EP 5 | ไม่เห็นจะสวย

“มะ...เมื่อกี้พี่เฟิร์นพูดชื่อใครนะ”

น้ำหอมถามย้ำอีกครั้งเพื่อความมั่นใจว่าเธอไม่ได้หูฝาดไป ก็คนที่เดินมาขอเบอร์เธอเป็นพี่อีกคนนี่ทำไมพี่เฟิร์นกลับพูดชื่อพี่แทนล่ะ

“แทน พี่ให้เบอร์แกไปกับพี่แทน”

“O_O”

“อ๋อ! ไอ้บอสมันจะเดินไปขอเบอร์แกให้แทนนั่นแหละ คนที่แกบอกว่าไม่ชอบน่ะหมายถึงคนที่ใส่ต่างหูไม้กางเขนใช่มั้ยล่ะ”

เมื่อเห็นน้ำหอมทำหน้ายุ่งเหมือนกำลังสับสนอะไรบางอย่าง เฟิร์นจึงนึกขึ้นได้ว่าวันนั้นคนที่เดินเข้าไปหาน้ำหอมคือบอสไม่ใช่แทน

“ใช่ค่ะ”

“ไอ้คนนั้นชื่อบอส พี่แทนคือคนที่แกเอาปากกาให้ไงส่วนคนสุดท้ายในกลุ่มชื่อกายแฟนพี่เอง”

เฟิร์นถือโอกาสแนะนำสมาชิกในนั้นให้น้ำหอมรู้จักไปเสียเลยเพราะยังไงเธอก็ยังต้องเจอพวกเขาอีกในคลาสเรียน

“แล้วทำไมถึงให้เบอร์หอมไปกับพี่แทนล่ะคะ เขาชอบหอมเหรอ”

แม้จะพยายามถามกลับไปด้วยสีหน้าปกติแต่ภายในอกข้างซ้ายกลับได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวราวกับมีคนมาตีกลองรบตรงหัวใจของเธอ

“พี่ว่าชอบนะ ปกติไม่เคยเห็นแทนมองผู้หญิงคนไหนด้วยซ้ำ”

“พี่เฟิร์นให้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“ก็วันแรกที่แกเจอกันเลยอ่ะ”

วันแรกที่เจอกันคือวันจันทร์แต่นี่วันศุกร์แล้วนะไม่เห็นจะมีเบอร์แปลกหรือไลน์ที่เพิ่มเพื่อนเข้ามาเลย อีกอย่างเธอบังเอิญเจอเขาเมื่อวันพุธท่าทางเขาก็ดูเหมือนจะไม่ชอบเธอสักเท่าไหร่ด้วยซ้ำ

“แทนเป็นคนนิ่งๆ ขรึมๆ พูดไม่เก่งเท่าไหร่อ่ะถ้าแกชอบก็อ่อยๆ มันหน่อยแล้วกัน”

Rrrr Rrrr

เสียงโทรศัพท์ดังแทรกบทสนทนาขึ้นมาและเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอคือเบอร์ของอาจารย์ทำให้เฟิร์นรีบกดรับสายพลางโบกมือลาน้ำหอมแล้วเดินกลับเข้าไปในตึกสาขาทันที

“เขาชอบเราจริงๆ เหรอวะ”

น้ำหอมบ่นพึมพำกับตัวเองระหว่างเดินไปหาเพื่อนสนิทที่โรงอาหาร ชอบแบบไหนถึงได้ทำหน้าดุขนาดนั้น

@โรงอาหารคณะบริหารธุรกิจ

“ห๊ะ!”

เสียงตกใจของแพทและอิ่มเล่นเอานักศึกษาคนอื่นๆ หันมามองทางโต๊ะพวกเธอเกือบทั้งโรงอาหาร

“เบาๆ ดิวะ อายคน”

น้ำหอมพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบพลางรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวในจานต่อ ทำให้อิ่มและแพทหันไปมองรอบๆ ตัวก่อนจะหันกลับมาแล้วก้มหน้าลงตามด้วยความเขินอาย

“เราบอกแล้วว่าพี่เขาอาจจะมาขอเบอร์แทนเพื่อนก็ได้”

อิ่มพูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เบาลงหลังจากทั้งสามคนกินข้าวเสร็จ แพทหันไปแบนปากใส่เพื่อนสาวทันที

“แหม~ เอาดีเข้าตัวขึ้นมาเลยนะ”

“คนเราก็ต้องรับแต่สิ่งดีๆ ให้ตัวเองอยู่แล้ว ถ้ารู้ว่าอะไรไม่ดีเราจะรับมาทำไมล่ะแพท”

น้ำหอมและแพทกลอกตามองบนพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย เพื่อนสาวของเธอมองโลกในแง่ดีเกินไปจนมองไม่ออกว่าแพทกำลังประชดประชันเธออยู่

“เราพูดอะไรผิดเหรอ”

“ไม่ผิดจ๊ะ อิ่มพูดถูกแล้วเราต้องรับแต่สิ่งดีๆ เข้ามาในชีวิตอะไรที่มันไม่ดีอย่างเช่นเพื่อนเลวๆ ก็ตัดมันออกไปบ้าง”

น้ำหอมพูดปนขำ นั่นยิ่งทำให้อิ่มมีสีหน้างุนงงเข้าไปใหญ่แตกต่างจากแพทที่ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านอะไรอยู่แล้ว

“อย่าให้เห็นเดินอยู่ข้างกูในนรกนะ”

“ฮ่าๆๆ เราจะไปสไลด์ต้นงิ้วกัน”

“พักเรื่องนรกกลับมาเรื่องผู้ชายก่อนค่ะ ตกลงพี่แทนเขาคือคนที่ขอเบอร์มึงจริงๆ เหรอ”

แพทรีบดึงกลับเข้าเรื่องที่คุยค้างกันเอาไว้ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอไม่เห็นพี่แทนอะไรนั่นจะหันมามองเพื่อนเธอเลยสักครั้งหรือว่าจะตกหลุมรักตอนที่เพื่อนเธอกำลังคลานมุดใต้โต๊ะ

ช่างเป็นการตกหลุมรักที่น่าประทับใจจริงๆ

“พี่เฟิร์นบอกมาแบบนั้นว่าคนที่เอาเบอร์ ไอดีไลน์ แล้วก็เฟสบุ๊คไปคือพี่แทนแต่กูเช็คหมดแล้วนะ ไม่เห็นมีใครเพิ่มเพื่อนมาเลยสักคน”

น้ำหอมพูดพลางหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดเข้าแอปพลิเคชันต่างๆ มาเปิดให้เพื่อนดูถึงความปกติ ไม่มีใครเพิ่มเข้ามาจริงๆ

“หรือเขาไม่กล้าเพิ่มวะ แบบว่าต้องลองไปอ่อยๆ ก่อนเหมือนที่พี่เฟิร์นบอก”

“อีกอย่างคือเขาไม่ได้ชอบอะไรกูเลยค่ะ พวกเพื่อนๆ เขามโนไปเองแล้วก็เอาเบอร์กูไปยัดเหยียดให้เขา”

น้ำหอมตอบกลับไปตามความคิดของตัวเองเพราะนี่ก็ผ่านมาตั้งห้าวันแล้วถ้าเขาคิดจะจีบคงจะทักมาหาเธอตั้งแต่วันแรก

“เพื่อนกูนี่มีความสามารถพิเศษจริงๆ”

แพทเอ่ยชมขึ้นมาพลางปรบมือให้ น้ำหอมรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนสาวกำลังจะประชดประชันเธอในขณะที่อิ่มทำหน้างงแต่ก็ยกมือขึ้นมาปรบให้ด้วย

“ความสามารถอะไรของมึง”

“มีคนเข้ามาสนใจเป็นสิบเพื่อนกูไปสนใจคนที่เขาไม่สนใจตัวเองจ้า”

“อิสัส!”

••××××ו•

วันนี้เป็นวันหยุดทำให้น้ำหอมสามารถรับงานที่จัดในช่วงกลางวันได้และงานวันนี้ของเธอก็คือเอ็มซีรับหน้าที่โฟนขายโทรศัพท์มือถือยี่ห้อหนึ่งในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

ร่างบางอยู่ในชุดมินิเดรสเกาะอกสีขาวฟ้าซึ่งเป็นสีประจำแบรนด์โทรศัพท์ที่จ้างเธอมาในวันนี้ ใบหน้าสวยหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางที่จัดเต็มกว่าวันปกติ ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตถูกจัดทรงแทรกกลางข้างหน้าหวีเรียบไปกับศีรษะส่วนด้านหลังปล่อยยาวสลวย

การแต่งหน้าจัดเต็มในวันนี้จึงทำให้สาวน้อยวัยสิบเก้าปีดูโตเป็นสาวสะพรั่งบวกกับชุดที่เข้ารูปเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจน โดยเฉพาะหน้าอกหน้าใจที่คุณแม่ให้มาจนล้น ยิ่งทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาในห้างต่างก็ละสายตาจากเธอไม่ได้

ไม่เว้นแม้แต่กลุ่มสามหนุ่มสุดฮอตที่วันนี้แวะเข้ามาหาอะไรกินในมื้อเที่ยงก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อทำโปรเจคที่ค้างเอาไว้

“เอ็มซีคนนั้นสวยจังวะ”

เสียงหวานที่กำลังพรีเซ้นต์ถึงคุณสมบัติเด่นของโทรศัพท์แบรนด์ดังทำให้ทั้งสามคนหันไปมองและบอสเป็นคนเอ่ยชมออกมา

“หน้าคุ้นๆ นะ”

“มึงคุ้นอีกแล้วไอ้กาย”

“เอ้า! ก็มันคุ้นจริงๆ”

แทนไม่ได้สนใจฟังเพื่อนทั้งสองคนที่กำลังยืนเถียงกันเพราะเขาหยุดชะงักตั้งแต่ได้ยินเสียงคุ้นหูของใครบางคน

คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยแม้วันนี้เธอจะแต่งตัวแต่งหน้าแบบจัดเต็มแต่เขากลับจำได้ดีว่าเธอคือใคร

‘หอมมันทำงานส่งตัวเองเรียนอ่ะ พริตตี้ เอ็มซี พีอาร์ เด็กเสิร์ฟขนาดทำความสะอาดห้องมันยังรับเลยจะเอาเวลาที่ไหนไปโทรตามแทน’

ประโยคของเฟิร์นดังขึ้นมาในหัวของเขาอีกครั้ง แทนจ้องมองไปทางเอ็มซีสาวสวยที่กำลังพูดพรีเซ้นต์โทรศัพท์อย่างไม่วางตาจนเพื่อนทั้งสองคนสังเกตเห็นแล้วเริ่มสะกิดแขนกัน

“นั่นน้องน้ำหอมนี่หว่า”

กายมองไปทางน้ำหอมอย่างพินิจพิจารณาถึงจะจำขึ้นมาได้ว่าคนที่เพื่อนเขากำลังมองไม่วางตาคือน้องน้ำหอมนี่เอง

“จริงด้วย! เวลาออกมาทำงานแต่งตัวจัดเต็มแบบนี้สวยกว่าเดิมอีกวะ มึงว่ามั้ย”

บอสพูดในขณะที่สายตาก็ยังคงมองไปทางน้ำหอมก่อนจะยกข้อศอกขึ้นสะกิดเพื่อนของตัวเองเพื่อถามความคิดเห็น

“ไม่เห็นจะสวย”

คำตอบของแทนทำให้บอสและกายหันขวับกลับมามองหน้าแทนคอแทบเคล็ด สวยปานนางฟ้าขนาดนี้แต่แทนกลับตอบมาว่าไม่สวยเนี้ยนะ ว่างๆ คงจะต้องพาเพื่อนของเขาไปตรวจสายตาบ้างแล้วล่ะ

“ปากบอกไม่สวยแต่ตามึงจะหลุดออกมาอยู่แล้ว”

คำแซวของบอสทำให้แทนส่ายศีรษะด้วยท่าทางเบื่อหน่ายแล้วเดินเลี่ยงออกมา สิ่งที่เขาตอบเพื่อนไปคือสิ่งที่เขาคิดอยู่จริงๆ เวลาที่น้ำหอมใส่ชุดนักศึกษาที่มันมิดชิดแต่งหน้าใสๆ เธอดูสวยกว่าการแต่งหน้าจัดเต็มและชุดที่ใส่อยู่วันนี้เป็นไหนๆ