บทที่ 9 จะไปกับลูกก็ไป

เมื่อคืนกันตาไม่รู้หรอกว่าโดมินิกกลับขึ้นมานอนบนเตียงตอนไหน ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าจะรอมาเฟียหนุ่มกลับขึ้นมา แต่รอท่าไหนไม่รู้จนเผลอหลับ พอตื่นมาตอนเช้าก็เห็นเขานอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ ของลูกสาว และลูกสาวก็นอนพลิกตัวไปซุกอกแกร่งของเขา เป็นภาพตื่นนอนตอนเช้าที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็น แต่วันนี้หล่อนก็ได้เห็น มุมปากน้อยของกันตาหยักยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนตัวช้าๆ ลงจากเตียงเพื่อไปล้างหน้าแปรงฟันเตรียมมื้อเช้าให้ลูกสาวสุดที่รัก และพ่อของลูกสาวพร้อมกับคนของเขา

โดมินิกตื่นนอนเพราะลูกสาวตัวน้อยที่เพิ่งเจอกำลังกระตุกดึงหนวดของเขาเล่นอยู่จนรู้สึกเจ็บ พอตื่นมาหนูน้อยก็จุ๊บคางสากของเขาทันที

“อรุณสวัสดิ์ค่ะแด๊ดดี้ขา”

“มอนิ่งครับน้องเดียร์” หัวใจมาเฟียหนุ่มพองโตกับคำทักทายตอนเช้าของลูกสาว พอมองไปยังพื้นที่ข้างๆ เตียงก็ไม่เห็นแม่ของหนูน้อยแล้ว มันน่านักเมื่อคืนทำให้เขานอนแทบไม่หลับ พอเช้ามาก็หายไปไหนแต่เช้าเนี่ย

“แม่แก้มของน้องเดียร์ไปไหนคะ”

“แม่แก้มคงไปทำมื้อเช้าให้เราค่ะแด๊ดดี้ขา” หนูน้อยบอกเหมือนที่คุณแม่ทำเป็นปกติ

“แล้ววันนี้น้องเดียร์ไปโรงเรียนไหมคะ”

“ไปค่ะ วันนี้วันจันทร์ น้องเดียร์ต้องไปโรงเรียน และแม่แก้มก็ต้องไปสอนด้วยค่ะ”

“สอน?”

โดมินิกเลิกคิ้วถามลูกน้อยที่นอนเกยทับอยู่บนหน้าอกตัวเอง เขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับกันตาเลย เขาจำได้เมื่อครั้งอดีต รู้เพียงว่าหล่อนเป็นนักศึกษาทุนจากประเทศไทย และเรียนจบไปเลี้ยงฉลองกันและพักที่โรงแรมที่เขาไปพักพอดี และใช่ว่าหลังจากวันนั้นเขาไม่ได้ให้จอแดนตามหาหล่อน แต่หล่อนกลับเมืองไทยเสียก่อน เขาจึงปล่อยเลยไปตามที่ควรจะเป็นเหมือนทุกครั้งที่เขานอนกับผู้หญิงคนอื่น

“แม่แก้มเป็นครูค่ะ แต่ไม่ได้สอนที่โรงเรียนน้องเดียร์นะคะ” กันติชาพูดถึงแม่ด้วยความภูมิใจ

“ทำไมแม่แก้มไม่สอนที่โรงเรียนที่น้องเดียร์เรียนล่ะคะ” เขาถามต่อ

“แม่แก้มบอกว่าอยากให้น้องเดียร์มีอนาคตที่ดี ได้เรียนที่ดีๆ ค่ะ”

“แล้วโรงเรียนที่แม่แก้มสอนไม่ดีเหรอคะ”

“ดีค่ะ มีลุงครูปิ๊กด้วยนะคะ ใจดีมาก ลุงครูปิ๊กแวะมาส่งมากินข้าวที่บ้านเราบ่อยๆ ค่ะแด๊ดดี้ เดี๋ยวถ้าเจอน้องเดียร์จะแนะนำให้รู้จักนะคะ และน้องเดียร์ก็อยากอวดลุงครูปิ๊กด้วยค่ะว่ามีแด๊ดดี้แล้ว” หนูน้อยขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วดึงคนเป็นพ่อให้ลุกขึ้นตามตัวเอง

‘ใครกันลุงครูปิ๊ก แฟนของเธอเหรอ’ ถามตัวเองในใจ และรู้สึกไม่ชอบผู้ชายที่ลูกสาวพูดถึงเลย แต่ก็แสร้งยิ้มและถามต่อ

“เขาใจดีกับน้องเดียร์มากเหรอคะ”

“ลุงครูปิ๊กเหรอคะ ใจดีมากเลยค่ะ ตามใจน้องเดียร์ทุกอย่างเลย แม่แก้มชอบดุ แต่ลุงครูปิ๊กชอบโอ๋น้องเดียร์ค่ะ”

“ระหว่างแด๊ดดี้กับลุงครูปิ๊ก น้องเดียร์รักใครมากกว่ากันคะ” ถามทั้งๆ ที่กลัวคำตอบ เพราะตัวเองกับลูกสาวเพิ่งเจอกันเมื่อวานนี้เอง

“แด๊ดดี้ค่า น้องเดียร์รักแด๊ดดี้มากกว่า ถึงจะเพิ่งมีแด๊ดดี้ก็เถอะ แต่ก็รักน้อยกว่าแม่แก้มนะคะ”

หนูน้อยตอบฉะฉานแล้วลุกขึ้นยืนแล้วก้มหน้าลงมาจุ๊บหน้าผากของคนเป็นพ่อ และคำตอบของหนูน้อยก็ทำให้โดมินิกพอใจ แต่ก็ยังอยากเจอคนที่ลูกสาวพูดถึงอยู่ดี อยากรู้ว่าหน้าตาของอีกฝ่ายจะสู้ตัวเองได้รึเปล่า

“น้องเดียร์จำไว้นะคะ ถึงเราจะเพิ่งเจอกัน แต่แด๊ดดี้รักหนูมากนะคะ และน้องเดียร์ต้องรักแด๊ดดี้ให้มากๆ จะน้อยกว่าแม่แก้มก็ได้ แต่ต้องไม่น้อยกว่าผู้ชายคนอื่นนะครับ” เขาจับแก้มลูกสาวน่ารักของตัวเองพร้อมกับเคลื่อนตัวก้าวลงจากเตียง

“รับทราบค่ะ น้องเดียร์จะรักแม่แก้มและแด๊ดดี้มากกว่าคนอื่นค่ะ น้องเดียร์ไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

“ไม่รอแม่แก้มเหรอคะ” เขาถามอย่างสงสัย เพราะเมื่อคืนหนูน้อยยังให้แม่อาบน้ำให้เลย

“ไม่ค่ะ น้องเดียร์อาบน้ำเองได้ ถ้าแม่แก้มอาบให้น้องเดียร์ แม่แก้มจะช้าและทำให้เราสองคนแม่ลูกสายได้ค่ะ” หนูน้อยบอกแล้วกระโดดลงจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเองที่อยู่ตรงราววิ่งไปยังห้องน้ำ ส่วนโดมินิกเมื่อเห็นลูกสาวปิดประตูห้องน้ำแล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องลงไปยังชั้นล่าง ไปดูว่าตอนนี้กันตาทำอะไรอยู่

จอแดนเห็นผู้เป็นเจ้าของบ้านลงมา ซึ่งเขานั้นตื่นก่อนหน้าและกลับบ้านไปอาบน้ำและนำข้าวของเครื่องใช้เสื้อผ้าของเจ้านายกลับมาด้วย และพอกลับมาก็เห็นเจ้าของบ้านลงมาทำมื้อเช้า เขาจึงขันอาสาเป็นลูกมือ แม้จะเงอะงะไม่เคยทำ แต่เขาก็เป็นผู้รับคำสั่งได้ดีทีเดียว

“ให้ผมช่วยอะไรไหมครับ” จอแดนถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นกันตาที่รวบผมม้าลงมายังห้องครัวขนาดเล็กของบ้าน

“อย่าดีกว่าค่ะ คุณจอแดนเปลี่ยนชุดแล้วจะเหม็นกลิ่นอาหารค่ะ” เธอบอกเขา

“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากช่วยคุณกันตา”

“งั้นแก้มไม่เกรงใจนะคะ”

“ยินดีครับ” เขาเดินมาหยุดยืนตรงหน้า ที่กันตานำของสดออกมาจากตู้เย็นมาวางไว้

“ขอบคุณนะคะคุณจอแดน ถ้างั้นแก้มรบกวนคุณจอแดนล้างผักให้ได้ไหมคะ”

“ยินดีครับคุณกันตา”

“เรียกแก้มเถอะค่ะคุณจอแดน อย่าเรียกชื่อเต็มยศเลยค่ะ”

“ครับผม ผักนี่นะครับ” เขาจับผักยกขึ้นถามหญิงสาวอีกครั้ง

“ใช่ค่ะ ผักกวางตุ้งนั่นแหละค่ะ คุณจอแดนเคยกินไหมคะ”

“ไม่เคยครับ ผมเพิ่งเคยเห็น ว่าแต่คุณแก้มจะทำอะไรให้คุณหนูและนายทานครับ” จอแดนถามด้วยความอยากรู้

“มีไข่เจียวกุ้ง ผัดผักกวางตุ้งใส่หมูสับค่ะ และแกงจืดเต้าหู้ไข่อีกหนึ่งอย่างค่ะ คุณจอแดนก็ทานด้วยกันนะคะ แก้มทำเผื่อคุณด้วยค่ะ” เธอบอกผู้ช่วยร่างใหญ่

ภาพของทั้งสองที่กำลังพูดคุยกันทำให้คนที่เพิ่งเดินลงบันไดมามองเห็นเข้าถึงกับหน้าตึงขึ้นมาทันที แล้วเร็วเท่าความคิดเท้าใหญ่ของโดมินิกก็ก้าวเร็วๆ ไปหาทั้งสองที่ครัวขนาดเล็กของบ้าน

“นายว่างเหรอจอแดน” พอเดินมาถึงก็ถามคนสนิทของตัวเองทันที และน้ำเสียงที่เปล่งออกมาทำให้คนที่กำลังล้างผักนั้นถึงกับหยุดมือทันที

“นาย”

“ใช่ นายว่างเหรอ” เขาถามย้ำคำเดิม

“ครับนาย”