

“ได้ครับ วันนี้ซานว่าง เดี๋ยวซานอยู่เป็นเพื่อนซน”

“ดี ๆ ป้าจะได้สบายใจ ป้าไปก่อนนะลุงเราโทรตามยิก ๆ” ยายมีท่าทีสบายใจขึ้นเมื่อรู้ว่ามีคนอยู่เป็นเพื่อนฉันนอกจากแม่บ้านกับบอดี้การ์ด ก่อนจะไปยายหันมาพูด “แสนซนเชื่อฟังอาซานนะลูก อย่าดื้อกับอาเขานะ”

“ค่ะยาย” ฉันยิ้มพลางคิดในใจยายไว้ใจคนผิดแล้ว ผู้ชายคนนี้คือคนที่ยายไม่ควรฝากหลานไว้ด้วย

ทันทีที่รถยายขับออกจากบ้านฉันก็เดินมาหยิบหนังสือที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินขึ้นห้อง ประตูห้องกำลังจะปิดทว่าคนตัวโตแทรกตัวเข้ามาในห้องนอนฉัน “ทำอะไร”

“บี๋อะเป็นอะไร เค้าโทรหาก็ไม่ติด”

“ไม่ติดแสดงว่าไม่อยากพูดด้วย”

“บี๋”

“ออกไปจากห้องซน”

“นี่มาง้อขนาดนี้คิดว่าเค้าจะกลับไปอย่างที่บี๋บอกเหรอ”

“...”

“เป็นอะไรเนี่ย ดูไม่สมเป็นแสนซนเลย ทำไมงี่เง่าอะ”

“เค้าก็คนนะ มีหัวใจมีความรู้สึกเค้าจะงี่เง่าบ้างไม่ได้เลยเหรอ” แม่ง ไม่น่าพูดออกไปเลย เขาเห็นฉันเป็นแค่ของเล่นเท่านั้น

“แล้วบี๋งี่เง่าเรื่องอะไร เค้าบอกบี๋แล้วไงว่าไม่มีอะไร ทำไมไม่เข้าใจ”

“...เราเปลี่ยนข้อตกลงกันดีไหม”

“อะไร”

“ถ้าเค้ามีอะไรกับคนอื่นบ้างจะได้ไหม” ฉันก็ถามหยั่งเชิงไปอย่างงั้นไม่ได้คิดจะไปนอนกับคนอื่น ฉันไม่ได้รักสนุกแต่ถ้ารักสนุกก็คงจะดีกว่านี้ คงไม่ต้องคิดจริงจังกับเขา

“ที่บี๋พูดมานี่บี๋คิดดีแล้วใช่ไหม”

“...” ไม่คิด แค่อยากเอาชนะ แค่อยากรู้สึกสำคัญ

“บี๋เป็นผู้หญิงจะทำแบบนั้นได้ไง คิดจะทำอะไรก็คิดให้ดีหน่อยดิ ไม่ใช่อยากพูดเอาชนะอย่างเดียว” ทีแบบนี้รู้ทันตลอด

“ถ้างั้นมีเค้าคนเดียวไม่ได้เหรอ บี๋ไม่มีคนอื่นแล้วได้ไหม เค้ายังมีแค่บี๋ทำไมบี๋ไม่มีแค่เค้าอะ”

“เรื่องนี้เราเคยคุยกันหลายรอบแล้วนะแสนซน ซานให้ความพิเศษกับแสนซนมากกว่าคนอื่น แสนซนอยากคุยเมื่อไหร่ซานพร้อมคุยตลอด”

ที่เขาพูดมามันก็ใช่ ทว่าถึงฉันโอเคแต่ก็ไม่ได้ต้องการแบบนี้ “รู้ไหมว่าบางครั้งซนก็ไม่ได้อยากพิเศษกว่าคนอื่นของซาน ซนแค่อยากเป็นคนเดียวของซาน อยากเป็นผู้หญิงคนเดียวของผู้ชายที่ซนรัก ทำไมเรื่องแค่นี้ซานให้ซนไม่ได้”

“ซานบอกตั้งแต่แรกแล้วว่าอย่ารักซาน แรก ๆ ซนก็ทำได้ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้ซนเรียกร้องเยอะขึ้นเรื่อย ๆ”

“...เบื่อกันแล้วใช่ปะ”

“เพิ่งบอกไปเมื่อกี้นะว่าก่อนจะพูดอะไรคิดให้ดี ถ้าซานเบื่อซนซานจะมายืนตรงนี้ทำไมวะ ซานเฉยใส่ซนเรื่องมันก็จบแล้วไหม ถ้าซานไม่เล่นด้วยซนจะทำอะไรได้” คำพูดเขาแม่งโคตรดูถูกฉัน

“...” ทำไมฉันไม่กล้าพูดออกไปว่าพอแล้ว ไม่เอาแล้ว เลิกเถอะ ทำไมฉันถึงอ่อนเรื่องแบบนี้ขนาดนี้

“บี๋อย่าร้องไห้ เค้าขอโทษ” อาซานดึงฉันเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

“...” มันผิดที่ฉันเลือกรักเขาทั้งที่รู้ว่าเขาคือคุณชายที่ถูกตามใจมาตลอด เขาเป็นคนที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากทำอะไรก็จะทำ มักไม่เห็นใจคนอื่น

หากถึงวันที่ฉันเหนื่อยเกินกว่าจะทนไหวมันคงจะดี ถึงวันนั้นฉันอาจจะหันกลับมารักตัวเอง ถนอมความรู้สึกตัวเองมากกว่า