บทที่ 3 ชู่เอ๋อของข้า(1)

เมื่อจัดการกับอาภรณ์ที่เหลือติดตัวไม่กี่ชิ้นออกก็โน้มตัวคร่อมทับพระชายาคนงามอีกครั้ง และครั้งนี้ตู้เหลียงเฉิงกดแนบเบียดท่อนเนื้อมังกรที่แข็งดุจเหล็กกล้าบดเบียดความเป็นสาวของนางที่อวบอูมฉ่ำน้ำหวานรอท่าให้ตัวเองทแยงเข้าหา แต่ยังก่อน อ๋องตู้ยังคงบดเบียดถูไถอยู่หน้าสวนไม่ได้เปิดปากสวนเข้าไป

“อ่ะ...อื้อ ท่านอ๋องตู้ ท่าน อ่า...”

นางร้องครางกระสับกระส่ายร้อนรุ่มบิดตัวไปมาอยู่ใต้ร่างใหญ่ สองมือเล็กถูกจับรวบตรึงไปคล้องกอดที่ลำคอหนาของบุรุษ ตอนนี้นางอายเหลือเกินยิ่งสายตากรุ้มกริ่มของบุรุษเหนือร่างที่กำลังมองจ้องสองเต้าของนาง และมือสากกร้านก็กอบกุมบีบเคล้นคลึงให้ความรู้สึกยิ่งทำให้นางเขินอายและเจ็บแน่นอกบวกกับร้อนรุ่มเรือนร่างราวถูกไฟรนก็มิปาน

“อ่า...ว่าอย่างไรชู่เอ๋อของข้า เจ้าจะพูดอะไรฮึ แต่ข้าอยากบอกเจ้าว่าเจ้างามนักชายาของข้า ค่ำคืนนี้เจ้าจักเป็นของข้าทั้งตัวแล้วยอดหญิงงามของข้า” หัวใจอ๋องหนุ่มเต้นแรงผิดจังหวะ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีหญิงงามคนใดทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นประหม่าได้เหมือนชู่เอ๋อ นางช่างงดงามและน่าค้นหาเสียจริงสำหรับเขา

แม้จักผ่านสตรีมามากมาย แต่เมื่อเทียบกับพระชายาคนงามที่เพิ่งแต่งเข้าจวน พวกนางล้วนสู้นางไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ชู่เอ๋อช่างสวยงามไร้ที่ติ และยิ่งไปกว่านั้นนางยังมีความซุกซนในดวงตา อยากรู้นักวันหน้าจักเป็นเช่นไรต่อ ตู้เหลียงเฉิงตวัดแขนโอบกอดร่างน้อยเปลือยเปล่าใต้ร่างขึ้นหาตัวเองจนเบียดตัวแนบเนื้อหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกัน และกดแนบท่อนเนื้อมังกรร้อนตัวเองกระแทกกายเป็นหนึ่งเดียวกับนางทันที

“อ่ะ...กรี๊ด! เจ็บ! ท่านอ๋องตู้ หม่อมฉันเจ็บ!” นางดิ้นในวงแขนแข็งแรงของอ๋องตู้พร้อมกับทุบตีแผ่นหลังหนาให้เขาปล่อยตัวเอง แต่ยิ่งดิ้นยิ่งเจ็บและอ้อมกอดแข็งแรงก็กอดรัดแน่นกว่าเดิม

“ชูว์...เจ้าเจ็บรึชายาข้า”

“อือ...หม่อมฉันเจ็บ ได้โปรดไปเถอะท่านอ๋องตู้ อย่าอยู่ในตัวข้าแบบนี้เลย อ่า...เจ็บเหลือเกิน ท่านทำให้หม่อมฉันเจ็บ อึก! ฮือ”

“อ่า...ข้ารู้ว่าเจ้าเจ็บ แต่ข้าหยุดไม่ได้ชายาของข้า ความเจ็บปวดของเจ้าจะเปลี่ยนเป็นความสุขเชื่อข้าชู่เอ๋อ”

เขาเอ่ยปลอบโยนพร้อมกับจูบหน้าผากมนชื้นเหงื่อของนางแล้วเคลื่อนมาจูบเปลือกตาที่หลับนิ่งและมีน้ำใสๆ ไหลออกทางหางตา ตู้เหลียงเฉิงสงสารพระชายาคนงามจับใจแต่ทำเช่นไรได้เล่า ในเมื่อมันคือสิ่งที่เขาต้องทำอยู่แล้วและนางเองก็ต้องรองรับความอุ่นร้อนของท่อนเนื้อมังกรของเขาอยู่แล้ว

“อ่า...ผ่อนคลายชายาของข้า ปล่อยตัวสบายอย่าเกร็ง ให้ข้าได้มอบความสุขแก่เจ้าชู่เอ๋อ”

“อือ...ท่านอ๋องตู้ ท่าน...จะไม่ทำให้หม่อมฉันเจ็บไปมากกว่านี้ใช่ไหมเจ้าคะ” นางถามใสซื่อ

“ใช่ จากนี้เจ้าจะมีแต่ความสุขชู่เอ๋อ ปล่อยตัวไปกับข้าที่เป็นสวามีของเจ้า”

“อือ...หม่อมฉันจักเชื่อท่านอ๋องตู้” นางพยักหน้าอย่างเชื่อฟังแล้วตู้เหลียงเฉิงก็อดกดปลายจมูกแรงๆ กับระหว่างคิ้วนางไม่ได้ นางช่างสวยน่าเอ็นดูเหลือเกิน

“เป็นของข้าทั้งคืนชู่เอ๋อ ข้าจักสอนให้เจ้ารู้จักเพลงดาบของอ๋องตู้คนนี้ อ่า...ไม่ไหวแล้ว เจ้าตอดรัดข้าแน่นเหลือเกินแม่หญิงงาม ข้าทนใจเย็นไม่ได้แล้ว อ่า...โอว์...” ความคับแน่นของแม่หญิงงามพระชายาเอกกำลังเร่งเร้าให้ตู้เหลียงเฉิงขยับโยกตัว ส่วนชู่เอ๋อได้แต่บิดเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อเอวหนาเริ่มจะขยับโยกเร่ากระแทกตัวเข้าหาตัวเองเป็นจังหวะ ยามบุรุษถอดถอนตัวออกก็รู้สึกโล่ง แต่ก็แค่ชั่วครู่เมื่อเอวหนากระแทกกายหนักหน่วงจ้วงลึกเข้ามาอัดในท้องน้อย

“อ่ะ...ท่านอ๋องตู้ ท่าน อือ...อ่า” สองแขนโอบกอดร่างใหญ่จิกทึ้งเล็บสั้นไปตามแผ่นหลังหนาด้วยความทรมานกายสาว

“ชูว์...อย่ากลัวไปเลยชายาของข้า ข้าบอกแล้วมิใช่รึว่าข้าจะมอบความสุขให้เจ้าจนฟ้าสาง อ่า...เจ้ากำลังทรมานมังกรของข้าชู่เอ๋อ ซี้ด...อืม...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงกระทบกระทั่งของทั้งสองร่างดังหนักหน่วงเมื่อร่างใหญ่ตู้เหลียงเฉิงเริ่มบรรเลงเพลงดาบเร่ารัญจวนสอดเร่ากดคลึงหนักหน่วงเป็นจังหวะในกายชายาเอกแสนงาม วงแขนแข็งแรงกอดรัดร่างแน่งน้อยแน่นแนบซุกไปกับอก ปลายจมูกโด่งคลอเคลียกับซอกคอระหงไปด้วย

“อ่า...เจ้าทำให้ข้ารู้สึกประหม่า รู้ตัวรึไม่ชายาของข้า อ่า...ไม่ไหวแล้ว แน่นเหลือเกิน อ่า...”

“อ่ะ...อุ๊ย!” นางร้องครางซาบซ่านเมื่อถูกกัดเม้มติ่งหูจนต้องบิดเอวถอยหนี แต่เอวสอบก็เคลื่อนไหวกระแทกตามมาติดๆ ความเจ็บปวดได้หายไป แต่มันมีความร้อนรุ่มทรมานและความสุขเคลือบแฝงมาด้วยยามที่ท่านอ๋องตู้เคลื่อนไหวตามมากระแทกกายแน่นในร่างนาง

“ข้าชอบยามเจ้าร้องใต้ร่างนักแม่หญิงงามของข้า อ่า...ไม่ไหวแล้ว เจ้างามจนข้าอยากแตกซ่านในตัวเจ้าแล้วชู่เอ๋อ” เอวสอบเด้งไหวแอ่นเด้งกระแทกเร่าจังหวะเพื่อส่งตัวเองและชู่เอ๋อไปให้ถึงความสุขที่ปรารถนา

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

“ท่านอ๋องตู้ อ่า...หม่อมฉัน อ่า...ร้อนเหลือเกินเจ้าค่ะ อ่า...อือ”

“อ่า...เจ้าไม่เจ็บแล้วรึยอดหญิงของข้า อ่า...”

“เพคะ หม่อมฉันมะ...ไม่เจ็บแล้ว อ่า...แล้วท่านล่ะ เจ็บไหมที่หม่อมฉันจิกเล็บกับหลังท่าน แผลท่าน...อ่า...อื้อ” แล้วคำพูดก็กลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อปากหนาอุ่นร้อนทาบทับบดจูบเอาแต่ใจ

“อ่า...เจ้าอย่ากังวลไปเลย แผลพวกนั้นมันหายดีแล้ว อ่า...เพลานี้เจ้าไม่เจ็บข้าก็ดีใจมากแล้วแม่หญิงงามของข้า อ่า...ชู่เอ๋อพร้อมกันแม่ยอดเสน่หาของข้า อ่า...ซี้ด โอว์...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เพียงแค่เจอกันครั้งแรกก็ถูกส่งตัวเข้าจวนได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นพระชายาเอก สำหรับชู่เอ๋อมันเหมือนฝัน ในคราแรกไม่ได้อยากมาอยู่ในตำแหน่งนี้ ไม่ได้อยากแต่งออกเรือนมาอยู่ในจวนอ๋องตู้ แต่เพลานี้นางไม่แน่ใจแล้วว่าคำที่พูดไปก่อนหน้าที่ต้องการ ‘หย่า’ นั้นยังคงหนักแน่นเหมือนเช่นเดิมรึไม่

ตู้เหลียงเฉิงไม่ได้ปรารถนาจะแต่งพระชายา แต่เมื่อขัดบัญชาของฮ่องเต้ไม่ได้ก็ต้องจำใจรับพระชายาเอกเข้าจวน แต่เพียงแค่ได้พบ หัวใจที่ด้านชาจนคิดว่าไร้ความรู้สึกกลับเต้นแรงผิดจังหวะมีชีวิตชีวาและอยากครอบครองนางในคราเดียวกัน ตอนนี้ตู้เหลียงเฉิงโอบกอดรัดร่างเปลือยแสนงามในวงแขนแน่นพร้อมแอ่นเด้งเร่ากระแทกจังหวะของเอวสอบบรรเลงเพลงดาบราคะตัวเองไปด้วยความหวงแหนหญิงงามในอ้อมกอด

“อ่า...ต่อไปนี้เจ้าจะมีเพียงข้าคนเดียวชู่เอ๋อ และข้าเองก็จักมีแค่เจ้าแม่หญิงงามของข้า” ตู้เหลียงเฉิงพึมพำทุ้มต่ำราวคนละเมอ ก่อนจะซุกปลายจมูกได้รูปของตัวเองเข้าหาซอกคอระหงชื้นเหงื่อ เอวสอบก็ทำงานบรรเลงเพลงยุทธ์ตัวเองไปด้วย

“อ่า...ท่านอ๋องตู้ หม่อมฉัน อ่า...หม่อมฉัน อือ...ไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ อือ...”

“อ่า...ข้ารู้ยอดเสน่หาของข้า อ่า...เจ้ากำลังจะถึงความสุขและข้าเองก็มิต่างจากเจ้าชู่เอ๋อ อ่า...แน่นดีเหลือเกิน อ่า...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เพลงดาบราคะของตู้เหลียงเฉิงยังคงบรรเลงทำนองเร่าร้อน พร้อมกับสองวงแขนกอดรัดร่างแม่หญิงงาม ชู่เอ๋อเองก็กอดรัดร่างใหญ่ตอบพร้อมซุกหน้าไปกับไหล่หนาของพระสวามี หากนางคิดหนีงานอภิเษก นางคงไม่ได้พบกับท่านอ๋องตู้ที่เลื่องชื่อผู้นี้

“โอว์...ยอดหญิงงามของข้า อ่า...เจ้าสวยเหลือเกินชู่เอ๋อ”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ค่ำคืนสวยงามจบลงเมื่อท่อนเนื้อมังกรถอดถอนออกจากดงบุปผางามของชู่เอ๋อ ตู้เหลียงเฉิงมองร่างเปลือยอ่อนปวกเปียกหลับสนิท ก่อนจะกดคลึงปลายจมูกโด่งกับแก้มนวลเนียนของนางแล้วลุกขึ้นแต่งตัวเมื่อด้านนอกมีเสียงดังโวยวายเกิดขึ้น เพลานี้ใกล้รุ่ง เป็นอย่างที่คิดไว้มิมีผิด พวกคนร้ายบุกรุกจวนของเขา

“หึ! อยากตายนักก็เข้ามา” อ๋องตู้พึมพำกับตัวเองเมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วเดินไปหยิบดาบคู่กายแล้วเปิดประตูเหาะเหินออกไปทันทีพร้อมกับฟาดฟันดาบใส่ชายชุดดำนับสิบคน ส่วนฟ่านตงและทหารก็วิ่งกรูเข้าสู้พร้อมกับเขา

“ไปเฝ้าหน้าห้องพระชายาของข้า อย่าให้แม้แต่มดเล็ดลอดเข้าไปได้” น้ำเสียงเหี้ยมตะโกนสั่งฟ่านตงกับเหล่าทหารนับสิบ ส่วนตัวตู้เหลียงเฉิงนั้นก็ปล่อยเพลงยุทธ์ตัวเองใส่พวกคนร้ายทันที มาแค่นี้ไม่คณามือเขาเสียด้วยซ้ำ

ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!

เสียงคมดาบกระทบกระทั่งกันดังหนักหน่วง ตู้เหลียงเฉิงฆ่านักฆ่าชุดดำในดาบเดียว ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่อาจรอดหนีเงื้อมมือของเขาไปได้ในค่ำคืนนี้

ร่างเล็กเปราะบางขยับเขยื้อนพลิกตัวไปมาบนเตียง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อภาพของค่ำคืนที่ผ่านมาฉายซ้ำในหัวจนต้องดีดตัวลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วก็ต้องสูดปากเจ็บกลางหว่างขาของตัวเองพร้อมกับมองไปรอบๆ ห้องที่ไม่ใช่ห้องของตัวเองเหมือนทุกครั้ง และมันก็ตอกย้ำให้นางรู้ว่าตอนนี้นางคือพระชายาของอ๋องตู้

แอ๊ด!

เสียงประตูห้องถูกเปิดผลักเข้ามาพร้อมกับสาวใช้ส่วนตัวที่ติดตามมาด้วยอย่างหลันหลงเดินเข้ามา

“พระชายาตื่นแล้วรึเจ้าคะ”