บทที่ 2 พระชายา(2)

หึหึ

“แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ชู่เอ๋อ ข้าอยากแสดงให้เจ้าดูว่าหน้าที่แท้จริงของชายานั้นต้องทำเยี่ยงไร” เขาเอ่ยพลางมือใหญ่ปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออกช้าๆ

“หม่อมฉันไม่อยากรู้แล้วท่านอ๋องตู้ หม่อมฉันง่วง อ่า...”

นางพูดพร้อมยกมือปิดปากหาว เพราะรู้ถึงความหมายของคำพูดของตู้เหลียงเฉิง แม้นางจะซุกซน แต่ใช่ว่านางจะไม่รู้ว่าชายหญิงยามอยู่ด้วยกันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“แต่เรายังไม่ง่วงชู่เอ๋อ คืนนี้คือคืนของเรา ยังไงเสียเจ้าก็ต้องปรนนิบัติข้าในฐานะเมีย!” ท้ายประโยคตู้เหลียงเฉิงเอ่ยเน้นให้นางเข้าใจเป็นพิเศษ

“ตะ...แต่หม่อมฉันยังไม่พร้อมท่านอ๋อง เป็นวันอื่นได้ไหมเจ้าคะ?” นางต่อรอง

“ช่างเจรจาเหลือเกิน เจ้ารู้ไหมว่าการแต่งเข้าจวนของอ๋องตู้ต้องเจอกับอะไรบ้าง”

“ก็เจอกับท่านอ๋องตู้” นางตอบซื่อ

“นั่นก็ถูก และรู้อะไรไหมว่ายามกลางคืนเจ้าต้องเจอเพลงดาบของข้าที่ได้ร่ำเรียนสะสมมานานตลอดหลายปี”

“ท่านจะฆ่าหม่อมฉัน?”

“เปล่าชายาข้า ดาบของข้ามันไม่ได้มีไว้เพื่อฆ่าเจ้าให้สิ้นลม แต่มันมีไว้เพื่อให้ความสุขเจ้าต่างหากเล่าชู่เอ๋อ” เอ่ยจบความอ๋องหนุ่มก็จัดการกับอาภรณ์ของตัวเองเสร็จพอดีพร้อมกับขยับตัวเคลื่อนไหวเข้าหาคนที่ขยับตัวถอยห่างและกักร่างเล็กไว้ไม่ให้หนีรอดพ้นมือตัวเองไปได้

“ทะ...ท่านถอดเสื้อทำไมเจ้าคะ”

“ไม่ถอดแล้วจะแสดงวรยุทธ์ให้เจ้าดูได้เช่นไรเล่าชายาข้า และเจ้าเองก็ต้องถอดเหมือนกัน ที่หัวเจ้าคงหนักมากแล้วชู่เอ๋อ”

มือใหญ่จัดการปลดเครื่องประดับบนหัวของพระชายาออกพร้อมกับก้มต่ำมองลำคอระหงสวยงามแล้วลอบกลืนน้ำลายลงคอไปด้วย กลิ่นกายอ่อนๆ ของสตรีโชยเข้าจมูกจนรู้สึกซาบซ่านท่อนเนื้อมังกรที่อยู่กลางหว่างขา

“อ่า...เจ้าหอมยิ่งนักชู่เอ๋อ เจ้าคือของข้านับแต่นี้ไปชายาของข้า”

เขาสูดกลิ่นหอมของชู่เอ๋อเข้าเต็มปอด ยิ่งได้กลิ่นกายยิ่งอยากสัมผัสให้มากกว่าที่ทำตอนนี้ มือใหญ่จัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ชุดของนางออกทันที ไม่สนใจว่าพระชายาจะดิ้นขัดขืน สองมือเล็กพยายามปัดป้องตัวเอง แต่ถูกมือใหญ่รวบจับตรึงไว้เหนือหัวพร้อมกับถูกผลักให้ล้มลงไปกับเตียง

“อ่ะ...ท่านอ๋องตู้”

นางเอ่ยเรียกชื่อของชายรูปงามเมื่อถูกผลักล้มลงกับเตียง พร้อมกันนั้นร่างใหญ่สมชายชาตรีก็เคลื่อนไหวมาคร่อมทับกักร่างนางไม่ให้ขยับเขยื้อนหนีลงจากเตียงได้

“ว่าอย่างไรชายาของข้า” น้ำเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างแก้มเมื่อใบหน้าของตู้เหลียงเฉิงโน้มต่ำลงไปหาดวงหน้างื้นเหงื่อของพระชายา

“ทะ...ท่านทำให้หม่อมฉันหนักท่านอ๋องตู้” นางบอกด้วยน้ำเสียงกระท่อนกระแท่นด้วยความอึดอัดและหนักคนเหนือร่าง

“โธ่! ชายาของข้า เจ้าหนักรึ ถ้าหนักก็ให้ความร่วมมือ ค่ำคืนนี้ดาบของข้ามันอยากฟาดฟันเจ้าจนสว่างชู่เอ๋อ เจ้าคงยังไม่รู้ว่าตอนนี้ท่อนเนื้อมังกรที่จะบรรเลงเพลงดาบของข้ามันได้ผงาดตื่นตัวพร้อมจะพาเจ้าไปถึงแดนฉิมพลีแล้วชายาแห่งข้า อ่า...” เอ่ยจบความเขาก็ตวัดลิ้นลากถูไถแก้มนวลเนียนจนชื้นแฉะ

“อ่ะ...ยะ...อย่าทำเช่นนี้ท่านอ๋องตู้ อ่ะ...ยะ...อย่า อ่ะ...อื้อ” นางดิ้นตัวบิดหน้าหนีปลายลิ้นสากของตู้เหลียงเฉิง แต่เหมือนยิ่งบิดเบือนหน้าหนียิ่งเป็นการเปิดทางสะดวกให้อีกฝ่ายได้สัมผัสแตะลิ้นสากไล้เลื้อยตามพวงแก้มนวลเนียนของนาง

“อ่า...เจ้าดิ้นไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอกชายาของข้า อ่า...เจ้าช่างน่าค้นหาเสียจริงชู่เอ๋อ ค่ำคืนนี้ข้าจักดูแลเจ้าเป็นอย่างดี” มือใหญ่ที่รวบสองมือเล็กไว้ด้วยกันเพียงมือเดียวยังคงกำแน่น ส่วนอีกมือก็จัดการปลดเปลื้องอาภรณ์ของนางไปด้วย เพียงเวลาไม่นานบุรุษหนุ่มก็จัดการสิ่งกีดขวางออกไปให้พ้นทางได้จนหมด

“โอว์...เจ้าสวยเหลือเกินชู่เอ๋อ ข้าเพิ่งรู้ก็วันนี้ว่าในแคว้นเฉิงมีหญิงที่งดงามเยี่ยงเจ้าอยู่ชู่เอ๋อ”

ผิวขาวโพลนดุจปุยเมฆบนฟ้ากระทบกับแสงเชิงเทียนในห้องยิ่งทำให้ผิวสวยนวลเนียนน่าสัมผัส ตู้เหลียงเฉิงมองสำรวจร่างเล็กเปลือยของสาวงามใต้ร่างอย่างชื่นชม ยิ่งเฉพาะสองเต้าอวบอูมขนาดพอเหมาะมือที่กำลังกวัดแกว่งตามแรงดิ้นของเจ้าของยิ่งทำให้เขาร้อนรุ่มทรมานท่อนเนื้อมังกรกลางหว่างขา

“อ่า...เจ้างามนักชายาของข้า ค่ำคืนนี้จะมีแค่เราเท่านั้นหญิงงามแห่งข้า”

พูดจบเขาก็ลากปลายลิ้นสากผ่านร่องอกอวบอูมพร้อมปล่อยมือที่จับตรึงมือเล็กรวบไว้เหนือหัวมากอบกุมสองเต้า อีกมือก็เช่นกัน

“อ่า...ยะ...อย่า ท่านอ๋องตู้ อย่าทำหม่อมฉัน อ่ะ...อื้อ” นางดิ้นเร่าและบอกบุรุษหนุ่มด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ร่างกายของชู่เอ๋ออ่อนแรงไร้การต่อต้านเมื่อถูกมือหยาบกร้านจากการทำศึกของตู้เหลียงเฉิงเคล้นเต้าหนักหน่วง

“ชูว์...อย่าห้ามข้าชู่เอ๋อ ค่ำคืนนี้เจ้าต้องเป็นของข้า อ่า...สวยเหลือเกินแม่คนงามของข้า” อ๋องตู้ตวัดระรัวปลายลิ้นสัมผัสยอดอกสีชมพูระเรื่อไปมาอย่างเป็นจังหวะ และสลับไปกับยอดปทุมถันอีกข้างที่มือใหญ่กำลังนวดเร่าให้ความสุขเช่นกัน

“อ่า...ยะ...เจ็บ! หม่อมฉันเจ็บท่านอ๋องตู้ อ่า...” ชู่เอ๋อเจ็บยามมือใหญ่เคล้นแรง แต่ก็รู้สึกร้อนวูบวาบทั่วเรือนกายเปลือยเมื่อยามปากหนาดูดเร่ากลืนกินยอดปทุมคู่งามทั้งสองสลับกันไปมา

“อ่า...เจ้าเจ็บรึชายาข้า” ปากหนาอุ่นร้อนของอ๋องหนุ่มผละออกจากยอดปทุมคู่งามมาถามไถ่ แต่ก็ไม่ได้หยุดมือที่เคล้นคลึงหนักหน่วง ชอบเหลือเกินยามหญิงงามใต้ร่างครวญครางบิดเร่าเช่นนี้ ใบหน้าสวยของชู่เอ๋ออาบชื้นไปด้วยเหงื่อไคลไม่ต่างจากเขาที่ตอนนี้ร้อนรุ่มเพราะนาง

“อือ...ท่านอ๋องตู้ ยะ...หยุดเถอะเจ้าค่ะ ได้โปรด...หม่อมฉัน อ่ะ...อื้อ” เสียงของนางกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อปากหนาอุ่นร้อนประกบปิดแนบสนิทพร้อมดุนดันปลายลิ้นร้อนสากของตนเข้าไปในโพรงปากแสนหวานของนาง

“อ่า...อื้อ” มีเพียงเสียงครวญครางเล็ดออกมาให้ได้ยินเมื่อเรียวลิ้นใหญ่ของตู้เหลียงเฉิงรุกรานเข้าไปกอดเกี่ยวตวัดคลอเคลียเรียวลิ้นเล็กของนาง ยิ่งไปกว่านั้นสองมือหยาบกร้านยังคงประคองเต้าทั้งสองในมือด้วยจังหวะเร่าร้อนหนักหน่วง

“โอว์...หวานยิ่งนักชายาของข้า อ่า...ชู่เอ๋อ ต่อไปนี้เจ้าคือของอ๋องตู้จำไว้ อ่า...” เขาผละออกมาเอ่ยบอกนางให้รู้ถึงสถานะตัวเองแล้วก็บดจูบปากแสนหวานของนางอีกครั้ง

ชู่เอ๋อได้แต่บิดกายดิ้นไปมาใต้ร่างใหญ่ของอ๋องตู้ เพลานี้นางรู้ว่ากายตัวเองร้อนรุ่มและอ่อนแรงมากแค่ไหน นางได้แต่บิดกายดิ้นร้องครางใต้ร่างใหญ่ สองมือเล็กไร้ที่เกาะก็นำมาเกาะรั้งไหล่หนาคนเหนือร่างไว้แทน นางร้อนรุ่มไปทั่วเรือนร่างที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ นางไม่เข้าใจความปั่นป่วนในช่องท้องที่กำลังเกิดขึ้น

“อือ...ท่านอ๋องตู้ ท่าน...อ่า...” นางไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อปากเป็นอิสระ ได้แต่จ้องมองร่างบุรุษที่เริ่มเปลือยออกทีละชิ้น ตอนนี้ตู้เหลียงเฉิงได้ผละตัวถอยห่างออกไปถอดชุดของตัวเองออกให้หมด เมื่อถอดออกหมดแล้วกายแกร่งก็เปิดเผย และที่ทำให้ชู่เอ๋อตกใจคือตามร่างกายของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นดูน่ากลัว

“ทะ...ท่าน” ยังพูดไม่ทันจบความ เสียงทุ้มห้าวก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน

“อย่ากลัวไปเลยชายาข้า ข้าไม่ตายวันนี้หรอก แผลพวกนี้มันหายแล้ว” เขารู้ว่านางจะพูดอะไรเมื่อเห็นสายตาที่มองจ้องรอยแผลเป็นตามตัวของตัวเอง

นางไม่ได้กลัวเขาตาย แต่นางตกใจ ไม่คิดว่าตู้เหลียงเฉิงจะมีแผลเป็นเยอะมากมายขนาดนี้ ไม่อยากเชื่อว่าร่างกายของบุรุษผู้นี้จะผ่านคมดาบ คมหอกและลูกธนูมาเยอะมากมายขนาดนี้ เขาคงเจ็บน่าดูกว่าจะหาย แต่นับถือเหลือเกินในความกล้าหาญของเขา