บทที่ 2 เชื้อราเสน่หา

นภสินธุ์ขับรถกลับคอนโดฯ ที่อยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกลเท่าไรนัก จริง ๆ เขามีห้องพักที่โรงพยาบาล แต่วันนี้เหนื่อย ๆ เพลีย ๆ อยากกลับไปนอนเตียงนุ่ม ๆ ที่ห้องของตัวเอง ฝันถึงแม่คนตัวเล็กที่จากไปก่อนหน้านี้ หมอหนุ่มเป็นลูกชายของผู้อำนวยการโรงพยาบาลแห่งนี้ ฉะนั้น เขาจึงมีอำนาจไม่แพ้ผู้อำนวยการ ใคร ๆ ก็ต่างรักและเคารพชายหนุ่ม แม้ว่าหล่อนจะมาหาเขาอีกครั้งเขาก็ล็อกคิวให้คนตัวเล็กแล้ว คือคนสุดท้ายของวัน เพราะจะได้ต่อยอดหลังจากเลิกงาน

พอถึงห้อง ชายหนุ่มก็อาบน้ำให้สบายตัว มาล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม หลายวันแล้วไม่ได้กลับมาคอนโดฯ อย่าว่าแต่คอนโดฯ แม้แต่บ้านหลังใหญ่นอกเมืองก็ไม่ได้กลับ ด้วยงานที่เยอะ ภาระที่เยอะขึ้นทำให้นอนที่ห้องพักที่ทางโรงพยาบาลเตรียมไว้ นอนเอนหลังพิงหัวเตียง พลางยื่นมือไปหยิบแฟ้มเอกสารที่ตนเอากลับมาด้วยจากโรงพยาบาล นั่นก็คือประวัติของต้องตานั้นเอง แม่คนไข้ของเขา หล่อนจะเป็นคนไข้และเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

“อืม! น่ารักจริงเชียวคุณนี่” เอ่ยกับแฟ้มประวัติของเจ้าหล่อนพลางก้มลงจูบหน้าโปรไฟล์ของเธอ “ตอนนี้คุณเป็นของผมแล้วนะต้องตา เกมรักของเราเพิ่งเริ่ม คุณไม่มีทางหนีผมไปไหนได้หรอกคนสวย”

มือใหญ่ลูบไล้หน้าประวัติของหญิงสาวไปมา พลางอ่านรายละเอียดข้อมูลที่เกี่ยวกับเธอ อ่านจนจำได้ขึ้นใจแล้วว่าเป็นคนที่ไหน ชอบกินอะไร ชอบสีอะไร และพักอยู่ที่ไหน ทำงานอยู่ที่ไหน

“พรุ่งนี้เจอกันคนสวย”

กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมจูบประวัติของหญิงสาวอีกครั้ง ตอนนี้ นภสินธุ์มีแผนการรอเจ้าหล่อนแล้ว คนอย่างต้องตาไม่มีทางทันเขาหรอก ตัวเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงรู้สึกอยากแนบชิดสนิทเนื้อแนบคนตัวเล็กเหลือเกิน หรือเพราะว่าเขาห่างจากเรื่องแบบนั้นมานานเลยทำให้รู้สึกกับเธอ แต่นภสินธุ์รู้ว่ามันไม่ใช่ เรื่องผู้หญิงเขาก็ไม่ค่อยได้อะไรมากมาย แต่กับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ ทำไมเขาถึงต้องการมากมายขนาดนี้ด้วยเล่า ทั้ง ๆ เพิ่งเคยเจอกัน แถมหล่อนยังเป็นคนป่วยของเขาเสียด้วยสินะ

ชีวิตพนักงานกินเงินเดือนก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ วันนี้เจ้าหล่อนขอลากับผู้จัดการสาขาช่วงบ่าย ด้วยเหตุผลเรื่องสุขภาพ ผู้จัดการเลยอนุมัติให้ต้องตา แต่ช่วงเช้าต้องอดทนทำงานไปก่อน หล่อนทำงานมาหลายปี ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้ช่วยผู้จัดการสาขาด้านฝ่ายขาย จึงทำงานเข้า ๆ ออก ๆ ธนาคารตลอด เพราะบางครั้งก็ต้องออกพบลูกค้าบ้าง

ช่วงเช้า เธออยู่ประจำที่สาขาเพราะผู้ช่วยด้านการบริการไม่อยู่ หล่อนจึงได้อยู่ประจำการเพื่อเป็นที่ปรึกษาให้รุ่นน้องที่ทำงานในตำแหน่งที่น้อยกว่าตน สาวเจ้ายืนเป็นเพื่อนกลิตเตอร์หรือเรียกอีกอย่างว่าพนักงานต้อนรับนั่นเอง เธอมักชอบมาช่วยน้องกลิตเตอร์ต้อนรับลูกค้าประจำเมื่ออยู่ประจำสาขา พอประตูแบงก์เปิดออกเธอก็ยกมือไหว้สวัสดีพร้อมเอ่ยต้อนรับและสอบถามธุระของลูกค้าธนาคาร

“สวัสดีค่ะ วันนี้คุณลูกค้ามาทำธุรกรรมทางการเงินด้านไหนคะ” เมื่อไหว้เสร็จก็สอบถามทันที

“ดิฉันมาฝากเงินค่ะ” ลูกค้าตอบอย่างยิ้มแย้ม เมื่อได้รับการต้อนรับที่เป็นมิตรจากพนักงาน

“กี่รายการคะ ถ้ารายการเดียวเชิญช่องบิลด่วนเลยนะคะ” หล่อนบอกพลางผายมือไปทางช่องบริการด่วน

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” แล้วลูกค้าก็เดินไปที่ช่องบิลด่วนที่ว่างอยู่พอดี

เมื่อส่งลูกค้าที่ตนต้อนรับเสร็จก็ไปยืนข้างน้องกลิตเตอร์เหมือนเดิม พอประตูธนาคารเปิดออกสาวเจ้ากำลังยกมือไหว้ แต่เผอิญสายตาดันไปสบตาผู้มาใหม่เสียก่อน ใบหน้าสวยที่เปื้อนยิ้มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงขึ้นมาทันที พร้อมกับเอ่ยบอกน้องกลิตเตอร์ที่ยืนข้างตน

“น้องรับลูกค้าด้วยนะ พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อน” บอกอย่างไม่รอคำตอบแล้วเดินจากไปทันที

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า”

กลิตเตอร์สาวหันมาเอ่ยทักทายลูกค้าที่เข้ามาใหม่ สาวเจ้าจ้องมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาต้องมนต์สะกด เมื่อคนที่ยืนรับไหว้ตนตรงหน้านั้นหล่อราวกับเทพบุตรก็มิปาน

“ผมมาพบผู้ช่วยต้องตาครับ” บอกถึงจุดประสงค์ตัวเองทันที

กลิตเตอร์สาวงุนงง ในเมื่อลูกค้าคนนี้เป็นลูกค้าของผู้ช่วยต้องตา แล้วทำไมพอเห็นอีกฝ่ายมา เธอจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำได้

“ผู้ช่วยตาเหรอคะ เชิญไปนั่งรอที่โต๊ะผู้ช่วยตาเลยนะคะ”

สาวเจ้าบอกพลางกวักมือเรียกเพื่อนกลิตเตอร์อีกคนที่อยู่จัดการคิวข้างในมายืนแทนตัวเอง เพราะตัวเองจะพาลูกค้าไปนั่งรอที่โต๊ะของผู้ช่วยต้องตา และจะไปตามหญิงสาวออกมาด้วยว่าลูกค้ารอ

นภสินธุ์กระตุกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ระหว่างรอสาวเจ้าออกมาพบ เขารู้ว่าเธอต้องการหลบหน้าถึงขอตัวไปแบบนั้น ทั้ง ๆ ที่เห็นเขาอยู่ หญิงสาวกลัวเขา เขาดูก็รู้

ระหว่างนั่งรอ ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนในธนาคาร ส่วนผู้จัดการวัยกลางคนเห็นลูกค้าของผู้ช่วยของตนมานั่งรอ เลยเดินออกจากห้องมาเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตร ลูกค้าคนนี้อาจเป็นลูกค้าใหม่และรายใหญ่ก็ได้เมื่อดูจากการแต่งตัวแล้ว

“สวัสดีค่ะ มารอผู้ช่วยต้องตาเหรอคะ ดิฉันเป็นผู้จัดการสาขานะคะ” ผู้จัดการวัยกลางคนเอ่ยทักทายชายหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

ชายหนุ่มเห็นคนอายุเยอะกว่าไหว้และทักทายตน เขาจึงลุกขึ้นยืนไหว้ตอบ พลางระบายยิ้มเป็นมิตรให้อีกฝ่าย ก่อนจะเอ่ยตอบ

“ใช่ครับ ผมมารอพบคุณต้องตา” ชายหนุ่มบอก

“เดี๋ยวดิฉันให้แม่บ้านเอาน้ำมาให้นะคะ เดี๋ยวผู้ช่วยต้องตาก็มาค่ะ นั่งรอสักครู่นะคะ”

“ขอบคุณครับ พนักงานสาขานี้น่ารักและเป็นกันเองจังเลยนะครับ” เอ่ยอย่างปากหวาน

“ขอบคุณค่ะ มีปัญหาอะไรเกี่ยวกับธุรกรรมทางการเงินมาที่สาขาเราได้ตลอดเลยนะคะ” ผู้จัดการสาขาเอ่ยบอก

“ครับผม” เขารับคำพลางนั่งลงที่เดิม เมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินหายเข้าไปด้านหลังเพื่อไปตามเป้าหมายของตัวเองออกมาหาตน

“หึหึ ต้องตา...คุณหนีผมไม่พ้นหรอกคนสวย” พึมพำกับตัวเอง พลางยกยกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากหนาของตัวเอง