บทที่ 11 ต่างหวั่นไหว

พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางไปเยอรมนีแล้ว คนที่ตื่นเต้นที่สุดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเด็กหญิงกันติชา หนูน้อยดีใจที่จะได้เจอคุณปู่คุณย่า และคุณปู่คุณย่าที่เยอรมนีเองก็ดีใจเหมือนกันที่จะได้เจอหลานสาว ทั้งสองตกใจมากตอนที่โดมินิกวิดีโอคอลไปบอกว่าเขามีลูกแล้วพร้อมกับแอบถ่ายรูปลูกสาวในบ้านของกันตาส่งให้ท่านทั้งสองดู ตอนที่เห็นรูปหนูน้อย ท่านทั้งสองอยากเดินทางมาไทยทันที แต่เขาห้ามไว้ และตั้งแต่วันนั้นเขาก็แทบไม่ได้กลับไปนอนค้างที่บ้านพักหลังใหญ่เลย เขาย้ายตัวเองมานอนค้างที่บ้านหลังเล็กที่ตัวเองไม่ชอบในวันแรกที่เห็น แต่ตอนนี้เขากลับชอบความอบอุ่นของบ้าน ไม่รู้สิ เขาชอบการมีลูกและแม่ของลูกอยู่ด้วยหรือเปล่า แถมได้ทานอาหารไทยฝีมือของกันตาด้วย ยอมรับว่าไม่ชอบอาหารไทย แต่พอได้ลองทานฝีมือของกันตาแล้วเขากลับชอบทุกอย่างที่หล่อนทำให้ทานในทุกมื้อ

“วันนี้คุณไม่ไปทำงานเหรอคุณโดม” กันตาถามคนที่เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านตัวเอง เขาทำเหมือนว่าบ้านของเธอเป็นบ้านของเขาก็มิปาน

“งานผมเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว วันนี้ผมว่าง แล้วไอ้ลุงครูปิ๊กของคุณน่ะ มันจะมาบ้านเราไหมวันนี้”

เขาไม่พอใจเลยที่คุณครูหน้าบ้านๆ นั้นแวะเวียนมาบ้านของกันตาทุกวัน และกันติชาลูกสาวตัวน้อยก็เหมือนจะสนิทกับหมอนั่นมากด้วย เขาล่ะอิจฉาและไม่ชอบที่มันมาเกาะแกะกันตา ให้ตายสิ เขาไม่ชอบ หล่อนเป็นแม่ของลูกเขานะ ไม่ควรไปสนิทกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พ่อของลูกตัวเอง

“แล้วทำไมไม่กลับไปอยู่บ้านตัวเอง มาอยู่บ้านฉันทำไม นี่บ้านฉันกับลูกสองคนค่ะ คุณไม่มีสิทธิ์ ครูปิ๊กจะมาบ่อยแค่ไหนก็ได้ เขาเป็นเพื่อนฉัน”

หล่อนตอบโต้กลับพร้อมกับเดินมาหาคนตัวโตที่หยุดอยู่หน้าทางเดินขึ้นบันได ตื่นเช้ามาก็ปากเสียและหาเรื่องเธอแต่เช้าเลย ดีนะที่ตอนนี้ลูกน้อยยังไม่ตื่น เธอไม่อยากให้กันติชามาเห็นตอนเธอและเขาทะเลาะกันแบบนี้ ไม่อยากให้ลูกมีภาพจำไม่ดีของตัวเองและพ่อของเขา อยากให้ลูกน้อยเห็นพ่อของเขาเป็นเทพบุตรไม่ใช่คนปากร้าย ใจโฉดเหมือนที่เธอรู้จัก

“เพื่อน? มันคิดกับคุณแค่เพื่อนงั้นเหรอ อย่าโง่หน่อยเลยแก้ม ผมรู้ว่าคุณดูออกว่ามันชอบคุณ มันอยากได้คุณ มันอยากนอนกับคุณ”

เผียะ!

“อกุศล!” มือเล็กยกขึ้นฟาดหน้ามาเฟียหนุ่มเต็มแรงจนคนตั้งรับไม่ทันหันไปตามแรงตบของคนตัวเล็ก

“คุณกล้าตบผมเหรอแก้ม...กรอด!”

คนที่เกิดมาไม่เคยโดนผู้หญิงตบหน้ามาก่อนหันหน้ากลับมาหาคนตัวเล็กที่ยืนจ้องหน้าเอาเรื่องตัวเองอยู่ หล่อนไม่กลัวเขา และเขาก็จะไม่ทนอีกแล้ว เมื่อเธอตบเขาก็จะจูบ เร็วเท่าความคิดมือใหญ่ยกขึ้นเกี่ยวลำคอระหงรั้งเข้ามาหาตัวเองพร้อมกับที่ตัวเองโน้มหน้าลงมาบดจูบปากอวดดีของเธอที่เขารั้งบังคับให้แหงนเงยขึ้น

“อ่ะ...อื้อ...”

ร่างเล็กของกันตาดิ้นรนทุบตีแผงอกแกร่งให้ปล่อยตัวเอง แต่ยิ่งพยายามมาเฟียหื่นก็ยิ่งจูบเคล้าปากของหล่อน และตอนนี้เรียวลิ้นสากของเขากำลังดุนดันเข้ามาในโพรงปากของเธอ แม้จะพยายามเม้มปากบิดเบี่ยงหน้าหนีแต่ก็ไม่พ้น ด้วยแรงที่น้อยกว่าบุรุษทำให้พ่ายแพ้ยอมเปิดปากให้เขาเข้ามาล้วงความหวานในปากของตัวเอง และลิ้นของเขาก็กำลังไล่ต้อนลิ้นของเธอที่กำลังถดถอยหนีอยู่ตอนนี้

“อ่า...อื้อ...”

ความหวานของโพรงปากแม่ของลูกทำให้โดมินิกอยากจูบเธอแบบนี้ตลอด และความไร้เดียงสาที่กันตาเผลอจูบตอบนั่นทำให้เขาพึงพอใจ แสดงว่าที่ผ่านมาหล่อนไม่เคยจูบใครเลยนอกจากเขาในคืนนั้นเมื่อแปดปีก่อน เขารุกเร้าเรียวลิ้นสากกอดเกี่ยวลิ้นเล็กไร้เดียงสาของหญิงสาวพร้อมกับดุนดันร่างเล็กให้ถอยไปชนพิงกับขอบโต๊ะทานข้าว ก่อนจะดันร่างเล็กที่ตอนนี้อ่อนแรงระทวยซ่านปวกเปียกให้แอ่นนอนราบไปกับโต๊ะทานข้าว

“อ่า...คุณหวานมากแก้ม ผมอยากได้คุณได้ไหม”

“อ่ะ...อื้อ ยะ...อย่านะ ไหนบอกว่าเราจะอยู่กันแบบเพื่อน อ่ะ...อ่อย” แล้วก็ต้องร้องกระเส่าออกมาเมื่อมือใหญ่เคลื่อนมากอบกุมหน้าอกของหล่อนพร้อมบีบขยำ

“ใช่...แบบเพื่อน แต่เราก็เคยๆ กันมาแล้ว ทบทวนอดีตหน่อยเป็นไงแก้ม” น้ำเสียงแหบพร่าของมาเฟียหนุ่มเอ่ยออกมา พร้อมกับขยับตัวถอยห่างมาถลกดึงเสื้อยืดสีเทาของตัวเองออกแล้วโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี

ดวงตาเล็กของกันตาเบิกกว้างเมื่อได้เห็นหน้าอกแข็งแรงที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ และหล่อนก็หายใจติดขัดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่โดนปล้ำจูบไป ไรขนสีแดงอ่อนๆ ตามแผงอกนั่น หล่อนจำได้ดี จำได้ว่าครั้งอดีตหล่อนเคยลูบไล้มัน แม้ว่าในคืนนั้นจะไม่เต็มใจ แต่ร่างกายสมบูรณ์แบบของโดมินิกมันยังคงตราตรึงให้จดจำ พอมาเจออีกตอนนี้ความรู้สึกภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นก็ย้อนศรเข้ามาในห้วงความคิด มาเฟียหนุ่มยังคงมีหุ่นน่าอิจฉาและน่าลูบไล้เหมือนเดิม แต่หล่อนจะเผลอไผลไปกับเขาไม่ได้ หล่อนต้องหักห้ามความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้

“ยะ...อย่านะคุณโดม คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”

“เราคนเคยๆ กันแก้ม จะมีอีกครั้งจะเป็นอะไรไป คุณมีของดีคุณต้องใช้ ตลอดเวลาที่ผมนอนร่วมเตียงกับคุณ ผมทรมานมากรู้ไหม ผมต้องนอนดูลูกนอนจับนมคุณทุกคืน”

“คะ...คนหื่น” น้ำเสียงสั่นหอบหายใจของเธอเปล่งออกมาและพยายามจะเบี่ยงตัวลงจากโต๊ะทานข้าวขนาดเล็ก แต่ก็ถูกมือหนาของมาเฟียหนุ่มจับรั้งเอวเล็กบางของเธอไว้

“ปะ...ปล่อยนะ”

“ผมไม่ได้หื่น แต่ร่างกายของคุณมันเชิญชวนผมเองแก้ม” โดมินิกคร่อมตัวที่เปลือยท่อนบนตัวเองไปยังร่างเล็กที่ตัวเองจับล็อกไว้กับโต๊ะทันที แต่แล้วทุกอย่างก็พังครืนเมื่อเสียงเล็กดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“แด๊ดดี้กับแม่แก้มทำอะไรกันคะ” น้ำเสียงใสซื่อยืนกอดตุ๊กตาอยู่บนบันได และอีกมือยกขยี้ตามองไปตรงหน้าด้วยความสงสัยอยากรู้ของเด็กฉลาดอย่างเด็กหญิงกันติชา

ว้าย!

ด้วยความรวดเร็วกันตารีบผลักโดมินิกออกห่างแล้วไปยืนอยู่ข้างโต๊ะจัดระเบียบของตัวเองให้เรียบร้อย ส่วนโดมินิกก็ยืนหน้านิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเดินไปก้มลงเก็บเสื้อยืดที่ถอดทิ้งขึ้นมาใส่แล้วกัดกรามตัวเองแน่นเพื่อสงบอารมณ์ร้อนรุ่มในอกของตัวเองให้นิ่ง ก่อนจะเดินไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมาแนบอกแล้วหอมแก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้างแรงๆ

“อือ...คนเก่งของแด๊ดดี้ ตื่นแล้วเหรอคะ” เขาถามหนูน้อยแทนโดยไม่คิดจะตอบคำถามก่อนหน้านี้ของนางฟ้าตัวเล็ก

“ค่า น้องเดียร์ตื่นมาไม่เจอแด๊ดดี้นอนข้างๆ เลยลงมาหาค่ะ แล้วแม่แก้มเป็นอะไรมากไหมคะเมื่อกี้” หนูน้อยตอบและถามคนเป็นแม่ที่ยืนก้มหน้าอายลูกสาวอยู่ถัดจากหลังของคนเป็นพ่ออยู่

“คะ...คะน้องเดียร์” กันตาไม่เข้าใจในคำถามของลูกน้อย

“ก็เมื่อกี้แด๊ดดี้นอนทับแม่แก้มไงคะ แด๊ดดี้ตัวใหญ่ แม่แก้มต้องหนักมากแน่เลยใช่มั้ยคะ” คำพูดของเด็กน้อยเล่นเอาหน้าที่แดงอยู่แล้วของแม่ยิ่งแดงกว่าเดิมอีก

“ไม่หนักหรอกค่ะ แด๊ดดี้ไม่ได้ทับแม่แก้มทั้งตัวสักหน่อย ว่าแต่คนเก่งของแด๊ดดี้ยังไม่อาบน้ำ แปรงฟันใช่ไหมครับ”

‘คนไร้ยางอาย’ กันตาบ่นในใจเมื่อเห็นหน้าตาของมาเฟียหนุ่มเป็นปกติ ซึ่งต่างจากเธอที่อายลูกจนจะมุดดินหนีแล้วตอนนี้

“ยังค่า ก็น้องเดียร์ไม่เจอใคร น้องเดียร์กลัวว่าแด๊ดดี้จะทิ้งไปบนฟ้าอีกเลยรีบมาตามหาค่ะ”

ทุกเช้ากันติชาจะกลัว กลัวว่าตื่นมาแล้วจะไม่เจอคนเป็นพ่อ เวลาตื่นจะรีบตามหา ถ้าไม่เจอจะไม่ยอมอาบน้ำ ทานข้าว อย่างเมื่อวันก่อนวันที่โดมินิกไปประชุมกับหุ้นส่วนไม่ได้บอกหนูน้อยไว้ ทั้งวันกันติชาไม่ยอมทานข้าวเอาแต่ร้องไห้งอแงจนคนเป็นแม่อย่างกันตาต้องรีบโทรตามให้เขากลับมาบ้านทันทีที่เสร็จงาน

“เด็กดีของแด๊ดดี้ แด๊ดดี้รักหนูขนาดนี้แล้วจะทิ้งไปไหนได้คะ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางแล้วนะ วันนี้แด๊ดดี้จะอยู่กับหนูทั้งวันเลยค่ะ” เขาหอมแก้มลูกน้อยแรงๆ อีกครั้ง ก่อนจะหันไปพูดกับกันตา “ผมพาลูกไปอาบน้ำก่อนนะแก้ม คุณทำกับข้าวเถอะ เรื่องเมื่อกี้ผมไม่จบเท่านี้หรอกนะ ผมจะต่อให้จบบท” เขาเอ่ยทิ้งท้ายแล้วเดินขึ้นบันไดไป ทิ้งให้คุณแม่ของลูกยืนบิดตัวแก้มแดงไปมาอยู่คนเดียว

“คนบ้า ไอ้คนบ้า” จากนั้นเธอก็หมุนตัวไปเตรียมมื้อเช้าให้สองพ่อลูกต่อ การมีโดมินิกมาอยู่บ้านด้วยตลอดหนึ่งอาทิตย์ มันทำให้หัวใจของคุณแม่ยังสาวเต้นไหวสั่นแรงทุกครั้งยามได้เห็นหน้าหล่อๆ ทรงเสน่ห์ และยิ้มร้ายๆ ของชายหนุ่มมันก็กระตุกความรู้สึกของหล่อนเหลือเกิน

ปรารภไม่มีสอนตอนบ่ายเลยแวะมาหากันตาทันทีหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จและรู้ว่าหญิงสาวอยู่บ้านวันนี้ไม่ได้ออกไปไหน ครูหนุ่มหล่อหวานใจของครูสาวๆ ในโรงเรียน แต่กลับไม่ชอบใจใครเลยกลับมาชอบคุณแม่ยังสาวลูกติด ตอนรู้ว่าพ่อของเด็กหญิงกันติชาจะมารับทั้งสองไปอยู่ด้วย หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น แต่เมื่อเขารักกันตามาตลอด รักแบบไม่หวังอะไร เขาจึงยินดีกับหญิงสาวด้วยที่จะมีความสุขและไม่ลำบากอีก

“ครูปิ๊กไม่น่าซื้อของมาให้เลยค่ะ” กันตาเอ่ยบอกครูหนุ่มที่ซื้อขนมหม้อแกงของโปรดตัวเองมาให้

“ไม่เป็นไรครับ ครูแก้มจะได้คิดถึงผมตอนอยู่ที่เยอรมันไงครับ ไปที่นั่นแล้วอย่าลืมเพื่อนคนนี้นะครับ”

“ไม่ลืมค่ะ ครูปิ๊กเป็นเพื่อนของแก้มและเป็นเพื่อนคนเดียวที่แก้มมี แก้มจะลืมได้ไงคะ” หล่อนบอกเขา แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นคิดกับตัวเองมากกว่าเพื่อนก็ตามที

“ครับ แล้วนี่น้องเดียร์กับแด๊ดดี้ของเขาไปไหนครับ ตั้งแต่มาถึงยังไม่เจอเลย” เขาถามหาสองพ่อลูก

“ไปข้างนอกค่ะ เห็นบอกว่าจะพาไปดูหนังค่ะ” เธอบอกครูหนุ่ม ตอนแรกเธอว่าจะไปกับสองพ่อลูก แต่คิดไปคิดมาไม่ไปด้วยดีกว่า เพราะเมื่อเช้านี้มาเฟียหนุ่มทำให้เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขา

“ครับ แล้วนี่ทานมื้อเที่ยงยังครับ”

“ยังค่ะ แก้มยังไม่หิวเลย ครูปิ๊กล่ะคะ”

“ยังครับ ผมตั้งใจจะมาฝากท้องที่บ้านครูแก้ม”

“งั้นแก้มทำมื้อเที่ยงให้ทานนะคะ”

“ผมช่วยครับ”

“ขอบคุณค่ะ ไปที่นั่นแก้มคงคิดถึงบ้าน คิดถึงโรงเรียนและนักเรียนที่เคยสอนแย่เลยค่ะ ไปที่นั่นไม่รู้จะต้องทำตัวยังไง เพราะแก้มเองก็ไม่คิดว่าตัวเองและพ่อของน้องเดียร์จะวนกลับมาเจอกันอีก” เธอบอกพร้อมกับเดินไปเปิดตู้เย็นดูของสดในนั้น

“โชคชะตามักเล่นตลกเสมอครับ แต่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีที่น้องเดียร์จะได้มีแด๊ดดี้ และเขาก็รักน้องเดียร์ด้วย”

เขาพูดจากใจจริง และลึกๆ ของใจที่แสดงความยินดีก็มีความเจ็บปวดและอิจฉาโดมินิก ทำไม...ทำไมพ่อของกันติชาถึงไม่เป็นเขา ทำไมถึงไม่เป็นเขาที่กันตาเลือก แต่ทุกอย่างมันก็ชัดเจนแล้วว่าตลอดเวลาที่รู้จักกันมาสามปีนั้น หญิงสาวให้เขาได้แค่ความเป็นเพื่อนที่ดีเท่านั้น

“ขอบคุณครูปิ๊กนะคะ ที่เป็นเพื่อนที่ดีและช่วยเหลือแก้มกับน้องเดียร์ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา”

หล่อนบอกขอบคุณเขาพร้อมกับนำของสดมาวางไว้ที่โต๊ะ เธอจะทำราดหน้าหมูสับให้เขาทาน เพราะในตู้เย็นมีของสดแค่นี้ มีแค่หมูสับ ผักคะน้า และแครอทเท่านั้น พร้อมกับเส้นใหญ่เหลือเล็กน้อย กันตาไม่อยากซื้อของมาไว้ เพราะพรุ่งนี้เธอต้องจากบ้านหลังนี้ไปแล้ว และไม่รู้ว่าต้องไปนานแค่ไหน ต้องไปอยู่ที่เยอรมนีนานแค่ไหนถึงจะได้กลับมาบ้านน้อยที่แสนอบอุ่นหลังนี้อีก

“ครับ ว่าแต่จะทำอะไรทานครับครูแก้ม”

“ราดหน้าหมูค่ะ พอดีในตู้เย็นมีของแค่นี้เองค่ะ”

“ผมทานได้ครับ อะไรที่ครูแก้มทำ ผมทานได้หมด เดี๋ยวผมช่วยหั่นผัก ล้างผัก และสับหมูให้นะครับ”

“ค่ะ งั้นแก้มผัดเส้นรอนะคะ” แล้วทั้งสองก็ช่วยกันทำมื้อเที่ยงด้วยกัน พร้อมพูดคุยกันถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา