บทที่ 3 ข้อตกลง (บังคับ)

มาถึงบ้านค่ำอย่างที่คิดจริงๆ รถติดในกรุงเทพฯ ทำเอาทั้งคนขับและผู้โดยสารเหนื่อย กันตามองไปยังบ้านหลังใหญ่ที่รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดก็รู้สึกโหวงๆ ในอก แต่ก็ต้องก้าวเท้าลงจากรถเมื่อประตูรถเปิดออกและเจ้าของบ้านเชิญ พอตัวเองลงมาแล้วจะอุ้มลูกสาวที่กำลังนอนหลับอยู่ก็ต้องหยุดมือเมื่อโดมินิกเอ่ยขึ้น

“ไม่ต้อง ผมอุ้มลูกเอง”

เขาบอกเพียงแค่นั้นแล้วถือวิสาสะอุ้มลูกสาวขึ้นแนบอกทันที แล้วหนูน้อยกันติชาก็ขยับตัวเล็กน้อยซุกอ้อมกอดของผู้เป็นพ่ออย่างไม่รู้ตัว มุมปากหนาของมาเฟียหนุ่มเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัวเมื่อลูกน้อยขยับตัวซุกอกตนเอง ก่อนจะก้าวเดินยาวๆ เข้าไปในบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงบของตัวเอง ส่วนกันตาเมื่อเห็นโดมินิกอุ้มลูกสาวตัวเองเข้าไปในบ้านก็รีบก้าวตามเร็วๆ ทันที

พอเดินตามเข้ามาในบ้านน่าจะเป็นห้องนั่งเล่นของบ้าน โดมินิกก็วางลูกสาวลงบนโซฟาอย่างอ่อนโยน แล้วมองมาทางหล่อนที่ยืนมองอยู่ เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“พูดมาสิ แต่สำหรับฉันไม่มีอะไรต้องคุย” หล่อนบอกแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งโซฟาตัวยาวที่ลูกสาวนอนอยู่พร้อมลูบหัวทุยเล็กของหนูน้อยไปมา

“จะคุยตรงนี้” โดมินิกถามสั้นๆ พร้อมมองไปยังหน้าที่หลับสนิทของลูกสาวตัวน้อย

“ใช่ ฉันไม่อยากให้ลูกอยู่คนเดียว กลัวน้องเดียร์ตื่นมาแล้วไม่เจอฉันจะร้องไห้ ยิ่งมานอนอยู่แปลกที่ด้วยแล้ว แกจะกลัวเวลาตื่นนอนใหม่ๆ” เธออธิบายเหตุผลให้ชายหนุ่มฟัง

“แต่ต้องไปคุยที่ห้องทำงาน ไม่กลัวว่าการคุยกันของเราจะทำให้ลูกตื่นเหรอ”

“คุณก็พูดมาสิว่าคุณจะคุยอะไร ลูกไม่ตื่นหรอก ถึงตื่นถ้ามีฉันอยู่ด้วย น้องเดียร์ก็ไม่งอแง”

“ผมต้องการลูก” เมื่อหล่อนอยากให้พูดตรงนี้ โดมินิกเลยไม่อ้อมค้อมความประสงค์ของตัวเอง

เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหน้าเมื่อโดมินิกพูดคำที่หล่อนกลัวออกมา แต่กันตาก็ฝืนความรู้สึกกลัวนั้นไว้แล้วพูดตอบออกมา

“ลูกของฉัน คุณจะพาแกไปไหนไม่ได้ และน้องเดียร์ก็ไม่ใช่ลูกของคุณด้วย อย่ามโน”

หึ!

“ผมไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าน้องเดียร์เป็นลูกใคร หน้าถอดแบบผมมาขนาดนี้ แล้วจะให้ผมมองว่าไม่ใช่ลูกผมได้ยังไง” สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบาย เหมือนกับว่าการที่จะพรากลูกมาจากกันตานั้นมันเป็นเรื่องง่ายดายเสียจริง แน่ล่ะ เขามีอำนาจ มีเงิน มีทุกอย่างที่หล่อนไม่มี

“ฉันจะบอกคุณเป็นครั้งสุดท้าย น้องเดียร์ไม่ใช่ลูกคุณ แกเป็นลูกฉันกับคนอื่น” เธอบอกเขาเสียงดังฟังชัด

“เฮอะ! เผอิญผมไม่ได้โง่ ถ้ายังดื้อด้านจะไม่ให้ลูกกับผมก็ตรวจดีเอ็นเอกันก็ได้ หรือว่าคุณกลัว”

“ฉันเป็นคนอุ้มท้องเขามาเอง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเขาเป็นลูกใคร ที่แน่ๆ ไม่ใช่มาเฟียใจโฉดอย่างคุณแน่นอนโดมินิก น้องเดียร์ไม่ใช่ลูกคุณและไม่มีวันใช่แน่นอน” ทำไมหล่อนต้องยอมตรวจดีเอ็นเอด้วยล่ะ ในเมื่อกันติชาเป็นสิทธิ์ของหล่อนเพียงผู้เดียว

“งั้นก็ตรวจดีเอ็นเอสิกันตา ยิ่งคุณพูดแบบนี้ผมยิ่งมั่นใจว่าน้องเดียร์เป็นลูกของผม และผมจะพาลูกกลับเยอรมันด้วยในอาทิตย์หน้า คุณก็รู้ว่าผมทำได้ทุกอย่างกันตา”

“คุณขู่ฉัน”

“ผมไม่ได้ขู่ ผมจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ถ้าคุณอยากอยู่กับลูกก็ว่าง่ายๆ อย่าดื้อให้มาก และอย่าคิดพาลูกหนีล่ะ ถ้าผมโกรธขึ้นมา คุณจะไม่ได้เจอหน้าแกอีกตลอดชีวิต”

“คนเลว ฉันอยู่ของฉันกับลูกดีๆ แล้วคุณโผล่มาทำไมตอนนี้ พอโผล่มาก็จะมาพรากแกไปจากฉัน คนสารเลว ไอ้มาเฟียบ้า อึก! ฮือๆ” กันตาปล่อยเสียงโฮออกมาพร้อมกับลุกขึ้นไปหาคนตัวโตแล้วทุบตีอกเขาแรงๆ เมื่อรู้แล้วว่ายังไงเสียตัวเองก็หนีมาเฟียหนุ่มไปไม่ได้ ด้วยรู้จักโดมินิกดี เมื่อแปดปีก่อนเป็นยังไง ตอนนี้เขาก็ยังเป็นแบบนั้น เขาต้องการอะไรแล้วต้องได้

ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!

“พอใจรึยัง ถ้ายังก็ทุบต่อได้ แต่ยังไงผมก็จะพาลูกกลับไปพร้อมผม ลูกต้องไปอยู่กับผม ส่วนคุณจะไปด้วยก็ได้ แต่ไปในฐานะพี่เลี้ยงเท่านั้น ระหว่างเราสองคนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพราะผมไม่นิยมใช้ของที่เคยใช้แล้ว” พูดจบก็ผลักร่างเล็กถอยห่างแล้วเดินผ่านไปนั่งลงบนโซฟาตัวที่ลูกน้อยกำลังงัวเงียตื่นขึ้นมา ก่อนจะพูดต่ออีก

“บอกลูกด้วยว่าผมเป็นใคร ผมไม่ใช่ลุงของแก แต่ผมเป็นพ่อ เป็นแด๊ดดี้ของน้องเดียร์ คนที่ทำให้เขาเกิดมา หรือว่าจะให้ผมเป็นคนบอกลูกเอง”

เขาถามหล่อนในท้ายประโยค ส่วนคนฟังได้แต่เบ้ปาก เพราะสุดท้ายแล้วหล่อนก็ต้องบอกความจริงและยอมรับว่าเขาคือพ่อของกันติชาอย่างที่เขาพูด แม้จะตรวจดีเอ็นเอหรือไม่ตรวจ โดมินิกก็คือพ่อของลูกสาวเธอ เพราะเขาคือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ได้พรหมจรรย์ของหล่อนไป แถมยังฝากสิ่งมีชีวิตที่น่ารักอย่างลูกน้อยไว้ให้อีก ยอมรับว่าตอนแรกที่รู้ว่าท้อง หล่อนเครียดมาก ด้วยสภาพครอบครัวที่ไม่เอื้ออำนวยและหลายๆ อย่าง สังคม สิ่งแวดล้อมของประเทศไทยด้วย ทุกอย่างมันลำบาก ต้องทนขี้ปากชาวบ้าน ทนเสียงนินทา แต่หล่อนก็ผ่านมันมาได้

“มีทางเลือกให้ฉันไหม” หล่อนถามเขาเสียงสั่นเครือ

“แล้วคิดว่ามีรึเปล่าล่ะ คุณมาอยู่กับลูก อย่าคิดหนีล่ะ เพราะคิดจะหนียังไงก็ไม่รอดสายตาผมหรอก คนของผมเฝ้าดูคุณอยู่กันตา” พูดจบก็ลุกขึ้นเมื่อลูบหัวลูกน้อยจนหลับไปอีกครั้ง

“คนเลว...ทำไมคุณต้องมาทำให้ฉันเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วย ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยฉันกับลูกไป”

“ยอมรับแล้วเหรอว่าเขาเป็นลูกของผม”

“ฉัน...”