Secret 02 ได้แค่อยาก

ฉันคือแสนซน จารวี เกียรติดำรง อายุ 20 ปีลูกสาวคนเดียวของแม่จีนกับพ่อคีย์ ในสายตาพ่อแม่ฉันเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อแม่ไม่เคยทำให้ทั้งสองเสียใจ ทว่าเบื้องหลังความแสนดีฉันคือเด็กไม่รักดี เด็กขี้โกหก ฉันเสียใจที่ปล่อยให้ตัวเองตกลงมาอยู่ในหลุมลึกไร้ทางปีนป่ายขึ้นสู่แสงสว่าง สตอรี่ของฉันกับอาซานเกิดขึ้นเมื่อสามปีก่อนตอนนั้นฉันมาเที่ยวหาพวกพี่ ๆ พบปะญาติคนอื่น ๆ เป็นเรื่องปกติ ทว่ามันผิดปกติตรงที่ฉันพลาดมีความสัมพันธ์ทางกายกับอาซาน เขาเข้าใจว่าฉันเป็นคนอื่นคืนนั้นฉันดื่มเหล้าปั่นที่คล็อคทำจนมึน เรื่องจึงเลยตามเลย เราตกลงกันไว้ว่าจะไม่บอกใครเรื่องนี้ ตอนแรกก็คิดว่าจะจบ เกิดขึ้นครั้งเดียวก็เกินพอ แต่มันไม่ใช่แบบนั้นจู่ ๆ มันก็เกิดบ่อยขึ้น บ่อยขึ้นทุกครั้งที่ฉันกลับมาเยี่ยมญาติ มันบ่อยจนเราคุยกันว่าคบกันลับ ๆ ห้ามให้ใครรู้ความสัมพันธ์นี้เด็ดขาด ถ้าจำไม่ผิดตอนนั้นอาซานกำลังพยายามจีบพี่ไข่เจียว ทว่าก็พังไม่เป็นท่า พี่ไข่ไม่ได้รักเขา ต่อให้เขาทำตัวเป็นคนดีพี่ไข่ก็ไม่เอา พี่ไข่ที่มุ่งมั่นในรักเดียวมีเหรอจะเอนเอียงรักผู้ชายคนอื่น ซ้ำยังเป็นผู้ชายที่มีหลังฉากร้ายกาจ แต่เขาก็พยายามเพื่อพี่ไข่ดีนะ พยายามจนฉันอิจฉาอยากให้เขาทำดีกับฉันแบบนั้นบ้าง เผลอคิดไปว่าอยากให้ผู้ใหญ่รู้แบบนั้นอยากเปิดเผย อยากเป็นตัวจริงที่เขาให้เกียรติในทุกเรื่อง

ฉันรู้ว่าฉันผิดที่ปล่อยให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้นทั้งที่อาซานชัดเจนว่าต้องการพี่ไข่ แต่เขาก็ยังมีฉัน ฉันรู้ว่าตัวเองผิดมาก ๆ ไม่ควรทำแบบนั้นเพราะพี่ไข่เป็นสายเลือดเดียวกันกับฉัน ทว่าฉันหลงรักอาซานจนตาบอด ยอมให้เขาทำตามใจทุกอย่าง จะพูดยังไงดี พูดไปก็เหมือนแก้ตัวซึ่งมันฟังไม่ขึ้นเพราะถ้าตอนนั้นพี่ไข่เจียวตอบตกลงจริง ๆ มันคงเป็นเรื่องสะเทือนใจแต่เพราะรู้ว่าพี่ไข่ไม่ตกลงแน่ ๆ ถึงยอมอยู่กับเขา ยอมให้เขาทำให้สุด

“เป็นไงแสนซน หนังสนุกไหมลูก” ยายเอ่ยทักเมื่อฉันเดินเข้ามาในบ้าน หลังจากทานข้าวกับอาซานเสร็จฉันก็กลับบ้านตายาย

“หนังสนุกดีค่ะ” ก่อนออกจากบ้านฉันบอกว่าจะไปดูหนัง ไปดูหนังผู้ชายน่ะสิ บางทีก็ไม่ชอบที่ต้องโกหกแบบนี้ เหนื่อยนะกลัวจะโป๊ะแตกสักวัน “ยายจ๋าคืนนี้หนูไปค้างบ้านตะวันนะคะ”

“ไปเที่ยวอีกแล้วใช่ไหม”

“เปล่านะคะ แค่คิดถึงตะวันเฉย ๆ”

“ถ้างั้นให้ตะวันมาค้างที่นี่ดีไหม ยายคิดถึงหนู คิดถึงตะวันเหมือนกันเดี๋ยวยายทำกับข้าวให้กิน”

“ได้ค่ะเลยค่ะ หนูโทรบอกตะวันก่อนนะคะ” ตะวันเป็นลูกสาวของลุงทิวเธอนับเป็นพี่สาวเพราะเกิดก่อนฉันสามเดือน เราอยู่วัยเดียวกันทำให้สนิทกัน ตะวันเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงเธอชอบคิดและทำไม่เหมือนคนอื่น คนนอกชอบคิดว่าเธออ่อนแอเพราะว่าเธอทำตัวอ่อนแอ แต่ความจริงแล้วเธอเป็นผู้หญิงน่ากลัวไม่เป็นศัตรูด้วยคือดีที่สุด

รอบนี้ฉันมาค้างบ้านยายสองอาทิตย์เนื่องจากมหาวิทยาลัยปิด สองอาทิตย์นี้ฉันไปค้างบ้านญาติคนไหนก็ได้ แต่หลังที่จะไปไม่ได้คือบ้านอาซานเพราะมันดูไม่สมเหตุสมผลฉากหน้าของฉันกับอาซานคือญาติที่ไม่สนิทกัน มันโคตรจะตลกเลยเนอะ

ฉันน่ะอยากค้างคืนกับเขาจนถึงเช้าตื่นมาก็เห็นเขาเป็นคนแรก กินข้าวด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกัน อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา อยากเรียกเขาว่าแฟนอย่างไม่อายใคร อยากโพสต์ไอจีเฟซบุ๊กลงรูปคู่กับเขา อยากให้คนอื่นรู้ว่านี่คือผู้ชายของฉัน

แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เขาไม่ต้องการแบบนั้นและฉันรู้ดีว่าเขาไม่ต้องการจะหยุดที่ฉัน ฉันไม่ใช่สำหรับเขา

ตริ๊ง!

(ซานต้าที่ไม่ได้แปลว่าใจดี: บี๋ถึงบ้านยัง)

(แสนซนคนจริง: ถึงแล้ว)

(ซานต้าที่ไม่ได้แปลว่าใจดี: เคครับ คิดถึงบี๋นะ)

มันเป็นถ้อยคำสั้น ๆ ที่สามารถทำให้ใจดวงเล็กของฉันสั่นไหวเมื่อก่อนตอนที่ความสัมพันธ์เริ่มขึ้นช่วงแรก ๆ ฉันดีใจมาก ก็เขาคือคนที่ฉันปลื้มมานาน เขาเป็นผู้ชายที่ดูเท่ แบดบอย มีเสน่ห์น่าหลงใหลพอเจอข้อความแบบนี้ใจคนแอบชอบก็เหลวสิ ทว่าเมื่อรู้ว่าเขาเริ่มมีคนอื่นเพื่อสนองเพียงความสุขของตัวเองข้อความเหล่านี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่ามีไว้เพื่อเช็กว่าฉันอยู่ที่ไหนเท่านั้นเอง ถ้าเกิดฉันอยู่ใกล้เขาจะได้ห่างออกไป

“แสนซน แสนซน แสนซน”

“อื้อ!” สะดุ้งเพราะแก้วน้ำเย็นแนบที่แก้ม คนทำคือตะวัน หลังจากที่โทรไปบอกว่าให้มาค้างบ้านยายจิวครึ่งชั่วโมงต่อมาตะวันก็มาถึง

“เป็นไรเนี่ย เราเรียกหลายทีแล้วนะ” ตะวันหันมามองขณะที่มือเธอยังคงถือรีโมททีวี คืนนี้เราจะดูซีรีส์เกาหลีแนวสืบสวน ปัญหาคือตะวันเลือกไม่ได้ว่าเอาจะเรื่องไหนดีเพราะพระเอกที่ชอบกับนางเอกที่ชอบแสดงคนละเรื่อง

“ปะ เปล่า” ระหว่างที่ตะวันบ่นอุบอิบทำให้ฉันเผลอคิดถึงเรื่องผู้หญิงคนล่าสุดของอาซาน คิดเพ้อไปไกลต่าง ๆ นานา คิดไปว่าตอนนี้เขาคงอยู่ด้วยกัน คงจะทำเหมือนที่เขาทำกับฉันทุกอย่าง ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกอึดอัด

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าหรือว่าซนอกหัก”

“อกหักอะไร ซนไม่มีแฟน”

“แต่หน้าซนเหมือนคนอกหักเลยนะหรือไม่ก็โดนแฟนนอกใจงี้”

“เหมือนจริงอะ” ฉันปรับอารมณ์แล้วหันมายิ้ม

“ตอนนี้ไม่เหมือนแล้ว” ตะวันยิ้มด้วยความรู้สึกเป็นห่วง “ไม่สบายใจก็เล่าได้นะเราพร้อมรับฟังซนเสมอ”

“ซนแค่คิดเรื่องเรียนน่ะ ต่อไปคงบุ่งมาก ๆ ไม่ค่อยมีเวลามาที่นี่แล้ว”

“ว่าที่หมอซนก็เป็นแบบนี้แหละสู้ ๆ นะคนเก่ง”

“ขอบคุณนะ รักตะวันที่สุดเลย”

“รักเหมือนกัน สรุปดูเรื่องไหนดี เราให้ซนตัดสินใจได้เลย” แล้วตะวันก็โยนมาให้ฉันเป็นคนเลือก เดี๋ยวฉันเลือกไม่ถูกใจก็บ่นฉันอีก

“ให้ซนเลือกจริงอะ”

“จริงสิ เรารู้ซนรู้ว่าเราอยากดูเรื่องไหน”

“จ้า ซนรู้ตลอด แต่เท่าที่เราดูหนังด้วยกันมาแล้วตะวันให้ซนเป็นคนเลือก ซนไม่เคยเลือกถูกใจตะวันเลยนะ”

“ซนก็พูดไปเรื่อย มีแบบนั้นที่ไหน เนี่ย ๆ ซนเลือกได้เลย เราดูได้ทุกเรื่องเลย” ตะวันกลบเกลื่อนด้วยการรีบยัดรีโมทใส่มือฉัน