บทที่ 1 เชื้อราเสน่หา

หลายอาทิตย์แล้วที่หล่อนจมอยู่กับคำพูดของหมอ ไม่กล้าไปหาหมอที่ไหนเพราะคำว่า 'อาย' คำเดียวทำให้นั่งหน้าบึ้ง หน้าตึงหลังเลิกงานทุกวัน อยากเล่าให้เพื่อนร่วมงานฟังก็น่าอายเสียกะไร หล่อนขับรถมาเรื่อย ๆ ระหว่างทางกลับคอนโดฯ จึงเปลี่ยนใจไปหาหมอคนเดิมอีกครั้ง ทั้งอายทั้งอยากรักษา และไม่อยากให้ใครเห็นส่วนสงวนของตัวเองไปมากคน ในเมื่อเขาเป็นหมอและเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เห็น เขาก็ควรจะเป็นคนรักษาเชื้อรา ส่วนเรื่องมะเร็งปากมดลูก หล่อนล้มเลิกความคิดที่จะตรวจแล้ว เพราะตอนนี้โฟกัส 'เชื้อรา' มากกว่า หล่อนไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นเชื้อราในช่องคลอด

พอมาถึงก็เป็นเวลาทุ่มกว่า สาวเจ้าเดินตรงไปยังห้องตรวจของชายหนุ่ม พอมาหยุดยืนหน้าห้อง 'นายแพทย์นภสินธุ์ ก่อการรัก' ต้องตาก็สูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ เพื่อจะผลักเข้าไป ชายหนุ่มเป็นหมอสูตินรีเวชมือหนึ่งของโรงพยาบาลแห่งนี้ เขาชำนาญเชี่ยวชาญและเป็นทั้งอาจารย์หมอของนักเรียนนักศึกษาแพทย์ ยังไม่ทันได้เคาะประตูห้องก็เปิดออกมาก่อน ด้วยตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้วจึงไม่ค่อยมีผู้คนเท่าไร

พอประตูห้องเปิดออกสิ่งแรกที่ทำให้ นายแพทย์นภสินธุ์ ก่อการรัก หรือเผือก วัย 38 ปี หมอสูตินารีเวชชื่อดังยิ้มกริ่มก็คือคนตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องตรวจของตัวเอง เขาคิดถึงเธอ ตั้งสองอาทิตย์กว่าไม่ได้เจอหน้า เขาก็ลุ้นว่าหล่อนจะมาหาอีกไหม แล้วในที่สุดก็มา เรื่องเครียด ๆ เหนื่อย ๆ กับงานหายไปในพริบตาเมื่อได้เจอใบหน้าแป้นแล้นของต้องตา หมอหนุ่มแสร้งตีหน้านิ่งมองคนตัวเล็กก่อนจะถามเสียงเย็นชา

“มีธุระอะไรกับหมอรึเปล่าครับ” ถ้อยคำห่างเหินเปล่งออกมาจากปากหนา

จะแกล้งไม่สนใจให้เข็ดเลย ผู้หญิงอะไรปล่อยให้ผู้ชายคิดถึง กินไม่ได้นอนไม่หลับ พอหลับก็ละเมอหา มันน่าจับตีก้นจริงเชียว บ่นเจ้าหล่อนต่อในใจ

ต้องตาปรับตามอารมณ์ชายหนุ่มไม่ถูก เท่าที่จำได้ เมื่อหลายอาทิตย์ก่อนเขาพูดจาอ่อนโยนเสียงนุ่ม และทะลึ่งกับเธอ คล้าย ๆ เหมือนจะจีบ แต่ทำไมตอนนี้น้ำเสียงห่างเหิน สายตาเย็นชาจ้องมองมายังเธอเหมือนกับเป็นคนแปลกหน้า ก็จริง หล่อนกับเขาเป็นคนแปลกหน้า สมควรแล้วที่เขาจะมองแบบนี้ แล้วหล่อนจะมาหงุดหงิดทำไมนี่

“ดิฉันจะมารักษาเชื้อราในช่องคลอดน่ะค่ะ แต่ถ้าหมอจะเลิกงานแล้ว ดิฉันค่อยมาพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ” หล่อนบอกพลางก้มลงมองเท้าของตัวเอง

“พรุ่งนี้นะครับ วันนี้หมดเวลางานของหมอแล้ว อีกอย่างคุณควรทำตามระเบียบด้วย ไม่ใช่เดินมาที่ห้องตรวจหมอแบบนี้เลย แม้ตอนนี้ไม่มีคนไข้แล้วแต่คุณควรทำ ไม่ใช่มาแบบนี้ เราไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันเป็นการส่วนตัว ฉะนั้น ไม่มีอภิสิทธิ์พิเศษนะครับ คุณต้องตา...”

คำพูดเป็นทางการเปล่งออกมาจากปากหมอหนุ่ม ถ้าหากต้องตาแหงนเงยขึ้นมองหน้าคนพูดหล่อนจะรู้เลยว่าตัวเองกำลังโดยแกล้ง ก็ตอนนี้ใบหน้าบุรุษหนุ่มตรงหน้าเธอนั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มากแผนการ

หญิงสาวเอาแต่ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง มือเล็กสอดประสานกันอยู่ตรงหน้าท้อง ยืนเกร็งด้วยความอาย เมื่อถูกอีกฝ่ายว่าให้

“ค่ะ ดิฉันขอโทษหมอด้วยนะคะ พรุ่งนี้ ดิฉันจะมาตรวจและขอคำปรึกษาค่ะ” หล่อนบอกตอบทั้ง ๆ ที่ยังก้มหน้ามองเท้าตัวเอง ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปยังทางเดิม

นภสินธุ์มองแผ่นหลังคนตัวเล็กแล้วก็อดยิ้มเอ็นดูตามไม่ได้ ไม่อยากเชื่อว่าผู้หญิงที่กำลังเดินจากไปอายุ 30 ปีแล้ว มองยังไงก็เหมือนเด็กสาว 20 ต้น ๆ ยังไงก็มิรู้ เธอช่างดูอ่อนโยนไร้เดียงสา น่าทะนุถนอมเหลือเกิน

“ยังไม่ใช่ตอนนี้คนสวย สำหรับเรายังมีเวลาอีกเยอะครับ วันนี้ผมจะปล่อยคุณไปก่อน แต่พรุ่งนี้ หึหึ”

พูดได้แค่นั้นก็หยุดแล้วเดินยิ้มตามเจ้าหล่อนไป เพราะวันนี้เขาเหนื่อย เขาเพลียเหลือเกิน จึงไม่อยากพูดหยอกเย้าคนตัวเล็ก