1 – กลางป่า

ณ หมู่บ้านกลางป่าเทือกเขาลำเนาไพร มีหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง อยู่ห่างจากในตัวเมืองผู้คนอาศัยกันแบบชาวบ้าน ปลูกผักแลกเปลี่ยนกันในหมู่บ้าน ปกครองกันด้วยระบบชาวบ้านโดยมีผู้ใหญ่บ้านเป็นเสาหลักของหมู่บ้าน และแน่นอนว่าผู้ใหญ่บ้านเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดและทันสมัยที่สุด ด้วยค้าขายกับคนในเมือง ผู้ใหญ่บ้านนำผลไม้ที่ปลูกในไร่ของตัวเองขายส่งให้พ่อค้าแม่ขายในเมือง ทุกอาทิตย์จะมีรถเข้ามารับซื้อของในหมู่บ้านไปขายตลอด ผู้คนมักเรียกว่าของป่า และได้ราคาดี แต่อยู่ที่แห่งนี้บ้านดงขามเงินไม่มีผลต่อการใช้ชีวิต แต่น้ำใจของผู้คนในหมู่บ้านต่างหากล่ะที่สำคัญสำหรับคนในหมู่บ้านดงขามแห่งนี้

“พี่เทพๆ รอบัวด้วยจ้า” สาวสวยหน้าหวานนุ่งผ้าถุงพันผ้าแถบรอบอกวิ่งถือสายบัวที่ตัวเองเพิ่งไปเก็บมาจากสระประจำหมู่บ้าน

“อะไรบัว” เทพหยุดเท้าที่กำลังเดิน แล้วหันมาถามคนที่วิ่งเหนื่อยหอบมาหยุดข้างๆ ตัวเอง

“ฉันให้จ้ะ สายบัวฉันเพิ่งเก็บมาสดๆ เลยพี่เทพ”

“แล้วบัวไม่เอาไปกินเหรอ”

“เก็บไปเมื่อวานเย็นก็ยังกินไม่หมดเลยพี่”

“ขอบใจมากบัว”

เทพหนุ่มหล่อใจดี อ่อนโยนประจำหมู่บ้านวัย 29 ปี ลูกชายคนโตของผู้ใหญ่บ้าน เป็นที่หมายตาของสาวเล็กสาวน้อยในหมู่บ้าน หมู่บ้านแห่งนี้ใช้ชีวิต ใช้คำพูดกันเองไม่ได้ใช้คำประดิษฐ์ประด้อยแบบในเมือง แต่ทุกคำพูดก็ล้วนจริงใจ เพราะผู้คนนั้นมีน้ำใจให้กันเสมอมา

หมู่บ้านดงขามหากผู้คนเมืองเข้ามาจะเหมือนกับว่าหลุดมาอีกยุคเลยก็ว่าได้ เพราะหมู่บ้านนี้ผู้คนแต่งตัวนุ่งผ้าถุง ห่มผ้าแถบกัน ส่วนผู้ชายก็นุ่งโจงกระเบนและกางเกงผ้าฝ้ายผูกเอว เปลือยอกกันสวนใหญ่ และมีผ้าขาวม้าพาดไหล่กันคนละผืนเท่านั้นประจำกาย

“แล้วไอ้ขวัญมันไปไหนล่ะบัว ตั้งแต่เช้าพี่กับพ่อตามหามันไม่เจอ” เทพถามถึงขวัญน้องชายที่อายุน้อยกว่าตัวเองหนึ่งปี ทั้งสามคนเติบมาด้วยกัน ส่วนบัวนั้นเป็นเด็กข้างบ้านที่ปีนี้เพิ่งจะอายุได้ 19 ปี หล่อนสวยหวานเป็นที่หมายปองของผู้ชายในหมู่บ้าน แต่ใครจะคิดล่ะว่าลูกชายของผู้ใหญ่บ้านคนโตจองแล้วและเหมือนว่าบัวเองก็มีใจหายหนุ่มเหมือนกัน

“อย่าไปถามหาไอ้ขวัญมันเลยจ้ะพี่เทพ” พอพูดถึงขวัญแล้วบัวก็เบ้หน้าทันที แม้อีกฝ่ายจะอายุเยอะกว่าตัวเองแต่หล่อนก็ไม่เคยคิดเคารพอีกฝ่าย ให้ตายสิขวัญกับเทพเป็นพี่น้องกันแท้ๆ แต่ทำไมนิสัยกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ก็เห็นทุกวันมันตามบัว แล้วทำไมวันนี้ไม่เห็น พี่กับพ่อไม่เห็นมันตั้งแต่เช้าแล้วเลยคิดว่ามันอยู่กับบัว”

“กลับกันเถอะพี่เทพ อย่าถามหามันเลย” หล่อนไม่อยากพูดถึงคนที่เกลียด

“ไปกันเถอะ พี่เองก็ไปทอดแหมาเมื่อตอนเช้ามืดได้มาตั้งเยอะ เดี๋ยวแบ่งที่บ้านไว้ไปทำกินนะ”

“จ้ะพี่”

“แล้วเนี่ยพี่เทพไปไหนมาจ้ะ”

“ก็ออกมาตามหาขวัญนั่นแหละ พ่อให้พี่มาตามบอกมีเรื่องจะใช้ขวัญให้ไปทำ”

“ออ” หล่อนทำแค่พยักหน้าแล้วก็เดินนำหน้าชายหนุ่มไปทันที ส่วนเทพก็ได้แต่ยิ้มเอ็นดูเด็กสาวที่ตัวเองชอบ

อีกมุมของพุ่มไม้ คนที่ทุกคนถามถึงนั้นยืนกำมือแน่น ขวัญเกลียด เกลียดการที่บัวชอบและชื่นชมพี่ชายตัวเอง ไม่เข้าใจว่าตัวเองด้อยกว่าคนเป็นพี่ตรงไหนทั้งๆ ที่หน้าตาก็ไม่ได้หล่อน้อยไปกว่ากันเลยสักนิด เผลอๆ เขาหล่อกว่าด้วยซ้ำ ผิวเข้มครามแดด ใบหน้าคมเข้ม ร่างกายสูงใหญ่กำยำ อกแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ สาวๆ ในหมู่บ้านก็ต่างหลงใหลในตัวเขา แล้วทำไมกับบัวถึงไม่เป็นแบบนั้น หล่อนเกลียดชังเขาเพราะอะไรเขาเองก็ยังไม่รู้เลย

“ไอ้เทพ มึงไม่มีทางได้อีบัวเป็นเมียหรอก อีบัวมันต้องเป็นของกู ของกูคนเดียว” พึมพำกำมือแน่นแล้วเดินตามหลังทั้งสองกลับบ้านไป เมื่อแน่ใจแล้วว่าทั้งสองเดินทิ้งระยะห่างตัวเองไปไกลแล้ว