บทที่ 6 สำรวจตรวจตาแม่ของลูก

ต้องตาหยุดิ้นตามคำสั่งของคนตัวโต แต่ก็ต้องหดตัวด้วยความตื่นกลัวเมื่อถูกมือใหญ่กอบกุมเต้าของตน และต้องบิดหน้าไปมาด้วยความเจ็บเมื่อมือใหญ่นั้นบีบคลึงมันไม่เบาเท่าไรนัก แถมยังเป็นการกระทำจาบจ้วงอีก หล่อนรังเกียจนภสินธุ์และเกลียดผู้ชายคนนี้

“ยะ...อย่าทำแบบนี้นะคุณหมอ ฉันเจ็บ!" หล่อนบอกเขาพร้อมเอามือมาจับมือใหญ่ที่กุมเต้าของตนให้หยุดการกระทำน่ารังเกียจนี้

“อื้อ! อย่าห้ามผมตา ผมขอแค่นิดเดียว ขอแค่ให้งวงช้างเผือกใหญ่ผมสงบนิ่ง ผมก็จะหยุด”

เอ่ยเสียงแหบพร่าพลางบีบขยำเต้าของหล่อนอีกครั้ง ส่วนมืออีกข้างสอดแทรกอยู่ในชายกระโปรงก็เคลื่อนเลื้อยขึ้นมากอบกุมกุหลาบงามอวบอูมที่ซุกซ่อนในกระโปรงตัวเล็กของหล่อน ตอนนี้กระโปรงของเธอเลิกขึ้นมาอยู่บั้นเอวเสียแล้ว โชคดีว่านภสินธุ์ตัวโต เลยบดบังร่างน้อยได้มิดชิดทำให้กล้องวงจรจับไม่ได้ แถมชายหนุ่มก็รู้มุมด้วยว่ากล้องจับภาพมุมไหนเขาจึงดุนดันร่างเล็กไปมุมชิดหน้าลิฟต์

“ยะ...ฮือ ๆ ๆ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉัน...”

“ชูว์! ไม่ร้องคนดีของพี่เผือก ไม่เอานะ ขอแค่จับเฉย ๆ นะครับ พี่ยังไม่ทำอะไรเราตอนนี้หรอก”

เอ่ยพลางก้มลงจูบแก้มนวลของคนที่ร้องไห้ในอ้อมกอด พลางเร่งมือบีบขยำอกอวบอูมของคนตัวเล็กข้างหน้า ส่วนอีกมือก็เคล้าคลึงสอดแทรกเข้าไปในกางเกงซับในของหล่อนเพื่อจะได้สัมผัสความสวยงามของดอกไม้

“อะ! อื้อ! อย่าจับตรงนั้นค่ะ” หล่อนห้ามพร้อมเอามือมาจับมือใหญ่ที่สอดแทรกอยู่ในกางเกงซับในของตัวเอง

“อา! พี่อยากเห็นเหลือเกิน แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ขอลูบ ๆ คลำ ๆ ก่อนนะครับ พี่ไม่ทำอะไรมากกว่านี้หรอก” นภสินธุ์รู้ว่าตอนนี้ตัวเองทำให้ต้องตากลัว แต่ทำยังไงได้ เพียงแค่ได้ใกล้ชิดไม่กี่ครั้งเขาก็พร้อมจะสู้รบกับหล่อน อยากจ้วงลึกจมดิ่งในร่างเล็ก อยากเห็นความฉ่ำแฉะหวานเยิ้มของหล่อนโอบอุ้มแก่นกายแข็งแรงของเขาเหลือเกิน

“โอว์! อย่าขัดขืนพี่เลยครับ ให้พี่ได้นิด ๆ หน่อย ๆ เถอะ ไม่ไหวแล้ว รู้ไหมว่าตาทำให้พี่คลั่ง ชูว์!" ก้มลงกัดซอกคอระหงเพื่อตีตรารักไว้

“อือ!"

ต้องตาเผลอร้องครางออกมาเสียงผะแผ่ว เสียงลมหายใจขาดห้วงเมื่อถูกปลุกเร้าร่างกาย มือเล็กที่จับกุมมือใหญ่ก็ร่วงหล่นอยู่ข้างลำตัว ท่อนขาเล็กอ่อนระโหยโรยแรงจะทรุดลงพื้น แต่ถูกร่างใหญ่ซ้อนทับโอบอุ้มประคองไว้

“ขอชื่นชมเถอะนะคนดี อะ! อื้อ!" ครางเสียงแหบพร่าบีบคลึงเฟ้นเต้างามอวบอูมเต็มมือ

“พะ...พอ...เถอะค่ะคุณหมอ...ยะ...อย่าทำอะไรดิ...ฉันเลย อือ!อูว์!"

ร่างน้อยแอ่นบิดเร่าด้วยความเผลอไผล แม้ปากจะบอกห้าม แต่ร่างกายกลับถูกมือใหญ่ใช้ความชำนาญปลุกเร้าจนอ่อนไหวตาม ร่างกายสาวร้อนรุ่มในทรวง ปวดบิดวนเป็นเกลียวคลื่นในท้องน้อยแปลก ๆ ใจสาวสั่น ๆ หวิว ๆ หายใจติดขัด ลำคอแห้งผาก มือสั่น ปากสั่นยากจะอธิบาย

ติ่งต่อง!

เสียงสวรรค์ช่วย เมื่อลิฟต์โดยสารมาถึงชั้น 29 สติของต้องตากลับมาทันที นภสินธุ์ดึงรั้งกระโปรงของเจ้าหล่อนให้เข้าที่และผละตัวออกห่าง คนตัวเล็กก้มเก็บของเธอที่ร่วงหล่นลงพื้นเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น พอเงยหน้าขึ้นเพื่อจะชวนสาวเจ้าไปยังห้องตรวจของตัวเองก็ต้องหน้าชา

เผียะ!

มือเล็กตวัดใส่ใบหน้าหล่อแทบจะทันทีเมื่อสติกลับมา หล่อนดึงเอาข้าวของตัวเองในมือชายหนุ่มมาถือไว้แล้วเดินจากไป

คนที่โดนตบแบบไม่ทันได้ตั้งตัวได้แต่ยืนนิ่งอยู่ในลิฟต์ กว่าจะหาสติตัวเองได้ก็เห็นแต่หลังไว ๆ ของต้องตาอยู่ไกล ๆ เขาจึงยกมือลูบแก้มสากแล้วเดินตามสาวเจ้าไปโดยเร็ว

“พี่ขอโทษตา...” เขาถือวิสาสะเรียกแทนตัวเองว่า ‘พี่’ และเรียกชื่อเล่นของหญิงสาวราวกับสนิทสนมกัน

ประโยคของนภสินธุ์ทำให้พยาบาลและบุรุษพยาบาลที่อยู่ในละแวกนั้นหันมามองทางพวกเขาเป็นจุดสนใจทันที ด้านต้องตานั้นหาได้หยุดเดินไม่ แต่เธอกลับทำตรงข้าม รีบวิ่งไปยังลิฟต์อีกตัวที่เปิดออกมาแล้วแทรกตัวเข้าไปพร้อมกดปิดประตูลิฟต์ โดยไม่คิดจะสนใจเงินสิบล้านบาทหรืออยู่ตรวจมะเร็งปากมดลูกและรักษาเชื้อราของตัวเอง

พอเข้ามาในลิฟต์ผู้คนในลิฟต์ตัวที่เธอเลือกโดยสารต่างมองมายังเธอ เธอจึงเลือกไม่สนใจ ก้มมองมือตัวเองแล้วบ่นถึงคนตัวโตด้วยความหงุดหงิด โมโหตัวเองที่เผลอปล่อยตัวให้เขาได้เชยชม

นภสินธุ์วิ่งมาถึงประตูลิฟต์ก็กดปิดไปแล้ว เขาจึงได้แต่ยืนนิ่งกัดฟันแน่นด้วยความขึงโกรธ โกรธตัวเองที่ทำอะไรใจร้อนแบบนั้น ก็ต้องตาน่ารักเหลือเกิน น่ารักจนทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้

“หึ! อย่าคิดว่าจะหนีพี่พ้นตา เป็นของพี่ไปแล้วยังคิดจะหนีอีก ของของพี่ยังไงก็ต้องเป็นของพี่”

ชายหนุ่มกัดฟันพูดกับตัวเอง ก่อนจะปรับสีหน้าขึ้งโกรธเป็นยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินไปยังห้องทำงานของตัวเอง เพราะตอนนี้เขานั้นปวดราวทรมานเหลือเกิน ปวดจนไม่สนใจว่าใครจะมองมายังเขาที่ตอนนี้เป้ากางเกงใหญ่เป็นพิเศษ