บทที่ 10 จะไปกับลูกก็ไป

“ว่างมากก็ไปจัดการเอกสารได้แล้ว ฉันจะทำเรื่องเปลี่ยนนามสกุลของลูก และเรื่องเอกสารของน้องเดียร์ ส่วนของแก้ม เธอจะเตรียมเองหรือให้คนของฉันจัดการให้”

“ฉะ...ฉันยังไม่ตกลงเลยนะว่าจะไปกับคุณ”

“คุณไม่ไปไม่เป็นไร แต่ลูกต้องไปกับผม และแน่นอนว่าผมทำตามที่พูดได้อย่างสบาย” เขาบอกแค่นั้นแล้วส่งสายตาไล่จอแดนออกไปจากตรงนี้

“คนบ้าอำนาจ”

“เรื่องงาน คุณก็ลาออกซะ และเตรียมตัวไปกับผมและลูกอาทิตย์หน้า ถ้ายังอยากอยู่กับลูกก็ควรไปพร้อมเรา”

“ฉันไปในฐานะอะไร”

“แม่ของลูก เราจะอยู่ด้วยกันในฐานะพ่อและแม่ของน้องเดียร์เท่านั้น เราจะอยู่แบบเพื่อนกัน” เขาบอกหญิงสาวทั้งๆ ที่อีกเสียงหนึ่งในใจมันคัดค้านว่าไม่แน่นอน หล่อนน่าปรารถนาขนาดนี้ เขาไม่มีทางอยู่แบบเพื่อนแน่นอน

“คุณไม่ให้เวลาฉันเลย คุณเอาแต่ใจ”

“ถ้าเรื่องมากนัก คุณไม่ต้องไปก็ได้ คุณอยู่ที่นี่แหละ แต่น้องเดียร์จะเป็นสิทธิ์ของผมคนเดียว” เขาบอกคำขาดแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งลงโซฟาตัวเล็กของบ้านแล้วตวัดสายตาไปมองคนสนิทของตัวเอง ที่ตอนนี้ถอยไปยืนประสานมือก้มมองเท้าตัวเองอยู่

“นายไปจัดการซะ และทุกอย่างต้องเรียบร้อยก่อนจะกลับอาทิตย์หน้า อีกอย่างเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวฉันอยู่ไหน”

จอแดนรีบเดินไปหยิบถุงผ้าที่เตรียมเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวเจ้านายมาให้มาเฟียหนุ่มทันที เพื่อที่เขาจะได้อาบน้ำ เมื่อส่งของเสร็จก็เอ่ยขอตัวออกไปจากบ้านทันที เมื่อรู้แล้วว่าตัวเองไม่ควรอยู่ในบ้านหลังนี้นาน เพราะโดมินิกกำลังหึงเขากับกันตาอยู่ หึงแบบไม่รู้ตัว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเจ้านายนั้นหึงตนเองกับแม่ของลูก ก็แน่ล่ะ เธอสวยออกปานนี้

“คุณจอแดนไม่ทานมื้อเช้าด้วยกันเหรอคะ” กันตาร้องถามคนที่กำลังจะออกไปจากบ้าน

“ไม่เป็นไรครับ ผมไปทานข้างนอกดีกว่า” เขาตอบแล้วก็รีบเปิดประตูออกไป

“ไม่ต้องเป็นห่วงจอแดนหรอก มันมีเงินซื้อกินได้ ส่วนคุณ...แก้ม คุณจะเอายังไง ผมไม่ใช่คนใจเย็นจะอยู่รอคำตอบของคุณหรอกนะ ผมมีแม่มีพ่อ ผมอยากให้น้องเดียร์รู้จักกับครอบครัวของผมที่เยอรมัน” เขาบอกหล่อน เรื่องลูกเขายังไม่ได้บอกแม่และพ่อเลย เพราะสมองของเขามันคิดถึงแต่เรื่องของกันติชาจนลืมไปเลยว่าต้องแจ้งข่าวพวกท่าน และให้เตรียมห้องไว้รอลูกน้อยคนสวยที่คฤหาสน์เดฟหลังโตไว้รอท่า

“ลูกก็เป็นของฉันเหมือนกัน ฉันอุ้มท้องน้องเดียร์มาตั้งเก้าเดือน ฉันลำบากทำงานหาเลี้ยงเขา ดูแลเขา ฉันไม่ปล่อยให้คุณพรากเราสองคนแม่ลูกแน่นอน ฉันจะตามไปด้วย ฉันจะไปเยอรมันด้วย ฉันจะไปลาออกจากงานและจัดการเรื่องเอกสารเอง”

“ดี ผมดีใจที่คุณจะไปกับเราสองคนพ่อลูก เพราะผมไม่อยากทำให้ลูกเสียใจและมีน้ำตาที่ต้องแยกกันอยู่กับแม่ เรื่องเอกสารให้จอแดนจัดการให้จะดีกว่า คุณจัดการแค่เรื่องลาออกจากงานของคุณก็พอ” เขาบอกเธอ

“แบบนั้นก็ได้ เพราะยังไงเสียคุณก็มีอำนาจกว่าฉันอยู่แล้ว” ดีนะที่หล่อนทำงานใช้ทุนของรัฐบาลหมดแล้วเลยไม่ยุ่งยากหากจะลาออกจากการเป็นครู ลาออกจากอาชีพข้าราชการ ข้าของแผ่นดินที่ตัวเองรัก แต่เมื่อสุดทางแล้วต้องเลือก เธอก็ต้องเลือกลูกน้อย ลูกที่เป็นครอบครัวคนเดียวของเธอที่เหลืออยู่

“คุณทำให้ผมทึ่งในตัวคุณหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะการเลี้ยงดูลูก คุณเก่งมากนะ ที่เป็นผู้หญิงตัวคนเดียวเลี้ยงลูกของเรามาจนโตขนาดนี้ ต่อไปนี้คุณไม่ต้องเหนื่อยอีกแล้ว ผมจะดูแลคุณกับลูกเอง” มาเฟียหนุ่มพูด ก่อนจะถือถุงผ้าเดินไปยังห้องน้ำชั้นล่างเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่

ส่วนกันตาได้แต่ยืนนิ่งใจพองโตกับประโยคของมาเฟียหนุ่ม หล่อนไม่รู้เลยว่าทำไมเขาถึงพูดออกมาแบบนั้น แต่มันทำให้คนฟังอย่างหล่อนรู้สึกดีและรู้สึกว่ามันมีความหมาย และไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไง ขอแค่เขาดีกับลูกของเธอก็เพียงพอแล้ว ส่วนเขาจะแต่งงานกับใคร เธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอไม่คิดจะรักคนอย่างโดมินิกอยู่แล้ว เขามันคนไร้ใจ และเธอเองก็ไม่สามารถรักคนที่ข่มเหงตัวเองได้เหมือนกัน

“สวัสดีค่า...คุณครูขา” หนูน้อยร่าเริงทันทีที่มาถึงโรงเรียนในตอนเช้า และคนที่มาส่งวันนี้ก็คือพ่อและแม่ ทั้งสองมาส่งพร้อมหน้าพร้อมตากัน น้ำเสียงสดใสร่าเริงของกันติชานั้นทำให้คุณครูประจำเวรหน้าโรงเรียนมองไปยังชายต่างชาติแปลกหน้าอย่างสนใจพร้อมสลับกับหน้าหนูน้อย

“สวัสดีค่ะน้องเดียร์ วันนี้ดูมีความสุขจังเลยนะคะ สวัสดีค่ะคุณแม่” และไม่ลืมยกมือไหว้ผู้ปกครองของเด็ก

“สวัสดีค่ะคุณครู” กันตายกมือไหว้ตอบ ส่วนโดมินิกนั้นได้แต่ยืนยิ้มมองลูกน้อยที่เดินมากอดขาตัวเองจนเขาต้องก้มลงอุ้มร่างอ้วนของนางฟ้าน้อยขึ้นแนบอก

“คุณครูขา...แด๊ดดี้ของน้องเดียร์เองค่ะ หล่อไหมคะ ดูสิคะ หล่อไหมคะ” พูดพร้อมกับถอดแว่นกันแดดของผู้เป็นพ่อออก และโดมินิกก็ยอมให้ถอดง่ายๆ เพราะอยากเอาใจลูกสาว

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” คุณครูคนสวยยกมือไหว้พ่อของนักเรียนพร้อมกับมองหน้าที่ถอดแบบกันมาของสองพ่อลูก เข้าใจมาตลอดว่ากันตาท้องไม่มีพ่อ แต่พอมาตอนนี้เมื่อเห็นพ่อของหนูน้อยกันติชาแล้วก็อดอิจฉาแม่ของนักเรียนไม่ได้

“ครับ” โดมินิกพูดเพียงสั้นๆ แล้วย่อตัวปล่อยลูกสาวให้ยืนเอง

“น้องเดียร์ห้ามดื้อ ห้ามซนนะคะวันนี้ เดี๋ยวแม่แก้มจะไปทำธุระกับแด๊ดดี้ก่อนนะคะ คุณครูคะ ฝากด้วยนะคะ” กันตาไม่อยากพูดอะไรมาก ด้วยรู้ดีว่าคุณครูประจำเวรวันนี้เป็นขาเม้าท์ และแน่นอนว่าหลังจากนี้คงนำเรื่องของพ่อกันติชาไปพูดแน่นอน

“ค่ะคุณแม่ น้องเดียร์เข้าไปในโรงเรียนนะคะ”

“ค่ะ เจอกันเย็นนี้นะคะแด๊ดดี้ แม่แก้มด้วยนะคะ” หนูน้อยเดินไปหอมแก้มสากของคนเป็นพ่อที่เหมือนจะอ่านความคิดลูกสาวออกจึงย่อตัวรอท่าให้เด็กน้อยมาจุ๊บแก้มตัวเอง ส่วนกันตาเองก็ย่อตัวรอลูกสาวมาจุ๊บแก้มเหมือนกัน

“เด็กดีของแม่แก้ม...จุ๊บ!” เธอจุ๊บแก้มลูกสาวกลับด้วย

“นางฟ้าน้อยของแด๊ดดี้” โดมินิกไม่อยากน้อยหน้าแม่ของลูกก็ยื่นปลายจมูกโด่งมาหอมแก้มอีกข้างของลูกสาวเช่นกัน

“แด๊ดดี้ขา แม่แก้มขา หอมแก้มน้องเดียร์แล้วหอมแก้มกันมั่งสิคะ น้องเดียร์เห็นในการ์ตูนที่เคยดู เวลาพ่อแม่ไปส่งลูกที่โรงเรียน พ่อแม่ก็จะหอมแก้มกันด้วยหลังจากหอมลูกค่ะ” หนูน้อยพูดน้ำเสียงใสซื่อ แต่ความใสซื่อของกันติชากำลังทำให้คนเป็นแม่นั้นทำหน้าไม่ถูกในตอนนี้

“นะคะ...หอมแก้มกันนะคะ” หนูน้อยยืนบิดตัวไปมาไม่ยอมเข้าไปในโรงเรียน ส่วนคุณครูประจำเวรก็รอดูภาพหวานเหมือนกัน

“แก้ม” มาเฟียหนุ่มเรียกชื่อแม่ของลูกพร้อมกับบุ้ยปากไปทางลูกสาวที่จ้องมองมาทางเขาและหญิงสาวอยู่

“ฉัน...”

“แค่หอมแก้มเอง” โดมินิกเอ่ยต่อ

“น้องเดียร์ขา แม่แก้มไม่...”

“นะคะแม่แก้มขา นะคะ น้องเดียร์อยากให้แด๊ดดี้กับแม่แก้มหอมกัน” หนูน้อยพูดอ้อนอีกครั้งโดยที่คนเป็นแม่ยังพูดไม่จบประโยค

“ก็ได้ค่ะ” แล้วกันตาก็เอียงแก้มให้มาเฟียหนุ่มหอมด้วยความจำยอม

จุ๊บ!

สัมผัสแผ่วเบาจากริมฝีปากหนาของโดมินิกทำให้หัวใจของคุณแม่ยังสาวเต้นแรง สองแก้มแดงปลั่ง และคนที่จุ๊บเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน สัมผัสแผ่วเบาก่อนหน้านี้เหมือนมีประจุไฟฟ้าอะไรสักอย่างแล่นไปทั่วร่างจนต้องรีบผละออก และยิ่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ของแก้มนวลนั้นมันยิ่งทำให้ความเป็นบุรุษของเขารู้สึกปวดหนึบร้อนรุ่มขึ้นมาจนไม่อยากลุกขึ้นยืนเลยตอนนี้

“แม่แก้มจุ๊บด้วยสิคะ แด๊ดดี้เอียงแก้มให้แม่แก้มสิคะ” หนูน้อยยิ้มดีใจเมื่อพ่อและแม่ยอมทำตามใจ

“น้องเดียร์คะ แม่แก้มว่า...”

“นะคะ...แม่แก้มขา แม่แก้มเอาเปรียบแด๊ดดี้ไม่ได้นะคะ แด๊ดดี้หอมแก้มแม่แก้มแล้ว แม่แก้มต้องหอมกลับด้วยสิคะ” หนูน้อยพูดแทรกอีกครั้ง

เฮ้อ!

กันตาถอนหายใจแรงมองบนแล้วก็ต้องยอมยื่นหน้าไปใกล้หน้าหล่อของโดมินิกที่เอียงแก้มรอท่าตัวเองตามคำอ้อนของลูกสาว และพอยื่นไปก็รีบหอมแก้มสากแล้วรีบผละออกอย่างรวดเร็วทันที

“น่ารักมากค่า น้องเดียร์ไปเรียนก่อนนะคะ” เมื่อสมใจแล้วเด็กน้อยก็เดินเข้าไปในโรงเรียน ส่วนคุณครูประจำเวรก็ได้แต่ยืนยิ้มเขินกับภาพตรงหน้า

“แก้มคุณหอมนะแก้ม ไม่เหมือนผู้หญิงที่ผมเคยหอม” เขาเอ่ยลอยๆ พร้อมกับกัดฟันฝืนความปวดร้าวกลางหว่างขาลุกขึ้นยืน

“ฉันไม่เหมือนผู้หญิงของคุณหรอกค่ะ ไปที่ห้อง ผอ. กันเถอะค่ะ จะได้ทำเรื่องลาออกให้น้องเดียร์ให้เสร็จ และฉันต้องไปลาออกที่โรงเรียนที่ฉันทำงานด้วย เสร็จแล้วจะไปขับรถที่จอดที่ห้างกลับบ้านด้วย” เธอบอกเขาแล้วลุกขึ้นเดินก้าวเร็วๆ เข้าไปในโรงเรียนของลูกสาวพร้อมบ่นพึมพำไปด้วยว่า ‘คนบ้า…ก็ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั้นของคุณนี่ จะกลิ่นเหมือนกันได้ยังไง’ เธอคงลืมไปว่าตอนนี้อาการที่เป็นอยู่คืออาการของคนกำลังหึง