บทที่ 8 เขาต้องการแม่ของลูก

กันตามองไปยังประตูห้องที่เปิดออกแล้วมองไปยังคนที่หายไปก่อนหน้านี้ ที่กำลังเดินมายังเตียงนอนขนาดห้าฟุตของตัวเอง ก่อนจะขยับผ้าห่มที่ห่มร่างน้อยของลูกสาวที่ตอนนี้นอนหลับ และมือน้อยแสนซุกซนที่อยู่ใต้ผ้าห่มกำลังจับหน้าอกของเธออยู่ ถ้าเขารู้ว่าลูกติดเต้าของเธอคงไม่ดีแน่ จึงกระชับผ้าห่มไว้แน่นไม่ยอมให้เขาดึงออก

“น้องเดียร์หลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ” เธอบอกตอบสั้นๆ ในเมื่อเขายังคงหน้านิ่งตึงเหมือนเดิม เธอจึงไม่คิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ แล้วพูดต่อ

“จริงๆ น้องเดียร์บอกจะรอคุณ แต่แกเพลียและดึกแล้วเลยหลับไปก่อนค่ะ”

“แด๊ดดี้ขอโทษนะคะน้องเดียร์”

เขาเคลื่อนตัวซ่อนในผ้าห่มผืนเดียวกับสองแม่ลูก และหัวใจมาเฟียหนุ่มก็เต้นโครมครามให้ความรู้สึกแปลกๆ เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องแบ่งพื้นที่บนเตียงกับใครนอนและผ้าห่มด้วย แต่วันนี้เขาต้องนอนกับกันตาและหนูน้อยกันติชาและซุกตัวในผ้าห่มผืนเดียวกันกับสองแม่ลูก แค่คิดเขาก็ใจเต้นแรงแล้ว เพราะปกติเขาจะใช้ผู้หญิงเสร็จแล้วก็ให้จอแดนส่งพวกหล่อนกลับ ไม่เคยมีใครได้ค้างคืนแล้วตื่นมาสวัสดีตอนเช้ากับเขาสักคน แต่วันนี้เขาจะมีลูกน้อยและแม่ของลูกตื่นมาให้เห็นก่อนใครในตอนเช้า ตื่นมาเห็นก่อนจะเห็นหน้าตัวเองในกระจกเงาเสียอีก

“ไม่เป็นไรหรอก น้องเดียร์ฉลาด แกเข้าใจคุณค่ะ” เธอบอกเขาเพื่อไม่ให้คิดมาก ก็น้ำเสียงของโดมินิกแสดงออกว่าขอโทษอย่างที่พูดจริงๆ

“อือ...อ้อ...ผมให้จอแดนเข้ามานอนในบ้านนะ” เขาลืมบอกเจ้าของบ้านไปเลย

“เขานอนที่ไหน”

“โซฟาตัวเล็กน่ะ ผมบอกให้เขานอนที่นั่น”

“เขาตัวโตนอนไม่ได้หรอก เดี๋ยวฉันจะไปหยิบที่นอนปิกนิกและผ้าห่มลงไปให้เขา” พูดจบเธอก็รีบลุกจากเตียง โดยลืมไปว่าหน้าอกข้างที่ลูกน้อยจับนั้นหล่อนดึงร่นยกทรงขึ้นมากองไว้ข้างบนทำให้เสื้อนอนตัวไม่หนามากของเธอนั้นปกปิดยอดอกที่เต่งตึงไว้ไม่มิด

“จะลงไปทั้งแบบนั้นเหรอ” เขาถามหล่อน แต่สายตานั้นจับจ้องที่หน้าอกเต่งตึงข้างที่ดุนดันเสื้อนอนของเธอทันที

ว้าย!

แล้วก็ต้องปิดปากด้วยความรวดเร็วด้วยกลัวว่าลูกน้อยจะตื่น ส่วนหนูน้อยที่หลับไปแล้วก็ขยับตัวพึมพำในผ้าห่มพร้อมกับตีมือไปมาคลำหาเต้าที่ตัวเองจับนอนก่อนหน้านี้

อือ

กันตารีบดึงยกทรงลงมาปิดเต้าของตัวเองทันที และก็ยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่อสายตาเย็นชาของเขาจับจ้องมาทางตนเอง

“อย่าบอกนะว่าลูกติดนมของคุณ” มาเฟียหนุ่มเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อมองดูลูกน้อยที่ตบตีคลำหาผู้เป็นแม่ และบวกกับคำพูดอ้ำๆ อึ้งๆ ของหล่อนตอนอยู่บ้านเขาด้วยแล้ว เขายิ่งมั่นใจว่าใช่แน่ๆ เพราะภาพของหล่อนมันฟ้องชัดเจน

“คะ...คือ...”

“ไม่ต้องอายผมหรอก ถ้าลูกติดนมคุณ คุณก็มานอนต่อเถอะกันตา แต่ผมว่าเราต้องอยู่ด้วยกันนาน ผมเรียกชื่อเล่นคุณเหมือนน้องเดียร์นะแก้ม ส่วนคุณเรียกผมว่าโดมได้ ผมอนุญาต” โดมินิกเอ่ยบอกแม่ของลูก เพราะการที่ต้องเรียกชื่อจริงของกันและกันมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่มีลูกด้วยกันแล้ว แต่ยังคงเรียกกันเหมือนคนอื่นคนไกล

“ดะ...ได้ค่ะคุณโดม ฉันฝากลูกสักครู่นะคะ ฉันจะไปเอาที่นอนปิกนิกและผ้าห่มให้คุณจอแดน”

“ผมจะเอาไปให้มันเอง และไม่ต้องเป็นห่วงจอแดนหรอก มันอยู่ที่ไหนก็ได้ นอนที่ไหนก็ได้” โดมินิกไม่ชอบการที่กันตาเอาใจใส่ลูกน้องของเขาแบบนี้ เขาไม่ชอบและก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

“ที่นอนกับผ้าห่มอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปหยิบเอง คุณมานอนกับลูกเถอะ ลูกคลำหานมคุณแล้วตอนนี้”

สองแก้มนวลของกันตาแดงปลั่งขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น แต่ก็ต้องพยายามแสร้งไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของมาเฟียหนุ่มแล้วก้าวเดินขึ้นไปบนเตียงแล้วแทรกตัวซุกในผ้าห่มเหมือนเดิม ส่วนโดมินิกนั้นก็ใจพองโตเต้นแรงไปกับหน้าแดงๆ ของกันตา ภาพของหล่อนที่กำลังแสร้งไม่รู้สึกเขินอายนั้น มันทำให้เขาอยากกัดแก้มของหล่อนเหลือเกินตอนนี้ แต่ก็ทำได้แค่คิด เพราะหล่อนและเขาเป็นแค่พ่อกับแม่ของเด็กหญิงกันติชาเท่านั้น ไม่ได้มีความต้องการอะไรต่อกัน และเขาก็ไม่มีทางกลับไปใช้บริการหล่อนแน่ๆ ไม่มีทาง เขาไม่กินของซ้ำ บอกตัวเองแบบนั้น แต่ลึกๆ ในทรวงอกมันกลับต่อต้าน

“ที่นอนปิกนิกอยู่ที่ใต้บันไดน่ะ จะมีตู้เก็บของอยู่ ฉันเก็บผ้าห่มและที่นอนไว้ในนั้น”

“อือ...คุณนอนเถอะ ผมจะไปเอาให้มันเอง”

“ขอบคุณนะคะ”

“อือ”

จากนั้นโดมินิกก็กลับลงไปข้างล่างอีกครั้ง เพราะไม่อยากให้กันตาไปใส่ใจห่วงใยคนอื่นที่ไม่ใช่ตนเอง ส่วนกันตาก็ได้แต่นอนมองหน้าประตูห้องที่ปิดแนบสนิทลงด้วยใจที่เต้นแรง คืนนี้เธอต้องนอนร่วมเตียงกับเขา แล้วจะนอนหลับได้ยังไง เธอจะบ้าตาย ทำไมเขาต้องโผล่มาทั้งๆ ที่เหมือนคนที่ตายจากกันไปนานแล้ว เขาทำให้หล่อนต้องมีราคีในวันที่เรียนจบ ตอนนั้นเธอเป็นแค่เด็กสาวใสซื่อที่เรียนดี ได้ทุนจากรัฐบาลไปเรียนต่อที่นั่น และตอนนี้เธอก็ทำงานเป็นคุณครูที่โรงเรียนของรัฐแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เพื่อเป็นการตอบแทนเงินทุนที่ได้ไปเมื่อครั้งอดีต ใครจะคิดว่าการที่ก้าวพลาดในคืนนั้น คืนที่หล่อนไปเที่ยวกับเพื่อนๆ หลังเรียนจบ และมันก็ทำให้หล่อนไปเจอกับมาเฟียหื่นกระหายจับลากเข้าห้องไปแบบไม่รู้ตัว ทั้งๆ ที่ร้องขอความช่วยเหลือและร้องห้ามเขา แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอรอด เขาตักตวงตะกละตะกลามกับร่างของเธอจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วเฉดหัวเธอทิ้งหลังจากเขาอิ่มเอมในรสสวาทแล้ว หล่อนจำได้ดีว่าเขาเฉกหัวหล่อนทิ้งพร้อมกับยอดเงินในเช็คจำนวนมากจำนวนหนึ่งจากจอแดนที่รอส่งยื่นให้หล่อนหน้าห้องพัก ทั้งๆ ที่เขาไม่ถามชื่อเธอด้วยซ้ำในคืนนั้น แต่เธอรู้จักเขา รู้จักผ่านสื่อต่างๆ และเพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกันก็เป็นแฟนคลับของเขา เพราะเขาคือผู้ชายในฝันของสาวๆ ทุกคนในเยอรมนี แต่ไม่ใช่สำหรับผู้หญิงที่ชื่อกันตาแน่นอน ใช่...เธอเกลียดเขา เพราะเขา...เธอถึงมีชีวิตที่ลำบาก ทั้งๆ ที่ควรจะดีกว่านี้ แต่ยังดีที่ตอนนั้นหล่อนเรียนจบแล้ว ถ้าตอนนั้นเรียนไม่จบไม่รู้พ่อของเธอจะเสียใจมากแค่ไหน แค่ท้องกลับมาพร้อมใบประกาศนียบัตรก็ทำให้ท่านล้มป่วยไปหลายคืนเลยตอนนั้น เพราะความตกใจนั่นเอง

“ไม่รู้จะโผล่มาทำไม” เมื่อคิดถึงอดีตที่ขมขื่นของตัวเองแล้วก็รวบร่างลูกสาวเข้ามากอดแนบแน่น