บทที่ 2. ที่เราทำอยู่คือหน้าที่

คำว่า ‘พร้อม’ ของสามีทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นในใจแปลกๆ และยิ่งสายตาเข้มดุดันจริงจังของจิณณ์นั่นแล้วยิ่งทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้หนีหรือไปไหนไม่ได้ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือพรุ่งนี้ เธอก็ต้องตกเป็นของเขา เมื่อแต่งงานมาเป็น ‘ภรรยา’ แม้จะไม่ได้เกิดจากความรัก แต่เมื่อได้ร่วมหอแล้วก็ต้องทำหน้าที่อย่างที่เขาบอก

“ฉันไม่พร้อมและไม่มีวันพร้อมให้คุณด้วย ปล่อยฉันคุณจิณณ์”

แม้ว่าตอนนี้รู้ว่าตัวเองขาดอิสระหนีไม่รอดน้ำมือของคนตัวโต คนที่มีสายตาเย็นชาให้ตัวเองตั้งแต่แรกเจอ แต่ตอนนี้สายตาที่เย็นชามันเปลี่ยนไปอย่างประหลาด เธอไม่อยากเชื่อว่าตอนนี้จิณณ์กำลังมองเธอด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

“คุณสั่งผมไม่ได้หรอก เพราะยังไงคืนนี้คุณก็ต้องเป็นเมียผม ถึงเราจะไม่ได้รักกัน แต่ยังไงเราก็แต่งงานกันแล้ว อย่าเสียเวลาคุยกันเลย เหนื่อยก็อยู่เฉยๆ ผมจัดการเอง ผมยังมีแรงเหลือเยอะเพื่อจะใช้กับคุณทั้งคืนแนน ผมไม่ผูกมัดคุณหรอก อย่างที่คุณบอกผมนั่นแหละ ให้ผมไปหาคนอื่นได้ ผมก็เหมือนกัน ผมไม่ซีเรียสอยู่แล้ว ระหว่างเราจะอยู่กันแบบเพื่อน จะมีแค่บางครั้งเท่านั้นที่เพื่อนอย่างเราจะมันกัน”

“ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับคุณ”

“แสดงว่าอยากเป็นเมีย”

“ไม่สักอย่าง ไม่ต้องการเป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น ปล่อยฉันได้แล้ว เลิกทำแบบนี้ได้แล้วคุณจิณณ์ เราก็โตๆ อายุไม่ใช่น้อยๆ กันแล้วทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง”

“รู้เรื่องเข้าใจ แต่ไม่ทำตามแล้วจะทำไมล่ะ ยังไงเราก็ต้องอยู่ด้วยกัน จะไม่ใจร้ายกับผัวตีทะเบียนอย่างผมหน่อยเหรอแนน ให้ผมได้เชยชม ชื่นชมไม่ได้เชียวเหรอ จะเก็บไว้ให้ใครกัน ยังไงคุณก็ไม่น่าจะซิงแล้วนี่” แม้จะไม่ค่อยแน่ใจว่าคนในอ้อมกอดจะยังพรหมจรรย์อยู่ไหม เพราะตอนนี้คนที่เฉยชาดูรนและตื่นตระหนกกับคำพูดของเขา แถมยังแสดงความเขินอายด้วยนี่สิ เขาเลยอยากพิสูจน์ว่าแม่คนในอ้อมกอดนี่หอมหวานมากแค่ไหน หรือหมดกลิ่นหอมแล้วกันแน่

“คนปากมอม!”

หึหึ

จิณณ์ไม่ได้รู้สึกเดือดดาลเหมือนตอนโดนตบ กลับรู้สึกกระชุ่มกระชวยเสียด้วยซ้ำเมื่อโดนคนตัวเล็กในอ้อมกอดด่าว่า

“ประสาท! โดนด่ายังมายิ้มขำอีก ปล่อยได้แล้ว”

“คนปากมอม คนประสาทคนนี้แหละจะทำให้แนนรู้ว่าการเป็นเมียของคนประสาท คนปากมอม มันเสียวและสุขแค่ไหนคนสวย” แล้วพอพูดจบเขาก็ไม่ปล่อยให้เธอได้โต้ตอบตัวเองแม้แต่คำเดียว เขาบดกระแทกปากหนาไปกับปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของบุณยดาที่กำลังขยับจะพูด

“อ่ะ...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากที่บดคลึงจูบกระแทกกัน มือใหญ่ผละจากข้างลำตัวของสาวเจ้ามาบีบคางมนสวยให้เปิดปากรับเรียวลิ้นสากที่พยายามดุนดันเข้าไปในโพรงปากช่างพูดของสาวเจ้าและบีบล็อกไม่ให้บิดเบือนหนีปากหนาตัวเอง

จูบแรกถูกสามีตีทะเบียนปล้นไปแบบน่ารังเกียจ แม้พยายามจะบิดเบือนหน้าหนี แต่บุณยดาก็ไม่อาจหนีความขยะแขยงนี้ไปได้ เรียวลิ้นสากของจิณณ์ดุนดันเข้ามาในโพรงปากของเธออย่างอุกอาจไร้มารยาท ไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ ไร้ความอ่อนโยน

“อ่ะ...อื้ม” ความหวานของปากภรรยาตีทะเบียนทำให้จิณณ์รู้สึกฮึกเหิมคึกเคลิ้มไปกับสัมผัสไร้เดียงสาของแม่ภรรยาตัวน้อย มือใหญ่ตวัดโอบกอดรั้งท้ายทอยเล็กให้แหงนเงยขึ้นรองรับจูบหนักหน่วงเอาแต่ใจตัวเอง ยิ่งจูบยิ่งได้รู้ความจริงว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ประสีประสาเรื่องกามารมณ์ จิณณ์รับรู้ได้เพียงแค่จูบบุณยดาก็เงอะงะต่อต้านรุนแรงหวงแหนตัวเองแบบนี้ เขามั่นใจว่าผู้หญิงคนนี้ยังคงมีปากที่บริสุทธิ์ แล้วร่างกายล่ะ และนั่นยิ่งทำให้อยากรู้ จิณณ์ไม่อาจเก็บความอยากรู้และความต้องการตัวเองไว้ได้ เขาช้อนอุ้มร่างน้อยไปยังเตียงนอนนุ่มที่โรยด้วยกลีบกุหลาบที่โรยเป็นรูปหัวใจทันทีโดยไม่สนใจว่าสาวเจ้าจะดิ้นรน ต่อต้าน ขัดขืน

บุณยดาตกใจไม่คิดว่าคนตัวโตจะทำอะไรรวดเร็วขนาดนี้ รู้ว่าเขาคือเสือผู้หญิง เขาคือตัวร้าย แต่ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับคนที่ไม่ชอบหน้ากันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอได้ แม้ว่าจะแต่งงานกัน แต่ไม่คิดว่าจิณณ์จะแตะต้องตัวเอง เธอดิ้นเร่าขัดขืนคนเหนือร่าง แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นรวดเร็วอย่างที่บอกนั่นแหละ ชุดแต่งงานลายลูกไม้ตัวสวยถูกเขาปลดเปลื้องออกอย่างชำนาญทั้งๆ ที่เธอเองยังคิดว่ามันถอดยาก แต่เขาก็ถอดออกจะเหลือแต่เพียงชุดชั้นในที่เขายังปรานีไม่ถอดออกให้เธออาย

“อื้ม...ผมเพิ่งรู้ว่าภรรยาผมสวยก็วันนี้แหละแนน คุณสวยมาก คืนนี้คืนเข้าหอ ผมขอแล้วกัน ยังไงเราก็แต่งงานกันแล้ว ผมไม่อยากเป็นแค่ผัวในนาม ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะปล่อยคนสวยๆ อย่างคุณไปได้”

เขาผละปากหนาออกมาจากปากอวบอิ่มของภรรยาคนสวยที่ตอนนี้ใบหน้างามนั้นแสดงสีหน้าตื่นตระหนกหวาดกลัว เขาเห็นน้ำตาของหล่อนไหลอาบทางหางตา แม้จะรู้สึกตกใจ แต่นาทีนี้เขาไม่อาจสงสารได้ เพราะเขากำลังทรมานเพราะความสวยงามนวลเนียนของคนตัวเล็กที่ดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่าง

ความหอมของกายสาวใต้ร่าง ใครจะคิดว่าภรรยาแต่งที่เขาไม่คิดจะแตะต้องตั้งแต่รู้จักกันจะทำให้เขามีอารมณ์รุนแรงได้ขนาดนี้ ยอมรับว่ากลืนน้ำลายตัวเอง ก็แม่คุณน่าฟัดทั้งตัวขนาดนี้ ปากหวานๆ จูบที่แสนไร้เดียงสา ร่างกายที่ตอบสนองรุนแรงว่าไม่ต้องการเขา เขาก็ยิ่งต้องการ เขาชอบนักปราบพยศคนดื้อ และคนดื้อต้องโดนลงโทษหนักๆ

“รู้ไหมผมตั้งใจจะไม่แตะต้องคุณ แต่พอวันนี้ตอนอยู่ในพิธีแต่งงาน ผมก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหันทูนหัว ชีวิตผมทั้งชีวิตที่ต้องอยู่กับคุณ ผมไม่ปล่อยมันเสียเปล่าหรอกนะแนน ผมต้องได้สิ่งตอบแทนชดเชยเวลาของผมที่อยู่กับคุณคนสวย” เขา​พึมพำเสียงแหบพร่ารดใบหน้างามชื้นเหงื่อ

“แล้วคุณไม่คิดจะถามฉันเหรอว่าฉันเต็มใจจะเป็นของคุณไหม?” เธอถามเขาเสียงสั่นเทาพร้อมเสียงหอบหายใจแรงเอาอากาศเข้าปอด เมื่อกี้ถูกเขาปล้นจูบนานเหลือเกินจนคิดว่าจะขาดอากาศหายใจตายในคืนเข้าหอเสียแล้ว

“ไม่ล่ะ ผมไม่สนใจ ผมสนใจแค่ความต้องการของผม ตอนนี้คุณสวยมาก ผิวขาวๆ ของคุณควรเป็นของสามีอย่างผมว่าไหม ผมต้องได้ครอบครอง เพราะตอนนี้คุณเป็นของผมแล้ว ที่บอกว่าผมให้อิสระให้คุณไปใช้ชีวิตได้แบบเดิมนั้น ไปมีผู้ชายคนอื่น ผมชักไม่แน่ใจแล้ว เพราะผมหวงของทุกอย่างที่ผมได้กิน โดยเฉพาะของสวยๆ แบบนี้แนน”

มือใหญ่สากกร้านของนักธุรกิจหนุ่มเจ้าเล่ห์เห็นแก่ตัวลูบไล้ไหล่นวลเนียนของแม่ภรรยาคนสวยของตัวเอง สำหรับเขาแล้วไม่มีใครสำคัญเท่าตัวเขา และที่กำลังทำคือหน้าที่เท่านั้น หาได้มีความรู้สึกอื่นปะปน จิณณ์พยายามย้ำกับตัวเองแบบนี้ในหัว แต่ให้ตายเถอะ หัวใจเจ้ากรรมมันกลับดันเต้นแรงไม่เชื่อฟังคล้ายคนหวั่นไหวจะตกหลุมรัก คนอย่างนายจิณณ์ พิพัฒน์โชติทรัพย์ ไม่มีทางมาตายน้ำตื้นเพียงเพราะภรรยาที่แก่กว่าหรอก ไม่มีทาง! เขาต้องไม่หลงรักบุณยดา

“คนเห็นแก่ตัว!” บุณยดาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาต่อว่าคนเหนือร่างที่กำลังลูบไล้ไหล่นวลเนียนตัวเองในตอนนี้ เธอเองก็บอกตัวเองไม่ได้ว่าทำไมตอนนี้เรี่ยวแรงที่มีมันถึงได้หดหายไป มันมีแต่ความร้อนรุ่มและเขินอายเข้ามาแทน ปกติเป็นคนมั่นใจในตัวเองและไม่เคยเสียการควบคุม แต่ทุกครั้งที่อยู่กับชายเหนือร่างเธอกลับสูญเสียความเป็นตัวเองทุกครั้ง ตอนนี้กำลังจะเสียสิ่งสำคัญให้คนเหนือร่าง บุณยดาสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รวบรวมแรงที่มีในร่างกายใช้มือทั้งสองผลักดันร่างใหญ่เหนือร่างออกไปให้พ้นตัวเอง และก็ได้ผลเมื่อคนหื่นกำลังหลงระเริงไปกับผิวกายของเธอจึงทำให้เขากระเด็นออกไปพ้นร่าง ทันทีที่เขาถูกผลักออก สาวเจ้าก็เคลื่อนไหวรวดเร็วเท่าที่จะทำได้ลุกขึ้นจะหนีลงจากเตียงเพื่อจะหนีเข้าไปในห้องน้ำ แต่ก็ทำได้เพียงแค่ลุกขึ้น ข้อเท้าเล็กก็ถูกมือหนาจับกระชากดึงรั้งไว้จนหงายหลังล้มลงบนเตียงอีกครั้ง พร้อมกับจิณณ์เคลื่อนไหวรวดเร็วมาคร่อมทับกักคร่อมร่างเธอไว้ สองมือน้อยก็ถูกมือใหญ่รวบตรึงไว้เหนือหัวด้วยมือข้างเดียวของเขาที่จับรวบ

“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ แบบนี้แนน มันจะไม่เป็นผลดีกับคุณ อย่าทำให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณมากไปกว่านี้ สมยอมผมง่ายๆ แล้วทุกอย่างจะดี หากไม่สมยอมคุณจะไม่ได้รับความอ่อนโยนจากผมตอนเรามีเซ็กซ์กันทูนหัว อย่าทำให้ผมโกรธจำไว้ ผมยังไม่อยากเป็นปีศาจร้ายในคืนเข้าหอของเราแนน ผมอยากเป็นสามีให้คุณจดจำคืนแรกของการแต่งงานของเราว่ามันดีแค่ไหน ไม่ใช่มีแต่น้ำตา อย่าทำแบบเมื่อกี้อีก” เขาบีบข้อมือเล็กทั้งสองที่กำรวบตรึงไว้เหนือหัวหล่อนด้วยมือเดียว ขุ่นเคืองไม่พอใจคนใต้ร่าง

“ตอนนี้คุณก็กำลังเป็นปีศาจ ปล่อยฉัน ฉันเจ็บ!”

ใบหน้าสวยบิดเหยเกเจ็บข้อมือเล็กตัวเอง แต่เหมือนว่าเขาจะไม่ยอมคลายอุ้งมือหนา แถมยังบีบแรงขึ้นอีกต่างหาก

หึ!

จิณณ์แค่นขำในลำคอพร้อมกับโน้มหน้าลงไปใกล้หน้าสวยที่บิดเหยเกเจ็บจากแรงบีบที่ข้อมือ เขาประกบแนบริมฝีปากหนาบดขยี้ความอวบอิ่มของปากสีระเรื่อ และแน่นอนเขาไม่ทำเพียงแค่ปากขยี้ปากแน่ เขาต้องการสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากของสาวเจ้า ปากหนาขบเม้มริมฝีปากล่างให้บุณยดาเปิดปากให้ตัวเองได้นำลิ้นร้ายเข้าไปในโพรงปาก

“อ่า...อื้อ” เสียงครางอู้อี้ดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสอง บุณยดาพยายามพาลิ้นน้อยตัวเองหนีจากการไล่ต้อนของปีศาจร้ายเหนือร่าง แต่ก็ไม่รอดเมื่อจนมุมถูกเขาใช้ลิ้นตวัดกอดเกี่ยวลิ้นตัวเองดูดคลอเคลียในโพรงปาก ร่างน้อยพยายามดิ้นเร่าหนีหาทางเอาตัวรอด แต่ยิ่งดิ้นสองเต้าก็ยิ่งยกขึ้นเสียดสีหน้าอกแกร่งของบุรุษที่นอนคร่อมทับตัวเองโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นได้ไปจุดไฟราคะของคนตัวโตให้ลุกโชนขึ้นกว่าเดิม และตอนนี้มันพร้อมจะหลอมรวมเผาไหม้หล่อนให้ตายดิ้นใต้ร่างของเขาใจแทบขาดแล้ว

“อ่า...รู้ไหมว่าการต่อต้านที่ไร้เดียงสาของคุณมันทำให้ผมทรมานแค่ไหนแนน ผมไม่ไหวแล้ว ปากคุณช่างหวานและผมก็อยากจะสัมผัสคุณมากกว่าแค่จูบแล้วคนสวย อือ...”

เขาผละออกมาเอ่ยรดใบหน้าสวยชื้นเหงื่อบอกความต้องการตัวเองออกมาตรงๆ ว่าไม่อาจใจเย็นได้อีกแล้ว จิณณ์ผละเคลื่อนตัวเองลุกขึ้นจากร่างน้อยเล็กน้อยพร้อมปล่อยมือน้อยเป็นอิสระแล้วนำมือมาจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออกให้หลุดพ้นออกจากตัวเอง แล้วจัดการถอดชุดชั้นในที่เป็นปราการสุดท้ายของคนสวยใต้ร่างออก

“อ่า...คุณสวยเหลือเกินแนน และก็จะเป็นผมที่ได้ครอบครองความสวยของคุณในคืนนี้แนน”

เสียงพร่าเอ่ยลอดออกมาจากปากหนาพร้อมกับมือสากกร้านยื่นมาลูบไล้ร่องอกอวบอูมทั้งสองของเธอ ส่วนเธอได้แต่กลั้นใจนอนเกร็งนิ่ง อยากจะดิ้นหนีแต่ก็หนีไม่รอด เรี่ยวแรงของเธอมันไม่มีทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ยังมีเต็มกำลังอยู่เลย

“อือ...ยะ...อย่าแตะต้องฉัน”

เธอสั่งเสียงกระท่อนกระแท่นไม่เต็มเสียงและปากน้อยก็ถูกปากหนาของจิณณ์ทาบทับมาปิดกลืนเสียงพูดอีกครั้ง และครั้งนี้เขาจูบ ส่วนมือก็ลูบไล้ตามผิวกายนวลเนียนของคนที่นอนเกร็งใต้ร่าง เจ้าหล่อนผ่อนคลายไปกับตัวเอง

“อ่ะ...อื้ม” เสียงครางอู้อี้เล็ดลอดออกมาจากปากที่บดจูบกัน และตอนนี้บุณยดากำลังเผลอตัวปล่อยตัวเองให้ตอบสนองเขาด้วยการจูบตอบเงอะงะไร้เดียงสา เขายกยิ้มมุมปากแล้วเริ่มสอนเธอตั้งแต่จูบอ่อนโยนไปจนเร่าร้อน ลากไล้ลิ้นในปากน้อยดูดคลอเคลียสวาทกับเรียวลิ้นเล็ก มือใหญ่ก็เคลื่อนไล้ผ่านสีข้างมายังเอวเล็กคอดแล้วกอดรัดยกร่างน้อยขึ้นหาตัวเองจนสองเต้าบดเบียดเสียดสีไปกับหน้าอกกำยำของเขา

“อ่า...อื้ม” จิณณ์ยังคงวนเวียนเฝ้าจูบสอนแม่ภรรยาแสนไร้เดียงสาตัวเอง ยิ่งเธอไม่ประสีไม่ประสาก็ยิ่งกระตุกใจของเขาให้สั่นไหวไม่เป็นจังหวะ ปากหนาถอนจูบเร่าร้อนออกมาให้เธอได้หายใจเต็มปอด

“ฉะ...ฉันเกลียดคุณ ได้ยินไหมฉันเกลียดคุณ”

“ผมก็ไม่ได้รักคุณ จะเกลียดก็เชิญ แต่ยังไงเราก็เป็นผัวเมียกัน และผมจะทำให้คุณเป็นเมียผมตอนนี้ด้วยแนน”

คำเย็นชาดังลอดออกมาจากปากหนาและมันก็ทำให้หัวใจของบุณยดารู้สึกเจ็บจี๊ดโดยไม่รู้สาเหตุว่าเพราะอะไร เธอเม้มปากแน่น ดวงตาอาบคลอไปด้วยน้ำตา

“น้ำตามันใช้กับผมไม่ได้หรอก มันไม่ได้ช่วยให้คุณหลุดจากสถานะ ‘เมีย’ ผมไปได้หรอกแนน” จิณณ์เน้นย้ำให้เธอรู้สถานะตัวเอง ไม่ว่าพยายามแค่ไหน เกลียดให้ตายยังไงก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี จิณณ์บดจูบปากอวบอิ่มแสนหวานอีกครั้ง ยอมรับว่าติดใจรสหวานของปากน้อยของภรรยา ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนี้อายุเยอะกว่าเขา แต่ร่างกายนั้นกลับไร้เดียงสาเหลือเกิน ถ้าจะเปรียบก็เปรียบเหมือนเด็กเพิ่งหัดเดินนั่นแหละ

“อ่ะ...อื้อ” เสียงครางดังลอดออกมาจากริมฝีปากของทั้งสองอีกครั้ง และครั้งนี้จิณณ์ก็รวบร่างน้อยเปลือยเปล่าใต้ร่างยกขึ้นหาตัวเองพร้อมกดแนบบดเบียดแนบถูไถท่อนเนื้ออวบใหญ่ที่ตื่นเต็มตัวไปกับหน้าท้องแบนราบของสาวเจ้าเพื่อทำให้เธอรับรู้ถึงความปวดร้าวทรมานของตัวเอง

“อ่ะ...อื้อ ไม่ไหวแล้ว ผมต้องการตอนนี้แนน อื้ม...ผมพร้อมแล้ว และคุณก็พร้อมสำหรับผมแล้วทูนหัว”

เขารู้ว่าตอนนี้กลางกายของหล่อนกำลังฉ่ำแฉะรอท่าให้เขากระแทกกายและจังหวะเร่าร้อนหนักหน่วงในตัวเธอ

“อ่ะ...อื้อ” ร่างน้อยสะดุ้งเฮือกตวัดเรียวแขนเล็กที่กำเกร็งแน่นข้างลำตัวขึ้นโอบกอดร่างใหญ่เมื่อความใหญ่โตอัดแน่นเข้ามาจุกอัดในร่างตัวเอง ความไม่เคยทำให้เธอเจ็บทรมานราวกับร่างกายถูกฉีกแยกก็มิปาน บุณยดาปล่อยให้น้ำตาไหลออกทางหางตาเมื่อไม่อาจกรีดร้องออกมาได้เต็มเสียง เพราะปากของจิณณ์ไม่ยอมผละออก

“อื้อ...อ่า” จิณณ์รับรู้ได้ถึงแรงตอดรัดภายใน เขาแทรกตัวเข้ามาในร่างเล็กหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวครั้งเดียวจนสุดโคนเนื้อแล้วก็รู้สึกภูมิใจและดีใจที่ตัวเองได้เป็นชายคนแรกของภรรยา ไม่ว่าจะเป็นครอบครองพรหมจรรย์และจูบ และร่างกายนี้ เขาเริ่มกระชับกอดร่างน้อยแน่นขึ้นพร้อมกับเอวสอบหยุดนิ่งไม่เคลื่อนไหวเพื่อให้เธอได้คุ้นชินกับการมีตัวเองอยู่ข้างใน

“อ่า...อื้ม” จิณณ์ใช้ปากตัวเองเบี่ยงเบนความเจ็บปวดของบุณยดาด้วยรู้ดีว่าตอนนี้เธอกำลังเจ็บปวดทรมาน เขาใช้มือหนึ่งข้างมาปาดเช็ดน้ำตาออกทางหางตาให้เธออย่างอ่อนโยน ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขารู้สึกไม่เป็นตัวเองขึ้นมาโดยไร้สาเหตุ เอวหนาเริ่มขยับโยกเร่าเมื่อตอนนี้เขาเองก็ทนนิ่งไม่ไหวเมื่อภายในของแม่คนตัวเล็กนั้นเร่งเร้าให้เขาขับเคลื่อนจังหวะ

“อ่า...ไม่ไหวแล้วแนน คุณทำให้ผมเจ็บไม่ต่างกัน อ่า...แน่นเหลือเกินทูนหัว ขอบคุณที่ยังเก็บไว้ให้ผม” เขาผละออกมาเอ่ยรดใบหน้าสวยชื้นเหงื่อแล้วก้มลงไปจูบระหว่างคิ้วของเธอแล้วโหมโยกเร่าเอวหนาคลึงจังหวะเข้าออกหนักหน่วงของตัวเองอย่างทรมานเสียว

“อ่า...สารเลว! อ่ะ...อื้อ ฉันเกลียดคุณ! อ่ะ...เจ็บ! พะ...พอได้แล้วคุณจิณณ์” เธอบอกไม่เต็มเสียงนักตอนนี้ เธอจิกทึ้งเล็บตัวเองไปกับแผ่นหลังกว้างของเขาเพื่อระบายความเจ็บปวดกลางกายความเป็นสาวของตัวเอง น้ำตาก็ไหลอาบทางหางตาเรื่อยๆ เมื่อเธอไม่คุ้นชินกับความใหญ่ที่เสียดสีอยู่กลางหว่างขาตัวเอง

“อ่า...ให้ตายเถอะ เกลียดยังไงผมก็เป็นผัวคุณแล้วคนสวย อ่า...แน่น ไม่ไหวแล้ว ผ่อนคลายไปด้วยกันจะได้ไม่เจ็บทูนหัว อ่า...เสียว ไม่ไหวแล้ว” จิณณ์รู้เมื่อขนาดแสดงความเป็นบุรุษของเขานั้นใหญ่โตเมื่อมองด้วยตาตอนมันตื่นเผลอๆ เท่าต้นแขนของคนใต้ร่างก็ได้ แต่ทำยังไงได้ เธอเป็นของเขา เธอก็ต้องตอบรับเขา และโอบอุ้มความใหญ่โตของเขา ไม่ว่าจะเล็กแค่ไหนหรือแน่นแค่ไหน ชายหญิงก็ถูกสร้างมาเพื่อกันและกัน เอวหนาเคลื่อนไหวโยกเร่าหนักหน่วงอ่อนโยนสลับกันไปมาเพื่อให้เธอได้คุ้นเคยกับการมีตัวเองขูดไถเข้าออกที่ปากทางรัก

“อ่ะ...อื้อ” ปากหนาบดจูบกลืนกินคำพูดของหล่อนพร้อมกับร่างน้อยของเธอเริ่มตอบสนองกลับ เขารู้ว่าตอนนี้ร่างเล็กกำลังผ่อนคลายไปกับเขา บุณยดากำลังให้ความร่วมมือและความเจ็บเริ่มถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่านเมื่อกายสาวนั้นยกเร่าตอบสนองไปกับจังหวะของตนเอง แม้จะเงอะงะไร้เดียงสา แต่มันก็ทำให้เขาพึงพอใจจนใจพองโตเลยเชียวแหละ

“อ่า...ไม่ไหวแล้ว คุณไม่เจ็บแล้วใช่ไหมแนน อ่า...”

“มะ...ไม่เจ็บ แต่ก็อยากให้หยุด อ่ะ...ทำไมฉันร้อนแบบนี้คุณจิณณ์ อื้อ...” ร่างกายกับคำพูดของสาวใหญ่กำลังสวนทางกันอย่างน่าอาย เธออยากกัดปากตัวเองนัก แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อปากหนาของคนเหนือร่างทาบทับลงมาบดจูบปิดกลืนคำพูดของเธอไว้

“อ่า...อื้อ” จิณณ์ยกยิ้มเอ็นดูภรรยาใต้ร่างที่คำพูดและร่างกายกำลังสวนทางกัน เขาจะสอนให้เธอรู้จักหน้าที่ของภรรยาว่าต้องรองรับตอบสนองสามียังไงเวลาอยู่บนเตียง เอวหนาเคลื่อนไหวหนักหน่วงและอ่อนโยนสลับกันไปมาเพื่อให้เธอปรับตัวไปกับตัวเอง ปากหนาผละออกมาจากปากอวบอิ่มบวมเจ่อมาถูไถปลายจมูกและริมฝีปากไล้เลื้อยมาตามลำคอระหงที่ชื้นเหงื่อ

“อ่ะ...อื้อ มะ...ไม่ไหวแล้ว ร้อนเหลือเกิน ยะ...หยุดเถอะ ฉันร้อน อ่า...”

“เชื่อผมเถอะ คุณไม่อยากให้ผัวคนนี้หยุดหรอกแนน อ่า...หอมเหลือเกินทูนหัว อื้ม...” เขาผละหน้าออกจากซอกคอระหงมาเอ่ยพร้อมเคลื่อนปลายจมูกมาคลอเคลียกับโคนหูแล้วขบเม้มเบาๆ จนร่างน้อยใต้ร่างไหวสะท้านเสียว

“อ่า...อื้อ คุณมันเจ้าเล่ห์ อ่า...”

ใช่ เขาพูดถูก เธอไม่ต้องการให้เขาหยุด แต่ต้องการให้เขากระแทกตัวซอยถี่ขึ้น แรงขึ้นและลึกขึ้นต่างหากล่ะ แต่จะให้พูดก็น่าอายเกินจะกล่าว เธอได้แต่ปล่อยตัวเองให้เขาได้เชยชม เมื่อหลีกเลี่ยงและหนีสถานะภรรยาของจิณณ์ไม่ได้ก็ต้องจำใจกัดฟันยอมรับชะตากรรมของตัวเอง

“อ่า...คุณสวยและแน่นเหลือเกินแนน ผมรู้ว่าคุณอยากให้ผมทำยังไงและแรงแค่ไหน อ่า...ไม่ไหวแล้ว เราจะถึงสวรรค์พร้อมกัน ‘เมีย’ ของผม อ่า...โอว์...ซี้ด”

พั่บ พั่บ! พั่บ!

เมื่อรู้ว่าตอนนี้ร่างกายของบุณยดาไม่ได้รังเกียจตัวเองและยังตอบสนองตัวเองได้ดี แถมเจ้าหล่อนไม่เจ็บปวดแล้ว เขาก็เริ่มโหมเอวสอบสาวเอวซอยถี่เพื่อตัวเองและเจ้าหล่อนไปให้ถึงความสุขยามได้เป็นหนึ่งเดียวกัน