ตอนที่ ๔ เจ็บแค้น

“เจ็บ! พอเถอะ! อึก!ฮือ ๆ ๆ”

น้ำตายังคงไหลไม่หยุด ปากน้อยกัดแน่นทรมานเจ็บเมื่อคนกักขฬะกระแทกเร่าเข้าออกในกายเธอ ซาน่ากำมือแน่นด้วยความเจ็บปวด ยิ่งดิ้นถอยหนียิ่งเจ็บ จนได้แต่นอนเกร็งตัวนิ่งให้คนถ่อยหยามใจ

“อ่า! ตอดรัดแน่นเหลือเกินยัยแหม่ม อูว์! เสียวเป็นบ้าเลยว่ะ! โอว์!"

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

ยิ่งเจ้าหล่อนดิ้นเร่ายิ่งเป็นการปลุกเร้าตัวเขาให้แข็งขึงมีพลังคึกคะนอง หรรมใหญ่ไม่รู้ทำไมถึงอดใจไม่ไหวเมื่อ ๆ ได้เห็นแหม่มผมทอง ปกติไม่ชอบสาวลูกครึ่ง แต่กับคนนี้ มันเหมือนมีอะไรดึงดูดให้เกิดเรื่องแบบนี้ เขาโหมแรงโยกเร่ากระหน่ำหาไม่ยั้ง สองมือคั้นทรวงงามหนักหน่วงจนหล่อนร้องเจ็บและเสียวซ่านปะปนกันออกมา

“โอว์! ดีเหลือเกิน เรียกชื่อฉันสิ พี่หรรม เรียกหน่อย อูว์!" อยากให้คนตัวเล็กร้องเรียกชื่อตนด้วยน้ำเสียงครางกระเส่า

“มะ...ไม่! อ่า! ชูว์!"

“ไม่บอกใช่ไหม อ่ะ!" เขากระแทกหนักหน่วงกว่าทุกครั้งเพื่อเป็นการสั่งและบังคับให้หล่อนทำตามตามคำสั่งตน ร่างเล็กไหวเอนหัวกระแทกกับหัวเตียงจนเจ็บจุก

“ครางชื่อพี่สิ พี่หรรม อูว์! ตอดรัดดีเป็นบ้า ซี้ดดด เสียว อ่า!"

“มะ...อ่า! ไม่มีวัน อือ!"

“เพราะเธอจะครางชื่อฉันวันนี้ไงล่ะ อ่ะ! โยว์! เอามันเหลือเกินยัยแหม่ม ว่าแต่เธอชื่ออะไร บอกมาสิฉันจะได้ครางถูก อูว์! ไม่ไหวแล้วยัยแหม่มจ๋า ซี้ดดด เสียว อ่ะ! โยว์!"

นาทีนี้หรรมใหญ่มีความสุขอิ่มล้นเมื่อได้จ้วงลึกในกายฉ่ำสวาทคับแน่นบริสุทธิ์ของสาวใต้ร่าง ปากหนาคำรามลั่นกระแทกร่อนเอวส่ายกดคลึงหนักหน่วง ทำให้คนร้องไห้เจ็บปวดครวญครางกระเส่าหวาน จากตอนแรกเธอไม่มีความสุข ตอนนี้เธอกำลังแอ่นยกร่างเสียดสีเร่าสนองเขากลับ แม้จะไร้เดียงสา แต่ก็ทำให้เขาเสียวทะลวงลึกทุกคราที่หล่อนตอบสนองกลับ

“โอว์! ชื่ออะไรแหม่มจ๋า...อ่า! ตอดรัดพี่หรรมดีเหลือเกิน ชูว์!"

“ซะ...ซาน่า...อื้อ! ชะ...ช่วยซาน่าด้วยค่ะ อ่ะ! อืม!" หล่อนยอมบอกชื่อของตัวเองด้วยความเคลิบเคลิ้ม เอวเล็กยกร่อนบิดพลิ้วไปตามเอวสอบที่ร่อนคลึงลงมา

“อ่า! ได้สิซาน่าของพี่หรรม อูว์! เอามันเหลือเกิน เรียกพี่หรรมหน่อยซาน่า อ่า!"

“อ่ะ! อื้อ! พะ...พี่หรรม อ่า! ชูว์!"

“โอว์! เรียกอีกซาน่า อ่า! เสียงหวาน ๆ ของซาน่าทำให้พี่หรรมอึด อูว์! โยว์!" เขาเร่งเร่าร่อนเอวส่ายกดคลึงทรมานร่างน้อยเพื่อให้หล่อนร้องครางกระเส่าเรียกชื่อของตนอีกครั้ง

“อ่ะ! อือ! พะ...พี่หรรม...ไม่ไหวแล้ว ซาน่าร้อนค่า...ซี้ดดด อือ!"

“ย่า! น่ารักเหมือนเกินซาน่าของพี่หรรม โอว์! ไม่ต้องห่วงที่รัก พี่จะจัดให้สาสมใจเลยทีเดียว อ่า! รัดพี่แรง ๆ อ่ะ! โยว์! เสียวเว้ยเฮ้ย!"

บทรักดุเดือดห่ามถ่อยตามฉบับหนุ่มชาวไร่ที่มีความดิบเดือดท่วมท้นอยู่ในตัว เอวสอบร่อนส่ายคลึงกดเร่าหมุนควงเอวเป็นวงกลมสลับกับกระแทกหนักหน่วงเข้าหากายฉ่ำเยิ้มของซาน่า โน้มตัวลงไปตวัดปลายลิ้นลากไล่ตามร่องอก พร้อมถูไถเคราสากไปตามผิวนวลเนียน ยิ่งคนตัวเล็กครวญครางตอบสนองเขาก็ยิ่งชอบใจ

ดึกดื่นค่อนคืน ภาวิกาเดินวนไปวนมา ลูกสาวบอกจะลงไปเอาของที่รถนานแล้ว แต่ดึกจนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นกลับมา นางร้อนใจทำอะไรไม่ถูก จนไปปลุกสามีที่นอนหลับตั้งแต่มาถึงอุบลราชธานีตอนหัวค่ำขึ้นมารับฟังความกังวลของนางตอนนี้ ภาวิกาพาลูกสาวกลับมาเที่ยวบ้านเกิดของตัวเอง นางแต่งงานไปอยู่อเมริกาตั้งแต่แต่งงานกับสามีอย่างสมิธ

“สมิธคะ ฉันเป็นห่วงลูกของเราค่ะ” ทันทีสามีตื่นมีสตินางก็พูดขึ้นทันที

“หืม! ทำไมล่ะวิ” สมิธถามภรรยาเสียงแผ่ว

“ก็ซาน่าบอกจะลงไปเอาของที่รถที่เราเช่าขับตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว จนตอนนี้จะเที่ยงคืนแล้ว ยัยหนูยังไม่กลับมาเลยค่ะ”

“แล้วทำไมวิไม่ปลุกผม ยิ่งเพิ่งเคยมาอุบลฯ ด้วย” ร้อนรนอีกคน เมื่อรู้ว่าลูกสาวหายไปนานแล้ว

“วิถึงกังวลอยู่นี้ไงคะสมิธ วิว่าเราไปแจ้งทางโรงแรม ขอดูกล้องวงจรปิดดีไหมคะ”

“ไปกันวิ ผมเป็นห่วงซาน่า” สมิธมีลางสังหรณ์แปลก ๆ มันตีวนในอก แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นลางสังหรณ์อะไร