บทที่ 7 เขาต้องการแม่ของลูก

โดมินิกมองไปยังประตูห้องน้ำที่เปิดออกมาเมื่อเวลาผ่านไป แต่คนที่เดินออกมาจากห้องน้ำมีเพียงลูกสาววัยเจ็ดขวบเท่านั้น เขาขยับตัวที่นั่งพิงหัวเตียงพร้อมส่งยิ้มเอ็นดูให้เด็กน้อยแล้วเอ่ยถามถึงแม่ของลูกว่าทำไมไม่ออกมาด้วยกัน และพอได้คำตอบเขาก็ยิ้มมุมปากแบบที่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน

“น้องเดียร์ขึ้นมานอนบนเตียงกับแด๊ดดี้ดีกว่าครับ ส่วนแม่แก้มให้เอาผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเข้าไปให้ใช่ไหมครับ”

“ค่ะแด๊ดดี้ แม่แก้มบอกว่าให้น้องเดียร์ออกมาแล้วนำผ้าเช็ดตัวและชุดนอนของแม่แก้มชุดไหนก็ได้เข้าไปให้ในห้องน้ำค่า” หนูน้อยตอบใสซื่อ

“เดี๋ยวแด๊ดดี้เอาไปให้เองครับ น้องเดียร์ขึ้นมารอบนเตียงเลยครับ” พูดจบก็ตบพื้นที่ว่างข้างๆ เตียงเรียกลูกสาวตัวกลมขึ้นไปหาตัวเองบนเตียง ดีนะที่เตียงไม่สูงมาก ลูกสาวตัวกลมๆ ป้อมๆ ของเขาถึงขึ้นเตียงได้สบาย

“ค่ะแด๊ดดี้ น้องเดียร์ฝากแด๊ดดี้ด้วยนะคะ” หนูน้อยปีนขึ้นเตียงด้วยท่าทางคล่องแคล่ว แม้จะตัวกลมขาสั้น แต่หนูน้อยก็เคลื่อนไหวได้ดี ส่วนโดมินิกเมื่อเห็นว่าลูกสาวที่น่ารักขึ้นมาบนเตียงแล้ว เขาก็โหนตัวเองลงจากเตียงขนาดเล็กเดินไปยังตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กแล้วหันมาถามคนบนเตียง

“ชุดนอนและผ้าเช็ดตัวแม่แก้มในนี้ใช่ไหมครับ”

“ชุดนอนในตู้เสื้อผ้า ส่วนผ้าเช็ดตัวแม่แก้มจะอยู่ที่ราวตรงนั้นค่ะ” หนูน้อยตอบและชี้มือไปยังราวไม้ขนาดเล็กที่ตั้งอยู่อีกมุมห้องเล็กๆ ของตัวเองกับแม่

“โอเคครับ เดี๋ยวแด๊ดดี้จัดการเองคนสวยของแด๊ดดี้”

“แด๊ดดี้ใจดีกับแม่แก้มและน้องเดียร์จังค่ะ”

หึหึ

โดมินิกทำเพียงยิ้มขำในลำคอตอบลูกสาวเท่านั้นแล้วก็เปิดตู้เสื้อผ้านำชุดนอนตัวยาวลายการ์ตูนมินนี่ออกมาแล้วหันไปมองหน้าลูกสาวสลับกับชุดนอน ดูขนาดชุดแล้วต้องเป็นของแม่เด็กแน่นอน แล้วเดินไปยิ้มไปยังผ้าเช็ดตัวที่ราวตากผ้า ก่อนจะเดินไปยังหน้าห้องน้ำแล้วยกมือขึ้นเคาะประตูห้องเรียกคนข้างใน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

แอ๊ด...

จากนั้นประตูห้องก็เปิดแง้มออกมาพร้อมกับใบหน้าสวยเปียกชื้นน้ำโผล่ออกมา แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อประตูที่จับรั้งไว้นั้นถูกกระชากเปิดกว้างออก

ว้าย!

กันตารีบยกมือขึ้นปิดบังสองเต้าของตัวเองแล้วสองขาก็ไขว้ปิดความเป็นสาวของตัวเองทันทีเมื่อประตูเปิดกว้างออก ส่วนคนที่ตั้งใจกระชากประตูได้แต่ยืนนิ่ง แต่สายตานั้นมองจับจ้องเรือนร่างเปียกน้ำไปทั่วจนมาหยุดที่ความเป็นสาวที่สองขาเรียวเล็กกำลังปิดไขว้บังจากสายตาของตัวเองอยู่

“ผ้าเช็ดตัวกับชุดนอน” เขาพูดออกมาสั้นๆ พร้อมส่งยื่นชุดในมือหวังให้หล่อนยื่นมือออกมารับ แต่ก็ยังคงนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวของร่างเปลือยตรงหน้า

“เอาไว้ที่ราวเดี๋ยวฉันหยิบเอง” เธอบุ้ยปากไปทางราวขนาดเล็กในห้องน้ำ

“อือ” โดมินิกยอมทำตามง่ายดาย เพราะตอนนี้เขารู้สึกร้อนวูบไหวในอกยังไงก็ไม่รู้ ร่างสูงใหญ่ที่ยืนเต็มขวางทางประตูก็เคลื่อนตัวเพียงเล็กน้อยยื่นมือไปยังราวเพื่อนำผ้าเช็ดตัวและชุดนอนในมือแขวนไว้ที่ราวขนาดเล็ก

“ออกไปสิ”

“อือ” เขาทำเพียงครางรับพยักหน้าแล้วถอยออกไปจากประตูแล้วประตูห้องก็ถูกกระแทกปิดอย่างแรง

ปัง!

“อ่า...ชูว์ ให้ตายสิโดม นายทำบ้าอะไรของนายเมื่อกี้” เป่าปากสูดลมหายใจแรงๆ หน้าประตูห้องน้ำเมื่อรู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองทำสิ่งที่ไม่ควรทำไป แล้วก้มมองดูกลางหว่างขาตัวเองที่มันกำลังเหยียดขยายตัวปวดหนึบขึ้นมา

“แด๊ดดี้ขามาบนเตียงค่า” หนูน้อยที่มีพ่อวันแรกตบเตียงเรียกพ่อขึ้นมาหาตัวเองบนเตียงอย่างที่คนเป็นพ่อทำก่อนหน้านี้

“คะ...คือแด๊ดดี้อยากเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวแด๊ดดี้ไปเข้าห้องน้ำข้างล่างก่อนนะคะ” เขาบอกแค่นั้นแล้วรีบเดินเร็วๆ ออกไปจากห้องนอนเพื่อลงไปชั้นล่างไปห้องน้ำที่ตัวเองเดินผ่านเมื่อตอนจะเดินขึ้นบันไดมาชั้นสอง ส่วนเด็กหญิงกันติชาได้แต่ยกมือเกาหัวเล็กน้อยพร้อมกับผู้เป็นแม่ใส่ชุดนอนแล้วมีผ้าเช็ดตัวพันรอบอกออกมาจากห้องน้ำ

“แด๊ดดี้ของน้องเดียร์ไปไหนคะ” เธอถามเมื่อออกมาแล้วไม่เห็นเขาบนเตียงและในห้องขนาดเล็กของตัวเอง

“แด๊ดดี้ปวดห้องน้ำเลยลงไปห้องน้ำค่า” หนูน้อยสรุปเอาเองว่าพ่อปวดฉี่มากเหมือนตัวเองเลยรีบลงไปเข้าห้องน้ำชั้นล่าง

“คนบ้า!”

“วะ...ว่าไงนะคะ แม่แก้มขา”

“มะ...ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ทำไมน้องเดียร์ไม่เอาผ้าเช็ดตัวและชุดนอนไปให้แม่คะ ทำไมให้แด๊ดดี้เอาไปให้”

“แด๊ดดี้อยากทำค่ะ แล้วทำไมแม่แก้มไม่เอาผ้าพันผมเหมือนทุกครั้งที่สระผมคะ ผมแม่แก้มก็ยังไม่แห้งด้วยตอนนี้” หนูน้อยถามอย่างสงสัย

“อ้อ...แม่หนาวน่ะลูก”

แล้วเธอก็เดินไปยังตู้เสื้อผ้าแล้วดึงลิ้นชักที่เก็บชุดชั้นในออกมาพร้อมกับหยิบชุดชั้นในแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง ก็เมื่อกี้โดมินิกนำแค่ชุดนอนกับผ้าเช็ดตัวไปให้ และพอใส่ชุดชั้นในเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวคลุมหัว

“แม่แก้มเป่าผมก่อนนะคะ”

“ค่า วันนี้น้องเดียร์ไม่ดื้อ น้องเดียร์กลัวแด๊ดดี้ทิ้งน้องเดียร์ค่ะ”

หนูน้อยที่นั่งบนเตียงเคลื่อนตัวล้มตัวนอนลงอย่างว่าง่าย และคำพูดของลูกก็ทำให้มือที่กำลังเสียบปลั๊กไดร์เป่าผมถึงกับชะงักแล้วหันไปมองลูกน้อยที่นอนนิ่งบนเตียง หล่อนเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาตัวเองทำผิดมาตลอด แม้กันติชาบอกว่าไม่ต้องการพ่อ แต่ความจริงแล้วไม่เลย เด็กหนอเด็กน้อยของแม่...

กว่าจะออกจากห้องน้ำได้ก็เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง โดมินิกเดินเป่าปากแรงๆ ออกมาจากห้องน้ำ แต่ไม่ได้เดินไปยังบันได ชายหนุ่มเลือกเดินออกไปจากบ้านเพื่อไปดูว่าจอแดนกับบอดี้การ์ดคนอื่นๆ อยู่กันยังไง พอออกมาก็เห็นว่าทุกคนกำลังนั่งกันอยู่ที่ม้าหินอ่อนที่หน้าบ้านที่อยู่ในสวนดอกไม้ขนาดเล็กๆ ที่กันตาปลูกไว้ และตรงหน้าของทุกคนก็มีขวดน้ำขนาดเล็กวางอยู่

“แม่ของคุณหนูเอามาให้พวกเราครับนาย” จอแดนมองตามสายตาคำถามของนายที่จ้องมองขวดน้ำอยู่

“อือ”

“เธอใจดีมากครับ แถมสวยด้วย” จอแดนเอ่ยบอกนายหนุ่มของตัวเอง

“สวยมากฉันรู้ พวกนายกลับไปพักที่บ้านเถอะ ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องห่วงฉัน อ้อ...ทิ้งรถพวกนายไว้สักคันด้วยล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะขับรถเอง”

เขาบอกสั้นๆ แม้ว่าจะไม่ชอบใจคำพูดของจอแดนก็เถอะ แต่ก็ต้องเก็บซ่อนความไม่พอใจนั้นไว้ภายใต้ใบหน้าที่เคร่งขรึม ส่วนจอแดนนั้นทำงานกับมาเฟียหนุ่มมานานมีหรือจะมองไม่ออกว่าใบหน้าที่เรียบตึงนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ แต่เขาก็ไม่สนใจ เพราะรู้ดีว่าเจ้านายน่ะปากหนักมากแค่ไหน

“ผมจะให้พวกมันกลับ แล้วผมจะอยู่ที่นี่กับนาย ส่วนเรื่องขับรถเอง ผมจะเป็นคนขับให้ เจ้านายไม่ค่อยชินทางในกรุงเทพเดี๋ยวจะเป็นอันตรายได้ครับ”

“นายเองก็ไม่ชินทางเหมือนกัน”

“แต่ผมก็ขับรถให้นายนั่งทุกครั้งที่มากรุงเทพไม่ใช่เหรอครับ” จอแดนต่อรอง หากเป็นบอดี้การ์ดคนอื่นคงไม่กล้าพูดต่อรองแบบนี้

“เอางั้นก็ได้ นายเข้าไปนอนในบ้านกับพวกเราสิ โซฟาอาจตัวเล็กแต่ว่านายน่าจะนอนได้ แล้วบอดี้การ์ดคนอื่นก็ให้กลับไปตามที่ฉันบอกนั่นแหละ” พูดจบก็เดินกลับเข้าไปในบ้านเมื่อก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือ ตอนนี้มันดึกแล้วเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว เขาต้องขึ้นไปนอนพร้อมลูกสาวที่น่ารักของเขา

“ครับนาย” จอแดนรับคำแล้วบอกบอดี้การ์ดที่นั่งร่วมโต๊ะกับตัวเองให้กลับบ้านไปพักผ่อน ส่วนตัวเขาก็เดินตามเจ้านายเข้าไปในบ้านหลังเล็กซึ่งก็ไม่เห็นมาเฟียหนุ่มแล้วจึงมองไปยังโซฟาตัวเล็กที่เจ้านายพูดถึงแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งก็แทบจะเต็มแล้ว