Secret 03 ไม่มีอะไร

ร้านเบเกอรี่-ซึมสุข-

“มาซะมืดเชียว งานเยอะเหรอคะลูกชาย” มอร์ฟีนเอ่ยทักลูกชาย

“เพิ่งเสร็จธุระครับ” พูดพลางสอดส่องมองหาร่างแบบบาง “ออเดอร์เยอะเหรอครับ”

“มีเค้กแต่งงานที่ต้องเตรียมให้เสร็จภายในคืนนี้ค่ะ”

“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงรับงานหนักแบบนี้”

“แม่มีความสุขที่ได้ทำนะ สนุกดี อีกอย่างคนมาสั่งซ้ำแสดงว่าของเราอร่อย”

“ครับ ๆ ขนาดพ่อยังห้ามไม่ได้ผมจะว่าได้ไง”

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลย พูดกับแม่แต่สายตาไม่ได้มองหาแม่ นู่นจ้ะอยู่หลังร้าน” ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมักมาที่ร้านเพื่อมารับเด็กคนหนึ่งซึ่งอีกไม่นานคงจะมาเป็นลูกสะใภ้ “นั่นไงมาพอดี ไข่มุกรีบเก็บของเลยลูกพี่เขามารับแล้ว”

“ค่ะ” หญิงสาวร่างแบบบางส่งยิ้มให้ชายหนุ่มก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้อง

“ถ้าลูกสะใภ้แม่เป็นไข่มุกก็โอเคนะ” ว่าแล้วก็เกริ่นสักหน่อย ตั้งแต่ที่ลูกชายโดนไข่เจียวปฏิเสธไปครั้งนั้นเขาก็ไม่เคยพูดเรื่องรักใคร่กระทั่งเป้งพาไข่มุกมาฝากไว้ที่ร้าน มอร์ฟีนถึงได้รู้ว่าลูกชายกำลังสนใจเด็กคนนี้

“จะดีเหรอครับ”

“ซานว่าดีแม่ก็ว่าดี” อะไรที่เป็นความสุขของลูกแม่คนนี้ร่วมยินดีเสมอ

“แต่เธอเคยเป็นเด็กในซ่องนะครับ เธอเติบโตมาจากที่นั่น” เป็นเรื่องจริงเพราะตั้งแต่เก็บได้เขาให้คนตามเช็กประวัติถึงได้รู้ว่าไข่มุกโตมาจากแม่ที่ขายตัวในซ่อง เมื่อเธออายุครบ 18 ปีแม่เธอก็ต้องการขายเธอให้เสี่ยเงินหนา ทว่าไข่มุกไม่ยอม เธอหนีออกมาแล้วมาเจอกับซานต้า

“โตมาจากที่ไหนไม่สำคัญเท่าลูกชายแม่รักหรือเปล่า แต่งงานเลยดีไหม”

“ผมยังไม่คิดเรื่องแต่งงานครับแม่” เคยคิดไปแล้ว แต่มันก็พังยับเขาจึงเลือกที่จะอยู่แบบนี้ อยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดี

“รีบ ๆ คิดหน่อยนะ แม่อยากมีหลานแล้ว” คนเป็นแม่มักอยากให้ลูกมีครอบครัวเป็นฝั่งเป็นฝา

“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่ซาน” ไข่มุกเดินออกมาเมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของนายท่าน เธออยากเป็นเจ้าสาวของเขานะ เขารวย เขามีอำนาจ เขาปกป้องเธอได้ อยู่กับเขาเธอจะได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่ว่าทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของนายท่าน เธอมีหน้าที่ทำให้เขาพอใจเธอมากที่สุด ไม่ว่าจะต้องทำอะไรเธอยอมทำเพื่อให้เขาต้องการเธอหลงใหลเธอ

“อืม กลับบ้านกัน” เขายิ้มให้เธอก่อนจะหันมาพูดกับแม่ “ไปนะครับแม่ แม่รีบกลับนะครับ”

“จ้า กลับบ้านดี ๆ นะลูก” มอร์ฟีนมองภาพลูกชายจับมือหนูไข่มุกเดินออกจากร้านไป เห็นแล้วก็อยากอุ้มหลาน ถ้าซานต้ามีลูกก็คงจะดี หวังอุ้มลูกแซนตี้ท่าจะยาก รายนั้นไม่ยอมแต่งง่าย ๆ แน่

บ้านซานต้า

เวลา 22:45 น.

ร่างแบบบางขย่มโยกอยู่บนตัวชายหนุ่มด้วยใบหน้าสุดแสนยั่วยวน เธอกัดเม้มริมฝีปากให้ดูเซ็กซี่ สองมือของเธอบีบกำสองเต้า ผมยาวสลวยถูกรวบมาไว้ที่ไหล่ด้านซ้าย

“หนูเสียวจังค่ะนายท่านขา” เสียงหวานเอ่ยกระเส่าขณะที่บดขยี้แท่งเอ็น

“อืม” ชายหนุ่มมองภาพตรงหน้าพลางยื่นมือบีบแก้มก้นงามงอน แล้วฟาดมือลงแรง ๆ หนึ่งที

“อ้าส์ ดีค่ะ ฟาดหนูอีก ฟาดหนูอีก” เธอเด้งรับพร้อมพูดยั่วเย้าทำให้อีกคนฟาดมือที่ก้นไม่ยั้งมือ อีกฝ่ายก็ร้อง “อ้าส์ ดีค่ะ หนูชอบค่ะ เสียวมากค่ะนายท่านขา อื้ม หนูแตกแล้วค่ะ”

“แตกแล้วก็ต่อสิ”

“อืม หนูต่ออยู่แล้วค่ะ นายท่านของหนูยังไม่พอใจนี่คะ” ว่าแล้วเธอก็เริ่มร่อนสะโพกบนตัวเขา “เสียวไหมคะ หนูเซ็กซี่ไหม อยากลงโทษหนูไหมคะนายท่านของหนู”

ใบหน้ายั่วเย้าทำให้ชายหนุ่มอารมณ์คึก เขารั้งเธอลงบนฟูก รวบสองมือขึงเหนือหัว จับไว้ด้วยมือเดียว ดันแก่นกายเข้าร่องคับแคบแล้วกระแทกถี่รัว “อ่า ร้องดัง ๆ หน่อย”

“เสียวค่ะ หนูเสียวค่ะนายท่านขา” ทันทีที่ได้ยินคำสั่งไข่มุกก็จัดให้ตามคำขอเพราะมันคือสิ่งเดียวที่สามารถยึดให้เขาสนแค่เธอ “นายท่านขาหนูอยากจูบ ขอจูบได้ไหมคะ”

ไข่มุกทำหน้าเว้าวอน ศรัณย์จึงโน้มตัวลงเพื่อป้อนจูบเธอ

ทว่าเสียงตริ๊ง! จากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขัดจังหวะ เขาแหงนมองนาฬิกาแล้วจึงรีบลุกจากเตียงเพื่อมากดอ่านข้อความที่ส่งเข้ามา

(เบบี๋: บี๋นอนยัง เค้าอยากได้ยินเสียง)

ศรัณย์รีบแต่งตัวก่อนจะกดโทรกลับไปหาเบบี๋ของเขา วันนี้เธอเพิ่งรู้ว่าเขามีคนอื่น เขาไม่อยากให้เธอคิดมาก

(ยังไม่นอนเหรอ)

“ยังครับ บี๋ล่ะทำไมไม่นอน”

(เค้านอนไม่หลับ) ใบหน้าเศร้า ๆ ของเธอทำให้เขารู้สึกไม่ดี

“เค้าบอกบี๋แล้วว่าไม่มีอะไร บี๋ไม่เชื่อเค้าเหรอ”

(เค้าเริ่มเหนื่อยแล้วนะ) แสนซนพูดตามที่รู้สึก วันนี้หลังจากที่รู้ว่าเขากำลังมีคนอื่นเธอก็คิดมาก คิดเยอะเข้าก็อยากจะเลิกอยู่แบบนี้ แต่ก็ยังไปไหนไม่ได้เพราะเธอรักเขา

“ตะวันมานอนด้วยไม่ใช่เหรอ”

(อืม)

“พรุ่งนี้มาหาเค้านะ”

(ไม่ไป)

“บี๋”

(…)

“นี่ห้าทุ่ม เราจะทะเลาะกันให้ได้เลยใช่ไหม”

(ซนเริ่มเหนื่อยจริง ๆ นะซาน) พูดจบแสนซนกดวางสายแล้วกดปิดเครื่อง

“โถ่เว้ย” เมื่อติดต่อไม่ได้ศรัณย์โยนโทรศัพท์ด้วยความหงุดหงิด เขาปรายตามองสาวสวยที่กำลังลุกขึ้นมานั่งยั่ว

“ให้หนูช่วยทำให้อารมณ์ดีไหมคะ”

“…กลับห้องเธอไปซะ” เขาผลักเธอออกแล้วเดินออกมาสูบบุหรี่นอกระเบียง

ไข่มุกกัดฟันหงุดหงิดอารมณ์เสียก่อนจะลุกขึ้นมาแต่งตัวเดินออกจากห้องนอนของศรัณย์ อีบี๋ของนายท่านนี่ใครกัน โทรมาขัดจังหวะก็บ่อย ทำนายท่านอารมณ์เสียก็บ่อย เป็นใครถึงได้มีอิทธิพลกับนายท่านขนาดนี้