บทที่ 5 แด๊ดดี้

โดมินิกเดินเข้ามาเห็นว่ากันตาจะเดินออกจากห้องนั่งเล่น เขาจึงถามหล่อน พอรู้ความว่าจะไปไหน เขาจึงบอกทางไปห้องครัวให้หญิงสาว ก่อนจะเดินไปนั่งเล่นกับลูกสาวตัวน้อย ยิ่งได้มองยิ่งได้พูดคุย โดมินิกก็เหมือนกับฝัน เพราะมันเหมือนฝันจริงๆ ที่คนอย่างเขาจะมีลูกสาวโตขนาดนี้แล้ว

“น้องเดียร์อายุเท่าไหร่แล้วครับ” โดมินิกถามลูกสาวตัวเอง

“เจ็ดขวบค่ะ แล้วลุงโดมล่ะคะ อายุกี่ขวบคะ” หนูน้อยถามกลับ

“สามสิบแปดครับ แล้วน้องเดียร์รู้รึยังครับว่าเราเป็นอะไรกัน แม่ของน้องเดียร์บอกรึยังครับ” เขาถามหยั่งเชิงดูก่อน

“อือ...ยังเลยค่ะ แต่น้องเดียร์ดีใจค่ะ แม่แก้มบอกว่าน้องเดียร์มีแด๊ดดี้เหมือนเพื่อนๆ บ้านหลังนี้ก็เป็นของแด๊ดดี้ค่ะ ลุงโดมดีใจกับหนูไหมคะ ที่น้องเดียร์จะมีแด๊ดดี้ แถมรวยด้วยค่ะ บ้านก็หลังใหญ่ด้วยค่า” หนูน้อยถือโอกาสพูดอวดทันที

“น้องเดียร์ดีใจ ลุงโดมก็ดีใจด้วยครับ ว่าแต่ทานขนมอะไรครับน่าทานเชียว” โดมินิกใจพองโตเมื่อรู้ว่าลูกสาวดีใจที่การมีตัวตนของเขามันทำให้หนูน้อยมีความสุข ทำไมนะ ทำไมเวลาช่างกลั่นแกล้งเหลือเกิน ทำไมไม่ทำให้เขารู้และเจอตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นพ่อของหนูน้อย มารู้มาเจอก็ตอนที่หนูน้อยอายุเจ็ดขวบแล้ว เขาสูญเสียช่วงเวลาที่สำคัญตอนกันติชาหัดนั่ง หัดเดิน และหัดพูดไป เขารู้สึกอิจฉากันตาเหลือเกินเมื่อนึกถึงตรงนี้

“คุณลุงหน้าเศร้าทำไมคะ” หนูน้อยปล่อยขนมในมือแล้วจับแก้มสากของคนที่นั่งข้างๆ

“ลุงโดมไม่ได้เศร้าครับ ลุงโดมดีใจอยู่ครับ”

“ไม่เศร้านะคะ น้องเดียร์แบ่งโดนัทให้ค่ะ” ว่าแล้วก็หยิบโดนัทที่ตัวเองกัดกินไปแล้วหนึ่งคำส่งยื่นให้ชายหนุ่ม โดมินิกมองขนมในมือหนูน้อยด้วยความตื้นตันใจจนน้ำตานั้นอาบคลอดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของตัวเอง

“ทำไมคะ หรือลุงโดมกลัวไม่อิ่มคะ งั้นน้องเดียร์เอาชิ้นใหม่ให้นะคะ” หนูน้อยก้มลงหยิบชิ้นใหม่ที่ยังไม่กัดกินส่งยื่นให้คนข้างๆ แล้วก็เห็นอีกฝ่ายน้ำตาไหลอาบสองแก้ม

“คุณลุงร้องไห้เหรอคะ น้องเดียร์เช็ดให้นะคะ ไม่ร้องนะ โอ๋...ไม่ร้องนะคะคนเก่ง” หนูน้อยเช็ดน้ำตาออกจากแก้มสากให้พร้อมกับลูบแก้มของอีกฝ่ายปลอบประโลม

“ขอบคุณนะครับนางฟ้าน้อยของลุงโดม” โดมินิกรวบร่างตุ้ยนุ้ยของเด็กน้อยเข้ามากอดแนบแน่น นี่ถือเป็นกอดแรกที่เขาได้กอดลูกน้อยเลยก็ว่าได้

“ลุงโดมเป็นอะไรไปคะ น้องเดียร์งงค่ะ” ถามทั้งๆ ที่กอดตอบคนตัวโต

“ขอลุงโดมกอดหน่อยนะครับ”

“ได้ค่ะ” หนูน้อยยอมให้กอดโดยไม่ถามอะไรอีก และภาพของสองพ่อลูกที่กำลังกอดกันแน่นตอนนี้ทำให้คนที่เดินกลับมาพร้อมแก้วน้ำในมือสองแก้วยืนนิ่งมอง แล้วหล่อนก็ต้องเบือนหน้าหนีจากภาพตรงหน้าเมื่อน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาอีกแล้ว

“ขอบคุณนะครับที่ให้ลุงโดมกอด” มาเฟียหนุ่มผู้มีจิตใจแข็งกร้าวผละห่างจากหนูน้อยพร้อมกับมองไปยังหน้าทางเข้าห้องนั่งเล่นแล้วยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาตัวเองออกแล้วเอ่ยขึ้น

“มานานรึยังกันตา”

“เพิ่งมาค่ะ”

“เข้ามาสิ ไปกันเถอะ ฉันพร้อมแล้ว ไปบ้านของเธอและน้องเดียร์กัน” เขาลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงลำลองขาสามส่วนของตัวเองเดินสวนทางหล่อนออกไป ส่วนกันตาได้แต่มองตามแผ่นหลังของเขา ก่อนจะเดินเข้าไปหาลูกพร้อมส่งน้ำที่นำมาด้วยให้ลูกดื่ม

“ดื่มน้ำก่อนค่ะน้องเดียร์ เราจะกลับบ้านกันค่ะ”

“แล้วแด๊ดดี้ล่ะคะ”

“เดี๋ยวแม่จะบอกนะคะ ตอนนี้กลับบ้านเราก่อน ไม่ดื้อนะคะน้องเดียร์”

“ค่า น้องเดียร์ไม่ดื้อกับแม่แก้ม แต่เมื่อกี้แม่แก้มคะ ลุงโดมเหมือนร้องไห้ด้วยค่ะ”

“อือ...เหรอคะ ดื่มน้ำแล้วรีบไปกันเถอะ ลุงโดมจะไปกับเราด้วย”

“จริงเหรอคะ”

“จริงค่ะคนเก่ง”

หนูน้อยดื่มน้ำที่แม่นำมาให้แล้วช่วยแม่เก็บขนมลงไปในกล่องให้เรียบร้อย ก่อนจะนำกลับไปเก็บไว้ในถุงเหมือนเดิมแล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องครัวเพื่อนำแก้วน้ำไปเก็บ ก่อนจะเดินออกไปนอกบ้าน ไปยังรถยนต์คันหรูที่ติดเครื่องยนต์จอดรอท่าอยู่