บทที่ 1 โลกมันกลม

เมื่อจ่ายเงินพนักงานร้านของเล่นในห้างสรรพสินค้าเสร็จหันมามองลูกสาวตัวเล็กก็วิ่งออกจากร้านไปแล้ว เธอจึงรีบร้องเรียกและสาวเท้าวิ่งตามหนูน้อยออกไปทันที และเหมือนว่าลูกน้อยจะเข้าใจว่ากำลังเล่นไล่จับไม่ยอมหยุดวิ่งหนีสักที

“น้องเดียร์รอแม่ด้วยค่ะ” เสียงใสร้องเรียกและวิ่งตามลูกน้อยที่กำลังวิ่งออกจากร้านของเล่นเมื่อได้ของเล่นที่ถูกใจแล้ว โดยไม่คิดรอว่าคนเป็นแม่จะยังจ่ายเงินพนักงานไม่เสร็จ

“แม่จ๋าวิ่งเร็วๆ สิคะ น้องเดียร์อยากกลับบ้านเราแล้วค่ะ” หนูน้อยหยุดวิ่งแล้วหันไปโบกมือให้คนเป็นแม่ที่กำลังวิ่งมาหาตัวเองก่อนจะหมุนตัววิ่งไปต่อ แล้วก็ต้องล้มก้นกระแทกพื้นเมื่อวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว

อุ๊ย! ตุ้บ!

“เด็กบ้านี่!” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อเดินอยู่ดีๆ ก็มีเด็กวิ่งมาชน

“ขอโทษค่าคุณลุง”

หนูน้อยไม่ได้ร้องไห้ทั้งๆ ที่ตัวเองล้มก้นกระแทกพื้น หนูน้อยลูกครึ่งไทย-เยอรมันพยุงร่างกลมป้อมของตัวเองลุกขึ้นแล้วเอ่ยขอโทษคนที่ตัวเองชนทันทีอย่างรู้สึกผิด ส่วนคนถูกชนเมื่อได้ยินเสียงใสเอ่ยขอโทษพร้อมยกมือไหว้แบบไทยแล้วก็ต้องเปลี่ยนหน้าบึ้งตึงเป็นยิ้มเอ็นดูหนูน้อยแล้วย่อตัวให้อยู่เสมอกับหนูน้อยที่ตัวสูงเพียงเข่าของตัวเองทันที ส่วนบอดี้การ์ดที่ติดตามเขาอยู่ข้างหลังก็ได้แต่มองและขมวดคิ้วตกใจเมื่อเห็นหน้าหนูน้อยลูกครึ่งที่วิ่งชนเจ้านายตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเจ็บตรงไหนไหมคะ” เขาเอ่ยกับเด็กสาวเป็นภาษาไทยชัดเจน

“ไม่เป็นไรค่า น้องเดียร์ขอโทษคุณลุงอีกครั้งนะคะ ที่วิ่งไม่ดูทางเลยชนคุณลุงค่า” หนูน้อยบอกอีกฝ่ายยิ้มๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ แล้วแม่กับพ่อของหนูอยู่ไหนคะ ทำไม...”

“น้องเดียร์ลูก น้องเดียร์”

มาเฟียหนุ่มยังพูดไม่จบความก็มีเสียงหวานใสดังแทรกขึ้นมาก่อนพร้อมกับเธอวิ่งเข้ามาหาเขาและหนูน้อย พอได้มองผู้มาใหม่ โดมินิกถึงกับมองตะลึงทันที และมองหน้าหนูน้อยสลับกับหน้าสวยหวานที่ตราตรึงในความทรงจำของเขาไม่เคยลืม และก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อมองจ้องหนูน้อยลูกครึ่งตรงหน้าแล้วก็ต้องขบกรามแน่นเมื่อเด็กคนนี้หน้าเหมือนเขาตอนเด็กไม่มีผิด หรือว่า...ไม่จริง...ไม่จริงหรอก แต่เด็กนี่หน้าตาเหมือนเขาตอนเด็กมาก มากจนคิดว่าเป็นแฝดของเขา

“แม่แก้มขา...น้องเดียร์ชนคุณลุงค่ะ น้องเดียร์ขอโทษแล้วนะคะ น้องเดียร์เป็นเด็กดีไหมคะ” หนูน้อยบอกรายงานคนเป็นแม่ทันทีเมื่อคนเป็นแม่เดินมาย่อตัวโอบกอดตัวเอง

“เก่งมากค่ะ เรากลับบ้านกันนะคะน้องเดียร์” กันตาเอ่ยกับลูกสาวพร้อมกับลุกขึ้นยืนจับมือเล็กป้อมของลูกสาว แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดินก็มีเสียงทุ้มต่ำห้วนดังรั้งไว้ก่อน

“จะไม่ทักฉันหน่อยเหรอกันตา และไม่คิดจะบอกฉันหน่อยเหรอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน”

แม้ไม่ได้ตรวจดีเอ็นเอ เขาก็มั่นใจว่าหนูน้อยน่ารักตัวกลมที่วิ่งมาชนคือลูกของตัวเอง เพราะยิ่งมองหน้าหนูน้อยก็ยิ่งเหมือนเขาตอนเด็กไม่มีผิด จะผิดก็ตรงเพศที่เป็นเพศหญิงเท่านั้น ปาก ตา จมูก เครื่องหน้าทุกอย่างเหมือนเขาทั้งหมด จะมีก็รูปหน้าที่คล้ายคลึงกับคนเป็นแม่เท่านั้น และผมสีบลอนด์ทองนั้นอีก มันสีผมของเขาในตอนเด็กชัดๆ

“ขอโทษนะคะ ดิฉันว่าเราไม่น่าจะรู้จักกัน” กันตากัดฟันเม้มปากแน่นตอบกลับไป ทั้งๆ ที่มันคือความจริง ใช่...กันติชาเป็นลูกของเขา ลูกที่เขาทิ้งไว้ให้เธอเลี้ยงดู และก็ต้องขอบคุณ โดมินิก เดฟ วัย 38 ปี เจ้าของสายการบินที่ร่ำรวยที่สุดในเยอรมนี ที่ทำให้ชีวิตที่โดดเดี่ยวของเธอมีความหมายขึ้นมา

“แม่แก้มรู้จักคุณลุงหน้าฝรั่งด้วยเหรอคะ” หนูน้อยกันติชาถามคนเป็นแม่อย่างสงสัย และเหมือนว่าหนูน้อยจะลืมไปว่าตัวเองก็หน้าฝรั่งจ๋าเหมือนกันกับอีกฝ่าย

“ไม่ค่ะ แม่แก้มไม่รู้จักค่ะ เรากลับบ้านกันนะคะน้องเดียร์” เธอก้มหน้าตอบลูกน้อยและยิ้มหวานให้ก่อนจะกระตุกมือเล็กป้อมของลูกที่จับอยู่แล้วพาเดินจากไป

“ฉันต้องการพาลูกของฉันกลับไปด้วย นายจัดการด้วยจอแดน ฉันจะไปรอที่รถ”

เขาสั่งบอดี้การ์ดที่เป็นทั้งคนสนิทของตัวเองให้ไปจัดการตามคำสั่ง จะด้วยวิธีไหนก็ได้ ไม่อยากคิดว่าการที่เขาเดินทางมาเปิดสายการบินที่ไทยครั้งนี้ จะทำให้เขาได้เจอกับคนที่หายไปจากชีวิตของเขาอย่างกันตา ใจเวช วัย 28 ปี และที่สำคัญเขายังมีลูกอีกต่างหาก

“แล้วแม่ของคุณหนูล่ะครับ” จอแดนถามนายหนุ่ม ซึ่งจอแดนก็เรียกหนูน้อยว่าคุณหนูได้เต็มปากเต็มคำโดยไร้ข้อสงสัย เพราะว่าหนูน้อยเหมือนกับเจ้านายในวัยเด็กมาก เขาเองก็เห็นรูปของเจ้านายในวัยเด็กมาแล้วด้วย ซึ่งเหมือนหนูน้อยเป๊ะๆ เลยทีเดียว

“พามาด้วย และอย่าทำให้ลูกฉันตกใจล่ะ ทำให้นุ่มนวลที่สุด”

“ครับนาย”

จอแดนรับคำแล้วพาลูกน้องตามไปด้วยสามคน ส่วนอีกสามคนให้อยู่ดูแลเจ้านายหนุ่มของเขา โดมินิกมองจ้องไปตามแผ่นหลังเล็กของกันตาที่เดินเร็วๆ ห่างออกไป ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปรอหญิงสาวและลูกที่รถ เพราะเชื่อว่าจอแดนกับบอดี้การ์ดคนอื่นจะพาสองแม่ลูกมาหาเขาได้แน่นอน

ไม่อยากเชื่อว่าการมาเมืองไทยครั้งนี้จะทำให้เขาได้เจอกับอีกหนึ่งชีวิตที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา และที่สำคัญ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าในค่ำคืนนั้นจะทำให้กันตามีลูกของเขาติดท้องมาด้วย ทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าป้องกันอย่างดีแล้ว แต่ก็เกิดความผิดพลาดจนได้ แถมเป็นความผิดพลาดที่น่ารักตั้งแต่แรกที่สบตาเสียด้วยสิ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลของหนูน้อยนั้นเหมือนสีตาของเขา แล้วหล่อนยังปฏิเสธอีกเหรอว่าเด็กนั่นไม่ใช่ลูกของเขาและเธอ หนูน้อยทำให้หัวใจที่ด้านชาของโดมินิกอ่อนยวบลงตั้งแต่เสียงเล็กๆ ของหนูน้อยที่เอ่ยขอโทษเขาแล้ว และนั่นก็แสดงให้รู้ว่ากันตาเลี้ยงลูกของเขามาอย่างดี