บทที่ 6 แด๊ดดี้

ก่อนจะกลับถึงบ้าน มาเฟียหนุ่มพาสองแม่ลูกแวะทานข้าวระหว่างทางก่อน พอมาถึงบ้านหลังเล็กที่รถตัวเองมาจอดอยู่หน้าบ้าน เขาไม่อยากเชื่อว่าที่นี้เรียกว่าบ้าน และลูกสาวของเขากับกันตาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เมื่อเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็กที่ประตูบ้านนั้นเล็กแคบ ถ้าเขาไม่ก้มลงตอนเดินเข้ามามีหวังหัวได้ชนขอบประตูข้างบนแน่ แต่พอเข้ามาในบ้านก็มองสำรวจรอบๆ บ้านที่จัดสรรตกแต่งลงตัวเหมาะกับสองแม่ลูก แต่ให้ตายเถอะ หลังเล็กเท่ารูหนู อยู่กันไปได้ยังไง แล้วโซฟาตัวเล็กลายดอกไม้นั่นอีก เขานั่งคนเดียวก็เต็มแล้ว

“อย่าบอกนะว่าเธอกับลูกฉันอยู่บ้านเล็กเท่ารูหนูนี้” เขาเดินไปนั่งที่โซฟาโดยที่เจ้าของบ้านยังไม่ทันได้อนุญาตเลยสักคำ

“มันไม่สำคัญหรอกว่าหลังเล็กหลังใหญ่ มันสำคัญที่ใจและความอบอุ่นและช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมากกว่าค่ะ” หล่อนตอบเขาแล้วเดินไปยังห้องครัวขนาดเล็กนำน้ำมาให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญอย่างโดมินิก

“บ้านลุงโดมหลังใหญ่เหรอคะ” หนูน้อยกันติชามานั่งข้างๆ ชายหนุ่มที่เหลือที่นั่งแค่นิดเดียวพร้อมถาม

“หลังใหญ่มากเลยครับ น้องเดียร์อยากไปอยู่กับลุงไหมครับ” เขาถาม

“แม่แก้มอยู่ไหน น้องเดียร์อยู่นั่นค่ะ” หนูน้อยตอบอย่างไม่คิดนาน

“น้ำค่ะ” เธอส่งน้ำให้เขาพร้อมเดินไปดึงลากเก้าอี้ตัวเล็กที่โต๊ะทานข้าวขนาดเล็กมานั่ง

“ขอบคุณ เธอจะบอกน้องเดียร์ตอนไหน”

“ฉัน...”

“ฉันไม่อยากรอนาน ฉันอยากให้น้องเดียร์รู้ว่าฉันเป็นใคร” โดมินิกพูดตัดประโยคของกันตาทันที เมื่อเห็นหล่อนอ้ำอึ้ง

“ฉันจะบอกลูกคืนนี้”

“ตอนนี้ เพราะฉันต้องการนอนกับลูก” โดมินิกสั่ง

“อย่าเพิ่งเร่งได้ไหม ฉันต้องการเวลา”

“แต่ฉันรอไม่ได้แล้ว ฉันอยากให้ลูกเรียกฉันแด๊ดดี้”

“ฉัน...”

“ตอนนี้ บอกลูกตอนนี้กันตา” เขาสั่งเสียงเข้ม

“พูดอะไรกันคะ น้องเดียร์ไม่เข้าใจ” หนูน้อยมองผู้ใหญ่ทั้งสองที่กำลังถกเถียงกันไปมาด้วยความมึนงงกับสถานการณ์ตอนนี้

“บอกลูกสิ บอกตอนที่ผมนั่งอยู่ด้วยสิ” โดมินิกเอ่ยกดดันอีกครั้ง

“ได้ ฉันจะบอกลูก” เธอตอบเขาสั้นๆ แล้วมองหน้าลูกสาวสลับกับหน้าของพ่อของลูกไปมา ก่อนจะสูดลมหายใจแรงๆ แล้วพูดออกมา

“น้องเดียร์คะ อยากรู้รึยังคะว่าใครคือแด๊ดดี้ของลูก”

“อยากรู้ค่ะ น้องเดียร์อยากรู้จักแด๊ดดี้ อยากเห็น และอยากถามว่าไปอยู่บนฟ้าสบายไหม” หนูน้อยตอบใสซื่อ และคำใสซื่อของหนูน้อยนั้นทำให้โดมินิกถึงกับกัดกรามแน่น อย่าบอกนะ ที่ผ่านมาหล่อนบอกลูกว่าเขาตายไปแล้ว กันตา...เธอมันเห็นแก่ตัวไม่ต่างจากเขานักหรอก

“น้องเดียร์มองหน้าลุงโดมสิลูก ไม่สิ แด๊ดดี้โดมสิลูก ตอนนี้แด๊ดดี้กลับมาแล้วนะคะ คนที่นั่งข้างๆ หนูคือแด๊ดดี้ที่หนูอยากเจอไงคะ”

สุดท้ายเธอก็บอกสิ่งที่ไม่อยากบอกจนได้ พอได้ยินแบบนั้น เด็กหญิงกันติชาก็แหงนหน้าจ้องมองหน้าหล่อของคนนั่งข้างๆ ทันที แล้วก็ลุกขึ้นยืนบนโซฟาตัวเล็กพร้อมจับไหล่หนารั้งร่างอ้วนตัวเองไว้ไม่ให้ตกไปพร้อมกับเคลื่อนมาจับสองแก้มสากของคนตัวโตที่จ้องมองตัวเองเหมือนกัน

“ดะ...แด๊ดดี้ของน้องเดียร์จริงๆ เหรอคะ”

“ครับ แด๊ดดี้เอง ต่อไปนี้เราจะไม่แยกจากกันอีกแล้ว แด๊ดดี้จะอยู่กับน้องเดียร์ตลอดไปครับ” มือใหญ่หยาบกร้านของมาเฟียหนุ่มยกขึ้นมากุมมือเล็กทั้งสองข้างที่กุมแก้มตัวเองแล้วนำมาจูบแผ่วเบา

“แด๊ดดี้ ลุงโดมเป็นแด๊ดดี้ของน้องเดียร์จริงเหรอคะแม่แก้ม” หนูน้อยหันมาถามคนเป็นแม่อีกครั้ง

“จริงจ้ะ เขาเป็นแด๊ดดี้ที่อยู่บนฟ้าของน้องเดียร์ ต่อไปเรียกแด๊ดดี้นะคะ ไม่เรียกลุงแล้ว”

“น้องเดียร์คิดถึง...คิดถึงแด๊ดดี้มาตลอด น้องเดียร์อิจฉาเพื่อนที่โรงเรียนเวลาที่แด๊ดดี้ของพวกเขามารับกลับบ้าน” หนูน้อยบอกทั้งน้ำตาแล้วก้มหน้าไปซุกกับไหล่กว้างของคนเป็นพ่อและโดมินิกก็กอดรัดร่างอ้วนกลมแน่นเช่นกัน

“แด๊ดดี้ขอโทษนะครับที่ทำให้น้องเดียร์มีปม ต่อไปนี้แด๊ดดี้สัญญาจะอยู่กับน้องเดียร์ จะไม่ปล่อยให้น้องเดียร์อยู่กับแม่สองคนอีกแล้วครับ”

“สัญญานะคะ”

“สัญญาลูกผู้ชายครับ”

เขาผละออกมายกนิ้วก้อยรอให้ลูกน้อยมาเกี่ยวก้อยด้วย และหนูน้อยก็เข้าใจความหมายรีบยื่นนิ้วก้อยสั้นๆ กลมๆ ตัวเองออกมาเกี่ยวก้อยสัญญากับผู้เป็นพ่อทันที ภาพตรงหน้าทำให้กันตาถึงกับร้องไห้ออกมา แต่ก็พยายามกลืนเสียงสะอื้นไว้ไม่ให้ดังออกมาให้ลูกน้อยได้ยิน

“คืนนี้แด๊ดดี้จะอยู่กับน้องเดียร์ใช่ไหมคะ น้องเดียร์อยากนอนกับแด๊ดดี้และแม่แก้ม อยากนอนพร้อมกันสามคนเหมือนในการ์ตูนที่น้องเดียร์เคยดู ได้ไหมคะแด๊ดดี้” หนูน้อยเอ่ยบอกสิ่งที่ตัวเองอยากทำมากที่สุดในตอนนี้

“ได้สิครับ” เขาตอบตกลงโดยไม่คิดนาน

ส่วนคนเป็นแม่นั้นถึงกับสะอึกกับความคิดที่ฉลาดเกินวัยของลูกสาวจนต้องกลืนเสียงสะอื้นแล้วเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมารอบดวงตาออกแล้วปฏิเสธ

“ไม่ได้นะคะน้องเดียร์ ห้องของเราเล็ก เตียงของเราเล็ก แด๊ดดี้นอนกับเราไม่ได้หรอกค่ะ”

“นอนเบียดๆ กันได้ค่ะแม่แก้ม...นะคะ แม่แก้มให้แด๊ดดี้นอนด้วยนะคะคืนนี้”

“น้องเดียร์ทำไมดื้อจังคะ”

“อย่าดุลูกเลย ผมแค่นอนกับลูก ผมไม่คิดอะไรกับคุณหรอกกันตา ผมไม่ชอบของเก่าๆ”

พูดทั้งๆ ที่ในใจลึกๆ นั้นไม่ได้คิดอย่างที่พูดเลยสักนิด เพราะมองสำรวจแม่ของลูกโดยละเอียดดีแล้ว หล่อนสวยกว่าเมื่อครั้งอดีต แถมยังน่าปรารถนากว่าเดิม สองเต้าที่ดุนดันบดเบียดกันซุกซ่อนในเสื้อยืดก็บอกชัดแล้วว่ามันใหญ่กว่าเมื่อก่อน เอวเล็กคอดก็ยังเล็กน่าจับรั้งโยกเร่าเหมือนเดิม สะโพกที่ผ่านการตั้งครรภ์มาแล้วยิ่งน่าปรารถนาน่าขบเม้มเข้าไปใหญ่ โอว์...พระเจ้า เขาคิดกับหล่อนแบบนี้ได้ยังไงกัน

“คนบ้า!” หล่อนพูดเสียงเบา แต่คนที่หูดีกว่าคนทั่วไปกลับได้ยินชัดเจนจนต้องตอบกลับมา

“ผมไม่ได้บ้า ไปจัดห้องซะ ผมจะนอนกับลูกคืนนี้ ถ้าคุณไม่สะดวกนอนในห้องนี้ก็ได้ ผมจะนอนกับน้องเดียร์สองคน”

“น้องเดียร์ติด อะ...เอ่อ...” จะให้บอกยังไงดีว่าลูกสาวนั้นติดสองเต้าของเธอ แม้จะอายุเจ็ดขวบแล้ว แต่เวลานอนจะต้องได้จับหรือเล่นเต้าของหล่อนถึงจะหลับได้

“ติดอะไร อ้ำอึ้งอยู่ได้”

“ฉันไม่สะดวกจะบอก และถ้าคุณจะนอนที่นี่ก็ต้องนอนบนโซฟาตัวเล็กที่คุณนั่ง ถ้าไม่ได้ก็กลับบ้านของคุณไป”

“ผมบอกแล้วว่าจะนอนที่นี่กับลูก ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น ผมต้องการสนิทกับลูกและต้องการให้ลูกรู้จักผมมากกว่านี้”

“คุณเนี่ยนะ ทำไม...ทำไมเอาแต่ใจ ไอ้มาเฟียบ้า”

หึหึ

“น้องเดียร์คะ พาแด๊ดดี้ไปดูรอบบ้านหน่อยได้ไหมคะ” เขาไม่พูดกับเธอ แต่หันมาพูดกับลูกสาวตัวน้อยแทน

“ได้ค่ะแด๊ดดี้” หนูน้อยกระโดดลงจากโซฟาตัวเล็กแล้วจูงมือของผู้เป็นพ่อเดินไปยังชั้นสองของบ้าน ส่วนกันตาได้แต่ส่ายหน้ามองตามและอิจฉาโดมินิกที่ตอนนี้ได้รับความสนใจจากกันติชามากกว่าตัวเอง

“ฉันจะทำยังไงกับคุณดี คุณโดมินิก” หล่อนพึมพำพร้อมลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัวเพื่อนำน้ำในตู้เย็นสองสามขวดออกไปข้างนอกไปให้จอแดนและคนอื่นๆ ที่ติดตามมาด้วย ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วขึ้นไปยังชั้นสองห้องนอนส่วนตัวของตัวเองและลูกสาว พอเข้ามาในห้องก็เห็นโดมินิกนอนอยู่บนเตียงโดยมีกันติชานอนหนุนแขนแกร่งเบียดอยู่ข้างๆ

“ลูกง่วงแล้ว คุณพาลูกไปอาบน้ำสิ เตียงก็ไม่ได้เล็กสักหน่อย นอนได้สามคนสบายด้วยซ้ำ” โดมินิกบอกเจ้าของห้องที่ยืนมองตัวเองอยู่ที่หน้าประตู

“แต่ฉันไม่ชินกับการที่มีคนอื่นมานอนร่วมเตียงเดียวกับเราสองคนแม่ลูก”

“คนอื่นเหรอ คุณลืมไปรึเปล่าว่าผมเป็นอะไรกับคุณ และต้องบอกอีกไหมว่าผมทำยังไง คุณถึงมีน้องเดียร์ อย่าเรื่องมากน่า พาลูกไปอาบน้ำแล้วมานอนกัน พรุ่งนี้เรามีเรื่องต้องจัดการเยอะ เรื่องโรงเรียนของลูก เรื่องใบเกิดของลูก ผมต้องการมีชื่อผมในนั้น และผมต้องการเปลี่ยนนามสกุลของลูกมาใช้นามสกุลของผมด้วย”

“จะมากไปแล้วนะคุณโดมินิก”

“ไม่มากไปหรอกกันตา มันคือสิ่งที่คุณต้องยอมรับว่าน้องเดียร์คือลูกของผม”

“คนบ้าอำนาจ”

“น้องเดียร์ไปอาบน้ำกับแม่นะคะ แด๊ดดี้จะนอนรอบนเตียง” มาเฟียหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับหันมาพูดกับลูกสาวตัวน้อยแทน

“ได้ค่า แด๊ดดี้ขา น้องเดียร์อาบน้ำไม่นานจะมานอนด้วยนะคะ...จุ๊บ” พูดจบก็ยื่นจมูกน้อยๆ ไปจุ๊บแก้มสากรกเคราของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะผละลงจากเตียงเดินไปหาผู้เป็นแม่ที่ยืนหน้าบึ้งอยู่หน้าทางเข้าห้องนอน

มีอะไรไหมที่หล่อนจะนำมาต่อรองและชนะ แต่คิดแล้วก็ไม่มีสักอย่างจึงยอมพาลูกน้อยไปอาบน้ำแต่โดยดี และตัวเธอเองก็อาบน้ำเช่นกัน แต่ให้ตายสิ ด้วยความโกรธทำให้หล่อนลืมนำผ้าเช็ดตัวและชุดนอนของตัวเองเข้ามาด้วย จะมีก็แต่ของลูกสาวที่เตรียมเข้ามา