Ep : 2. ต้องการเท่าไหร่? 1

หฤทย์กลอกตามองบนเมื่อเห็นพ่อกับแม่เลี้ยงโอบกอดร่ำลากัน และพูดคุยกันเหมือนว่าเขาจะพาไปฆ่าทิ้งหมกป่างั้นแหละ เขาขึ้นไปนั่งรอบนรถ รอเท่าไหร่ณปภัช สุขสวรรค์ หรือไอซ์ วัย 19 ปีย่าง 20 ปี สาวน้อยที่เรียนจบแค่มัธยมปลายเพราะฐานะทางครอบครัวนั้นบีบบังคับให้ต้องพักการเรียนก็ไม่มาสักที

“กอดร่ำลากันพอรึยัง ทำอย่างกับจะพาไปฆ่าทิ้งอย่างงั้นแหละ” เขาตะโกนถามพ่อและณปภัชที่ยังพูดคุยกันไม่จบ

“มึงไม่มีเมียไม่เข้าใจหรอกไอ้โหด หนูไอซ์ดูแลตัวเองดีๆ นะลูก ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วยก็รีบโทรหาเลยนะ ถ้าอยู่ไม่ได้ก็บอกจะให้คนขับรถไปรับ”

“เว้ย! ทำไร่ ถ้าทนลำบากไม่ได้ก็อย่าเสนอหน้าไปทำไร่เลยว่ะ!” เขาตั้งใจพูดให้ดังให้พ่อกับแม่เลี้ยงได้ยิน ก็เขารำคาญตาเหลือเกินเมื่อเห็นหล่อนโอบกอดร่ำลากับพ่อของเขา

“ปากมึงเนี่ยนะไอ้โหด ไปเถอะหนูไอซ์ จำไว้...ถ้าหนูทนไม่ไหวบอกฉัน ฉันจะให้คนรถไปรับ อย่าทนเข้าใจไหม”

“ค่ะ คุณท่าน” เธอยกมือกราบไหว้ท่านด้วยความเคารพ ก่อนจะเดินหิ้วกระเป๋าถือที่มีเสื้อผ้าไม่กี่ชุดของตัวเองเดินไปขึ้นรถที่จอดเทียบรออยู่ข้างๆ

“ไอ้โหดดูแลแม่เลี้ยงให้ดีล่ะ อย่าให้พ่อรู้ล่ะว่าแกรังแกเมียพ่อ” ศิวดลเอ่ยฝากฝังณปภัชกับลูกชายของตนเอง

“สบายใจได้ครับ ผมจะทำให้เด็กนี่ร้องไห้มาซบอกพ่อ ไม่สิ ร้องไห้มาขอหย่ากับพ่อเลยล่ะ” เขายกคิ้วส่งให้พ่อแล้วก็เคลื่อนตัวพารถจี๊ปคู่ใจของตัวเองจากไปทันทีเมื่อผู้ร่วมทางขึ้นมานั่งข้างๆ แล้ว

“เดี๋ยวไม่นานพ่อก็จะได้อุ้มหลานแล้วไอ้โหด” ศิวดลเอ่ยกับตัวเองแล้วหมุนตัวเดินเข้าบ้านโดยมีไม้เท้าพยุงเดิน เขายังแข็งแรงดี แต่ด้วยวัยที่เยอะ ยืนนานเดินนานไม่ได้จึงต้องมีไม้เท้าช่วยพยุง

“พ่อแน่ใจว่าพี่โหดจะไม่ฆ่าน้องไอซ์หมกสวนส้ม” ดิฐาที่เดินสวนมาเห็นพอดีเอ่ยถามพ่อที่กำลังเดินเข้าบ้าน

“ไม่รู้สิ มึงรอเป็นคุณอาได้เลยไอ้ดี แล้วเนี่ยไม่ไปทำงานเหรอ?”

“ไม่ครับ วันนี้ผมว่าจะไปหาพี่เลวที่อู่สักหน่อย เห็นว่าเมื่อคืนไปกินเหล้าเมาที่ผับชกต่อยกับคนในผับจนหัวแตก” แม้ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อถึงบอกให้ตัวเองเตรียมตัวเป็นคุณอาก็เถอะ แต่เขาก็ไม่ได้ถามต่อ

“อ้อ...เมื่อคืนออกไปประกันตัวมันน่ะสิ”

“ครับ สร้างแต่เรื่อง เที่ยวโรงพักแทบวันเว้นวัน”

“เฮ้อ! พี่ของลูกแต่ละคนเนี่ยสมชื่อจริงๆ เลย มีแต่ดีเนี่ยแหละค่อยเป็นที่น่าภูมิใจให้พ่อหน่อย ไปเถอะ มันเย็บกี่เข็มล่ะรอบนี้”

“แปดเข็มครับ”

“อือ...ไปเถอะ ไปดูมันเถอะ แล้วเนี่ยกินข้าวรึยัง”

“ไปกินที่อู่พี่เลวได้ครับ”

“อือ...ขับรถดีๆ ล่ะลูกดีของพ่อ ดีสมชื่อจริงๆ เลยไอ้คนนี้”

หึหึ

เขาทำเพียงยกยิ้มขำในลำคอกับคำพูดของพ่อแล้วเดินจากไปไม่พูดตอบความท่านอีก

จังหวัดสุโขทัย

ณ ไร่ส้มหฤทย์ที่เปลี่ยนชื่อไร่มาเป็นชื่อของเจ้าของคนปัจจุบัน เขาสั่งให้คนงานไปจัดห้องพักแม่เลี้ยงที่มาฝึกงานกับตนเองด้วย แน่นอนบ้านหลังใหญ่เขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายด้วย เขาชอบอยู่คนเดียว สั่งไอ้จ้อนคนสนิทที่วิ่งมารับให้พาณปภัชไปยังห้องพักคนงานที่อยู่ห่างจากบ้านของตัวเองไปเดินไปร้อยเมตรถึง ส่วนไอ้จ้อนก็รีบหิ้วกระเป๋าของหญิงสาวแล้วพาไปทันทีโดยไม่ถามนายหนุ่มด้วยกลัวจะโดนเตะอัดเข้ามุม เพราะสีหน้าของนายมันแสดงออกชัดเจนว่าพร้อมจะเตะทุกคนที่ถาม

“เชิญครับคุณ...”

“ไอซ์ค่ะพี่ เรียกฉันว่าไอซ์ก็ได้ค่ะ” เมื่อเห็นคนที่เดินนำตัวเองนั้นหยุดนิ่งไป จึงเอ่ยแนะนำบอกชื่อเล่นตัวเองกับชายหนุ่มร่างอ้วนที่ดูเหมือนจะอายุมากกว่าตัวเอง

“อ้อ...ครับคุณไอซ์ ว่าแต่ทำไมมากับนายได้ล่ะครับ” จ้อนชวนคุยและถามขณะเดินไปยังห้องแถวที่เป็นที่พักของคนงานของไร่ส้ม ที่พักฟรี ข้าวฟรี ใครๆ ก็รักเจ้าของไร่ส้มหฤทย์ นายของมันไม่เคยเอาเปรียบลูกน้องมีแต่ให้ ใครขัดสนค่าเทอมลูกหรือเจ็บป่วยออกให้ฟรีตลอด สวัสดิการดีใครๆ จึงรักเคารพหฤทย์

“คือ...” จะให้ตอบยังไงดีล่ะว่าเธอมากับเขาในฐานะแม่เลี้ยง และเป็นแม่เลี้ยงที่ยังเด็กด้วย เด็กจนเป็นลูกสาวของเขาก็ยังได้

“ไม่เป็นไรครับ ถึงห้องแล้ว ทำความสะอาดเองได้นะครับ”

เมื่อเดินมาถึงห้องแถวที่เป็นโซนของคนงานผู้หญิง ไอ้จ้อนก็ล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดไขห้องพักที่เป็นห้องว่างให้ณปภัชดูในห้องทันที ห้องพักที่พามาเป็นห้องพักของคนงานหญิงที่ยังโสดยังไม่มีครอบครัว มีห้องน้ำในตัวสะดวกสบายต่างจากห้องพักของชายที่เป็นห้องน้ำรวมที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไปห้าร้อยเมตร

“ทำได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่จ้อน”

“ไม่เป็นไรครับ ด้วยความยินดี งั้นพี่ไม่กวนแล้วนะครับ ทำความสะอาดห้องได้เลยครับ” จ้อนเอ่ย

“ค่ะพี่ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ แค่นี้สำหรับไอซ์ก็ดีมากแล้ว” ณปภัชเดินเข้าไปในห้องเพื่อเดินสำรวจพร้อมกับจ้อนเดินจากไป เธอมองเตียงเล็กขนาดสามฟุตครึ่งและโต๊ะเครื่องแป้งขนาดเล็กที่มุมห้อง และเดินไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กกับเดินไปส่องดูห้องน้ำ แม้จะเล็กแคบ แต่มันก็สะดวกสบายสำหรับอยู่คนเดียวแบบเธอ

“ทำไมเราต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วยนะไอซ์” เธอพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินไปนั่งลงบนเตียงนอนแข็งๆ แต่มันก็พอนอนได้ ใช่ว่าไม่เคยลำบาก ก่อนหน้านี้แทบจะไม่มีที่ซุกหัวนอน แต่โชคดีที่คุณท่าน เจ้านายเก่าของพ่อให้ความช่วยเหลือ แต่ก็มีสัญญาที่บอกใครไม่ได้ และสัญญาที่ว่านั้นก็ผลักดันให้เธอมาอยู่ที่นี่ในสภาพนี้

เฮ้อ!

เธอถอนหายใจแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่จ้อนวางไว้ที่หน้าประตูมาเปิดออกแล้วจัดเสื้อผ้าเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าขนาดเล็ก เธอมีเวลาสามเดือนที่ไร่ส้มหฤทย์ เธอไม่รู้หรอกว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น เพราะตอนตัดสินใจลงนามในสัญญากับคุณท่านนั้น เธอก็ตัดสินใจดีแล้ว เพียงเพราะเห็นรูปถ่ายใบเดียวของหฤทย์

จ้อนไปส่งณปภัชแล้วก็เดินกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ที่เป็นพื้นที่ส่วนตัวของเจ้านายหนุ่ม บ้านหลังใหญ่หลังนี้ไม่มีแม่บ้านหรือแม้แต่คนใช้ เพราะนายของมันชอบความเป็นส่วนตัว จะมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดบ้านอาทิตย์ละสามวัน ส่วนกับข้าวนั้นนายของมันไปกินที่โรงอาหารกับคนงาน

“ผมพาน้องไอซ์ไปห้องพักแล้วนะนาย”​ ไอ้จ้อนเข้ามารายงานนายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสือในห้องนั่งเล่นของบ้าน

“น้องไอซ์? มึงไปสนิทกับ ‘อี’ เด็กนั่นตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้จ้อน” หฤทย์ปิดหนังสือคู่มือทำปุ๋ยหมักในมือทันทีด้วยความระคายหูเมื่อไอ้จ้อนพูดถึงณปภัชอย่างสนิทสนม

“ไม่ได้สนิทอะไรหรอกครับ เพิ่งรู้จักกันเอง ว่าแต่นายพาเธอมาทำตำแหน่งอะไรในไร่เราครับ” เมื่อเรียก ‘น้อง’ แล้วเจ้านายไม่พอใจ มันจึงเปลี่ยนคำเรียกหญิงสาว

“ก็ทำเหมือนคนงานทั่วไปเรานั่นแหละ”

“เธอจะไหวเหรอนาย ตัวเล็กแค่นั้นเอง”

“แล้วมึงเสือกไรด้วยไอ้จ้อน อยากอยู่ที่นี่ก็ต้องอดทน มาทำงานไม่ได้มาเป็นคุณนายของไร่”

“ไอ้จ้อนไม่ได้บอกสักหน่อยว่ามาเป็นคุณนาย”​ มันพึมพำกับตัวเอง แต่ว่าพึมพำเป็นเสียงออกมาทำให้นายหนุ่มของมันตวัดตามองพร้อมกับเท้าใหญ่ยกขึ้นยันขาของมันทันที

ตุ้บ!

“นายถีบไอ้จ้อนทำไม”

“มึงพูดไม่เข้าหูกู งานอะไรหนักๆ ให้เด็กนั่นทำ ไม่ว่าจะงานผู้ชายผู้หญิงก็ให้มันทำ ให้มันลำบากที่สุด ลำบากจนทนอยู่ที่ไร่กูไม่ได้”

“แล้วนายจะพาเธอมาทำไมถ้าไม่อยากให้เธออยู่”

“พ่อกูสั่ง กูขัดไม่ได้” เขาตอบเสียงห้วนแล้วยกเท้าขึ้นมาเกยก่ายโต๊ะกลางโซฟาตรงหน้าตัวเอง และคำตอบของหฤทย์ก็ทำให้ไอ้จ้อนพูดตอบต่อไม่ได้จึงได้แต่ก้มหน้าเงียบ

“กูจะไปดูโรงปุ๋ยหมักว่าคนงานทำตามสูตรที่กูสอนทำรึเปล่า” แล้วเขาก็ยกเท้าลงจากโต๊ะกลางโซฟามาลงพื้นแล้วยันกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงองอาจของตัวเอง ส่วนไอ้จ้อนที่สูงเพียงระดับไหล่ของนายก็ได้แต่แหงนเงยหน้าขึ้นมองหน้าเจ้านายของมัน

“มึงไปทำงานของมึงได้แล้ว อ้อ...ไปดูเด็กนั่นด้วยว่าจัดของเสร็จรึยัง พาไปที่โรงปุ๋ยหมักด้วยล่ะ”

“นายจะให้เธอทำงานเลยเหรอครับ”

“เออสิวะ!” แล้วหฤทย์ก็เดินจากไปทันที ส่วนไอ้จ้อนก็รีบเดินตามไปเพื่อจะไปทำตามคำสั่งของเจ้านายของมัน

ณปภัชมาถึงโรงปุ๋ยหมักที่ตอนนี้คนงานกำลังช่วยกันทำปุ๋ยหมักไว้ใช้ในไร่ส้ม และมองไปยังกลางโรงปุ๋ยหมักก็เห็นเจ้าของไร่กำลังช่วยคนงานทำปุ๋ยหมักเช่นกัน เขาดูเอาจริงเอาจังกับงานตรงหน้า สาวน้อยยืนมองเขาไม่ยอมขยับขาก้าวเดินตามจ้อนไปในโรงปุ๋ยหมักจนจ้อนต้องเดินย้อนกลับมาเอ่ยเรียกชวนเธอตามเข้าไปในโรงปุ๋ยหมัก

“คะ...พี่จ้อน” เมื่อสติกลับมากับเนื้อกับตัวก็รีบสาวเท้าเดินตามจ้อนเข้าไปในโรงหมักปุ๋ย กลิ่นปุ๋ยหมักอบอวลไปทั่วทำให้ต้องยกมือขึ้นปิดจมูก และมีเสียงห้วนดังลอยขึ้นมากระทบหูของเธอ

“ทนไม่ได้ก็ไสหัวไป อย่ามาเกะกะตา” หฤทย์เห็นตั้งแต่ไอ้จ้อนเดินนำทางหล่อนมาที่นี่แล้ว เขาอยากรู้นักว่าแม่เลี้ยงตัวน้อยจะทนได้กี่น้ำกัน หากต้องทำงานหนักทำงานทุกอย่างในไร่ของเขาแบบนี้ เขาจะทำทุกอย่างให้ณปภัชร้องไห้หอบผ้าออกจากไร่เลยคอยดู

“ใครบอกว่าฉันทนไม่ได้” เธอตอบกลับพร้อมกับเอามือที่ปิดจมูกออก

“หึ! ปากดี! งั้นก็มาทำปุ๋ยหมัก อย่าคิดว่ามาที่นี่เธอจะอยู่สุขสบาย ไอ้จ้อนบอกแม่บ้านที่ไปทำความสะอาดบ้านให้กูด้วยล่ะว่าไม่ต้องไปทำความสะอาด เพราะกูจะให้ยัยเด็กนี้ไปทำแทน” สั่งจบเขาก็หมุนตัวเดินออกจากโรงหมักปุ๋ยทำเอาคนงานที่ได้ยินพากันขมวดคิ้วกับความอารมณ์แปรปรวนของนายหนุ่มตัวเอง ปกติหฤทย์เป็นคนใจดี แต่ทำไมวันนี้ดูเกรี้ยวกราดชอบกลตั้งแต่มาถึงแล้ว

“เดี๋ยวไอ้จ้อนให้คนงานช่วยสอนงานนะครับ” จ้อนหันมาเอ่ยบอกณปภัช

“ค่ะ พี่จ้อน”

“ไม่ไหวก็บอกนะครับ”

“ไอซ์ไหวค่ะ งานแค่นี้เอง”

“ทำความสะอาดอีกนะครับ”

“ไอซ์ทำได้ค่ะ เขาต้องการ ไอซ์ก็จะทำค่ะ”

“อดทนหน่อยนะครับ ไม่รู้ว่านายเป็นอะไร ทำไมถึงใจร้ายผิดปกติแบบนี้”

“เขาร้ายเฉพาะกับไอซ์เท่านั้นแหละค่ะ” เธอตอบแล้วเดินตามจ้อนไปยังที่คนงานกำลังช่วยกันผสมปุ๋ยหมักกวนปุ๋ยหมักในถัง แม้กลิ่นจะเหม็นแต่ก็พอทนได้

จ้อนไม่ตอบกลับและเงียบ พาหญิงสาวมาแนะนำกับคนงานทุกคน และให้คนงานช่วยสอนณปภัชทำงาน ดูท่าแล้วคงต้องสอนทุกอย่างแบบละเอียด ตัวเล็กบางระหงจะสู้งานไร่ได้ยังไง ไอ้จ้อนก็ไม่เข้าใจนายของตนเองว่าทำไมถึงเอาหญิงสาวเปราะบางมาทรมานที่ไร่แบบนี้กัน