บทที่ 4. พบคนหึงเมียหนึ่งอัตรา

หลังจากกลับมาจากทานมื้อเย็นบ้านพ่อตาแม่ยาย ทั้งสองก็ไม่พูดคุยกันตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกันจนมาถึงบ้าน ต่างฝ่ายต่างทำธุระส่วนตัวของตัวเอง ส่วนบุณยดาก็หยิบโทรศัพท์ออกไปคุยที่ระเบียงห้องเมื่อมีสายเข้ามาและเป็นสายจากต่างประเทศ

จิณณ์ที่นั่งรอนอนรอภรรยากลับมาจากคุยโทรศัพท์ได้พักใหญ่ๆ จะว่าไปเกือบชั่วโมงแล้วที่บุณยดาคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงไม่ยอมวางสายเข้ามานอน ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าแล้ว เขามองผ่านกระจกใสของหน้าต่างไปเห็นเธอพูดคุยหัวเราะกับปลายสายจนเขาอยากรู้ว่าใครกันที่โทรมาหาบุณยดาและทำไมถึงได้คุยมีความสุขขนาดนั้น จิณณ์ทนนั่งมองต่อไปไม่ไหวจึงลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูระเบียงออกไปหาคนตัวเล็กที่คุยสายเสร็จพอดีและกำลังจะเดินกลับเข้ามาในห้อง

“ใครโทรมาดึกดื่น?”

“เพื่อนค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบแล้วเดินผ่านเขาเข้ามาในห้อง

“เพื่อนหรือชู้กันแน่ คุยกันนานขนาดนี้” จิณณ์ปิดประตูระเบียงเดินตามเข้ามาพร้อมกับคำถาม

“ฉันกับคุณคนละคนกัน อย่าคิดว่าฉันจะเป็นเหมือนคุณ”

“คุณพูดเหมือนหึงผมเลยนะแนน”

“คุณก็ถามฉันเหมือนหึงฉันเหมือนกัน หรือว่าคุณกำลังหึงฉันคะคุณจิณณ์” เธอหันมาถามเขาพร้อมยกยิ้มมุมปากน้อยๆ แล้วหันหน้าเดินไปวางโทรศัพท์ไว้ในลิ้นชักข้างหัวเตียงแล้วคลานขึ้นไปนอน โดยไม่สนใจคนที่เดินตามตัวเองมาติดๆ ด้านหลัง

“ผมจะ ‘หึง’ คุณได้ยังไงแนน คุณเองก็รู้ว่าผม ‘ไม่รัก’ คุณนี่”

“รู้ตัวก็ดีแล้วค่ะ ปิดไฟด้วยค่ะ จะนอนแล้ว”

เธอสั่งเขาเมื่อเห็นว่าเขาจะคลานขึ้นมาบนเตียงกับตัวเอง และพอถูกสั่งจิณณ์ก็เดินไปทางประตูห้องเพื่อปิดไฟในห้องนอนทันที จะเหลือแต่ไฟข้างหัวเตียงที่ยังให้ความสว่างอยู่ เพราะปุ่มปิดอยู่ที่ข้างหัวเตียง เขาเดินกลับมาที่เตียงคลานขึ้นไปนอนข้างเธอเหมือนทุกคืน ตั้งแต่มีบุณยดา เขาก็อยากกลับมานอนที่บ้านทุกวัน คิดถึงเตียงนอนนี้ทุกวัน อยากรีบเคลียร์งานแล้วกลับมาหาเธอทุกวัน นี่คืออีกความรู้สึกหนึ่งที่ทำให้จิณณ์หงุดหงิดมาตลอด

“ปิดไฟข้างหัวเตียงด้วยสิ ผมแสบตา” เมื่อนอนลงข้างภรรยาก็สั่งเธอปิดไฟข้างหัวเตียงของเธอทันที และบุณยดาก็ทำตามพร้อมขยับพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้สามี

“แนน ผมรู้ว่าคุณไม่ได้หลับ เรา...” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงเล็กก็ดังแทรกขึ้นเมื่อรู้ว่าเขาจะพูดอะไร

“ฉันไม่ได้กินยาคุมวันนี้”

“ทำไมไม่กิน”

“มันหมด”

“แล้วทำไมไม่ซื้อ”

“ฉันลืม ว่าขากลับจะให้คุณแวะจอดที่ร้านยาแต่ก็ลืม” เธอบอกเขาในความมืด

“ไม่มียาคุมไม่เป็นไร ผมปล่อยข้างนอกได้”

“ไม่ได้! ถ้าไม่ใส่ถุงยางไม่ต้องแตะต้องฉัน”

“มีที่ไหนใช้ถุงยางกับเมียตัวเอง เอาน่า...ผมปล่อยข้างนอกได้ เชื่อใจผมเถอะ ไม่ท้องแน่นอน” เขาบอกเธอพร้อมกับจับหัวไหล่เธอบังคับให้นอนหงายแล้วตัวเองก็เคลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมทับสาวเจ้าทันที

“ก็บอกว่าไม่ได้ไงคุณจิณณ์ มันอันตราย เดี๋ยวฉันก็ท้องหรอก”

“ไม่ท้องหรอกน่า ผมจะระวังไม่ปล่อยข้างในหรอกแนน”

“แต่ฉันอยู่ในช่วงอันตราย ถ้าพลาดฉันอาจท้องได้”

“อันตรายแล้วยังไง ผมไม่ทำให้คุณท้องหรอกน่า เชื่อใจผัวคุณสิ ผมไม่พลาดแน่นอนทูนหัว” พูดจบเขาก็ก้มลงไปจูบหน้าผากมนของสาวเจ้าทันที

วัวเคยขา ม้าเคยขี่มีหรือบุณยดาจะต้านทานไฟสวาทของสามีได้ เพียงแค่จูบแผ่วเบาที่หน้าผาก ขนในกายก็ลุกตั้งชูชันพร้อมตอบสนองคนเหนือร่างแล้ว ตอนนี้เธอยอมรับว่าเสพติดคนเหนือร่างเสียแล้ว จะงดเว้นกิจกรรมก็ตอนเวลาประจำเดือนเธอมาเท่านั้น และเขาก็จะหงุดหงิดตลอดระหว่างช่วงที่เธอเป็นประจำเดือนหนึ่งอาทิตย์ บอกว่าเธอเป็นหลายวันบ้างแหละ

“อ่า...อื้ม” เสียงครางอู้อี้ดังทุ้มต่ำลอดออกมาจากปากของทั้งคู่ที่บดจูบกันในความมืด เสื้อผ้าชุดนอนที่สวมใส่ถูกถอดทิ้งโยนข้างเตียงพร้อมกับท่อนเนื้ออวบใหญ่บดเบียดเสียดสีเร่าร้อนที่หน้าท้องแบนราบ

“อ่า...หวานเหลือเกินแนน เชื่อใจผัว ไม่ท้องหรอก ผมไม่ทำให้ตัวเองพลาดหรอก” เขาผละออกมาเอ่ยเสียงพร่ารดใบหน้างาม

“อย่าลืมล่ะ ตอนใกล้ไคลแม็กซ์ต้องชักตัวออกเร็วๆ ล่ะ อ่ะ...อื้อ” เธอบอกย้ำเขา เพราะเธอไม่พร้อมที่จะตั้งท้องลูกของเขาในตอนนี้และเขาเองก็ไม่ต้องการลูกเช่นกัน

“แน่นอน ผมไม่พลาดหรอกคนสวย” เสียงแหบพร่ากระสันซ่านเอ่ยคลอเคลียกับซอกคอระหงพร้อมกับสองมือใหญ่กอบกุมสองเต้าอวบหยุ่น

“อ่ะ...อื้อ” แล้วเธอก็ไม่พูดอะไรต่อ มีเพียงเสียงครวญครางลอดออกมาจากริมฝีปากสวยพร้อมแอ่นยกเร่าสองเต้าขึ้นหามือหนาที่กอบกุม สองมือเล็กเคลื่อนมาโอบกอดเอวสอบของคนเหนือร่างพร้อมยกขาหนึ่งข้างขึ้นมาถูไถก้นปอดของบุรุษไปมา

“โอว์...คุณเก่งมากแนน ผมชอบเวลาคุณร้อนแรงและร่านแบบนี้แหละ อ่า...คุณต้องการผมแล้วใช่ไหมคนสวย”

“อือ...ฉันต้องการคุณ ได้โปรดเข้ามาในตัวฉันและกระแทกตัวแรงๆ ด้วยคุณจิณณ์ อ่ะ...อื้อ”

แล้วจบคำเอ็นเนื้อร้อนที่เสียดสีอยู่หน้าท้องแบนราบก็กระแทกตัวเข้ามาอัดแน่นในท้องน้อยทันทีจนเธอแอ่นเด้งตัวยกขึ้นหาเขาพร้อมสองแขนตวัดโอบกอดร่างใหญ่เหนือร่าง ปากหนาก็กัดงับยอดอกพร้อมกับอีกมือบีบขยี้ยอดอกหนักหน่วง

“อ่า...อื้ม คุณทำให้ผมเสียวและตื่นเต้นทุกครั้งกับความฟิตของคุณ ใครจะคิดว่าคุณอายุสี่สิบแล้วแนน อ่า...แต่ข้างในคุณยังเด็กมากและหน้าคุณก็เหมือนคนอายุยี่สิบต้นๆ เอง อ่า...เสียว ไม่ไหวแล้ว ตอดรัดดีเหลือเกินแนน อ่า...ทูนหัว โอว์...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เสียงกระแทกเนื้อดังหนักหน่วงพร้อมเสียงครวญครางของทั้งสองดังเล็ดลอดออกมา ตอนนี้ในหัวของจิณณ์หลงลืมไปแล้วกับคำพูดก่อนหน้านี้ของตัวเอง เขาเร่งเร้าสาวเอวหนากดคลึงหนักหน่วง กอดรัดร่างน้อยขึ้นหาตัวเองจนเบียดตัวกลืนกินเป็นเนื้อเดียวกัน พร้อมสองเรียวขาเล็กของบุณยดาก็ตวัดโอบเกี่ยวเอวหนาของเขาแน่น

“อ่ะ...อื้อ ลึกอีก อ่า...ลึกอีกคุณจิณณ์ อ่า...แนนไม่ไหวแล้ว อ่า...แนน อ่ะ...อ่อย อื้อ...” เธอเร่งเขาพร้อมกอดรัดร่างใหญ่แน่น

“อ่า...ผมรู้ทูนหัวว่าคุณใกล้แล้ว พร้อมกันแนน อ่า...พร้อมกันคนสวย อ่า...ตอดรัดดีเหลือเกิน อื้ม...ไม่ไหวแล้ว อ่า...ซี้ด โอว์...”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ปากหนาเคลื่อนมาดูดคลึงเรียวลิ้นของบุณยดาพร้อมกับขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มและเคลื่อนไหวเอวหนาหนักหน่วงโดยมีเอวเล็กแอ่นเด้งเร่าตอบสนองหนักหน่วงเช่นกัน แล้วเขาทั้งสองก็มาถึงความสุขพร้อมกันเมื่อสองร่างกระตุกเกร็งกอดรัดกันแน่น ส่วนจิณณ์ที่บอกจะชักตัวออกนั้นไม่ทันเสียแล้ว เขาปล่อยน้ำสวาทอุ่นร้อนในกายของสาวเจ้าจนไม่เหลือสักหยดในตอนนี้

“อ่า...เมื่อกี้คุณไม่ได้ชักตัวออก” เธอผลักเขาออกห่างทันที แต่ท่อนเนื้อยังฝากฝังตัวที่กลางหว่างขาเธอ

“อ่า...ก็คุณแน่นจนผมชักตัวไม่ทัน”

จริงๆ แล้วเขาลืมไปเลยว่าตัวเองต้องชักตัวออกมาปล่อยธารสวาทข้างนอก

“แล้วทำไมไม่รีบชักตัวออก ถ้าฉันท้องขึ้นมาจะทำยังไง”

“ไม่ท้องหรอกน่าแนน แค่ครั้งเดียวเอง”

“แค่ครั้งเดียว? คุณพูดออกมาได้ยังไงคุณจิณณ์ ไปให้พ้นหน้าฉันเลยนะ ฉันจะไปอาบน้ำ”

แล้วเธอก็ขยับตัวและก็ครางเสียวเมื่อเกิดแรงเสียดสีที่กลางหว่างขา เพราะเขายังแช่ตัวอยู่ในความเป็นสาวของตัวเอง

“อ่า...คุณจิณณ์ออกไปสิ!”

“อูว์...คุณก็รู้ว่าผมไม่เคยพอแค่ครั้งเดียวในตัวคุณ”

“เดี๋ยวก็พลาดแบบเมื่อกี้อีกหรอก ฉันยังไม่อยากมีลูกกับคุณ”

“ทำไม? มีลูกกับผมแล้วมันทำไมแนน” เขาถามเธอเสียงเข้มพร้อมกอดรั้งเธอเข้าหาตัวเองไม่ยอมปล่อยให้เธอได้หนีลงจากเตียง

“ทำไมงั้นเหรอ คุณน่าจะรู้จักตัวเองดีนี่ว่าคุณมีคุณสมบัติพอจะเป็นพ่อคนได้ไหม อีกอย่างเราสองคนไม่ได้คิดจะอยู่ด้วยกันตลอด ยังไงเราก็ต้องหย่ากันอยู่แล้ว”

“เลิกพูดเรื่องหย่าสักทีได้ไหมแนน ผมไม่อยากได้ยิน”

“แต่คุณพูดกับคุณพ่อเองว่ายังไงเราก็ต้องหย่ากัน”

“ใช่! แต่ไม่ใช่ตอนนี้ และตอนนี้คุณยังอยู่ในสถานะเมียผม ทำหน้าที่ซะ อ่ะ...อื้ม”

แล้วปากหนาก็ปิดกลืนคำพูดของเธอที่กำลังจะโต้ตอบทันทีและจังหวะเร่าร้อนก็เริ่มอีกครั้ง สำหรับจิณณ์แล้วเขาไม่เคยพอในตัวของภรรยาคนนี้ ยิ่งได้ซุกตัวยิ่งทำให้รู้สึกหิวโหย

“อ่ะ...อื้อ” เหมือนทุกครั้งบุณยดาก็ไม่อาจหนีไปจากเตียงได้ เธอแอ่นเด้งกอดตอบสนองคนตัวโต ยิ่งได้ยินเสียงจังหวะของเนื้อกระทบกระทั่งกัน เธอก็ยิ่งตอดรัดเขาแน่น ชอบให้เขาเสียดสีขูดถูข้างในตัวเธอ ยิ่งเขาสอดลึกเธอก็ยิ่งมีความสุข

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ความอุ่นร้อนในตัวของบุณยดาตอดรัดคลึงเขาหนักหน่วงทุกครั้งที่เคลื่อนไหวเร่าร้อนสอดคลึงลึกหนักหน่วงในตัวหล่อน จิณณ์ไม่รู้เลยว่าอนาคตของตัวเองจะเป็นยังไง จริงอยู่ว่าเขาต้องการ ‘หย่า’ แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ายังต้องการแบบนั้นไหม เขาเริ่มคุ้นเคยชินกับการได้นอนกอดร่างนุ่มนิ่มที่อยู่ใต้ร่างในตอนนี้แล้ว ชินกับกลิ่นตัวและชินกับการได้เห็นเธอทุกวันเวลากลับบ้านแล้วก็ว่าได้

“คีเดน” บุณยดาที่เพิ่งเดินเข้ามาในบริษัท เลขาหน้าห้องบอกว่ามีคนมารอในห้อง พอเปิดประตูเข้าไปเห็นว่าเป็นใครก็วิ่งโผเข้าสวมกอดคนที่หันหน้ามาหาตัวเองทันที ไม่ว่าจะไม่เจอกันนานหลายเดือน เธอก็จำได้ดีว่าผู้ชายที่รอตัวเองเป็นใคร และจำได้ว่าคุยโทรศัพท์กันครั้งล่าสุดเมื่อสองเดือนก่อน

“เฮ! คนสวย คิดถึงนะ”

คีเดนกอดตอบแน่นเช่นกัน เขาและหญิงสาวรู้จักกันเมื่อตอนเรียนที่ฝรั่งเศส

“เซอร์ไพรส์มากคีเดน คิดถึงเหมือนกันนะ และทำไมจะมาไม่บอกแนนฮึคีเดน”

“พอดีผมมาประชุมที่ไทยน่ะ เลยมาหาแนน และขอโทษนะที่ไม่ได้มางานแต่งงานของแนน ตอนนั้นผมติดงานที่สิงคโปร์” คีเดนเอ่ยพร้อมโอบประคองโอบเอวเล็กคอดของหญิงสาวพาเดินไปที่ชุดโซฟารับแขกประจำห้อง

“คีเดนจะมาอยู่ที่ไทยกี่วัน” เธอถามเพื่อนสนิทเพียงหนึ่งเดียวของตัวเองด้วยภาษาอังกฤษ

“หนึ่งอาทิตย์”

“งั้นไปกินข้าวด้วยกันนะ แนนอยากพาคีเดนไปกินอาหารไทยอร่อยๆ ที่วังหลังน่ะ”

“ได้สิ อือ...ผมคงต้องไปแล้ว ผมแวะมาทักทายแนนเฉยๆ” เมื่อก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือเห็นว่าอีกหนึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาประชุม

“งั้นเจอกันตอนเย็นนะ”

“ตอนเย็นเจอกันที่โรงแรม...”

“เดี๋ยวแนนไปส่งคีเดนนะ”

แล้วบุณยดาก็ลุกขึ้นเดินออกมาส่งเพื่อนที่หน้าห้อง และก่อนที่คีเดนจะจากไปก็รั้งร่างเล็กเข้ามากอดแน่นก่อนจะผละออกจับมือเล็กขึ้นมากดปลายจมูกโด่งที่หลังมือน้อยเบาๆ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำเวลาเจอกันและจากกัน

“เจอกันคีเดน”

“เจอกันคนสวยของผม”

ก่อนจะเดินจากไปก็ยกมือขึ้นลูบหัวทุยเล็กด้วยความเอ็นดูเหมือนทุกครั้ง เขาและบุณยดาอายุเท่ากันเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน ยอมรับในตอนแรกเขาแอบชอบคนตัวเล็ก แต่เมื่อเป็นได้แค่เพื่อน เขาก็พอใจเป็นเพื่อนเธอ ตอนนี้เขาเองก็มีลูกและภรรยาแล้วเช่นกัน ไม่ได้โสดแล้ว และดีใจที่บุณยดามีครอบครัวของตัวเองเช่นกันตอนนี้

ภาพที่ฝรั่งร่างยักษ์จับมือของภรรยาขึ้นจูบทำให้จิณณ์ที่เดินออกมาจากประตูลิฟต์หยุดยืนนิ่งกำมือแน่นเข้าหากันพร้อมเสียงขบกรามดังลอดออกมาจากปากหนา

กรอด!

บุณยดายืนยิ้มให้กับคนที่เดินจากไปแล้วก็ต้องปรับสีหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นเรียบตรึงเมื่อเห็นสายตาดุดันของสามีตัวเองที่จ้องมองมาทางตัวเอง และแล้วเธอก็ร้องกรี๊ดตกใจรีบวิ่งไปหาคีเดนที่เดินไปหยุดยืนอยู่หน้าลิฟต์ ยังไม่ทันกดเรียกลิฟต์หมัดหนักๆ ของจิณณ์ก็กระแทกเข้าหน้าของหนุ่มต่างชาติเข้าเต็มแรง และด้วยไม่ได้ตั้งตัวรับทำให้คีเดนล้มกระแทกพื้น

โอ๊ย!

“คีเดน!” บุณยดาเรียกชื่อของเพื่อนพร้อมกับวิ่งมาประคองเขาลุกขึ้นและผลักสามีตัวเองออกห่าง

“มันเป็นใครแนน!”

จิณณ์กระชากดึงภรรยาของตัวเองที่ประคองหนุ่มต่างชาติลุกขึ้นเข้ามากอดแน่นแสดงความเป็นเจ้าของ

“ปล่อยฉัน! คุณไปชกคีเดนทำไม” เธอดิ้นขืนตัวเองในวงแขนแข็งแรง

“ไม่ปล่อย! บอกผมมาว่าไอ้ฝรั่งนี้มันเป็นใคร” จิณณ์ไม่ปล่อยแต่กอดแน่นกว่าเดิมจนเธอดิ้นไม่ได้

ส่วนคีเดนที่โดนชกแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่ยกมือขึ้นปาดป้ายเช็ดมุมปากที่แตกแล้วมองหน้าชายหนุ่มที่จู่โจมตัวเองรวดเร็วก็ยกยิ้มมุมปาก ถึงแม้จะฟังภาษาไทยที่บุณยดาและสามีพูดกันไม่รู้เรื่อง แต่ก็พอคาดเดาได้จากอารมณ์และท่าทางที่สามีของบุณยดาแสดงออก

“สามีแนน?” เขาจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือผู้ชายในรูปที่บุณยดาส่งให้ดู

“ใช่ คีเดน แนนขอโทษคีเดนด้วยนะ” เธอเอ่ยขอโทษเขาแทนสามี

“ไม่เป็นไร งั้นผมไปก่อนนะแนน แล้วเจอกัน”

คีเดนไม่ได้โกรธ เพราะพอเดาจากสายตาของอีกฝ่ายได้ว่าเพราะอะไรถึงได้ชกตัวเองแบบนี้ คงจะ ‘หึง’ ตนกับบุณยดา

“แล้วเจอกันค่ะคีเดน”

เธอมองเพื่อนสนิทที่กดเรียกลิฟต์และไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับคีเดนก้าวเข้าไปอยู่ในลิฟต์หันหน้ามาส่งยิ้มให้เธอที่ยังยืนเกร็งในวงแขนสามีแล้วยกมือโบกลา ก่อนประตูลิฟต์จะปิดสนิทพร้อมพาเขาลงไปยังชั้นล่างของตึกสิบห้าชั้น

“ปล่อยฉันได้แล้ว!”

เมื่อเหลือกันสองคน เธอก็สั่งสามีด้วยภาษาเมืองเกิดชัดถ้อยชัดคำทันที แต่จิณณ์ไม่ปล่อยยังคงกอดรัดร่างน้อยแน่นด้วยความเดือดดาล ภาพก่อนหน้านี้มันยังติดตาเขา เธอให้ผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่เขาจูบหลังมือได้ยังไงกัน

“ทำไมให้มันจูบมือและลูบหัว”

“นั่นเพื่อนฉัน”

“เพื่อนไม่ใช่ผัว ทำไมไม่หวงเนื้อหวงตัวแนน บอกผมมาทำแบบนี้กันบ่อยใช่ไหม และอะไร ตอนเย็นเจอกัน นัดไปทำอะไรกับมันแนน”

“คุณเป็นบ้าอะไรของคุณคุณจิณณ์ มันเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันว่าเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วนะ ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ ปล่อยฉันค่ะ แล้วมาที่ทำงานของฉันทำไมแต่เช้า” เธอไม่อยากทะเลาะกับเขาที่หน้าห้อง

“ไปคุยกันในห้อง” จิณณ์รู้ว่าตอนนี้เธอคิดอะไรจึงชวนภรรยาเข้าไปคุยกันในห้อง เมื่อมองไปรอบๆ เห็นสายตาของเลขาและพนักงานที่เดินผ่านไปมากำลังมองมาทางตัวเองแล้วก็รู้ทันทีว่าทำไมสาวเจ้าไม่อยากทะเลาะกับตนเอง จิณณ์จึงกอดลากบุณยดาเข้ามาในห้องทำงาน

ปึก!

เสียงประตูห้องปิดแนบสนิทพร้อมกับเขาเหวี่ยงคนตัวเล็กไปพิงกับประตูห้องโดยมีเขากักร่างเล็กไว้ไม่ให้หนี

“คุณต้องการอะไรพูดมา” บุณยดาถามคนตัวโตตรงหน้า

“ผมต้องการคำตอบ ทำไมถึงให้มันจูบหลังมือและลูบหัว”

“ก็ตอบไปแล้วว่านั่นเพื่อนฉัน แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วยคุณจิณณ์ หรือว่าคุณหึงฉัน?”

เธอแหงนเงยหน้าจ้องสบตาทมิฬของสามีที่จ้องมองตัวเองเช่นกัน และเขาไม่หลบตาพร้อมกับโน้มหน้าลงมาบดจูบปากของเธอ

“อ่ะ...อื้อ” เธอร้องครางพร้อมทุบตีอกของเขาและดันให้เขาออกห่าง แต่มือที่เท้ายันประตูก็เคลื่อนมาจับล็อกคางเธอแน่นไม่ให้ดิ้นเบือนหน้าหนี

“อ่า...ผมหึง ใช่...ผมหึงเมียผม แล้วทำไมผมจะหึงไม่ได้ ก็ในเมื่อคุณเป็นเมียผม”

เขาถอนจูบที่เต็มไปด้วยความเดือดดาลออกมาเอ่ยกระแทกใส่หน้าของสาวเจ้าตรงหน้า พอพูดออกไปแล้วก็นึกอายขึ้นมาดันร่างน้อยออกจากหน้าประตูแล้วกระชากประตูห้องเปิดออกเดินจากไปทันทีทิ้งให้คนที่ถูกจูบยืนนิ่งมึนอึนอยู่คนเดียวในห้องทำงาน ส่วนบุณยดายกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากตัวเองพร้อมกับคำพูดของเขาที่พูดก่อนหน้านี้ยังคงดังก้องในหู

“เขาหึงเราเหรอ? ใช่เหรอ คนไม่รักกันจะหึงกันได้ยังไง?”

เธอพึมพำถามตัวเองแล้วเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาตัวยาว ตอนนี้เธอสับสนไปหมดแล้ว และหัวใจก็เต้นแรงคล้ายโดนสามีสารภาพรักทั้งๆ ที่บอกตัวเองมาตลอดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรักเธอและเธอเองก็ไม่ได้รักเขาเช่นกัน ไม่มีทาง เธอจะไม่รักผู้ชายสำส่อนหิวเซ็กซ์คนนั้นแน่นอน