บทที่ 2 โลกมันกลม

ด้านกันตารีบเร่งสาวเท้าพาลูกสาวตัวน้อยไปให้พ้นรัศมีของโดมินิกทันที ทำไมหล่อนจะจำไม่ได้ล่ะ ก็กันติชาลูกสาวสุดที่รักเล่นถอดแบบเขามาแบบนั้น หล่อนจำได้ดีว่าเขาคือใคร และจำได้ไม่เคยลืมเสียด้วยว่ามาเฟียหนุ่มนั้นใจร้ายมากแค่ไหน ทั้งๆ ที่ในคืนนั้นหล่อนร้องขอให้เขาปล่อยไปแล้ว แต่เขาก็ยังทำให้หล่อนมีราคี แถมพ่วงมาอีกหนึ่งชีวิตในคืนนั้นด้วย

“แม่แก้มขา น้องเดียร์เดินไม่ทันค่า...” หนูน้อยวัยเจ็ดขวบเอ่ยท้วงเมื่อเริ่มเดินตามผู้เป็นแม่ไม่ทัน

กันตาหยุดเดินหมุนตัวย่อตัวลงคุกเข่าตรงหน้าลูกน้อยแล้วเอ่ย...

“แม่แก้มขอโทษนะคะที่ทำให้น้องเดียร์รีบตาม แต่แม่แก้มกลัวค่ะ”

“ไม่ต้องกลัวนะคะ น้องเดียร์อยู่ด้วยทั้งคน” หนูน้อยยกมือเล็กกลมป้อมขึ้นโอบสองแก้มนวลของผู้เป็นแม่แล้วยื่นปากน้อยๆ ไปจุ๊บแก้มทั้งสองข้างของผู้ให้กำเนิด

“แม่กลัว แม่กลัวว่าเราสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน” กันตาเอ่ยสิ่งที่กลัวตอนนี้ให้ลูกสาวตัวน้อยฟัง

“ไม่ต้องกลัวนะคะ น้องเดียร์จะอยู่กับแม่แก้ม น้องเดียร์รักแม่แก้มนะคะ” หนูน้อยบอกรักคนเป็นแม่

“แม่ก็รักน้องเดียร์จ้ะ” กันตามองหน้าลูกสาวที่ฉลาดเกินวัยแล้วลุกขึ้นยืนแล้วกุมมือน้อยก่อนจะพาเดินต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีร่างสูงใหญ่เดินมาขวางตรงหน้า

“แม่แก้มๆ คุณลุงคนที่อยู่กับคุณลุงที่น้องเดียร์ชนเมื่อกี้นี่คะ” กันตายังไม่ทันได้พูด หนูน้อยน่ารักของแม่พูดขึ้นแทน

“ใช่ครับ” จอแดนเอ่ยตอบเป็นภาษาไทยตามที่ได้เรียนมา แม้จะไม่ชัดเจนเท่าไรก็เถอะ

“คุณมีอะไรกับเราสองคนแม่ลูกคะ” กันตาเอ่ยพร้อมกับกำมือลูกสาวแน่นแล้วดึงรั้งให้ลูกสาวไปยืนหลบอยู่ด้านหลังของตัวเองด้วยความกลัว

“เชิญไปกับผมหน่อยครับคุณกันตา นายผมอยากจะคุยกับคุณ” จอแดนเอ่ยเสียงสุภาพ แต่สายตานั้นดุดันทำให้กันตาถึงกับกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เพราะสายตาของอีกฝ่ายกำลังขู่หล่อนอยู่

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับพวกคุณ ขอตัวนะคะ” พูดจบก็ก้าวเท้าทำท่าจะเดินหนี แต่ก็ต้องหยุดเท้าอีกครั้งเมื่อเสียงของหนุ่มต่างชาติเอ่ยดักทางขึ้น

“ผมว่าไปกับผมดีๆ ดีกว่าครับ อย่าทำให้นายต้องโกรธเลยนะครับ เพราะคุณเองก็รู้ดีว่าเจ้านายผมไม่ได้ใจดีสักเท่าไหร่” จอแดนผายมือไปทางที่ตนเองเดินมาเพื่อให้กันตาเดินนำหน้าไปก่อน

“แม่แก้มขา น้องเดียร์กลัว” หนูน้อยบอกคนเป็นแม่พร้อมกอดขาของแม่

“ไม่ต้องกลัวนะคะ แม่แก้มจะปกป้องหนูเองค่ะ” หล่อนก้มลงเอ่ยอ่อนโยนกับลูกสาว ทำให้จอแดนอดสงสารหญิงสาวไม่ได้ แต่เขาก็ต้องพาหล่อนและลูกไปด้วยให้ได้ ไม่งั้นเขาซวยแน่นอน

“ลุงไม่ทำอะไรหนูกับแม่หรอกครับ แต่คุณลุงคนที่หนูชนเมื่อกี้มีของเล่นจะให้เลยให้ลุงมาตามครับ” จอแดนไม่รู้จะพูดยังไงและคิดว่าวิธีนี้คงดีที่สุดที่จะทำให้ลูกสาวของมาเฟียหนุ่มหายกลัวตัวเอง

“จริงนะคะ”

“จริงครับ” น้ำเสียงตอบกลับหนักแน่นทำให้หนูน้อยที่ฉลาดเกินวัยแหงนหน้ามองผู้เป็นแม่

“แม่แก้มขา เราไปกับคุณลุงกันนะคะ”

“น้องเดียร์ฟังแม่นะลูก เขาเป็นคนแปลกหน้า แม่แก้มว่า...”

“เชิญครับคุณกันตา นายผมกับคุณไม่ใช่คนแปลกหน้ากันก็รู้ และคุณหนูเป็นใคร คุณเองก็น่าจะรู้ดี” จอแดนเอ่ยกับแม่ของคุณหนูตัวเองอีกครั้ง

“ถ้าฉันไม่ไป”

“นายผมก็จะโกรธ แล้วคุณอาจจะไม่ได้อยู่กับคุณหนูอีกเลย”

“ทำไมต้องบังคับฉันด้วย และทำไมต้องขู่ฉันด้วย ฉันอยู่ของฉันกับลูกดีๆ แล้วทำไมคุณกับเจ้านายของคุณถึงต้องโผล่มาตอนนี้ด้วย”

“เชิญครับ” แม้จะสงสารหญิงสาว แต่เขาก็ต้องทำหน้าที่ตามที่ได้รับมอบหมายมาให้สำเร็จ

สุดท้ายแล้วกันตาก็ต้องพาลูกสาวตัวน้อยตามชายแปลกหน้าไป แม้จะจำหน้าของอีกฝ่ายได้ แต่ก็จำชื่อไม่ได้ เพราะมันผ่านมานานหลายปีเหลือเกินกับการจากมาในวันนั้น

หัวใจของมาเฟียหนุ่มร้อนรนไม่สุขรอบอดี้การ์ดคนสนิทมือดีของตัวเองกลับมาพร้อมกับสิ่งที่ต้องการ จากที่นั่งรอในรถที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นๆ ก็ลงมาเดินวนไปวนมาข้างรถตัวเอง แล้วก็ต้องยิ้มกว้างออกมาเมื่อมองไปเห็นกันตาและลูกสาวของตัวเอง ทั้งๆ ที่ยังไม่ตรวจดีเอ็นเอ แต่โดมินิกก็มั่นใจว่านั่นคือน้ำเชื้อของเขาที่ฝากไว้กับหล่อนเมื่อครั้งนานมาแล้ว และพอเห็นทั้งสามกำลังเดินมา มาเฟียหนุ่มก็กลับขึ้นไปนั่งรอในรถเหมือนเดิมแล้วจดจ่อกับประตูรถที่จะเปิดออก แล้วก็ต้องตีหน้าขรึมเมื่อประตูรถเปิดออกพร้อมกันตาและหนูน้อยน่าเอ็นดู

“ขึ้นมาบนรถสิ” เขาบอกแค่สั้นๆ แล้วกันตาก็พาลูกสาวก้าวเท้าขึ้นไปในรถแล้วประตูรถก็ปิดสนิทพร้อมกับเคลื่อนตัวออกไปจากตรงนี้ทันที

“ดะ...เดี๋ยว จะพาฉันกับลูกไปไหน”

“ไปบ้านของผม เรามีเรื่องต้องคุยกัน” เขาตอบเพียงแค่นั้น แล้วส่งยิ้มอ่อนโยนให้หนูน้อยที่นั่งกอดแม่อยู่ตรงหน้าตัวเอง

ทันทีที่รถลีมูซีนเคลื่อนตัวออกไป เหล่าบอดี้การ์ดก็พากันขับรถอีกคันตามไปทันที

“แต่ฉันไม่มี”

“แต่ผมมี ว่าไงคะคนสวย ชื่ออะไรคะ คุณลุงขอโทษด้วยนะคะ ที่พาหนูกับแม่มาด้วยแบบนี้ แต่คุณลุงมีเรื่องจะคุย...”

“ไหนคุณลุงคนเมื่อกี้บอกน้องเดียร์ว่าคุณลุงจะให้ของเล่นน้องเดียร์ไงคะ” หนูน้อยกันติชาเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อนที่โดมินิกจะพูดจบประโยค

“แน่นอนครับ คุณลุงมีของเล่นให้หนูเยอะเลย ว่าแต่คนสวยชื่ออะไรคะ”

แม้จะพอได้ยินชื่อที่หนูน้อยแทนชื่อตัวเองมาแล้ว แต่เขาก็อยากฟังจากปากของเด็กน้อยอีกครั้ง และหัวใจของเขามันก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันตอนนี้ ยิ่งได้มองยิ่งมั่นใจว่านี่แหละคือผลผลิตของเขาที่เกิดขึ้นในคืนนั้น แม้ไม่ตั้งใจแต่เมื่อมันเกิดขึ้นแล้ว เขาก็จะพาหนูน้อยกลับไปด้วย

“แม่แก้มขา น้องเดียร์บอกชื่อคุณลุงได้ไหมคะ” หนูน้อยไม่ตอบ แต่ผละจากเอวของแม่แหงนหน้าขึ้นถาม

“ได้สิจ๊ะ” แม้ไม่อยากให้ลูกพูดกับโดมินิก แต่ก็ต้องยอมเมื่อตอนนี้ลูกสาวของหล่อนทำท่าจะสนใจอีกฝ่ายเสียแล้ว ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังกลัวๆ อยู่เลยด้วยซ้ำ

“รักแม่แก้มที่สุดเลย น้องเดียร์ชื่อเดียร์นะคะคุณลุง ว่าแต่คุณลุงชื่ออะไรคะ” หนูน้อยบอกและถามกลับ

“ลุงชื่อโดม” เขาบอกชื่อเล่นตัวเองที่มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้นที่จะเรียกชื่อนี้

“ลุงโดม ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ และขอบคุณที่จะให้ของเล่นหนูด้วยค่ะ” หนูน้อยยกมือไหว้ขอบคุณล่วงหน้า

“ลุงโดมเต็มใจและยินดีมากครับ อะไรที่ทำให้น้องเดียร์มีความสุข ลุงโดมทำได้ทุกอย่างครับ”

“อย่ายุ่งกับลูกของฉัน” กันตาดึงลูกสาวเข้ามากอดแน่นอย่างหวงแหนและกลัว กลัวว่าโดมินิกจะพาลูกสาวไปจากตนเอง

หึ!

โดมินิกทำเพียงแค่ขำในลำคอก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้หนูน้อยตรงหน้าแล้วมองไปยังนอกรถที่เคลื่อนตัวช้าๆ ในยามนี้ เมืองไทยเป็นเมืองที่น่าเบื่อที่สุดก็ว่าได้ และขึ้นชื่อเรื่องรถติดที่สุด กว่าจะถึงบ้านพักก็คงมืดค่ำพอดี แน่นอนเขาไม่ชอบเลยที่จะเสียเวลานานๆ บนรถแบบนี้ แต่ก็ต้องยอมและอดทน เพราะมันคือเรื่องปกติของกรุงเทพมหานคร

ส่วนกันตาได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไรอีก ส่วนหนูน้อยกันติชาที่หล่อนกอดแน่นอยู่ตอนนี้ได้เผลอหลับไปแล้ว เธอจึงเปลี่ยนท่านั่งของลูกให้ล้มตัวลงนอนหนุนตักตัวเองแทน ดูท่าแล้วกว่าจะถึงที่หมายคงนาน เพราะมองไปด้านนอกกระจกรถตอนนี้รถเต็มไปหมด และรถก็เคลื่อนตัวช้าเหลือเกิน