SO BAD เพื่อนสนิทร้ายซ่อนรัก

“มาทำไม?” ฉันถามคนที่ยืนอยู่หน้าห้องด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนกับคนที่โดนถามนั่นแหละ แต่แตกต่างตรงที่ฉันใจเต้นแรง แต่อีกคนก็คงไม่คิดอะไรทั้งนั้น

“มานอนดิง่วงฉิบ” เสียงเข้มพูดจบก็เดินเข้ามาในห้องฉันแล้วถอดเสื้อผ้าเหลือแต่บ็อกเซอร์ กระโจนลงไปนอนที่เตียงควีนไซต์ของฉันทันที โดยที่ไม่ได้สนใจเจ้าของห้องอย่างฉันแม้แต่นิดเดียว

...ให้มันได้อย่างนี้สิ

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมินตรา เป็นนักศึกษา ปี 3 ม. S มหาลัยไฮโซชื่อดัง ที่ค่าเทอมแพงมาก แต่เรื่องการเรียนการสอนก็ดีเลิศมากเช่นกัน บ้านฉันอยู่ต่างจังหวัดฐานะปานกลางแต่ก็พอมีกินมีใช้ มาเรียนที่กรุงเทพฯ ฉันก็เลยพักอยู่หอพักเล็ก ๆ ใกล้มหาลัย อันที่จริงก็ไม่กล้าเรียนหรอกนะที่นี่ เพราะเป็นมหาลัยไฮโซแถมยังเป็นอินเตอร์อีกดังนั้นไม่ต้องเดาค่าเทอมหรอกนะฉันไม่กล้าเอาเงินพ่อแม่ที่หามาอย่างยากลำบากมาจ่ายแน่นอนถึงแม้จะอยากเรียนมากแค่ไหนก็ตามแต่บังเอิญฉันสอบชิงทุนจากมหาลัยได้ค่ะเลยมีโอกาสได้เรียนที่ดี ๆ อย่างที่นี่

ส่วนคนที่เข้ามายึดพื้นที่เตียงนอนของฉันเป็นเพื่อนของฉันเองค่ะ แค่เพื่อนไม่ใช่แฟนชื่อออสติน เขาเป็นผู้ชายที่หล่อ ถึงขั้นหล่อมาก และรวย ถึงขั้นรวยล้นฟ้า แต่ดันมาคบเพื่อนจน ๆ อย่างฉัน ไม่รู้ว่าเพราะเขาสงสารหรือสมเพชฉันกันแน่นะเพราะเพื่อนเขาทุกคนโปรไฟล์ดีมากจนถึงขั้นดีเวอร์กันทั้งนั้นจะมีแค่ฉันนี่แหละที่เป็นแกะดำอยู่คนเดียว

“จะยืนบื้ออีกนานไหมวะ ไม่นอนไง” ออสตินเงยหน้าขึ้นมาถามอย่างไม่สบอารมณ์หลังจากที่ฉันเอาแต่ยืนนิ่ง ไม่รู้ใครเป็นเจ้าของห้องกันแน่

ฉันได้แต่ถอนหายใจเบา ๆ แล้วปิดไฟ ก้าวลงไปนอนข้างเขา เพราะมันไม่ชิน ถึงแม้เขาจะมาเคาะห้องตอนดึก ๆ แล้วขอนอนด้วยแบบนี้เป็นประจำตลอด 3 ปีที่ผ่านมา แต่มันไม่เคยชินเลยสักครั้ง มีแต่จะใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

“ไม่อาบน้ำก่อนเหรอ กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว” ฉันเอ่ยถามเขาในความมืด กลิ่นเหล้าจากตัวเขามันแรงจริง ๆ นี่นา

“ไม่ ง่วง” ออสตินตอบสั้น ๆ ด้วยเสียงอู้อี้ แล้วคว่ำหน้าลงไปกับหมอน

“คนอื่นล่ะ” ฉันถามหาเพื่อนสนิทในกลุ่มของเขาที่มักจะเที่ยวด้วยกันประจำ

“กลับไปนอนบ้านมันดิ”

“แล้วทำไมนายไม่กลับไปนอนคอนโดนายเหมือนคนอื่น” ฉันถามเขากลับด้วยความฉุนเพราะไม่อยากจะเข้าใกล้เขาให้มากไปกว่านี้อีกแล้ว มันเจ็บนะ ได้อยู่ข้างคนที่รักได้ใกล้ชิดเขามากแต่ต้องทนเก็บความรู้สึก

ใช่! ฉันแอบรักออสติน รักมาตลอด 3 ปีที่เป็นเพื่อนกัน ทั้งที่พยายามห้ามใจ เตือนตัวเองอยู่เสมอว่าฉันกับเขายังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ เฮ้อ! ช่างมันเถอะอย่าให้ต้องพูดถึงความอัดอั้นนี้เลย

“ขี้เกียจ” ออสตินยังตอบเรียบ ๆ แต่เหมือนจะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมา ก็ฉันเอาแต่ถามในขณะที่เขากำลังง่วงนี่นา

“แล้ว...”

“จะเลิกถามได้ยังวะ ไปเอากับน้องแนนหอข้าง ๆ มา ขี้เกียจกลับคอนโด ไม่อยากนอนห้องยัยนั่นด้วย เคลียร์ไหม ง่วง!”

ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามจบ ออสตินก็เงยหน้าตอบฉันด้วยความหงุดหงิดเเล้วฟุบหน้าลงไปนอนต่อ ทิ้งให้ฉันนิ่งอึ้งอยู่คนเดียว แถมใจยังเจ็บแปลบด้วย ทั้งที่รู้ว่าเขามีผู้หญิงตั้งมากมาย แต่เพื่อนอย่างฉันก็ไม่เคยชินสักครั้ง

“อื้ม” ฉันตอบแค่เพียงเท่านั้นก่อนจะค่อย ๆ ข่มตาให้หลับ

-เช้าวันต่อมา-

“ฮ้าว~” เช้าแล้วแต่เหมือนร่างกายฉันยังอยากให้มันเป็นเที่ยงคืนอยู่เลย แต่เอ๊ะ! ทำไมมันรู้สึกแปลก ๆ กับร่างกายนะ ฉันค่อย ๆ ลืมตาเพื่อสำรวจอะไรบางอย่าง

อีกแล้ว...เป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาที่ออสตินมานอนกับฉัน หมายถึง มานอนห้องฉันน่ะ

ตื่นมาทุกครั้งเราจะนอนกอดกันแน่น ออสตินจะชอบกอดฉันเอาไว้ ส่วนฉันก็นอนหนุนแขนเขา กอดเขาหลับเหมือนกัน ถ้าอ้อมกอดนี้มันเป็นของฉันจริง ๆ ก็คงดี แต่เขาก็คงนอนกอดผู้หญิงของเขาแบบนี้เหมือนกันแหละ

ฉันขยับตัวช้า ๆ เหมือนออสตินจะรู้สึกตัวก็เลยขยับตัวแต่ก็หลับต่อฉันเลยลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปหาซื้ออาหารเช้าง่าย ๆ ขึ้นมากิน

แอด~

“ไปไหนมา” เสียงออสตินถามฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งไร้อารมณ์

“ไปซื้อข้าวเช้าไง นายหิวรึยัง” ฉันตอบคำถามของคนที่เพิ่งงัวเงียตื่นแล้วเดินไปหยิบถ้วยที่มุมครัวเล็ก ๆ ของห้องมาที่โต๊ะญี่ปุ่น

“แล้วทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยวะ เสื้อก็บางกางเกงก็สั้น ไม่สงสารคนที่เขาเห็นเธอบ้างไง” อยู่ ๆ ออสตินก็วิจารณ์การแต่งตัวของฉันด้วยท่าทางหงุดหงิด

เออฉันก็เข้าใจแหละว่าเขาไม่ชอบ ฉันแต่งตัวแบบไหนเขาก็คงมองว่ามันน่าเกลียดเพราะเขาว่าฉันแบบนี้ประจำ นี่ขนาดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นนะ ทำไมวะฉันมันขี้เหร่อะไรมากมายรึไง เหอะ!

“จะกินไหม?” ฉันขี้เกียจต่อปากต่อคำเลยชวนเปลี่ยนเรื่องดีกว่า

“กิน แกะให้ด้วย” ออสตินสั่งแล้วก็ก้าวลงมานั่งข้างฉันเพื่อรอกินข้าว แล้วก็นั่งกดโทรศัพท์

“ไปแปรงฟันก่อนสิ” ฉันร้องบอก เพราะหมอนี่กำลังจะตักข้าวต้มเข้าปาก โดยที่ยังไม่ล้างหน้าแปรงฟัน แต่ทำไมเขาถึงได้ดูดีแม้กระทั่งตอนตื่นแบบนี้นะ

“ขี้เกียจ”

“ติน” ฉันเอ่ยชื่อเขาสั้น ๆ ด้วยเสียงนิ่งซึ่งก็ได้ผล ออสตินหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจแต่ก็ยอมไปล้างหน้าแปรงฟัน

“มิน รีดเสื้อให้หน่อยดิ” พอกินข้าวอิ่มออสตินก็กระโดดไปนอนเล่นโทรศัพท์บนเตียงพร้อมกับใช้ฉันรีดชุดนักศึกษาให้

“รีดให้แล้ว” ฉันตอบเขาไป ออสตินมาค้างบ่อย ๆ เขาเลยเอาเสื้อผ้าบางส่วนมาไว้ที่ห้องฉัน

“เค ๆ จะเข้ามอกี่โมง”

“เที่ยง” ฉันตอบเขาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเพราะนี่ก็จะ 11 โมงแล้ว รีบแต่งตัวดีกว่าเพราะฉันแต่งตัวนาน

-มหาวิทยาลัย-

“โหไอ้ตินมาพร้อมมินอีกแล้วนะมึง” เสียงไอ้เควิน หรือไอ้วินเพื่อนสนิทของผมดังขึ้นตอนผมเดินมาที่โต๊ะประจำกลุ่ม

“เสือก” ผมตอบกลับมันไปแล้วนั่งลง ส่วนมินตราเดินแยกไปหาเพื่อนของเธอแล้ว อ้อ ผมกับมินตราเป็นเพื่อนสนิทกันนะครับแต่อยู่มหาลัยเราก็มีเพื่อนสนิทคนละกลุ่มเพราะเรียนคนละสาขาแต่คณะเดียวกัน ผมกับเธอเราสนิทกันเพราะทำกิจกรรมร่วมกันบ่อย ๆ ยัยนั่นเป็นดาวคณะส่วนผมเป็นเดือน

“มึงทำแบบก็ไม่มีใครกล้ามาจีบมินดิวะ แม่งคิดว่ามึงเป็นผัวมินกันทั้งมหาลัยละ” ไอ้ห่าแอลฟ่าพูดขึ้นด้วยใบหน้านิ่งของมัน

“หึ!” ผมกระตุกยิ้มนิดหน่อย ไม่ตอบอะไรมันทั้งนั้น ใครต่อใครก็ชอบคิดว่ามินตราเสร็จผมแล้ว แต่ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับยัยนั่น ผมไม่ได้เก็บไว้กินเองหรอกนะครับ แต่ผมกลัวยัยนั่นโดนผู้ชายหลอกเจาะไข่แดง มินตราเป็นเด็กดี บางครั้งก็เหมือนจะหัวอ่อนเกินไปจนผมกลัวจะโดนหลอกเข้าซักวัน

ผมรู้สันดานผู้ชายดี ผมถึงได้ห่วงเพื่อนไง ผมก็เลวหรือเลวกว่าคนอื่นด้วยซ้ำ ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไรถึงได้คอยเป็นไม้กันหมา แต่ให้คิดเกินเลยกับมินตราผมคงไม่คิดหรอก ยัยนั่นไม่ได้เอ็กซ์ในแบบที่ผมชอบ ถึงจะสวยมากก็เถอะ แต่ให้เอาเป็นเมียคงไม่

...เพื่อนกับเมียมันไม่เหมือนกัน