บทที่ 4 ข้อตกลง (บังคับ)

“ไม่ต้องพูดหรอก ผมจะไปอาบน้ำแล้วเราจะไปบ้านของคุณกัน คืนนี้ผมหวังว่าคุณจะบอกลูกเรื่องของผม บอกเขาว่าผมเป็นพ่อของเขา และผมจะนอนค้างที่บ้านของคุณด้วยคืนนี้”

พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการจบก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้คนที่สะอื้นไห้ยืนนิ่งอยู่กับความคิดตัวเองนานเท่าไรก็ไม่รู้ จนลูกสาวตัวน้อยที่ตื่นขึ้นมานั้นเดินมากระตุกชายเสื้อของหล่อนเรียกสตินั่นแหละ

“แม่แก้มขา...ที่นี่ที่ไหนคะ” หนูน้อยกระตุกชายเสื้อผู้เป็นแม่พร้อมกับแหงนหน้าขึ้นถามแม่แล้วก็ยกมือทั้งสองข้างมาขยี้ตาของตัวเอง

กันตารีบเช็ดน้ำตาของตัวเองออกแล้วปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ ก่อนจะย่อตัวลงแล้วถามลูกสาวแทนที่จะตอบคำถาม

“น้องเดียร์คะ แม่แก้มถามได้ไหมคะ”

“อือ...ได้สิคะ แม่แก้มขา”

“น้องเดียร์อยากมีแด๊ดดี้ไหมคะ”

“แด๊ดดี้เหมือนเพื่อนที่โรงเรียนเหรอคะ”

“ใช่แล้วค่ะ น้องเดียร์อยากมีไหมคะ”

“น้องเดียร์อยากมีค่ะ แต่อยากมีแม่แก้มมากกว่าค่ะ อีกอย่างแม่แก้มบอกว่าแด๊ดดี้ทำงานอยู่บนฟ้ามาหาน้องเดียร์กับแม่แก้มไม่ได้ น้องเดียร์รู้ค่ะว่าน้องเดียร์ไม่ควรดื้อกับแม่แก้ม น้องเดียร์รักแม่แก้มนะคะ...จุ๊บ!” พูดจบก็ยื่นปากไปจุ๊บปากของคนเป็นแม่ ความฉลาดของกันติชาทำให้คนเป็นแม่อดน้ำตาคลอไม่ได้จนต้องแหงนมองเพดานเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมาให้ลูกน้อยเห็น

“คนเก่งของแม่แก้ม แม่แก้มรักน้องเดียร์นะคะ น้องเดียร์คะ ถ้าแม่แก้มจะบอกว่าตอนนี้แด๊ดดี้ของน้องเดียร์กลับมาแล้วล่ะคะ น้องเดียร์ดีใจไหมคะ” สุดท้ายแล้วเธอก็ทิ้งความเห็นแก่ตัวของตัวเองไว้เพื่อลูกสาว ลูกต้องมีพ่อ ใช่...ควรรู้ว่าโดมินิกคือพ่อผู้ให้กำเนิดเขา

“แม่แก้ม...แม่แก้มพูดจริงเหรอคะ แล้วตอนนี้แด๊ดดี้อยู่ไหนคะ” หนูน้อยฉีกยิ้มกว้างจนตาเล็กหยี ทั้งตื่นเต้นและดีใจ

“ตอนนี้แด๊ดดี้ไปอาบน้ำจ้ะ และตอนนี้เราก็อยู่บ้านของแด๊ดดี้น้องเดียร์ด้วยค่ะ”

“ว้าว! แม่แก้มขา บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ แด๊ดดี้ของน้องเดียร์รวยมากเลยเหรอคะ”

หนูน้อยผละถอยเดินรอบๆ ห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยเครื่องประดับและชุดโซฟาตัวใหญ่ๆ ราคาแพงๆ หนูน้อยไม่รู้หรอกว่ามันแพงรู้ แต่ว่ามันสวยมาก และห้องนี้ก็ใหญ่มาก ใหญ่กว่าบ้านหลังเล็กที่หนูน้อยกับแม่อาศัยอยู่

กันตามองลูกสาวที่เดินกึ่งวิ่งไปมาทั่วห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจกับห้องนี้แล้วก็อดสงสารชีวิตที่ผ่านมาของลูกน้อยไม่ได้ ใช่แล้ว...หล่อนคิดถูกแล้วที่ตัดสินใจแบบนี้ ตัดสินใจจะบอกลูกว่าเขามีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น และพ่อของเขาก็รวยมากด้วย ซึ่งต่างจากแม่แบบหล่อนที่มีเพียงบ้านหลังเล็กจากคุณตาที่เพิ่งเสียไปเมื่อตอนที่หล่อนตั้งท้องอ่อนๆ ของลูกน้อย ตอนนั้นเธอกลัวมาก กลัวว่าท่านจะรับไม่ได้ แต่พ่อของหล่อนก็รับได้และให้กำลังใจ แต่อุบัติเหตุก็มาพรากท่านไปก่อนจะได้เห็นหน้าหลานตัวน้อยในท้อง

“น้องเดียร์ขา...มานั่งก่อนลูก”

“ค่า...ว่าแต่แม่แก้มขา แด๊ดดี้ของน้องเดียร์อยู่ไหนคะ น้องเดียร์อยากเจอตอนนี้ค่ะ” หนูน้อยวิ่งกลับมาหาแม่แล้วพากันไปนั่งที่โซฟาตัวใหญ่

“แด๊ดดี้ของน้องแก้มไปอาบน้ำ แป๊บเดียวเดี๋ยวมาจ้ะ นั่งรอตรงนี้ก่อนนะคะ เด็กดีต้องไม่ดื้อไม่ชน ไม่หยิบจับของที่ไม่ใช่ของเรานะคะ”

“รับทราบค่ะแม่แก้ม น้องเดียร์เป็นเด็กดี น้องเดียร์ตื่นเต้นที่จะมีแด๊ดดี้เหมือนเพื่อนๆ ที่โรงเรียนแล้ว...เย้!” หนูน้อยลุกกระโดดโลดเต้นเมื่อมีเรื่องจะไปอวดเพื่อนที่โรงเรียนแล้ว

“เบาๆ ก่อนลูก เด็กดีของแม่”

“ค่า น้องเดียร์ดีใจนี่คะแม่แก้ม” หนูน้อยยอมนั่งนิ่งๆ เหมือนเดิม

“ดีใจแต่พองามนะคะคนดีของแม่แก้ม”

“ค่า แม่แก้มขา น้องเดียร์หิวค่ะ” หนูน้อยลูบท้องตัวเองพร้อมแหงนหน้าอ้อนๆ ส่งไปให้คนเป็นแม่ที่นั่งก้มมองดูตัวเองอยู่

“หิวมากไหมคะ แม่แก้มลืมถุงขนมไว้บนรถ เดี๋ยวแม่แก้มไปเอาให้นะคะ”

“ไปด้วยกันนะคะ”

“จ้ะ ไปด้วยกัน” แล้วสองแม่ลูกก็เดินไปยังนอกบ้านเพื่อไปหารถคันหรูที่นั่งมาก่อนหน้านี้เพื่อจะนำขนมที่ซื้อมาด้วยให้ลูกน้อยกินรองท้องไปก่อน

จอแดนยืนพูดคุยกับบอดี้การ์ดรุ่นน้องที่ตัวเองฝึกมาเองกับมืออยู่หน้าบ้านที่จะเดินไปโรงจอดรถมองมาเห็นสองแม่ลูกเดินมาพอดีจึงสั่งให้ทุกคนไปทำงานตามที่สั่งไว้ ส่วนตัวเองเดินเข้าไปหาหญิงสาวและคุณหนูน้อยของตัวเอง แน่นอนว่าจอแดนรู้สึกว่าในอนาคต ผู้หญิงที่เดินมากับเด็กจะเป็นคนกุมบังเหียนและชีวิตของโดมินิก ผู้เป็นนายของเขาในอนาคตแน่นอน

“มีอะไรรึเปล่าครับคุณกันตา” จอแดนเอ่ยถาม

“น้องเดียร์หิว ฉันจะไปเอาขนมที่ลืมไว้บนรถมาให้ลูกกินรองท้องก่อนน่ะ”

“เดี๋ยวผมไปเอามาให้ครับ คุณหนูหิวเหรอครับ รอสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้” แล้วจอแดนก็รีบเดินไปยังรถลีมูซีนคันหรูทันทีเพื่อเปิดนำขนมที่ว่ามาให้คุณหนูน้อย เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วก็เดินกลับมาหาสองแม่ลูกพร้อมส่งยื่นถุงขนมให้กันตา

“ขอบคุณนะคะคุณ...”

“จอแดนครับ คุณกันตา” จอแดนเอ่ยบอกชื่อตัวเองกับหญิงสาว

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ น้องเดียร์ขอบคุณลุงจอแดนรึยังคะ”

“ขอบคุณค่า” หนูน้อยยกมือไหว้ขอบคุณทันทีเมื่อผู้เป็นแม่พูดจบ

“ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ถ้าได้ของที่ต้องการแล้วเชิญเข้าไปในบ้านครับ อีกไม่นานเจ้านายคงจะเสร็จธุระส่วนตัวครับ”

“อ้อ...ใช่ น้องเดียร์ลืมไปเลยว่ามากับลุงโดม แล้วลุงโดมล่ะคะ” หนูน้อยแหงนหน้าขึ้นถามผู้เป็นแม่และมองไปยังคุณลุงใจดีอีกคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นาน

“อาบน้ำจ้ะ เดี๋ยวเราไปรอเขาในบ้านกันนะคะคนดีของแม่”

“อ้อ...ค่ะ คุณลุงเข้าไปด้วยกันไหมคะ”

“ไม่ครับ ผมต้องอยู่ดูแลความเรียบร้อยข้างนอก คุณหนูกับคุณแม่เข้าไปรอในบ้านเลยครับ” จอแดนตอบแล้วก็เดินจากไปทิ้งให้หนูน้อยมึนงงไม่เข้าใจกับคำพูดของคุณลุงที่เพิ่งเดินจากไป

“ไปกันเถอะน้องเดียร์ หิวไม่ใช่เหรอคะ”

“อือ...ค่ะ น้องเดียร์หิว”

“งั้นเข้าไปในบ้านกันนะคะ”

“ค่า” แล้วสองแม่ลูกก็เดินกลับเข้าไปในบ้านเหมือนเดิม ไปนั่งรอเจ้าของบ้านในห้องเดิมพร้อมกับมีขนมให้ลูกน้อยทานรองท้องระหว่างรอไปด้วย เธอเองก็เริ่มหิวหยิบขนมโดนัททานไปสองชิ้น และพอทานแล้วก็เริ่มหิวน้ำ รู้สึกแปลกใจว่าทำไมบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ไม่มีแม่บ้านเลยสักคน พอจะลุกเดินไปหาห้องครัวของบ้านหลังใหญ่ เจ้าของบ้านก็เดินเข้ามาพอดี