บทที่ 2 พระชายา(1)

ชู่เอ๋อแทบล้มทั้งยืนเมื่อบิดาได้บอกถึงกำหนดอภิเษกสมรสของตัวเองกับตู้เหลียงเฉิง นางเคยได้ยินแต่ชื่อ แต่ไม่เคยเจอ ถึงแม้จะเป็นศิษย์รักของบิดาตัวเอง ตอนนี้นางได้แต่เดินวนไปวนมาในห้องนอน อยากจะหนีแต่ก็หนีไม่ได้เมื่อหน้าประตูห้องเต็มไปด้วยทหารยาม พรุ่งนี้แล้วที่ต้องเข้าพิธีอภิเษก ถ้าคิดหนีคนที่จะลำบากคือบิดาของนาง ด้วยงานอภิเษกครั้งนี้เป็นพระประสงค์ของฮ่องเต้จึงไม่อาจหนีและหลีกเลี่ยงได้

เฮ้อ!

“ข้าจะทำยังไงดีหลันหลง ข้าไม่อยากเป็นพระชายาของอ๋องตู้ผู้ใจเหี้ยมโหดคนนั้น” นางเคยได้ยินมาตลอดว่าตู้เหลียงเฉิงคือชายเลือดเย็นและไร้หัวใจ

“บางทีสิ่งที่ได้ยินมากับความเป็นจริงอาจต่างกันก็ได้นะคุณหนู” หลันหลงเอ่ย

“ไม่หรอกหลันหลง มันคือความจริง ถ้าไม่มีมูลจะมีคนเล่าได้ยังไง เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะนอนแล้ว”

“ท่านแม่ทัพให้หลันหลงมานอนเป็นเพื่อนคุณหนูค่ะคืนนี้”

“เราไม่หนีหรอกน่า...เรารู้ว่าถ้าเราหนี คนที่จะลำบากคือท่านพ่อ ถึงเราจะดื้อ แต่เราก็รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรตอนนี้ ไปเถอะ เราอยากอยู่คนเดียวหลันหลง” ชู่เอ๋อสั่งสาวใช้แล้วเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงตัวเอง ส่วนหลันหลงก็เดินออกจากห้องไปทันทีเมื่อตอนนี้คุณหนูต้องการอยู่คนเดียว

ณ จวนของแม่ทัพชู่เว่ยเช้าวันนี้เต็มไปด้วยเสียงแสดงความยินดีจากแขกที่มาร่วมยินดีที่จวนและที่หน้าจวนก็มีขบวนและเกี้ยวมารอรับตัวเจ้าสาวอย่างชู่เอ๋อ บุตรสาวของตน ก่อนจะส่งตัวบุตรสาวขึ้นเกี้ยวนั้น สองพ่อลูกก็ได้พูคุยร่ำลากันประดุจว่าจะไม่ได้เจอกันอีก

“ชู่เอ๋อจำคำพ่อไว้นะลูก ต่อไปนี้ลูกไม่ใช่คนของจวนชู่แล้ว ลูกคือคนของอ๋องตู้ ชีวิตของลูกขึ้นอยู่กับท่านอ๋องแล้ว พ่อเชื่อว่าท่านอ๋องจะดูแลเจ้าได้ดีไม่แพ้พ่อ พ่อรักลูกนะชู่เอ๋อ”

“ท่านพ่อเชื่อเขา ลูกก็จะเชื่อเขา แต่ลูกก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมถึงต้องให้ลูกแต่งงานกับอ๋องตู้ด้วย ทำไมฮ่องเต้ถึงเลือกลูก” นางสงสัยมาตลอดทั้งคืน

“อย่าสงสัยเลยลูกพ่อ ได้เวลาที่ลูกต้องขึ้นเกี้ยวแล้ว จำไว้พ่อรักลูกนะชู่เอ๋อ”

“ชู่เอ๋อก็รักท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางโถมตัวเข้าโอบกอดบิดาพร้อมกับที่หลันหลงเดินนำผ้ามาคลุมหัวให้แล้วประคองเดินไปขึ้นเกี้ยว อีกมือก็มีมือที่ตรากตรำจากการทำศึกของบิดาจับพยุงเดินไปขึ้นเกี้ยวด้วย

“หลันหลงฝากคุณหนูของเจ้าด้วย”

“เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ” หลันหลงรับคำ เมื่อส่งตัวคุณหนูขึ้นเกี้ยวแล้ว และขบวนก็พร้อมเดินทางไปยังจวนอ๋องตู้แล้ว

แม่ทัพชู่เว่ยได้แต่มองเกี้ยวขบวนเจ้าสาวของบุตรสาวห่างไปเรื่อยๆ จากสายตาตัวเอง

ณ จวนอ๋องตู้

ตู้เหลียงเฉิงมองพี่น้องตัวเองที่มาร่วมงานในครั้งนี้ เขาเม้มปากแน่นด้วยรู้ดีว่าแต่ละคนนั้นเกลียดชังเขา เพราะเสด็จพ่อนั้นโปรดปรานเขากว่าใคร แม้แต่ป้ายทองคำที่กุมอำนาจทหารเสด็จพ่อยังมอบให้เขาครอบครอง

“ท่านพี่อ๋องตู้” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อเขาจนเขาต้องสลัดความคิดในหัวทิ้งแล้วหันมายกยิ้มอ่อนโยนให้หญิงสาว

“ท่านหญิงหมิงเทียนก็มาด้วยรึ”

“ท่านพี่อ๋องตู้ถามเหมือนกับว่าน้องเป็นคนอื่น ท่านพี่รับพระชายาเข้าจวนทั้งทีทำไมน้องจะไม่มาเล่า”

“ขอบใจท่านหญิงหมิงเทียนมาก พี่ขอตัวไปพูดคุยกับพี่แปด พี่สี่ทางนั้นก่อนนะ”

“เจ้าค่ะท่านพี่อ๋องตู้” นางย่อทำความเคารพตู้เหลียงเฉิงก่อนอีกฝ่ายจะเดินจากไป

หัวใจของท่านหญิงหมิงเทียนแทบแตกสลายเมื่อได้ทราบข่าวแต่งตั้งพระชายาเอกของตู้เหลียงเฉิง แต่นางทำอะไรไม่ได้ เพราะนี่คือบัญชาของฮ่องเต้ นางได้แต่เก็บความชอกช้ำไว้ในอก และที่นางมาวันนี้เพราะอยากรู้นักว่าสตรีนางนั้นมีหน้าตาเช่นไร

‘ไม่มีได้อยู่กันสงบสุขหรอก ท่านพี่อ๋องตู้ต้องเป็นของข้า’ ภายใต้ความอ่อนหวานของท่านหญิงหมิงเทียนวันนี้มีความชิงชังในตัวพระชายาของตู้เหลียงเฉิงซ่อนอยู่ แต่วันนี้ที่ไม่โวยวายเพราะไม่ต้องการให้ท่านอ๋องโมโหตัวเองที่มาก่อปัญหาในวันสำคัญของท่าน

ตู้เหลียงเฉิงให้ฟ่านตงส่งแขกกลับไปจนหมด ส่วนตัวเองก็มายังห้องนอนที่มีเจ้าสาวนั่งรอท่าอยู่ด้านใน และพอเข้ามาเขาก็ตวัดสายตาสั่งเด็กรับใช้ติดตามของพระชายาตัวเองออกไปจากห้องให้เหลือเพียงตัวเองและหญิงสาวอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง แม้ว่าคืนนี้จะเป็นคืนเข้าหอ แต่ในมือของตู้เหลียงเฉิงยังมีดาบคู่กายถือติดมือมาด้วย ด้วยกลัวว่าจะมีพวกชายชุดดำบุกเข้ามาในคืนนี้อีก และด้านนอกก็มีทหารเฝ้าเวรยามแน่นหนากว่าทุกครั้ง

“หลันหลง เราอยากกินน้ำ” เสียงเล็กสดใสบอกสาวใช้คนสนิทตัวเองให้รินน้ำมาให้ตัวเองดื่ม เพราะนั่งรออยู่บนเตียงนานแล้วรู้สึกคอแห้งกระหายน้ำ

เงียบ!

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา มีเพียงเสียงย่ำเท้าเดิน ส่วนตู้เหลียงเฉิงก็เดินไปรินน้ำใส่จอกแล้วเดินมาส่งยื่นให้นาง

“ขอบใจนะหลันหลง หลันหลงเมื่อไหร่อ๋องตู้จะมา เราง่วงนอนแล้วนะ หนักหัวก็หนัก” เมื่อรับน้ำในมือที่ส่งยื่นมาให้จิบดื่มก็เริ่มบ่นทันที

เงียบ!

ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเหมือนเดิม

“หลันหลงทำไมเจ้าเอาแต่เงียบไม่ตอบเราเลยล่ะ และตอนนี้เราคิดอะไรออกแล้วว่าจะทำยังไง เราขอหย่ากับอ๋องตู้ดีไหมหลันหลง” นี่คือความคิดที่เพิ่งแทรกเข้ามาในหัวตอนดื่มน้ำหมดจอก

หึหึ

เสียงแค่นขำในลำคอทำให้นางรู้สึกหวาดกลัว เพราะมันไม่ใช่เสียงของหลันหลง

“เจ้าเป็นใคร แล้วหลันหลงนางไปไหน”

“แล้วเจ้าคิดว่าข้าเป็นใครล่ะพระชายา เพิ่งจะแต่งเข้าจวนยังไม่ทันข้ามวันก็จะขอหย่าแล้วรึ”

ตู้เหลียงเฉิงเอ่ยพร้อมกับดึงผ้าคลุมหัวเปิดดูหน้าพระชายาตัวเอง ทั้งสองต่างตกตะลึงเมื่อเจอกัน ตู้เหลียงเฉิงเพิ่งรู้ว่าอาจารย์มีบุตรสาวที่สวยงดงามตรึงตราขนาดนี้ ส่วนชู่เอ๋อก็เช่นกัน ไม่คิดว่าอ๋องที่ใครๆ เล่าลือกันจะรูปงามต่างจากที่ได้ฟังมา นางคิดว่าอีกฝ่ายหน้าตาน่ากลัวมาตลอด แต่พอมาเจอระยะประชิดเช่นนี้ บอกได้เลยว่าหัวใจนางยากจะควบคุมมากตอนนี้

“ท่านอ๋องตู้” นางเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่นพร้อมกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ

“ใช่ ข้าอ๋องตู้ พระสวามีของเจ้าไงล่ะชู่เอ๋อ ตอนนี้เจ้าเป็นพระชายาของข้าแล้วรู้ไหม” มือใหญ่เชยคางมนที่เบือนหน้าหนีบังคับให้หันมาสบตาตน

“มองตาข้าสิชายาข้า คืนนี้เป็นคืนของเรา เจ้าจะเบือนหน้าหนีไปทำไม มองข้าสิชู่เอ๋อ” น้ำเสียงทุ้มพร่าเอ่ยรดใบหน้างามพร้อมกับปลายจมูกโด่งกดแนบกับหน้าผากมนของนาง

“ท่าน!” ชู่เอ๋อเบิกตากว้างตกใจเมื่อโดนตู้เหลียงเฉิงกดแนบจมูกกับหน้าผากของตนเอง

“เจ้าคือของข้าชู่เอ๋อ ร่างกายเจ้าก็เป็นของข้า และข้าจะทำเช่นไรกับเจ้าก็ได้ตอนนี้ เพราะเนี่ยคือจวนของข้าชายาข้า” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยลอดออกมาจากริมฝีปากหนาได้รูปของตู้เหลียงเฉิง ไม่อาจปฏิเสธความงามของนางตรงหน้าได้ว่างามเหลือเกิน มากกว่าสตรีที่เคยพบเห็น ใครจะคิดว่าอาจารย์มีบุตรสาวที่สวยงามราวกับดอกไม้งามเช่นนี้

ชู่เอ๋อได้แต่กะพริบตาจ้องมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า นางมองริมฝีปากหนาและปลายจมูกโด่งได้รูปของชายตรงหน้าที่ก่อนหน้านี้มันกดแนบทับลงบนหน้าผากมนของนางพร้อมยกมือขึ้นลูบแก้มนวลตัวเองไปมาเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นจากความฝัน แต่มันไม่ใช่ฝันหากแต่มันคือความจริง ตอนนี้นางคือพระชายาเอกของตู้เหลียงเฉิง

“ท่านจะทำอะไรข้า?” ชู่เอ๋อเพิ่งหาน้ำเสียงตัวเองเจอ ส่วนตู้เหลียงเฉิงก็ผละมือที่จับคางมนออกแล้วเดินไปเก็บดาบกายในมือไว้ที่เก็บดาบข้างเตียงแล้วเดินกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม นางช่างไร้เดียงสาตามที่อาจารย์ได้บอกไว้จริงๆ

“อยากรู้เหรอว่าข้าจะทำอะไรเจ้าชายาของข้า”

“ขะ...ข้าไม่อยากรู้แล้ว” นางขยับตัวถอยหนีทันทีเมื่อคนตรงหน้าได้เปลี่ยนมานั่งเบียดบนเตียง